.comment-link {margin-left:.6em;}

24.2.07

 

Επειδή εσείς μας καρφώσατε

ή 'Ποιος με ξυπνάει από τον αιώνιο ύπνο μου;'

Οι εξής (απ' όσο ξέρω): mauvais garçon, helion, kuk. Λοιπόν:

πΑ.
Δεν τρώω εντόσθια σε καμμιά σχεδόν μορφή. Τα πατέ τα άρχισα δειλά πρόπερσι.

Βου.
Δεν έχω κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο στο όνομά μου.

Γα.
Έχω ψηφίσει ΠΑΣΟΚ μια φορά (φτύστε και μουτζώστε άπλετα κι ελεύθερα).

Δη.
Επί της αρχής μού αρέσουν οι μελαχρινές αλλά ποτέ δεν τα είχα με μελαχρινή.

κΕ.
Οι άλλοι μού εκμυστηρεύονται (ενίοτε εκμνηστηρεύονται κιόλας) τα μυστικά τους τόσο αναλυτικά, τόσο απλόχερα και με τόση ειλικρίνεια, ώστε κατέστην εχέμυθος για λόγους αυτοσυντήρησης: αλλιώς θα με κυνηγούσαν να με δείρουν τόσοι και τόσοι.

Η αλυσίδα σταματάει (και) εδώ.

23.2.07

 

Five Years

(Εισερχόμενη κλήση από kukuzelis και xilaren)


1. Κατάλαβα οριστικά ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά σε νεαρή ηλικία, τις αποκριές που ντύθηκα Superman – αν και ακόμη έχω στο γραφείο μου ένα flyer με τον Clark Kent να βγάζει τα γυαλιά του και να ετοιμάζεται να πράξει τα δέοντα.









2. Στις 15 Δεκεμβρίου 2001 περπατώντας στη Southampton Row στο Bloomsbury πέρασα τα φανάρια όπου κάποια στιγμή το 1933 στάθηκε ο ούγγρος φυσικός Leo Szilard και, σε ένα μικρό βήμα, από το πεζοδρόμιο στο δρόμο, συνέλαβε την ιδέα μιας αλυσιδωτής αντίδρασης. Εγώ πάλι κάθησα στα Starbucks, ήπια έναν εσπρέσο κι έγραψα σε μια φίλη μια κάρτα από πίνακα του Vettriano.








3. Διάβασα για πρώτη φορά το Watchmen του Alan Moore το 1994 καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα για ένα οκτάωρο, από τις 6 το απόγευμα ως τις 2 τα ξημερώματα – δεν θυμάμαι αν έφαγα, μάλλον όχι...



4. Έχω δει live τον William Gibson (all dressed in black, a bit aged) να διαβάζει αποσπάσματα από το All tomorrow’s parties – και δεν πήγα να μου το υπογράψει γιατί δεν μου λένε τίποτα τα signings…




5. Ήταν μόνο ένας ξερός όγκος από μάρμαρο, μνημείο για κάτι αρχαίους πεσόντες, που είχαν πέσει μάλιστα πολύ μακριά από την πόλη μας, αλλά αυτό καθόλου δεν μας εμπόδιζε να σκαρφαλώνουμε πάνω του όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα είναι μονίμως σκαρφαλωμένοι επάνω του οι τρεις των Ιμίων ίνα πληρωθή το ρηθέν ότι τα συλλογικά πεπρωμένα κάνουν σκόνη τις προσωπικές μνήμες anytime και ότι είχε δίκιο ο Snoopy: “Stupid people, you are parking on my memories”.
(P.S. Να θυμηθώ να στείλω πρόσκληση στη helion και τον diafano...)

16.2.07

 

"War, children..."


