23.11.07
Ο μονόλογος του Γύφτου
Αντίθετα με άλλους, νομίζω ότι ο Λαζόπουλος βρήκε τον δρόμο του τώρα τελευταία στο Αλ-Τσαντίρι.
Τους πρώτους μήνες του σώου απλώς ανακύκλωνε ανούσιους διδακτισμούς και κάποιες μανιέρες των Μήτσων, οι οποίοι τελικά ήταν εξώφθαλμα προφανείς κι εκβιαστικοί: θυμάμαι το επεισόδιο που είχε αφιερώσει στην απόσυρση του Καραμανλή από τα κοινά ή στον θάνατό του, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από κακογραμμένο σχολικό σκετς. Θυμάμαι επίσης ένα παλιότερο επεισόδιο στο Αλ-Τσαντίρι αφιερωμένο στο λιβάνισμα του Χάρυ Κλυν, με τον Κλυν παρόντα. Βαρετά πράγματα.
Τώρα τελευταία κάνει ενδιαφέρουσα και ουσιαστική κριτική σάτιρα -- ας πούμε ότι η 'κριτική σάτιρα' είναι ένα είδος πιο πολιτικό και πιο υπεύθυνο από επιθεωρησιακούς μπουφονισμούς. Ουσιαστικά κάνει πολιτικό stand-up comedy πια, κάπως σαν τον Μαρκ Τόμας.
Βεβαίως, και στο πάντα προφανές των στόχων του και στην οξυδέρκεια και οξύτητα της κριτικής του και στη "ρητορική κι ευαισθησία" του μοιάζει πάρα πολύ με μπλογκάς. Έχω φτάσει μάλιστα σε πολλά να ταυτίζομαι μαζί του: αυτή η περσόνα που εδώ κι έξι μήνες έχει υιοθετήσει, του "μέσου νου", δεν είναι μακριά από το μπλογκικό ήθος· ταυτόχρονα όμως απέχει παρασάγγες από τους υπερφίαλους δαιμόνους της τηλεοπτικής Ιεράς Εξέτασης.
Τώρα, όσον αφορά τη μεροληψία του και τις απροκάλυπτες προτιμήσεις του, ε, σατιρικός καλλιτέχνης είναι, όχι ο Δαλάι Λάμα. Ο αναμάρτητος (μπλογκάς, δημοσιογράφος κτλ.) πρώτος τον λίθον -- και ούτω καθεξής...
Τους πρώτους μήνες του σώου απλώς ανακύκλωνε ανούσιους διδακτισμούς και κάποιες μανιέρες των Μήτσων, οι οποίοι τελικά ήταν εξώφθαλμα προφανείς κι εκβιαστικοί: θυμάμαι το επεισόδιο που είχε αφιερώσει στην απόσυρση του Καραμανλή από τα κοινά ή στον θάνατό του, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από κακογραμμένο σχολικό σκετς. Θυμάμαι επίσης ένα παλιότερο επεισόδιο στο Αλ-Τσαντίρι αφιερωμένο στο λιβάνισμα του Χάρυ Κλυν, με τον Κλυν παρόντα. Βαρετά πράγματα.
Τώρα τελευταία κάνει ενδιαφέρουσα και ουσιαστική κριτική σάτιρα -- ας πούμε ότι η 'κριτική σάτιρα' είναι ένα είδος πιο πολιτικό και πιο υπεύθυνο από επιθεωρησιακούς μπουφονισμούς. Ουσιαστικά κάνει πολιτικό stand-up comedy πια, κάπως σαν τον Μαρκ Τόμας.
Βεβαίως, και στο πάντα προφανές των στόχων του και στην οξυδέρκεια και οξύτητα της κριτικής του και στη "ρητορική κι ευαισθησία" του μοιάζει πάρα πολύ με μπλογκάς. Έχω φτάσει μάλιστα σε πολλά να ταυτίζομαι μαζί του: αυτή η περσόνα που εδώ κι έξι μήνες έχει υιοθετήσει, του "μέσου νου", δεν είναι μακριά από το μπλογκικό ήθος· ταυτόχρονα όμως απέχει παρασάγγες από τους υπερφίαλους δαιμόνους της τηλεοπτικής Ιεράς Εξέτασης.
Τώρα, όσον αφορά τη μεροληψία του και τις απροκάλυπτες προτιμήσεις του, ε, σατιρικός καλλιτέχνης είναι, όχι ο Δαλάι Λάμα. Ο αναμάρτητος (μπλογκάς, δημοσιογράφος κτλ.) πρώτος τον λίθον -- και ούτω καθεξής...
22.11.07
Cuniculus albus
Πώς να διαλέξει κανείς μεταξύ αυτού
κι αυτού; (Ολόκληρο το Twelve είναι καταπληκτικό, τι Dylan, τι Stones, τι Doors -- πράματα και θάματα.)
κι αυτού; (Ολόκληρο το Twelve είναι καταπληκτικό, τι Dylan, τι Stones, τι Doors -- πράματα και θάματα.)
19.11.07
Opus Dei
Ι.
Η Μαυρομιχάλη είναι ένας από τους αγαπημένους μου δρόμους στην Αθήνα, και στον κόσμο. Θα τα πούμε άλλη φορά για τους αγαπημένους μου δρόμους όμως. Απλώς θέλω να σας πω ότι δεν πρόκειται για μένανε απλώς για έναν δρόμο που έχω ανεβοκατεβεί πάρα πολλές φορές. Και τον έχω ανεβοκατεβεί πάρα πάρα πολλές φορές. Αν κι εσείς τον έχετε λοιπόν ανεβοκατεβεί πάρα πολλές φορές, ιδίως τη δεκαετία του 80, θα έχετε προσέξει ότι πέρα από τα νεοκλασσικά, τα ωραία διαμερίσματα, τον Φούρνο και το Άλφαβιλ, το καφενείο Πανελλήνιον κι άλλα πολλά, η Μαυρομιχάλη έχει ένα μυστήριο κτήριο, στο τετράγωνο των εκδόσεων Οδός Πανός (αλλά αυτές έχουν είσοδο από Διδότου).
Αν και το κτήριο είναι πολύ μυστήριο, αν και μοιάζει με δημόσια υπηρεσία στην οποία μπαινοβγαίνουν πολλοί, αν και έχει ένα περιστύλιο πάνω στους στύλους του οποίου τότε, τη δεκαετία του 80, υπήρχαν κορνιζωμένες αφίσες 'Την ειρήνη ο Χριστός τη δίνει', αν και πρόκειται για ένα πολύ μυστήριο κτήριο, που λέτε, ποτέ κανείς λαύρος δημοσιογράφος δεν κατήγγειλε ότι εκεί έχουν έδρα σκοτεινές δυνάμεις που απεργάζονται τη διάβρωση του ορθοδόξου φρονήματος του ελληνικού λαού. Γιατί. Επειδή εκεί είναι η έδρα του σωματείου ορθοδόξου εσωτερικής ιεραποστολής ο 'Μέγας Βασίλειος'. Δηλαδή μιάς από τις μείζονες συνιστώσες αυτού που αποκαλούμε 'Ορθοδοξία' τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα.
