26.2.06
Δύο μέτρα δυο σταθμά
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουνα πάλι το Κοσσυφοπέδιο.
Αναρωτιόμουν τι να απέγινε η Florina Krasniqi, που γνώρισα το '95: ήταν αρκετά μορφωμένη και μετριοπαθής για να αποτελέσει στόχο οποιασδήποτε πλευράς.
Αναρωτιόμουν πού να το πήγαινε το ντοκυμαντέρ που είδα στην ΕΡΤ για την εισαγωγή κυνηγετικών όπλων στο Κοσσυφοπέδιο μέσω Αλβανίας για να πουληθούν στον UCK. Μήπως στο ότι οι έμποροι όπλων που συνεργάζονται με το UCK είναι άτιμοι; Υπάρχουν τίμιοι έμποροι όπλων;
Τελικά απλώς κατάφερα να ξαναθυμηθώ την ξεκάθαρη και μνημειώδη υποκρισία της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και της ελληνικής κοινής γνώμης όσον αφορά την εν λόγω σερβική επαρχία.
Η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι τελικά αξιοσημείωτη. Όπως μου είχε πει και ο μέγας Διδάσκαλος (όχι ρε σεις, δεν είμαι μασώνος) στο υπόγειό του με τους δράκους (ούτε σατανιστής) στο Λονδίνο (ούτε μέλος των Μπητλς): Governments are not moral agents. Οπότε...
Όσον αφορά την ελληνική κοινή γνώμη όμως; Με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της; Που πονάει τον πονεμένο και μισεί τον πονηρό; Που αγαπάει τους Παλαιστίνιους χωρίς ίχνος αντισημιτισμού;
Ήδη εδώ και καιρό ανησυχούσα για την πόλωση του κόσμου και την περιχαράκωσή του σε άσπρα και μαύρα στρατόπεδα. Όμως γράφει πολύ ωραιότερα για το θέμα ο Γεωργελές στην τελευταία AV (ούτε ο Γεωργελές είμαι). Οπότε εδώ απλώς να δώσω ένα δείγμα του μέτρου της υποκρισίας (μεγάλου μέρους) της ελληνικής κοινής γνώμης:
Αναρωτιόμουν τι να απέγινε η Florina Krasniqi, που γνώρισα το '95: ήταν αρκετά μορφωμένη και μετριοπαθής για να αποτελέσει στόχο οποιασδήποτε πλευράς.
Αναρωτιόμουν πού να το πήγαινε το ντοκυμαντέρ που είδα στην ΕΡΤ για την εισαγωγή κυνηγετικών όπλων στο Κοσσυφοπέδιο μέσω Αλβανίας για να πουληθούν στον UCK. Μήπως στο ότι οι έμποροι όπλων που συνεργάζονται με το UCK είναι άτιμοι; Υπάρχουν τίμιοι έμποροι όπλων;
Τελικά απλώς κατάφερα να ξαναθυμηθώ την ξεκάθαρη και μνημειώδη υποκρισία της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και της ελληνικής κοινής γνώμης όσον αφορά την εν λόγω σερβική επαρχία.
Η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας δεν είναι τελικά αξιοσημείωτη. Όπως μου είχε πει και ο μέγας Διδάσκαλος (όχι ρε σεις, δεν είμαι μασώνος) στο υπόγειό του με τους δράκους (ούτε σατανιστής) στο Λονδίνο (ούτε μέλος των Μπητλς): Governments are not moral agents. Οπότε...
Όσον αφορά την ελληνική κοινή γνώμη όμως; Με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της; Που πονάει τον πονεμένο και μισεί τον πονηρό; Που αγαπάει τους Παλαιστίνιους χωρίς ίχνος αντισημιτισμού;
Ήδη εδώ και καιρό ανησυχούσα για την πόλωση του κόσμου και την περιχαράκωσή του σε άσπρα και μαύρα στρατόπεδα. Όμως γράφει πολύ ωραιότερα για το θέμα ο Γεωργελές στην τελευταία AV (ούτε ο Γεωργελές είμαι). Οπότε εδώ απλώς να δώσω ένα δείγμα του μέτρου της υποκρισίας (μεγάλου μέρους) της ελληνικής κοινής γνώμης:
Κόσοβο, Κύπρος και ο τίμιος ελληνικός λαός.
Οι Ελληνοκύπριοι αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες και μιλάν ελληνικά. Άρα είναι Έλληνες.
Οι Κοσοβάροι, αν και αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί και μιλάν αλβανικά, είναι αλβανόφωνοι.