Μετά από τριάντα χρόνια πολεμικού ρεπορτάζ ο Robert Fisk εξακολουθεί να βλέπει εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κανείς θα νόμιζε ότι χάνονται πρώτες όταν ο θάνατος καταντά κοινοτοπία. Το βλέμμα του παρατηρεί, πέρα από τις ευρείες πολιτικές πινελιές της Μέσης Ανατολής, ένα παράθυρο, το σχήμα μιας κουφίας, την αιφνίδια αλλαγή μιας έκφρασης, τα δάχτυλα του συνομιλητή του. Από ένα κείμενο 1286 σελίδων, του οποίου τα σημαντικότερα μέρη δεν αποβαίνουν εκείνα όπου περιγράφει την ιστορία εν τη γενέσει της αλλά όσα θυμίζουν ειδήσεις που ξεχάστηκαν (τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια με τα οποία χρηματοδότησε το Ιράκ η Σαουδική Αραβία στον πόλεμο με το Ιράν ή η απέλαση 360.000 Παλαιστινίων από το Κουβέιτ μετά την ανάκτησή του), αρκεί μια μικρή εμβληματική εικόνα. Στο χάος των πρώτων ημερών μετά την υποχώρηση από το εμιράτο χιλιάδες κάτοικοι του Κουβέιτ που είχαν απαχθεί από τον ιρακινό στρατό επιστρέφουν. Μεταξύ τους και ένας ταλαιπωρημένος αιγύπτιος δάσκαλος που ζει στο Κουβέιτ επί τριάντα χρόνια. Η κυβέρνηση του αρνείται την είσοδο αναίτια. Άπατρις και άστεγος, παραμένει στη συνοριακή γραμμή, στην έρημο μεταξύ Ιράκ και Κουβέιτ. Αναγκάζεται να στήσει ένα πρόχειρο κατάλυμμα με τα υπολείμματα του προστατευτικού κιγκλιδώματος του αυτοκινητοδρόμου για να προστατευτεί από τη βροχή. Και παρακαλεί καθημερινά τους περαστικούς να μεταφέρουν την ιστορία του στον αιγύπτιο πρέσβη του Κουβέιτ – τείνοντας προς το μέρος τους ένα κομμάτι χαρτί που είχε βρει κάπου στην άμμο.

10.2.07

 

Εδώ ο κόσμος χάνεται

Είδα το Δέκα λεπτά αργότερα -- Η Τρομπέτα, μια πολύ ενδιαφέρουσα σπονδυλωτή ταινία του 2002 από εφτά σκηνοθέτες. Σας το συνιστώ.

Μια σημείωση: το θέμα του κατά πόσον η πόλη της Θεσσαλονίκης θα (έπρεπε να) τιμήσει τον Ατατούρκ είναι σοβαρό ζήτημα και αντιλαμβάνομαι και τη συμβολική βαρύτητά του αλλά και τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. Έχω σαφή γνώμη βεβαίως, αλλά αυτή δεν έχει σημασία εν προκειμένω. Και συζήτηση θα γίνει και διαφωνία θα προκύψει, αλίμονο. Αυτό που αρνούμαι πια να αντιληφθώ είναι οι διαστάσεις λάθρα εθνικού ξεπαρθενιάσματος που παίρνει κάθε τέτοιο θέμα.

Όμως με αυτά έχω ξανακαταπιαστεί εδώ. Οπότε, να μη σας τα ξαναζαλίζω. Γενικότερα, δε γίνεται πια, ως άτομα, ως άνθρωποι, να ξαναγυρίζουμε συνέχεια στα ίδια και στα ίδια μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας έχει συλλογικές εμμονές στις οποίες επιστρέφει συχνά για να παρθεί και να συνεπαρθεί. Πρέπει κανείς να προχωρήσει, να προχωράει. Να δει κι άλλα προβλήματα, πολύ πιο καίρια.