Πριν ξεκαθαρίσω τι είναι αυτή η οργάνωση σε όσους ξύνετε (δικαιολογημένα) το τριχωτό της κεφαλής σας με απορία, να σας πω λίγο για το κτήριο. Το σοβάτισμα και οι ψευδοαψίδες 'ορθοδοξίας', που εισήγαγε στις ελληνικές αρχιτεκτονικές πρακτικές η Ασπροβάλτα, τα ευαγή ιδρύματα μητροπόλεων και οι ξενώνες του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, είναι πρόσφατες επεμβάσεις. Τη δεκαετία του 80 το κτήριο ήταν ολόκληρο όπως η αγέλαστη (μπρουταλιστική;) μοντερνιά που ακόμα φαίνεται ακάλυπτη στα δεξιά.
Η πόρτα του κτηρίου πάντα κλείνει αμέσως μόλις ανοίξει, με έναν από τους πιο σφιχτούς επαναφορείς θυρών που μου έχουν κλείσει πόρτα στα μούτρα ποτέ. Οι άνθρωποι περνούνε σβέλτα και σιωπηλά αυτή την πόρτα ιδίως όταν έχουν κότσους και ταγιέρ, είτε μουστάκια και ρετρό κουστούμια, είτε ράσα. Τη νύχτα αράζουν στο περιστύλιο οι ευγενικές και κουρασμένες τροτέζες της Μαυρομιχάλη ("Καλησπέρα σας, κύριε."). Όσοι χρησιμοποιούν το κτήριο την ημέρα δεν ξέρω πώς το βλέπουν αυτό.
Ενδεχομένως με απαξιωτική παραίτηση. Σ' αυτό θα επανέρθουμε.
Μέσα το κτήριο μυρίζει λίγο σαν μεγάλο δικηγορικό γραφείο και λίγο σαν παλιό σαλόνι επί της Πατησίων (ή σα σαλόνι ρετιρέ στον έβδομο της Βασιλίσσης Όλγας, Σαλονικάριοι). Το σωματείο ορθοδόξου εσωτερικής ιεραποστολής ο 'Μέγας Βασίλειος' ήτανε τη δεκαετία του 80 (δεν ξέρω τώρα πια) ένα πρόσχημα μέσα από το οποίο η Αδελφότης Θεολόγων ο 'Σωτήρ' (αυτούς μάλλον τους έχετε ακουστά) μανατζάριζε τις οργανώσεις νέων και νεανίδων του, τη ΓΕΧΑ, και άλλα πολλά. Στο τεράστιο κτήριο υπήρχανε και κάποια γραφεία στο ισόγειο που κάτι είχανε να κάνουν με τα γνωστά εκπαιδευτήρια Ελληνική Παιδεία. Διέθετε τρεις ή τέσσερις ορόφους γεμάτους κενές αίθουσες και κενά γραφεία καθώς και μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων στην οποία, όταν τράβαγες κάτι κόκκινα πετάσματα, αποκαλυπτόταν ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο που έκρυβε μιαν Αγία Τράπεζα: έτσι γινόταν παρεκκλήσιον. Αυτά τα κενά δωμάτια χρησίμευαν για εντευκτήρια των χριστιανικών ομάδων νέων του Σωτήρος / Μεγάλου Βασιλείου (τους ανεκδιήγητα αποκαλούμενους Χαρούμενους Αγωνιστάς), της ΓΕΧΑ, ενίοτε εθνικών οργανώσεων όπως η ΣΦΕΒΑ ή η ελληνοκυπριακή Δράσις-ΚΕΣ, αλλά και για εξομολογήσεις. Αυτές οι τελευταίες γίνονταν σε ηχομονωμένα γραφεία δίπλα σε αίθουσες αναμονής με τις καρέκλες τοποθετημένες τοίχο-τοίχο όπου περίμεναν καθισμένοι εκπρόσωποι του ενός φύλου μόνο, με στήσιμο που έβλεπες σε αίθουσες αναμονής παλαιομπουρδέλων (προ 1991, δηλαδή) -- Θε μου σχώρα με.
Αν η οργανωτική δομή αυτού του πνευματικού καρτέλ σάς φαίνεται ασαφής και συγκεχυμένη είναι γιατί όντως είναι. Κάποτε ρώτησα φίλο μυστακοφόρο, "αφιερωμένο" στον Σωτήρα: "ρε συ Εξακουστωδιανέ, ο 'Μέγας Βασίλειος' ανήκει στην αδερφότητα;" "Ε όχι δα!" απάντησε ο πρώην αθλητής. Λεπτομέρειες δεν έμαθα ποτέ, σιγά μην τις έλεγαν σ' εμένα τον Πέρση. Ποια είναι νομικά η σχέση 'Μεγάλου Βασιλείου', 'Σωτήρος', ΓΕΧΑ και των διάφορων οργανώσεων-δορυφόρων, δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Φυσικά τα μονολιθικά κτήρια (έχουνε κι άλλα, λ.χ. στους Αμπελοκήπους -- Βαθέος και Μεγάλου Σπηλαίου γωνία, νομίζω), οι μπερδεμένοι και αδιαφανείς (διαπλεκόμενους τους λένε τώρα) σύνδεσμοι ανάμεσα σε σωματεία, κοινωφελή ιδρύματα, οργανισμούς, σκιώδη διοικητικά συμβούλια κτλ. είναι γνωστό φαινόμενο παγκοσμίως και -- τελικά -- μπανάλ. Το πνευματικό καρτέλ Σωτήρ-Μέγας Βασίλειος-ΓΕΧΑ-τρέχα γύρευε έχει όμως ενδιαφέρον για τέσσερις λόγους:
α. Προετοίμασε το έδαφος (ίσως εν αγνοία του) για την ενοριοκρατία-γεροντοκρατία-δεσποτοκρατία που τείνει να εγκαθιδρυθεί στην ελλαδική Ορθοδοξία, πείθοντας γενιές και γενιές ότι Ορθοδοξία σημαίνει Παράδοσις-Ελλάδα-αγαμία.
β. Αυτό το ιδιότυπο ιδεολογικό μόρφωμα (Παράδοσις-Ελλάδα-αγαμία) έχει διαρρεύσει ευρέως, κάπως όπως τη σκαπουλάρουν τα βαρέα μέταλλα από τις χωματερές και μολύνουν υδροφόρους ορίζοντες, και έχει περάσει στη διατροφική αλυσίδα πολλών, ακόμα κι όταν δεν έχουν απολύτως καμμία σχέση με χριστούς κι εκκλησίες.
γ. Το καρτέλ ήταν απίστευτα δημοφιλές στον τομέα 'εκπαίδευση των νέων' με άκρες σε δημόσια σχολεία, στρατόπεδα, νοσοκομεία και ούτω καθεξής.