Το 80% του πληθυσμού της Κύπρου είναι Ελληνοκύπριοι. Άρα δεν μπορούν να τους λένε το 20% τι να κάνουν.
Το 95% του πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου είναι Αλβαν(όφων)οί. Αλλά μπορεί το 5% να τους λέει τι να κάνουν.
Οι Ελληνοκύπριοι είχαν ασυζητητί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (δηλαδή της ένωσης με την Ελλάδα). Η αυτοδιάθεση ακόμα αποτελεί το παραπονάκι των ελληνοκυπριακών εθνικοφρόνων σωματείων και των περί αυτά πνευματικών ανθρώπων της Μεγαλονήσου (συνήθως ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων).
Οι Κοσοβάροι επ' ουδενί δεν έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (δηλαδή της ενδεχόμενης ένωσης με την Αλβανία).
Ο ένοπλος αγώνας των Ελληνοκυπρίων κατά των Βρετανών αποικιοκρατών (και κατά των άμαχων κομμουνιστών και -- μετά το '57 -- κατά των Τουρκοκυπρίων) ήταν τίμιος, ιερός, δικαιολογημένος, επιβεβλημένος και άντε τολμήστε μέχρι και σήμερα να τον επικρίνετε (βλέπε υπόθεση Π. Ηφαίστου).
Ο ένοπλος αγώνας των Κοσοβάρων κατά των Σέρβων εθνικιστών (και των άμαχων Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου) ήταν βρώμικος, ξενοκίνητος, δόλιος -- καθαρή τρομοκρατία και ούτε καν αντάρτικο.
Η βούληση των Ελληνοκυπρίων είναι ιερή και απαράβατη, όπως εκφράστηκε με το δημοψήφισμα του 2004 (και με τα δάκρυα της Κονσουέλας).
Η βούληση των Κοσοβάρων είναι αδιάφορη και μάλλον δεν θα δούνε δημοψήφισμα όσο και αν δακρύσει η Κονσουέλα τους.
Δεν υπήρξε τζαμί στην Πάφο ούτε ανατινάχτηκε ποτέ. Το περίπου 33% των Τουρκοκυπρίων της περιοχής απλώς έβοσκαν πρόβατα.
Τα μνημεία της Ορθοδοξίας μας στο Κοσσυφοπέδιο φρουρούνται. Το ότι αποτελούν στόχους επιθέσεων οφείλεται σε παγκόσμια συνωμοσία, μάλλον αμερικανοκαθολικοσιωνιστική.
20.2.06
Un año de blog
Ζμπουφρρρρ! Μέσα σε καπνούς και θειάφια είδα μπροστά μου να εμφανίζεται ο Ρακάσα με υπόκρουση μουσική του οξαποδώ. Ολοζώντανος. "Τι θες ρε;" του είπα. Μου υπενθύμισε πως εορτάζουμε ένα χρόνο (σχεδόν) χωρίς μαλάκες (σχεδόν) κι εξαφανίστηκε.
Τι έμαθα αυτόν τον χρόνο;
Πρώτον, δεν κυκλοφορούνε τόσοι ανώμαλοι στον Ιστό όσοι νόμιζα στην αρχή. Ιδίως μέσα στην ελληνική μπλογκοκοινότητα κυκλοφορούν πολύ λίγοι (πλην όμως εκλεκτοί, ακούραστοι εργάτες της οιονεί κακοποίησης).
Δεύτερον, λίγοι θέλουνε και να ακούν, οι πιο πολλοί θέλουνε μόνο να μιλάνε.
Τρίτον, πολλές φορές μιλάνε και λένε ό,τι λένε για να γίνεται ψιλό λακριντί. Που καταντά λιγουλάκι αηδία, ενίοτε. Ιδίως όταν γίνεται νταβραντισμένα κι επιθετικά.
Τέταρτον, δυστυχώς το μπλογκάρισμα δεν υποκαθιστά την ψυχοθεραπεία, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς.
Πέμπτον, η γενικότερη έλλειψη πνευματώδους πλάκας και χιούμορ από την οποία χειμάζεται η ελληνική κοινωνία δεν έχει (ακόμα) μολύνει τα μπλογκ με τη θανατερή μπόχα της σοβαροφάνειάς της.
Έκτον, μερικοί γράφουνε πάρα πολύ ωραία και το μπλογκ ως μέσο τους πάει γάντι. Αισθάνομαι τρελή ευφροσύνη να τους διαβάζω, κάθε νέο τους ποστ μ' ενθουσιάζει. Είναι οι μικρούληδες Σαικσπηρέτοι του μπλογκαρίσματος: η γραφή τους και ορίζεται από το μέσο και το ορίζει. Αν δεν έχετε ήδη καταλάβει ποιους εννοώ, και θέλετε να μάθετε ντε και καλά, ε, ρωτήστε.