Παράδειγμα. Μπήκα στο μπλογκ της Μιραντολίνας και είδα σχόλια όπως 'πλύνε κανα πιάτο' και 'πλύνε καμμιά κυλότα'. Επίσης είδα και άλλα σκαιότερα, μέχρι και κατάρες και επικλήσεις καρκίνων και βιασμών οικείων! Όσον αφορά τα δεύτερα, ενδεχομένως τα συγκεκριμένα οιονεί γραΐδια (ποιος θα καταριόταν έτσι πια;) να έχουν, πέρα από ακράδαντη πίστη στο μαγικό, ελλιπή επίγνωση της ανθρώπινης θνητότητας, του πόσο εύθραυστες είναι οι ζωές μας, πόσο ευπαθή τα κορμιά μας και πόσο μπανάλ είναι η κοινή μας μοίρα. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Επειδή όμως κινδυνεύω να σας ζαλίσω με αυτό που κατ' ιδίαν η Μιραντολίνα μού προσήψε ως "η ψωναρα του δασκαλου [που] δεν [με] εγκαταλειπει", να πάω λίγο στα πιάτα και στις κυλότες. Πλένω κι εγώ πιάτα και κατσαρόλια, τρίβω ταψιά με ζήλο, πλένω και κυλότες και σλιπ και μποξεράκια και φανέλες και κάτι πρόστυχα στρινγκάκια. Επίσης, τα απλώνω στο μπαλκόνι αυτοπροσώπως να στεγνώσουν. Μου έχουνε γράψει πολλά και διάφορα στο μπλογκ, κοντά δυο χρόνια τώρα, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δε με έχουν προκαλέσει να κάνω κάτι από αυτά. Γιατί;

Οι φίλοι αυτού του μπλογκ που δεν είστε φίλοι της Λοκαντιέρας θα πείτε "μα γιατί γράφεις πιο εξαιρετικότατα από αυτήν. Μα γιατί είσαι σοβαρός." Κουτουλού. Παρότι δεν πρέπει να δυσαρεστώ το κοινό μου, νομίζω ότι δεν είναι αυτός ο λόγος. Κανείς δε μου είπε ακόμα να πλύνω βρακιά και πιάτα ή να μαντάρω κάλτσες γιατί δεν είμαι γυναίκα.

Δεν ακολουθεί κήρυγμα για τον σεξισμό στον κόσμο μας, έχει κι η ψωνάρα του δασκάλου τα όριά της.

Πάω να μαντάρω καμμιά κάλτσα τώρα. Μετά έχει μακραμέ ή βελονάκι.

8.2.07

 

[Placebo song]

Βαρύ να βάλουμε στην ίδια πρόταση τα ονόματα των Norman Mailer και Jay McInerney ως ανήκοντων στην ίδιο συγγραφικό ύψος, εκτός αν μιλάμε για τα κοκτέιλ και την αποδοχή τους από το smart set του Μεγάλου Μήλου. Ή για την παράλληλη άφιξη των paperbacks του The Castle in the Forest και του The Good Life. Ενώ ο πρώτος στην προχωρημένη ηλικία των 84 περιπίπτει στην ύβρη να μιλήσει για την παιδική ηλικία του Χίτλερ με φροϋδικά και εκδρομές στον διαβολισμό παράγοντας στην πορεία ένα ενδιαφέρον πορτρέτο του πατέρα του Αδόλφου και ως υποπροϊόν ένα μέτριο μυθιστόρημα, ο δεύτερος στην ώριμη ηλικία των 52 επιλέγει να μας αναδιηγηθεί την ίδια απλή ιστορία που μας είχε πει στο Brightness Falls του 1992. Τα συστατικά είναι λίγα, οι ήρωες γνωστοί, το twist είναι στο φόντο: το New York angst χάνεται κάπου στο περιθώριο της όρασης, όπου περνάει φευγαλέα η 9/11, όπως ακριβώς θα έπρεπε για να αναδειχθεί η παράξενη αίσθηση όλων όσοι ένιωσαν να περνά ξυστά μια καταστροφή – και να χτυπά κάπου δίπλα. Παραδόξως, το brief encounter του McInerney δεν αντέχει απλώς αλλά γοητεύει, ενδεχομένως επειδή αγαπάει τους χαρακτήρες του, ενδεχομένως επειδή οι μορφές αγάπης των χαρακτήρων του μοιάζουν κοντινές και οικείες, ενδεχομένως επειδή τις επενδύει με ένα bitter end συνεπές με τους ίδιους, την πρότερη εκδοχή τους και τις ενοχές της ηλικίας των early 40s.