δ. Ευθύνεται εν πολλοίς για α) τον κανονικότατο ενοχικό ευνουχισμό και β) την ενστάλαξη δεξιών αντανακλαστικών σε χιλιάδες Έλληνες. Ούτε που θέλω να σκεφτώ τα καημένα τα κορίτσια που στέλναν οι γονείς τους στις Χαρούμενες Αγωνίστριες, ακούγονταν τρελά πράγματα...
ΙΙ.
Η παιδαγωγική μέθοδός τους αντίστοιχη με αυτή των καθολικών νεολαιών: στη σφαίρα του ιδιωτικού εμφυτεύαν ενοχή χωρίς ποτέ να μιλάν ανοιχτά για το σεξ (ή εναντίον του) και στη σφαίρα του πολιτικού καλλιεργούσαν την καχυποψία απέναντι σε οτιδήποτε αμφισβητεί τα καθεστηκότα. Η στάση τους όταν νουθετούσαν τα παιδιά κατά των πάρτυ, του σινεμά, της τηλεόρασης, του 98% των βιβλίων, του ποτού, του 70% της μουσικής, του καπνίσματος, του θεάτρου, των εκδρομών, των χαζοφλέρτ, των εξόδων ακόμα και σε ταβέρνες, των καφετεριών, των παρεών με πιο τσαμπουκαλεμένα και ξεβγαλμένα παιδιά, ακόμα και στα πλαίσια του να παίξεις μπάλα, και πάει λέγοντας ήτανε συνήθως η απαξίωση. Διακριτική απαξίωση.
Η στάση τους απέναντι στην πολιτική, στις απεργίες, στον κοινοβουλευτισμό, στα (εργατικά) κινήματα, σε κάθε λογής αγώνες, στα κόμματα, ήτανε απαξιωτική παραίτηση: δε βαριέσαι, τα κόμματα χωρίζουν, η πατρίδα ενώνει. Ναι, αυτό το πρωτοάκουσα πριν είκοσι και βάλε χρόνια. Απέναντι όμως στη διακριτική απαξίωση και στην απαξιωτική παραίτηση δεν μπορείς να αρθρώσεις αντίλογο. Έτσι, τα στοχευμένα υπονοούμενά τους πάνε κατευθείαν στον πάτο, στο υποσυνείδητο, που λένε.
Αν τους πίεζες λίγο, όπως έκανα εγώ συστηματικά ως φιλοπερίεργος και μικρομέγαλος μαθητής, το έπαιρναν εσχατολογικά το θέμα: όλα αυτά, τελικά, είναι του κόσμου τούτου. Εξοικειωνόσουν εκεί μέσα τελικά, δηλαδή, με έναν ιδιότυπο καλβινίζοντα μηδενισμό, χωρίς όμως χιλιαστικά οράματα, μπαρκόουντ κι αντιχρίστους, με την ευσέβεια και την καθωσπρέπεια των νοικοκυραίων: αταξική, απολίτικη, ανερωτική.
ΙΙΙ.
Μπήκα στις μαθητικές ομάδες τους στα δώδεκα και -- αντίθετα με τα περισσότερα παιδιά -- με δική μου πρωτοβουλία και με δυσφορία εκ μέρους των δικών μου. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τη Θεολογία και τα κατηχητικά μού φαινόντουσαν παιδαριώδη. Όσους γνώρισα εκεί μέσα, αφιερωμένους της Αδελφότητας και φοιτητές ομαδάρχες, στις κατασκηνώσεις και στις κυριακάτικες συνάξεις, τους άλλαζα τα φώτα. Αυτοί μάς έλεγαν ιστορίες για τα κακά της ζηλοφθονίας κι εγώ γύρναγα την κουβέντα στο αν ο Χριστός εγκρίνει την ατομική ιδιοκτησία. Ήδη στα δώδεκα ήμουνα ήδη πεπεισμένος για τρία πράγματα: ότι άλλα αυτά που μας ζητάει ο Θεός και άλλα όσα προστάζουν οι θρησκείες, ότι το σεξ είναι εξ ορισμού "καλό πράγμα" (αφού το επινόησε ο Θεός και λένε ότι είναι και πολύ ωραίο) και ότι όποιος δεν απολαμβάνει την τέχνη είναι δυστυχισμένος. Ξέρω, αφέλειες, αλλά ήμουνα μόλις δώδεκα τότε. Και μικρομέγαλο. Οπότε, σε αυτούς τους τομείς, η έκθεση στη διακριτική απαξίωση των 'οργανωσιακών' δεν είχε σοβαρά αποτελέσματα: απλώς έγινα ακόμα πιο δειλός με τα κορίτσια, εξιδανίκευσα ακόμα περισσότερο το σεξ και στερήθηκα τρία εφηβικά χρόνια καλό διάβασμα. Όμως σχεδόν τα κατάφεραν σε ένα πράγμα: να με κάνουνε δεξιό.
Έφυγα τέσσερα χρόνια μετά αγαναχτισμένος με τη φρικτή αισθητική που διέπει όλα τα προϊόντα του καρτέλ: αφελής και άνοστη λογοτεχνία, νατουραλιστικές ζουγραφιές αισθητικής κινεζικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού / εντύπων Μαρτύρων του Ιεχωβά, ανυπόφορα τραγούδια κνίτικου ήθους και τεχνοτροπίας, "αγωνιστικές" συλλογικότητες άνευ αντικειμένου -- ένα αισθητικό σύμπαν φτωχό, μίζερο και ευτράπελα κουτό. Έφυγα χωρίς να σκεφτώ κάποια βασικά πράματα, όμως. Ούτε κοίταξα πίσω.
ΙV.
Είπα ότι πήγα με δική μου θέληση. Χρόνια και χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι ανήκα σε μια μειοψηφία. Τα άλλα αγόρια (θυμηθείτε ότι τίποτε δε γίνεται μεικτό εκεί) είχαν σταλεί πακέτο από τους γονείς τους.
Κάποια από αυτά ήταν περισσότερο παιδιά της πιάτσας, "ζωηρά" τα λέγαμε τότε. Ίσως απλώς να τα είχανε πιάσει να την παίζουνε στο μπάνιο με καμμιά από τις γυμνασιακές τσόντες ή να καπνίζουνε. Έμοιαζαν πάντως πολύ με τα παιδιά που σήμερα λέμε 'αλβανάκια', μόνον που τότε δεν υπήρχαν Αλβανοί, αφού οι Αλβανοί ήταν οι απρόσωποι σταλινικοί καταπιεστές των βορειοηπειρωτών αδελφών μας. Τα είχανε στείλει ν' ακούσουνε τα λόγια του Θεού, να φρονιμέψουνε με μπάσκετ.
Άλλα ήτανε ξεκάθαρα δειλά παιδιά χριστιανικών (δηλαδή οργανωσιακών) οικογενειών. Τα κοροϊδεύαμε λίγο, ήτανε σαν να είχανε δραπετεύσει από ορφανοτροφείο της Φρειδερίκης.