Έβδομον, ακόμα κι αυτοί που δε γράφουν πια και τόσο ωραία, μπορούν ωστόσο να σε φέρουν σε επαφή με θαυμαστά και θαυμάσια πράματα και να σε προβληματίσουν. Μπορείς να μάθεις από αυτούς. Λίγο είναι;
Ευχαριστώ που διαβάζετε και σχολιάζετε.
Τι έμαθα αυτόν τον χρόνο;
Πρώτον, δεν κυκλοφορούνε τόσοι ανώμαλοι στον Ιστό όσοι νόμιζα στην αρχή. Ιδίως μέσα στην ελληνική μπλογκοκοινότητα κυκλοφορούν πολύ λίγοι (πλην όμως εκλεκτοί, ακούραστοι εργάτες της οιονεί κακοποίησης).
Δεύτερον, λίγοι θέλουνε και να ακούν, οι πιο πολλοί θέλουνε μόνο να μιλάνε.
Τρίτον, πολλές φορές μιλάνε και λένε ό,τι λένε για να γίνεται ψιλό λακριντί. Που καταντά λιγουλάκι αηδία, ενίοτε. Ιδίως όταν γίνεται νταβραντισμένα κι επιθετικά.
Τέταρτον, δυστυχώς το μπλογκάρισμα δεν υποκαθιστά την ψυχοθεραπεία, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς.
Πέμπτον, η γενικότερη έλλειψη πνευματώδους πλάκας και χιούμορ από την οποία χειμάζεται η ελληνική κοινωνία δεν έχει (ακόμα) μολύνει τα μπλογκ με τη θανατερή μπόχα της σοβαροφάνειάς της.
Έκτον, μερικοί γράφουνε πάρα πολύ ωραία και το μπλογκ ως μέσο τους πάει γάντι. Αισθάνομαι τρελή ευφροσύνη να τους διαβάζω, κάθε νέο τους ποστ μ' ενθουσιάζει. Είναι οι μικρούληδες Σαικσπηρέτοι του μπλογκαρίσματος: η γραφή τους και ορίζεται από το μέσο και το ορίζει. Αν δεν έχετε ήδη καταλάβει ποιους εννοώ, και θέλετε να μάθετε ντε και καλά, ε, ρωτήστε.
Έβδομον, ακόμα κι αυτοί που δε γράφουν πια και τόσο ωραία, μπορούν ωστόσο να σε φέρουν σε επαφή με θαυμαστά και θαυμάσια πράματα και να σε προβληματίσουν. Μπορείς να μάθεις από αυτούς. Λίγο είναι;
Ευχαριστώ που διαβάζετε και σχολιάζετε.
15.2.06
Small fable for our time
Ας υποθέσουμε ότι περιπλανιέστε σ’ ένα μικρό δάσος της αφήγησης. Ας πούμε ότι σας την πέφτει εκεί ένας περιπλανώμενος ρήτορας που βγάζει κυρήγματα περί παρακμής, ευπώλητο είδος που υπηρετεί σεμνά και ταπεινά η μισή Ευρώπη, από τον Μισέλ Ουελμπέκ ως τη Λιάνα Κανέλλη. Ας πούμε ότι το συγκεκριμένο θέμα με το οποίο η επίμονη αυτή Σφίγγα επιλέγει να σας δοκιμάσει –γιατί περί δοκιμασίας πρόκειται, είτε θα επιχειρήσει να σας κάνει να βαρεθείτε μέχρι θανάτου είτε να σας πειράσει να αυτοκτονήσετε ως τελευταία διέξοδο από την απόλυτη βαριεστημάρα– είναι το ζήτημα του «αφελληνισμού», ορατού κινδύνου που βροντά την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας από τότε που επικράτησαν οι αγγλοσαξονικές επιγραφές στα εμπορικά καταστήματα. Ας υποθέσουμε ότι χρησιμοποιεί όλο το βαρύ πυροβολικό των καθιερωμένων στερεοτύπων: το έθνος ανάδελφον, τη νόθευση της γλώσσας, το ένα εκατομμύριο των Αλβανών, τα δύο εκατομμύρια των μεταναστών, το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, το