7.2.07

 

Ελληνικά βίντεο κλιπ

hommage à Kukuzelis

Σχεδόν μαζί με εκείνο το μνημειώδες (το 'Αχάριστη'), όπου ο Τσαλίκης πηδάει τις καγκελοπαγίδες του Αβραμόπουλου και πλακώνει στις κουτουλιές, στις μπούφλες και στις καρπαζιές την ομώνυμη αχάριστη πάνω στα μάρμαρα (όπου κακιά σκουριά δεν πιάνει),



ήρθε αυτό:



"Τι θα κάνω;" αναρωτιέται ο τροβαδούρος Πετρέλαιος.
Τελικά, ρε σεις, το καίει το ρημάδι.

*

Όθεν:

Κακός σύμβουλος οι καυλοτσαντίλες, παιδιά μου.

Ιδίως όταν οδηγείτε.

5.2.07

 

Σπουδή στον Πετεφρή

Πρέπει κανείς να μοιράζεται (τα πάρα πολύ λίγα πια) διαβάσματά του στην μπλογκοκοινωνία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, όλα από τον Πετεφρή:

Επίμετρο 12 Φεβρουαρίου: Κι άλλα, κι άλλα:

Επίμετρο B' 14 Φεβρουαρίου: (τελευταίο):

3.2.07

 

Ο Θρασύβουλας κι οι Αυθέντες

Ι.

Κάποτε έγραψα εδώ ότι "στην Ελλάδα όλες οι γνώμες είναι ισοβαρείς. Η άποψη του ειδικού είναι εξίσου έγκυρη με τη δική μου, άρα αλληλοεξουδετερώνονται [...]". Πολλοί εσπευσαν να συμφωνήσουν τότε. Δεν είχα δίκιο. Αργότερα κατάλαβα το σφάλμα μου: στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες αλλά σε μικρότερη κλίμακα και όχι τόσο εξώφθαλμα και ξετσίπωτα, η γνώμη του ειδικού δεν είναι απλώς 'ισοβαρής' με του οποιουδήποτε, είναι υποδεέστερη.

Ο απλός άνθρωπος φυσικά και ξέρει περισσότερα από τον ειδικό, τον επαΐοντα. Έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο της Ζωής. Επίσης, τον ειδικό, τον επιστήμονα, τον γραμματιζούμενο τον τυφλώνει η επιστημοσύνη, η εξειδίκευση, τα σκοτεινά κι ανεξιχνίαστα συμφέροντα πολυώνυμων και δυσδιάκριτων αδερφάτων, παρασυναγωγών, μυστικοσυμβουλίων. Έτσι, λόγου χάρη, οι γιατροί πολεμούν την ομοιοπαθητική και τα λεγόμενα 'πρακτικά' γιατροσόφια μόνο και μόνο γιατί τα παίρνουν από τις φαρμακοβιομηχανίες, οι γυμναστές και οι διαιτολόγοι τις διάφορες καταιγιστικές αφυδατωτικές και ιστολυτικές δίαιτες για να πηγαίνει σε αυτούς ο κοσμάκης και να τους τα σκάει· άλλοι είναι μίσθαρνα όργανα στρατολογημένα από τους ισοπεδωτές εθνών, λαών και κόσμων· οι συμπαθέστεροι τέλος είναι εκτός επαφής με την πραγματικότητα και τη ζωή, περιπλανιούνται και σέρνονται χαμένοι μέσα στα βιβλία, αφού το διάβασμα τους έχει χτυπήσει κατακούτελα, ως άλλη βουρδούμπελη.

Κι έτσι, όσο πιο πολύ αναθεματίζεται η φραπελιά, τόσο περισσότερο στριμώχνονται οι απλοί άνθρωποι και απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Ζωής (τουλάχιστον τόσο αναξιόπιστου όσο τα υπόλοιπα) να καταπιούν ηδονικά τις τοξίνες της.