Πάρα πολλά (πάνω από το θρυλούμενο 10%) ήτανε γκέι υπό άνθιση, τα είχανε στείλει οι γονείς να συναναστραφούν αγόρια, να κάνουνε φιλίες, να παίξουνε μπασκετάκι -- κι έτσι να γίνουν άντρες. Τι να πω. Πάντως αυτά τα παιδιά έγιναν τελικά γκέι (όπως το περιμέναμε). Τότε απλώς ασχολιόντουσαν με τη διακόσμηση των αιθουσών και το τραγούδι.
Υπήρχαν και περιπτώσεις παιδιών με βαριά προβλήματα συμπεριφοράς, από αυτά που δε συναντούσες στο τότε σχολείο. Μάλλον τα έστελναν κι αυτά για να κοινωνικοποιηθούν, να ημερέψουν ακούγοντας τον λόγο του Θεού...
(Γράφοντάς τα αυτά θυμήθηκα ένα σωρό περιστατικά, τα περισσότερα από αυτά ευτράπελα.)
V.
Υπάρχουνε δύο κλασικά βιβλία για τον κόσμο των οργανώσεων: το γνωστό 'Καταφύγιο Ιδεών' του Γιανναρά (το οποίο αναφέρεται στα τέλη της δεκαετίας του 50 και στη δεκαετία του 60). Ένα άλλο είναι το 'Η γέννηση του χριστιανοφασισμού στην Ελλάδα' του Γιώργου Μουστάκη. Αυτό δεν το έχω διαβάσει, δεν ξέρω.
Ελπίζω να σας έπεισα ότι η μονολιθικότητα του κτηρίου στη Μαυρομιχάλη δεν είναι μακριά από τον πρωτοφασισμό των ιδεών που καλλιεργούνταν εκεί μέσα. Πάντως, τώρα ξέρετε τουλάχιστον πού πάνε όλοι αυτοί οι ρασοφόροι που κατηφορίζουν τρέχοντας τη Μαυρομιχάλη.
Η Μαυρομιχάλη είναι ένας από τους αγαπημένους μου δρόμους στην Αθήνα, και στον κόσμο. Θα τα πούμε άλλη φορά για τους αγαπημένους μου δρόμους όμως. Απλώς θέλω να σας πω ότι δεν πρόκειται για μένανε απλώς για έναν δρόμο που έχω ανεβοκατεβεί πάρα πολλές φορές. Και τον έχω ανεβοκατεβεί πάρα πάρα πολλές φορές. Αν κι εσείς τον έχετε λοιπόν ανεβοκατεβεί πάρα πολλές φορές, ιδίως τη δεκαετία του 80, θα έχετε προσέξει ότι πέρα από τα νεοκλασσικά, τα ωραία διαμερίσματα, τον Φούρνο και το Άλφαβιλ, το καφενείο Πανελλήνιον κι άλλα πολλά, η Μαυρομιχάλη έχει ένα μυστήριο κτήριο, στο τετράγωνο των εκδόσεων Οδός Πανός (αλλά αυτές έχουν είσοδο από Διδότου).Αν και το κτήριο είναι πολύ μυστήριο, αν και μοιάζει με δημόσια υπηρεσία στην οποία μπαινοβγαίνουν πολλοί, αν και έχει ένα περιστύλιο πάνω στους στύλους του οποίου τότε, τη δεκαετία του 80, υπήρχαν κορνιζωμένες αφίσες 'Την ειρήνη ο Χριστός τη δίνει', αν και πρόκειται για ένα πολύ μυστήριο κτήριο, που λέτε, ποτέ κανείς λαύρος δημοσιογράφος δεν κατήγγειλε ότι εκεί έχουν έδρα σκοτεινές δυνάμεις που απεργάζονται τη διάβρωση του ορθοδόξου φρονήματος του ελληνικού λαού. Γιατί. Επειδή εκεί είναι η έδρα του σωματείου ορθοδόξου εσωτερικής ιεραποστολής ο 'Μέγας Βασίλειος'. Δηλαδή μιάς από τις μείζονες συνιστώσες αυτού που αποκαλούμε 'Ορθοδοξία' τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα.
Πριν ξεκαθαρίσω τι είναι αυτή η οργάνωση σε όσους ξύνετε (δικαιολογημένα) το τριχωτό της κεφαλής σας με απορία, να σας πω λίγο για το κτήριο. Το σοβάτισμα και οι ψευδοαψίδες 'ορθοδοξίας', που εισήγαγε στις ελληνικές αρχιτεκτονικές πρακτικές η Ασπροβάλτα, τα ευαγή ιδρύματα μητροπόλεων και οι ξενώνες του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, είναι πρόσφατες επεμβάσεις. Τη δεκαετία του 80 το κτήριο ήταν ολόκληρο όπως η αγέλαστη (μπρουταλιστική;) μοντερνιά που ακόμα φαίνεται ακάλυπτη στα δεξιά.
Η πόρτα του κτηρίου πάντα κλείνει αμέσως μόλις ανοίξει, με έναν από τους πιο σφιχτούς επαναφορείς θυρών που μου έχουν κλείσει πόρτα στα μούτρα ποτέ. Οι άνθρωποι περνούνε σβέλτα και σιωπηλά αυτή την πόρτα ιδίως όταν έχουν κότσους και ταγιέρ, είτε μουστάκια και ρετρό κουστούμια, είτε ράσα. Τη νύχτα αράζουν στο περιστύλιο οι ευγενικές και κουρασμένες τροτέζες της Μαυρομιχάλη ("Καλησπέρα σας, κύριε."). Όσοι χρησιμοποιούν το κτήριο την ημέρα δεν ξέρω πώς το βλέπουν αυτό.
Ενδεχομένως με απαξιωτική παραίτηση. Σ' αυτό θα επανέρθουμε.
Μέσα το κτήριο μυρίζει λίγο σαν μεγάλο δικηγορικό γραφείο και λίγο σαν παλιό σαλόνι επί της Πατησίων (ή σα σαλόνι ρετιρέ στον έβδομο της Βασιλίσσης Όλγας, Σαλονικάριοι). Το σωματείο ορθοδόξου εσωτερικής ιεραποστολής ο 'Μέγας Βασίλειος' ήτανε τη δεκαετία του 80 (δεν ξέρω τώρα πια) ένα πρόσχημα μέσα από το οποίο η Αδελφότης Θεολόγων ο 'Σωτήρ' (αυτούς μάλλον τους έχετε ακουστά) μανατζάριζε τις οργανώσεις νέων και νεανίδων του, τη ΓΕΧΑ, και άλλα πολλά. Στο τεράστιο κτήριο υπήρχανε και κάποια γραφεία στο ισόγειο που κάτι είχανε να κάνουν με τα γνωστά εκπαιδευτήρια Ελληνική Παιδεία. Διέθετε τρεις ή τέσσερις ορόφους γεμάτους κενές αίθουσες και κενά γραφεία καθώς και μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων στην οποία, όταν τράβαγες κάτι κόκκινα πετάσματα, αποκαλυπτόταν ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο που έκρυβε μιαν Αγία Τράπεζα: έτσι γινόταν παρεκκλήσιον. Αυτά τα κενά δωμάτια χρησίμευαν για εντευκτήρια των χριστιανικών ομάδων νέων του Σωτήρος / Μεγάλου Βασιλείου (τους ανεκδιήγητα αποκαλούμενους Χαρούμενους Αγωνιστάς), της ΓΕΧΑ, ενίοτε εθνικών οργανώσεων όπως η ΣΦΕΒΑ ή η ελληνοκυπριακή Δράσις-ΚΕΣ, αλλά και για εξομολογήσεις. Αυτές οι τελευταίες γίνονταν σε ηχομονωμένα γραφεία δίπλα σε αίθουσες αναμονής με τις καρέκλες τοποθετημένες τοίχο-τοίχο όπου περίμεναν καθισμένοι εκπρόσωποι του ενός φύλου μόνο, με στήσιμο που έβλεπες σε αίθουσες αναμονής παλαιομπουρδέλων (προ 1991, δηλαδή) -- Θε μου σχώρα με.