ανάλγητο χωνευτήρι της παγκοσμιοποίησης, τη συνωμοσία των μεγάλων δυνάμεων, ακόμα και την τυραννία που ασκούν οι Βρυξέλλες στο αγέρωχο σχήμα της ελληνικής ντομάτας. Ας υποθέσουμε ότι είστε αρκετά μαζοχιστές ώστε να διασκεδάζετε και να θέλετε να παρατείνετε το συναπάντημα αυτό. Μπορείτε να του αντιπαραθέσετε το ερώτημα τι απέγιναν οι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Μπορείτε να τον ρωτήσετε αν γνωρίζει τους Αρβανίτες. Μπορείτε ακόμα να του υπενθυμίσετε την περίφημη αφομοιωτική ικανότητα του ελληνικού πολιτισμού και να τον ρωτήσετε πολύ ευγενικά αν απέκτησε αίφνης ημερομηνία λήξεως και πότε. Μπορείτε και να αναφέρετε το μακραίωνο εκείνο διάλειμμα της Οθωμανικής κατοχής και να του ζητήσετε, πάντα ευγενικά, να σας εξηγήσει πώς ακριβώς θα συντελεστεί η επαπειλούμενη διάβρωση τώρα που έχουμε κι ένα κεραμίδι πολιτικής οντότητας πάνω από το κεφάλι μας και δεν επήλθε το μοιραίο τότε που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Αν, τέλος, ως μόνη απάντηση σε όλα αυτά τα ευγενή αντιρρητικά λάβετε το εξαιρετικά εκλεπτυσμένο επιχείρημα «μα τότε ήταν αλλιώς», μπορείτε να χαμογελάσετε και να απομακρυνθείτε, αφήνοντας το ρητορεύον μηρυκαστικό να αναζητεί μηχανικά το επόμενο θύμα.
9.2.06
Πλούσιοι για πάντα;
Για εμάς τους πλούσιους, δηλαδή για όσους έχουνε φαΐ στο πιάτο τους, νερό στη βρύση τους, ξέρουνε γράμματα, έχουνε στέγη πάνω από το κεφάλι τους και ρούχα κατά του χιονιά, η φτώχεια είναι είτε αποκρουστική είτε γραφική (αυτό το δεύτερο το είπε κι η Μαφάλντα).
Η φτώχεια είναι αποκρουστική, επειδή η φτώχεια συνεπάγεται βρωμιά (Τσιγγάνοι) ή, σε ελαφρύτερες μορφές, ακαταστασία (διαμερίσματα Ποντίων), μικροαπατεωνιά (οι μαύροι με τα CD) και ακαλαισθησία (Αλβανοί, κυρίως προ πράσινης κάρτας, όθεν εκφράσεις όπως 'αλβανικό κοτλέ', 'αλβανικό μπουφάν' κ.ο.κ. -- για να μαθαίνουν κι οι νεώτεροι). Ας ονομάσω αυτή την κατάσταση βρωμιάς, ακαταστασίας και ακαλαισθησίας, ξέρω γω, "εξαθλίωση". Εκεί σταματούν οι πλούσιοι άνθρωποι, παραπονιούνται για την εξαθλίωση των τάδε, π.χ. "μα πώς μυρίζει έτσι;", "καλέ, ζούνε στον δρόμο...", "πώπω, πετάνε τα χαρτιά (άρα Αθηναίοι;) / τα άδεια μπουκάλια (άρα Λονδρέζοι;) στον δρόμο!", "είναι φοβερό που μπορεί να πάει ο νους του [Χ] για να πεί ψέμματα και να καταφέρει αυτό που θέλει." (αυτό το τελευταίο από λεβεντομπλόγκ που δε συνιστώ.)
Όσοι είναι τάπιροι (να μη βρίσω τα προσφιλή γουρούνια που μας χαρίζουν ακουσίως μπέικον, γύρο, μπριζολάκια) τσακώνουν κάτι θεωρίες πως η εξαθλίωση είναι στο 'ντιενέι τους', 'στην κουλτούρα τους', 'στο αίμα τους' -- ανάλογα με τη θεωρητική αποσκευή και το επιστημονικό τους υπόβαθρο.