ΙΙ.

Παρόλα αυτά, μπορεί κανείς να επικαλεστεί την Αυθεντία με τους πιο αδόκιμους (και αδόκητους) τρόπους -- και τώρα ήρθε η ώρα να ελέγξω μερικούς επαΐοντες και ειδικούς. Σε μια συζήτηση μεταξύ τρίτων με θέμα κάποιον απόντα λόγιο-συγγραφέα, ένας από τους συνομιλητές υπαινίχθηκε ότι ο λόγιος-συγγραφέας εμφορείται από εθνικιστικές, πατριδοκεντρικές και αιματοχωματολατρικές ιδέες. Ένας άλλος συνομιλητής, ο οποίος γράφει επί χρήμασι, αντέκρουσε αυτόν τον (εν μέρει εσφαλμένο) ισχυρισμό με το εξής σκεπτικό: ο λόγιος-συγγραφέας έχει σπουδάσει στο Παρίσι (ω!), και μάλιστα τον καιρό του Μάη (του '68, ντε), άρα αποκλείεται κάτι τέτοιο. Όπερ έδει δείξαι.

Δεύτερο παράδειγμα τέτοιας κωμικής επίκλησης σε μια σαθρή αυθεντία είναι και το εξής. Όταν ξεκίνησε ο θόρυβος της φραπελιάς, έγινε μία τηλεοπτική συζήτηση για το θέμα, παραδόξως κόσμια. Ένας από τους συνομιλητές έθιξε το θέμα κάποιου Ιταλού αγύρτη ο οποίος έστειλε στον τάφο 41 (νομίζω) άτομα με τις ψευτοεναλλακτικές θεραπείες του. Ένας άλλος συνομιλητής απάντησε ότι έχει ίδια πείρα επί του θέματος επειδή

α) εκείνον τον καιρό ασκούσε την ιατρική στην Ιταλία,
β) έχει την ιταλική υπηκοότητα.

Ας εφαρμόσω λοιπόν όσα έμαθα για το πώς η εντοπιότητα ή και η αοριστία προσδίδουν κύρος:

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Sraosha έχει γράψει και έχει δημοσιεύσει εκτενώς. Μιλάει έξι γλώσσες. Υπήρξε μαθητής του Α. Καρκαγιάννη, του Γ. Μπαμπινιώτη, της Π. Ρηγοπούλου, του Σ. Πάνου, του Μ. Φιλιππίδη, του Φ. Γεωργελέ, του Σ. Ράμφου, του Σ. Τσαγκαρουσιάνου, του Μητροπολίτη Λαμίας Νικολάου, του Μ. Φάις και του Τσόμσκυ (αμ λείπει ο Μάρτης;). Έχει προσκληθεί ως ομιλητής στο Χάρβαρντ, στη Σορβόννη, στο Καίμπριτζ και στο Λάιντεν. Το 1997 συντέλεσε στην εκλογική νίκη των (πρώην) Εργατικών στη Βρετανία. Αυτή την εποχή διαχειρίζεται τις τύχες μέρους του ελληνικού κυπριακού λαού.

Όλα τα παραπάνω έχουνε κάποια βάση. Όμως, ερωτήσεις: τι έχει γράψει; πού το έχει δημοσιεύσει; πόσο καλά μιλάει τις γλώσσες; τι θα πει 'μαθητής'; (συνέφαγε, συνήπιε; διάβασε βιβλία τους; πήγε σε μία, δύο, έξι ομιλίες τους; του μάθαν ορθογραφία και έκθεση ιδεών;) Με τι αφορμή και γιατί προσκλήθηκε όπου προσκλήθηκε; Πώς συντέλεσε στην άλωση του Ιράκ; Πόσο μεγάλο είναι το 'μέρος' του λαού του οποίου τις τύχες διαχείριζεται;

Συγγνώμη για την τσαντίλα. Παραφέρθηκα, αλλά μάλλον θα το ανεβάσω.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?