Αν η οργανωτική δομή αυτού του πνευματικού καρτέλ σάς φαίνεται ασαφής και συγκεχυμένη είναι γιατί όντως είναι. Κάποτε ρώτησα φίλο μυστακοφόρο, "αφιερωμένο" στον Σωτήρα: "ρε συ Εξακουστωδιανέ, ο 'Μέγας Βασίλειος' ανήκει στην αδερφότητα;" "Ε όχι δα!" απάντησε ο πρώην αθλητής. Λεπτομέρειες δεν έμαθα ποτέ, σιγά μην τις έλεγαν σ' εμένα τον Πέρση. Ποια είναι νομικά η σχέση 'Μεγάλου Βασιλείου', 'Σωτήρος', ΓΕΧΑ και των διάφορων οργανώσεων-δορυφόρων, δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Φυσικά τα μονολιθικά κτήρια (έχουνε κι άλλα, λ.χ. στους Αμπελοκήπους -- Βαθέος και Μεγάλου Σπηλαίου γωνία, νομίζω), οι μπερδεμένοι και αδιαφανείς (διαπλεκόμενους τους λένε τώρα) σύνδεσμοι ανάμεσα σε σωματεία, κοινωφελή ιδρύματα, οργανισμούς, σκιώδη διοικητικά συμβούλια κτλ. είναι γνωστό φαινόμενο παγκοσμίως και -- τελικά -- μπανάλ. Το πνευματικό καρτέλ Σωτήρ-Μέγας Βασίλειος-ΓΕΧΑ-τρέχα γύρευε έχει όμως ενδιαφέρον για τέσσερις λόγους:
α. Προετοίμασε το έδαφος (ίσως εν αγνοία του) για την ενοριοκρατία-γεροντοκρατία-δεσποτοκρατία που τείνει να εγκαθιδρυθεί στην ελλαδική Ορθοδοξία, πείθοντας γενιές και γενιές ότι Ορθοδοξία σημαίνει Παράδοσις-Ελλάδα-αγαμία.
β. Αυτό το ιδιότυπο ιδεολογικό μόρφωμα (Παράδοσις-Ελλάδα-αγαμία) έχει διαρρεύσει ευρέως, κάπως όπως τη σκαπουλάρουν τα βαρέα μέταλλα από τις χωματερές και μολύνουν υδροφόρους ορίζοντες, και έχει περάσει στη διατροφική αλυσίδα πολλών, ακόμα κι όταν δεν έχουν απολύτως καμμία σχέση με χριστούς κι εκκλησίες.
γ. Το καρτέλ ήταν απίστευτα δημοφιλές στον τομέα 'εκπαίδευση των νέων' με άκρες σε δημόσια σχολεία, στρατόπεδα, νοσοκομεία και ούτω καθεξής.
δ. Ευθύνεται εν πολλοίς για α) τον κανονικότατο ενοχικό ευνουχισμό και β) την ενστάλαξη δεξιών αντανακλαστικών σε χιλιάδες Έλληνες. Ούτε που θέλω να σκεφτώ τα καημένα τα κορίτσια που στέλναν οι γονείς τους στις Χαρούμενες Αγωνίστριες, ακούγονταν τρελά πράγματα...
ΙΙ.
Η παιδαγωγική μέθοδός τους αντίστοιχη με αυτή των καθολικών νεολαιών: στη σφαίρα του ιδιωτικού εμφυτεύαν ενοχή χωρίς ποτέ να μιλάν ανοιχτά για το σεξ (ή εναντίον του) και στη σφαίρα του πολιτικού καλλιεργούσαν την καχυποψία απέναντι σε οτιδήποτε αμφισβητεί τα καθεστηκότα. Η στάση τους όταν νουθετούσαν τα παιδιά κατά των πάρτυ, του σινεμά, της τηλεόρασης, του 98% των βιβλίων, του ποτού, του 70% της μουσικής, του καπνίσματος, του θεάτρου, των εκδρομών, των χαζοφλέρτ, των εξόδων ακόμα και σε ταβέρνες, των καφετεριών, των παρεών με πιο τσαμπουκαλεμένα και ξεβγαλμένα παιδιά, ακόμα και στα πλαίσια του να παίξεις μπάλα, και πάει λέγοντας ήτανε συνήθως η απαξίωση. Διακριτική απαξίωση.
Η στάση τους απέναντι στην πολιτική, στις απεργίες, στον κοινοβουλευτισμό, στα (εργατικά) κινήματα, σε κάθε λογής αγώνες, στα κόμματα, ήτανε απαξιωτική παραίτηση: δε βαριέσαι, τα κόμματα χωρίζουν, η πατρίδα ενώνει. Ναι, αυτό το πρωτοάκουσα πριν είκοσι και βάλε χρόνια. Απέναντι όμως στη διακριτική απαξίωση και στην απαξιωτική παραίτηση δεν μπορείς να αρθρώσεις αντίλογο. Έτσι, τα στοχευμένα υπονοούμενά τους πάνε κατευθείαν στον πάτο, στο υποσυνείδητο, που λένε.
Αν τους πίεζες λίγο, όπως έκανα εγώ συστηματικά ως φιλοπερίεργος και μικρομέγαλος μαθητής, το έπαιρναν εσχατολογικά το θέμα: όλα αυτά, τελικά, είναι του κόσμου τούτου. Εξοικειωνόσουν εκεί μέσα τελικά, δηλαδή, με έναν ιδιότυπο καλβινίζοντα μηδενισμό, χωρίς όμως χιλιαστικά οράματα, μπαρκόουντ κι αντιχρίστους, με την ευσέβεια και την καθωσπρέπεια των νοικοκυραίων: αταξική, απολίτικη, ανερωτική.
ΙΙΙ.
