26.8.06
Tame Animals
Κάποια στιγμή στη διάρκεια των διακοπών είθισται τα βιβλία να τελειώνουν. Είναι μια από τις προβληματικότερες στιγμές της εν λόγω διαδικασίας γιατί είσαι νομοτελειακά υποχρεωμένος να πάρεις το καπελάκι σου και να βγεις προς άγραν έντυπου υλικού σε κάποιο χώρο που δεν είναι η βάση σου. Και είναι από τις προβληματικότερες στιγμές γιατί η ψυχική σου ηρεμία βρίσκεται πια κατά πάσα πιθανότητα στο έλεος ενός άδετου φυλλαδίου.
Το τεύχος του Newsweek που έπεσε στα χέρια μου πριν από μια-δυο βδομάδες δεν έδειξε κανένα έλεος. Είχε τον τρόμο ζωγραφισμένο στο εξώφυλλό του και μια εκτεταμένη ανάλυση της γνώσης που έβαλαν ή δεν έβαλαν στις ΗΠΑ για την τρομοκρατία πέντε χρόνια μετά, ελάχιστα ψήγματα της σοφίας της οποίας παραθέτω παρακάτω:
- "From imperial days, the Brits have long experience operating in the casbahs and souks" - μετάφραση: "Είμαι από την Κρήτη και ξέρω από καλό λάδι..."
- "It is a myth of course that the British intelligence services operate with the cool smoothness of James Bond” – με άλλα λόγια έχουν κόψει τα κουνημένα και τα πίνουν χτυπημένα.
- “Their [έλα τώρα που δεν ξέρεις ποιοι είναι οι they] ideology may date from the 7th century but the jihadists are eager to get control of 21st century weapons of mass destruction” – αν είχαν δηλαδή καμιά πιο φρέσκια ιδεολογία και ήταν, ξέρω ‘γω, παλαιοημερολογίτες, ο αρθρογράφος θα τους χορηγούσε WMD με τη σέσουλα;
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο τύπος στις Ηνωμένες Πολιτείες έκανε τον δικό του ιστορικό συμβιβασμό απεμπολώντας τον ελεγκτικό του χαρακτήρα για χάρη της εθνικής ασφάλειας και ενστερνιζόμενος τις πρακτικές της αυτολογοκρισίας και των «εμφυτευμένων» (embedded) ρεπόρτερ. Ο μήνας του μέλιτος διεκόπη απότομα από το Abu Ghraib και από το 2004 και εντεύθεν κάποιοι επιχειρούν να ακολουθήσουν τον βετεράνο Seymour Hersh (του οποίου τα Annals of National Security κάθε μήνα στον New Yorker αποτελούν μια εντυπωσιακή καταγραφή των εσωτερικών μηχανισμών και διεργασιών της κυβέρνησης Bush) στη διεκδίκηση της χαμένης τιμής της αμερικανικής δημοσιογραφίας και του δικαιώματος σε άλλη τροφή από το κουτόχορτο. Οι παραπάνω ατάκες του Evan Thomas (Τhe New Age of Terror, 14/08/06) δείχνουν τι συμβαίνει όταν ο «εξημερωμένος τύπος» δυσκολεύεται να βρει πίτουρα έξω απ’ το κοτέτσι...
7.8.06
Divine Comedy
Η Γηραιά Αλβιών είναι ένας τόπος που ή τον αγαπάς ή τον παρατάς. Έχει του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά (Waterstones, Borders, γκρουπάκια, φαγητά από όλες τις φυλές του κόσμου, σαράντα pub σε απόσταση βολής, αγγλιδούλες σε διάφορες ποικιλίες) και τα επτά κακά της μοίρας της (βροχή που έχει εξασφαλίσει μονιμότητα στο δημόσιο, τη δυναστεία του Ανόβερου, τη Manchester United, άγγλους που πίνουν με τη μάνικα). Έχει και μια επαμφοτερίζουσα αντίληψη της ιστορίας της, η οποία πότε οδηγεί σε ανέκδοτα όπως η splendid isolation και η «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ και πότε οδηγεί στον Blackadder.Η ιστορική προσέγγιση που υποδηλώνεται με το επίτευγμα, κατ’ εμέ, των Ben Elton και Rowan Atkinson υποδεικνύει χιούμορ, διάθεση αποδοχής του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν ιερά και απαραβίαστα στην ιστορία και παντελή έλλειψη κολλήματος. Από τις σελίδες του σεναρίου των 24 επεισοδίων του περνούν και σατιρίζονται ανελέητα η μοναρχία (“Take a look at this Blackadder – I'm sure you know it. 'King and Country'. – Ah yes... without doubt my favourite magazine. Soft, strong... and thoroughly absorbent”), η πολιτική διαφθορά (ο υποψήφιος εκείνου του rotten borough που “was accidentally brutally stabbed to death while shaving”), η βρετανική αυτοκρατορία (“Well, you see, George, I did like it, back in the old days when the prerequisite of a British campaign was that the enemy should under no circumstances carry guns – even spears made us think twice. Τhe kind of people we liked to fight were two feet tall and armed with dry grass”). Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν θίγονται πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος παραμένει το γεγονός μιας ολότελα ασεβούς προσέγγισης τέτοιων ορόσημων της αγγλικής ιστορίας όπως η βασιλεία της Ελισάβετ Α΄, οι επικίνδυνες σχέσεις προτεσταντών – καθολικών, η διαχρονική ταξικότητα της αγγλικής κοινωνίας, η τραυματική εμπειρία των χαρακωμάτων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αν κάποιος θεωρήσει ότι είναι απλό να αστειευθεί κανείς με το παρελθόν του χωρίς να επιδεικνύει συμπλέγματα κατωτερότητας, ας σκεφθεί πόσο εύκολη θα ήταν στα καθ’ ημάς η αποδοχή μιας σειράς στο ύφος του Λούφα και Παραλλαγή (του original, ε;) που θα εκτυλισσόταν σε έναν πιο ευαίσθητο χώρο και εποχή, π.χ. στη Μακεδονία του Μακεδονικού Αγώνα...
Κυνικός, δηκτικός, σαρκαστικός και αθεράπευτα εγωπαθής, ο Blackadder μπορεί να είναι δηλητηριώδης αλλά δεν εμπαίζει το κοινό και δείχνει την ευαισθησία του ως σειρά εκεί ακριβώς όπου απαιτείται: στο τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου όπου ο Blackadder Goes Forth και παρά τις αλήστου μνήμης πανουργίες του αυτή τη φορά δεν υπάρχει «δεύρο έξω» για τον Λάζαρο όταν η σφυρίχτρα της επίθεσης σημαίνει την ώρα να ανέβουν over the top στα πρώην λιβάδια της Φλάνδρας...
3.8.06
Cat People
Η Ναστάζια, ανηψιά του Rakasha, ήταν μια διστακτική ντεμπιτάντ μέχρι που γνώρισε τις χαρές της αυλής...