Απλώς να υπενθυμίσω και στους πλούσιους ανθρώπους και στους πλούσιους ταπίρους πως η φτώχεια είναι εύκολη, πολύ εύκολη. Είμαστε όλοι μας δυνάμει εξαθλιωμένοι: τη μια μικρασιάτες γαιοκτήμονες, την άλλη αποπατώντας στην αυλή του Κερατσινίου, τη μια αστοί στη Σμύρνη, στο Βαρώσι, στη Σαλονίκη, στο Σεράγεβο που τρέχουν από χοροεσπερίδα σε τσάι, την άλλη (κρέας στην ξιφολόγχη του κάθε φαντάρου ή, αν είμαστε τυχεροί,) ξεβράκωτοι βρωμιάρηδες, τη μια οικογενειάρχης οδοντίατρος στη Σταυρούπολη, την άλλη αποκλειστική στο Λαϊκό, τη μια αγροτόπαιδο στο Μπεράτι, την άλλη πορτοφολάς στην Τσιμισκή. Και τα λοιπά.
Η φτώχεια είναι εύκολη, η εξαθλίωση εκπορεύεται απευθείας από αυτήν. Δείτε και το Lamerica.
Η φτώχεια είναι αποκρουστική, επειδή η φτώχεια συνεπάγεται βρωμιά (Τσιγγάνοι) ή, σε ελαφρύτερες μορφές, ακαταστασία (διαμερίσματα Ποντίων), μικροαπατεωνιά (οι μαύροι με τα CD) και ακαλαισθησία (Αλβανοί, κυρίως προ πράσινης κάρτας, όθεν εκφράσεις όπως 'αλβανικό κοτλέ', 'αλβανικό μπουφάν' κ.ο.κ. -- για να μαθαίνουν κι οι νεώτεροι). Ας ονομάσω αυτή την κατάσταση βρωμιάς, ακαταστασίας και ακαλαισθησίας, ξέρω γω, "εξαθλίωση". Εκεί σταματούν οι πλούσιοι άνθρωποι, παραπονιούνται για την εξαθλίωση των τάδε, π.χ. "μα πώς μυρίζει έτσι;", "καλέ, ζούνε στον δρόμο...", "πώπω, πετάνε τα χαρτιά (άρα Αθηναίοι;) / τα άδεια μπουκάλια (άρα Λονδρέζοι;) στον δρόμο!", "είναι φοβερό που μπορεί να πάει ο νους του [Χ] για να πεί ψέμματα και να καταφέρει αυτό που θέλει." (αυτό το τελευταίο από λεβεντομπλόγκ που δε συνιστώ.)
Όσοι είναι τάπιροι (να μη βρίσω τα προσφιλή γουρούνια που μας χαρίζουν ακουσίως μπέικον, γύρο, μπριζολάκια) τσακώνουν κάτι θεωρίες πως η εξαθλίωση είναι στο 'ντιενέι τους', 'στην κουλτούρα τους', 'στο αίμα τους' -- ανάλογα με τη θεωρητική αποσκευή και το επιστημονικό τους υπόβαθρο.
Απλώς να υπενθυμίσω και στους πλούσιους ανθρώπους και στους πλούσιους ταπίρους πως η φτώχεια είναι εύκολη, πολύ εύκολη. Είμαστε όλοι μας δυνάμει εξαθλιωμένοι: τη μια μικρασιάτες γαιοκτήμονες, την άλλη αποπατώντας στην αυλή του Κερατσινίου, τη μια αστοί στη Σμύρνη, στο Βαρώσι, στη Σαλονίκη, στο Σεράγεβο που τρέχουν από χοροεσπερίδα σε τσάι, την άλλη (κρέας στην ξιφολόγχη του κάθε φαντάρου ή, αν είμαστε τυχεροί,) ξεβράκωτοι βρωμιάρηδες, τη μια οικογενειάρχης οδοντίατρος στη Σταυρούπολη, την άλλη αποκλειστική στο Λαϊκό, τη μια αγροτόπαιδο στο Μπεράτι, την άλλη πορτοφολάς στην Τσιμισκή. Και τα λοιπά.
Η φτώχεια είναι εύκολη, η εξαθλίωση εκπορεύεται απευθείας από αυτήν. Δείτε και το Lamerica.
6.2.06
The Dude abides...
Σε ένα φιλμ που διακρίνεται για το πλήθος των επιεικώς αλλοπαρμένων χαρακτήρων του, όπως είναι το The Big Lebowski, αναμφισβήτητα η κορυφή πιστώνεται στον John Turturro ως διεστραμμένο Λατίνο bowler Jesus Quintana, ο οποίος κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο ανεβάζοντας όλο νάζι την καλτσοδέτα του, πετυχαίνει με ακκισμούς και γλωσσικές ενθαρρύνσεις στη μπάλα ένα άψογο strike και ολοκληρώνει πανηγυρίζοντας με θεϊκά τσαλίμια, υπό τους ήχους του Hotel California σε εκτέλεση Gypsy Kings...