Μπήκα στις μαθητικές ομάδες τους στα δώδεκα και -- αντίθετα με τα περισσότερα παιδιά -- με δική μου πρωτοβουλία και με δυσφορία εκ μέρους των δικών μου. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τη Θεολογία και τα κατηχητικά μού φαινόντουσαν παιδαριώδη. Όσους γνώρισα εκεί μέσα, αφιερωμένους της Αδελφότητας και φοιτητές ομαδάρχες, στις κατασκηνώσεις και στις κυριακάτικες συνάξεις, τους άλλαζα τα φώτα. Αυτοί μάς έλεγαν ιστορίες για τα κακά της ζηλοφθονίας κι εγώ γύρναγα την κουβέντα στο αν ο Χριστός εγκρίνει την ατομική ιδιοκτησία. Ήδη στα δώδεκα ήμουνα ήδη πεπεισμένος για τρία πράγματα: ότι άλλα αυτά που μας ζητάει ο Θεός και άλλα όσα προστάζουν οι θρησκείες, ότι το σεξ είναι εξ ορισμού "καλό πράγμα" (αφού το επινόησε ο Θεός και λένε ότι είναι και πολύ ωραίο) και ότι όποιος δεν απολαμβάνει την τέχνη είναι δυστυχισμένος. Ξέρω, αφέλειες, αλλά ήμουνα μόλις δώδεκα τότε. Και μικρομέγαλο. Οπότε, σε αυτούς τους τομείς, η έκθεση στη διακριτική απαξίωση των 'οργανωσιακών' δεν είχε σοβαρά αποτελέσματα: απλώς έγινα ακόμα πιο δειλός με τα κορίτσια, εξιδανίκευσα ακόμα περισσότερο το σεξ και στερήθηκα τρία εφηβικά χρόνια καλό διάβασμα. Όμως σχεδόν τα κατάφεραν σε ένα πράγμα: να με κάνουνε δεξιό.
Έφυγα τέσσερα χρόνια μετά αγαναχτισμένος με τη φρικτή αισθητική που διέπει όλα τα προϊόντα του καρτέλ: αφελής και άνοστη λογοτεχνία, νατουραλιστικές ζουγραφιές αισθητικής κινεζικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού / εντύπων Μαρτύρων του Ιεχωβά, ανυπόφορα τραγούδια κνίτικου ήθους και τεχνοτροπίας, "αγωνιστικές" συλλογικότητες άνευ αντικειμένου -- ένα αισθητικό σύμπαν φτωχό, μίζερο και ευτράπελα κουτό. Έφυγα χωρίς να σκεφτώ κάποια βασικά πράματα, όμως. Ούτε κοίταξα πίσω.
ΙV.
Είπα ότι πήγα με δική μου θέληση. Χρόνια και χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι ανήκα σε μια μειοψηφία. Τα άλλα αγόρια (θυμηθείτε ότι τίποτε δε γίνεται μεικτό εκεί) είχαν σταλεί πακέτο από τους γονείς τους.
Κάποια από αυτά ήταν περισσότερο παιδιά της πιάτσας, "ζωηρά" τα λέγαμε τότε. Ίσως απλώς να τα είχανε πιάσει να την παίζουνε στο μπάνιο με καμμιά από τις γυμνασιακές τσόντες ή να καπνίζουνε. Έμοιαζαν πάντως πολύ με τα παιδιά που σήμερα λέμε 'αλβανάκια', μόνον που τότε δεν υπήρχαν Αλβανοί, αφού οι Αλβανοί ήταν οι απρόσωποι σταλινικοί καταπιεστές των βορειοηπειρωτών αδελφών μας. Τα είχανε στείλει ν' ακούσουνε τα λόγια του Θεού, να φρονιμέψουνε με μπάσκετ.
Άλλα ήτανε ξεκάθαρα δειλά παιδιά χριστιανικών (δηλαδή οργανωσιακών) οικογενειών. Τα κοροϊδεύαμε λίγο, ήτανε σαν να είχανε δραπετεύσει από ορφανοτροφείο της Φρειδερίκης.
Πάρα πολλά (πάνω από το θρυλούμενο 10%) ήτανε γκέι υπό άνθιση, τα είχανε στείλει οι γονείς να συναναστραφούν αγόρια, να κάνουνε φιλίες, να παίξουνε μπασκετάκι -- κι έτσι να γίνουν άντρες. Τι να πω. Πάντως αυτά τα παιδιά έγιναν τελικά γκέι (όπως το περιμέναμε). Τότε απλώς ασχολιόντουσαν με τη διακόσμηση των αιθουσών και το τραγούδι.
Υπήρχαν και περιπτώσεις παιδιών με βαριά προβλήματα συμπεριφοράς, από αυτά που δε συναντούσες στο τότε σχολείο. Μάλλον τα έστελναν κι αυτά για να κοινωνικοποιηθούν, να ημερέψουν ακούγοντας τον λόγο του Θεού...
(Γράφοντάς τα αυτά θυμήθηκα ένα σωρό περιστατικά, τα περισσότερα από αυτά ευτράπελα.)
V.
Υπάρχουνε δύο κλασικά βιβλία για τον κόσμο των οργανώσεων: το γνωστό 'Καταφύγιο Ιδεών' του Γιανναρά (το οποίο αναφέρεται στα τέλη της δεκαετίας του 50 και στη δεκαετία του 60). Ένα άλλο είναι το 'Η γέννηση του χριστιανοφασισμού στην Ελλάδα' του Γιώργου Μουστάκη. Αυτό δεν το έχω διαβάσει, δεν ξέρω.
Ελπίζω να σας έπεισα ότι η μονολιθικότητα του κτηρίου στη Μαυρομιχάλη δεν είναι μακριά από τον πρωτοφασισμό των ιδεών που καλλιεργούνταν εκεί μέσα. Πάντως, τώρα ξέρετε τουλάχιστον πού πάνε όλοι αυτοί οι ρασοφόροι που κατηφορίζουν τρέχοντας τη Μαυρομιχάλη.
9.11.07
Είμαστε σοβαροί;
στον Καλό Λύκο
"Μη μιλάς για σεξ, ρε μαλάκα: θα σε περάσουν για στερημένο ή γραφικό." (συμβουλή από τις πρώτες μέρες μου ως μπλογκά)
Χωρίς σχόλια και περισπούδαστες αναλύσεις, παραθέτω μια ταινία μικρού μήκους της Λουκίας Ρικάκη. Ως μια πράξη αντίδρασης (και όχι "αντίστασης", έλεος πια με τις καταχρήσεις λέξεων).
Σε μια χώρα (σε έναν κόσμο, δηλαδή) όπου το χασίς παρουσιάζεται ως η αιτία όλων των κακών (της Κρήτης) -- ενώ είναι ξεκάθαρο ότι είναι το Χρήμα, η Αθεΐα και η Επιθυμία (χάχα!), όπου οι τυραννίες ενίοτε θεωρούνται "μια κάποια λύσις" και όπου ο έρωτας αποτελεί είτε υπόθεμα έννομης συμβίωσης, είτε δεξιοτεχνικός άθλος επιπέδου ρυθμικής γυμναστικής, είτε μαλακία-καραγκιοζιλίκι.
"Μη μιλάς για σεξ, ρε μαλάκα: θα σε περάσουν για στερημένο ή γραφικό." (συμβουλή από τις πρώτες μέρες μου ως μπλογκά)
Χωρίς σχόλια και περισπούδαστες αναλύσεις, παραθέτω μια ταινία μικρού μήκους της Λουκίας Ρικάκη. Ως μια πράξη αντίδρασης (και όχι "αντίστασης", έλεος πια με τις καταχρήσεις λέξεων).
Σε μια χώρα (σε έναν κόσμο, δηλαδή) όπου το χασίς παρουσιάζεται ως η αιτία όλων των κακών (της Κρήτης) -- ενώ είναι ξεκάθαρο ότι είναι το Χρήμα, η Αθεΐα και η Επιθυμία (χάχα!), όπου οι τυραννίες ενίοτε θεωρούνται "μια κάποια λύσις" και όπου ο έρωτας αποτελεί είτε υπόθεμα έννομης συμβίωσης, είτε δεξιοτεχνικός άθλος επιπέδου ρυθμικής γυμναστικής, είτε μαλακία-καραγκιοζιλίκι.
7.11.07
Δύο ανακοινώσεις
Παρακαλώ την προσοχή σας.
Αύριο θα πάμε εδώ:
Επίσης, το νέο σουξέ με πολλή αγάπη από τον γάτο του Sraosha στον γάτο τον Rakasha:
Αύριο θα πάμε εδώ:
Επίσης, το νέο σουξέ με πολλή αγάπη από τον γάτο του Sraosha στον γάτο τον Rakasha:
5.11.07
Burn your shadow (away)
Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη που καυτηριάζει τη «δικτατορία της επιτυχίας» που προβάλλουν τα ΜΜΕ (στα οποία ο ίδιος διαπρέπει) οι διαφημίσεις μας ταΐζουν με πρότυπα winners: εξαιρετικούς επαγγελματίες, καταπληκτικούς τύπους στις παρέες, ξηγημένους φίλους και μοιραίους εραστές. Αυτό το buddy πρότυπο πλαστικών ανθρώπων αποτελούν ενδεχομένως οι διαφημίσεις του «βαρέως lifestyle», του Nescafe, των SUV και των priceless πιστωτικών καρτών. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά την άποψή μου όμως έχουν οι άλλες, οι χιουμοριστικές, οι χαβαλεδιάρικες, εκείνες που απευθύνονται σε ευρύτερο κοινό, εκείνες που επικαλούνται άλλα στερεότυπα. Το είδος που κυριαρχεί σε αυτές είναι ένας λιγούρης για τζάμπα ελαστικά, ο γλύφτης του τροχονόμου που τον γράφει, ο μπαμπάς που είναι μάγκας γιατί σηκώνει το μαγαζί παιχνιδιών για τα μπασταρδάκια του, η trendy μαθήτρια που θέλει τσάντα επώνυμη, δεν θέλει αυτή τη φόλα, αυτός που πυροβολείται από διαρρήκτη γιατί είναι τόσο τσίπης που δεν έχει ψηφιακή πλατφόρμα. Στο flipside αυτό του 45αριού του lifestyle που επικαλείται ο Χωμενίδης (και κάτι θα ξέρει, γιατί όλα τα μυθιστορήματά του το λιμπίζονται αδιακρίτως), το οποίο αντλεί κατά βάση τους τύπους του από εισοδηματικά στρώματα κοντύτερα στον μέσο όρο, η ελληνική κοινωνία απαρτίζεται από καταναλωτές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Συναποτελείται από ανθρώπους που λειτουργούν ανορθολογικά, λυσσάρηδες για κάθε είδους προσφορές, αυτόματα που κινητοποιούνται με την παραμικρή έκπτωση, σκύλους του Pavlov που ανταποκρίνονται αυτόματα στα ερεθίσματα των δωρεάν λεπτών στο κινητό τους. Το όλο τζέρτζελο δεν γίνεται εδώ τόσο χάριν του κοινωνικού στάτους όσο της υπαρξιακής αγωνίας να μην πιαστεί κανείς Αλέκος, Κώτσος και διάφορα άλλα συμπαθή ονόματα που δηλώνουν τη διαρκή ανησυχία των Ελλήνων για την εξυπνάδα τους, φαινομενική και μη – την οποία για να επιβεβαιώσουν οφείλουν προφανώς να δρουν σαν ηλίθιοι: «ο Τζακ πήδηξε!» Κι εσύ κι ο ψύλλος σου…
1.11.07
Colorless green ideas sleep furiously
Και τώρα
Εγώ κάθομαι και βήχω.
Και μες στην κίτρινη σπηλιά,
Kοιμούνται δυόμιση σκυλιά,
Kάνοντας ποδήλατο στο τοίχο.
Από τον Μπερεκέτη, μελοποιημένο από τον dsyk, βίντεο κλιπ του Μπερεκέτη και του Κουκουζέλη.
Ένα στα γρήγορα στον Αμαζόνιο
Έψαχνα να παραγγείλω βιβλία και μουσική. Λόγω της έλλειψης βιβλιοπωλείων εδώ και του ότι η μουσική κοστίζει ακριβά (CD σε προσφορά πάνε γύρω στα €20!), δοκίμασα το play.com και το amazon.co.uk -- το δεύτερο το εμπιστευόμουν από τον καιρό που ζούσα στη Βρετανία. Το πρώτο αποδείχτηκε άλλο ένα παράδειγμα βρετανικής αναξιοπιστίας (γνωρίζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι τίποτε δε λειτουργεί στη Βρετανία, ότι από παραγωγικότητα είναι για τα κλάματα κι ότι σε εξυπηρέτηση πελατών συναγωνίζονται την Ελλάδα, έτσι;), το δεύτερο πανάκριβο. Σύρθηκα λοιπόν κι εγώ μέχρι το αμερικάνικο amazon.com κι έκανα τη δουλειά μου σαν άνθρωπος: η ίδια μπάζα στο αμερικανικό κόστιζε καμμιά 80αριά ευρώ λιγότερο από όσο στο co.uk!
Εκεί που έψαχνα τα πραγματάκια που θα ψώνιζα, διάβαζα παράλληλα σχόλια χρηστών. Είδα κάποιον να απαντάει σε μια κυρία που έλεγε ότι πιστεύει στον Θεό αλλά είναι λεσβία, της έλεγε ότι δεν είναι κακό να αγαπάς μια γυναίκα, να κάνεις σεξ μαζί της είναι κακό. Αν μισογελάτε ήδη με τα αμερικανάκια, διαβάστε το 'Γενετήσια ορμή και ηδονή' από εδώ και θα σας κοπεί ο γέλως. Ένας άλλος μάς καλούσε να αποκηρύξουμε τη θεωρία της εξέλιξης και να πιστέψουμε στη Βίβλο. Και τα λοιπά.
Αυτά δε μου κάναν εντύπωση. Μου έκανε εντύπωση ότι πολλά σχόλια χρηστών για εκλαϊκευτικά επιστημονικά βιβλία (βιβλία popular science) κυμαινόντουσαν περίπου ως εξής: "ενδιαφέρον θέμα, το εξηγεί ωραία αλλά με πάρα πολλές θεωρίες", "δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται ο τάδε τόση θεωρία για να μας εξηγήσει το δείνα".
Τέτοιες κουβέντες ξενίζουν αν σκεφτεί κανείς ότι στον χώρο της εκλαΐκευσης έχουνε γίνει τις τελευταίες δεκαετίες θαύματα: πολλοί επιστήμονες φαίνονται να έχουνε καταλάβει ότι αν θέλουνε να 'μαθητεύσουν τα έθνη' πρέπει να ξεπεζέψουν από το καλάμι. Έτσι έχουμε δει λόγου χάρη βιβλία για την κβαντομηχανική χωρίς ούτε μία εξίσωση ή εξαίσιο βιβλίο για τον λόγο φ (τη χρυσή τομή) με όλα τα σχετικά μαθηματικά (συμπεριλαμβανομένων και θεωρημάτων της ευκλείδειας γεωμετρίας) τακτοποιημένα σε παράρτημα.
Κι όμως, διαβάζοντας τα σχόλια χρηστών, είχα την εντύπωση ότι όσο περισσότερο πρόθυμος γίνεται ο κόσμος στο να κατανοήσει τα βασικά της πολύτροπης και κατακερματισμένης επιστημονικής γνώσης, τόσο λιγότερο πρόθυμος είναι να καταβάλει κάποια προσπάθεια προς αυτόν τον σκοπό. Τελικά τα σχόλια μου έδωσαν την εντύπωση ότι κυρίως τα βιβλία που δίνουν καθαρά αφηγηματικές αναπτύξεις (λ.χ. 'η ιστορία της ανακάλυψης του ατόμου' ή 'του ηλεκτρισμού') ή κάπως επιδερμικές εκθέσεις (σε αντίθεση με αναλύσεις, επεξηγήσεις ή ερμηνείες) του θέματός τους δεν συγκεντρώνουνε παράπονα. Επίσης, μου φάνηκε ότι όσο περισσότερες σχηματικές, αγοραία εγελιανές, αντιθέσεις περιέχει ένα εκλαϊκευτικό βιβλίο, τόσο το καλύτερο, ιδίως άμα έχουνε χαρακτήρα προσωπικής αντιζηλίας ή αντιπαλότητας: Δαρβίνος εναντίον Λαμάρκ, Παστέρ εναντίον..., Λόρδος Κέλβιν εναντίον..., Αϊνστάιν εναντίον κβαντομηχανικής, Μπορ εναντίον Χάιζενμπεργκ, Γκελ-Μαν εναντίον κοινής λογικής, Μπαχ εναντίον Χέντελ, Βιβάλντι εναντίον Γάλλων, Σαίκσπηρ εναντίον Θερβάντες -- και τα λοιπά...
Κατανοητά όλα αυτά. Απλώς είμαι αρκετά αφελής να νομίζω ότι η προσπάθεια κατανόησης πρέπει να είναι ευθέως ανάλογη του ενδιαφέροντος, αφού στο κάτω-κάτω ο συνδυασμός των δύο θα επιτρέψει στον αναγνώστη να σχηματίσει γνώμη...
Εκεί που έψαχνα τα πραγματάκια που θα ψώνιζα, διάβαζα παράλληλα σχόλια χρηστών. Είδα κάποιον να απαντάει σε μια κυρία που έλεγε ότι πιστεύει στον Θεό αλλά είναι λεσβία, της έλεγε ότι δεν είναι κακό να αγαπάς μια γυναίκα, να κάνεις σεξ μαζί της είναι κακό. Αν μισογελάτε ήδη με τα αμερικανάκια, διαβάστε το 'Γενετήσια ορμή και ηδονή' από εδώ και θα σας κοπεί ο γέλως. Ένας άλλος μάς καλούσε να αποκηρύξουμε τη θεωρία της εξέλιξης και να πιστέψουμε στη Βίβλο. Και τα λοιπά.
Αυτά δε μου κάναν εντύπωση. Μου έκανε εντύπωση ότι πολλά σχόλια χρηστών για εκλαϊκευτικά επιστημονικά βιβλία (βιβλία popular science) κυμαινόντουσαν περίπου ως εξής: "ενδιαφέρον θέμα, το εξηγεί ωραία αλλά με πάρα πολλές θεωρίες", "δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται ο τάδε τόση θεωρία για να μας εξηγήσει το δείνα".
Τέτοιες κουβέντες ξενίζουν αν σκεφτεί κανείς ότι στον χώρο της εκλαΐκευσης έχουνε γίνει τις τελευταίες δεκαετίες θαύματα: πολλοί επιστήμονες φαίνονται να έχουνε καταλάβει ότι αν θέλουνε να 'μαθητεύσουν τα έθνη' πρέπει να ξεπεζέψουν από το καλάμι. Έτσι έχουμε δει λόγου χάρη βιβλία για την κβαντομηχανική χωρίς ούτε μία εξίσωση ή εξαίσιο βιβλίο για τον λόγο φ (τη χρυσή τομή) με όλα τα σχετικά μαθηματικά (συμπεριλαμβανομένων και θεωρημάτων της ευκλείδειας γεωμετρίας) τακτοποιημένα σε παράρτημα.
Κι όμως, διαβάζοντας τα σχόλια χρηστών, είχα την εντύπωση ότι όσο περισσότερο πρόθυμος γίνεται ο κόσμος στο να κατανοήσει τα βασικά της πολύτροπης και κατακερματισμένης επιστημονικής γνώσης, τόσο λιγότερο πρόθυμος είναι να καταβάλει κάποια προσπάθεια προς αυτόν τον σκοπό. Τελικά τα σχόλια μου έδωσαν την εντύπωση ότι κυρίως τα βιβλία που δίνουν καθαρά αφηγηματικές αναπτύξεις (λ.χ. 'η ιστορία της ανακάλυψης του ατόμου' ή 'του ηλεκτρισμού') ή κάπως επιδερμικές εκθέσεις (σε αντίθεση με αναλύσεις, επεξηγήσεις ή ερμηνείες) του θέματός τους δεν συγκεντρώνουνε παράπονα. Επίσης, μου φάνηκε ότι όσο περισσότερες σχηματικές, αγοραία εγελιανές, αντιθέσεις περιέχει ένα εκλαϊκευτικό βιβλίο, τόσο το καλύτερο, ιδίως άμα έχουνε χαρακτήρα προσωπικής αντιζηλίας ή αντιπαλότητας: Δαρβίνος εναντίον Λαμάρκ, Παστέρ εναντίον..., Λόρδος Κέλβιν εναντίον..., Αϊνστάιν εναντίον κβαντομηχανικής, Μπορ εναντίον Χάιζενμπεργκ, Γκελ-Μαν εναντίον κοινής λογικής, Μπαχ εναντίον Χέντελ, Βιβάλντι εναντίον Γάλλων, Σαίκσπηρ εναντίον Θερβάντες -- και τα λοιπά...
Κατανοητά όλα αυτά. Απλώς είμαι αρκετά αφελής να νομίζω ότι η προσπάθεια κατανόησης πρέπει να είναι ευθέως ανάλογη του ενδιαφέροντος, αφού στο κάτω-κάτω ο συνδυασμός των δύο θα επιτρέψει στον αναγνώστη να σχηματίσει γνώμη...
