Sraosha & Rakasha

Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, οι Sigur Rós, έβγαλαν νέο τραγούδι με ιδανικά ταιριαστό γλυκούλι βίντεο κλιπ. Μη σας τρομάξει το 'adult content', κάτι χίπηδες που τρέχουνε και χοροπηδάνε στη φύση δείχνει.

Σήμερα το πρωί στις εξίμιση, πηγαίνοντας η συμβία στη δουλειά, προσπέρασε αργά ένα πολύ διαμελισμένο πτώμα σχεδόν στη μέση της ασφάλτου, στην περιοχή των βουστασίων, σε ένα από τα σημεία όπου η νεκρή ζώνη σχεδόν αγγίζει τον αυτοκινητόδρομο, ένα διπλοκάμπινο (= αγροτικό τετραθέσιο) με βουλιαγμένη τη μούρη και σπασμένο παρμπρίζ, κι έναν να κάθεται στην άσφαλτο σε πλήρες σοκ, πιθανότατα τον οδηγό του διπλοκάμπινου.

Στις ειδήσεις μαθαίνουμε ότι υπήρχαν δύο θύματα: ο διαμελισμένος κι ένας βαριά τραυματίας. Βλέπουμε ένα άρβυλο αδέσποτο στην άσφαλτο (αυτό το είχε δει και η συμβία το πρωί). Κι αυτό είναι όλο. Μετά πληροφορούμαστε ότι πρόκειται για 50 λαθρομετανάστες που καταδίωκε η αστυνομία σε συντονισμένη επιχείρηση με τα τοπικά ΜΑΤ ("ΜΜΑΔ") και τη βοήθεια του ελικοπτέρου. Συνέλαβαν μόλις 38 όμως. Δεν ξέρω εάν περιλαμβάνονται τα 2 θύματα στους 38. Βλέπουμε εικόνες μαυριδερών με τριμμένα σακάκια να κάθονται στο κιγκλίδωμα του αυτοκινητοδρόμου (ελληνοκυπριστί: 'χάιγουεϊ') περιτριγυρισμένων από ευθυτενείς αστυνομικούς. Συνεχίζουμε με άλλο θέμα, ότι έγινε διάβημα στην Τουρκία να μην αφήνει τους λαθρομετανάστες να τρυπώνουν στον Νότο από τον Βορρά, κάτι τέτοιο. Και τα λοιπά.

Σκέφτομαι τον δύστυχο που έγινε κομμάτια: "είδα το κομμένο χέρι του, η Γ. (η οδηγός του αυτοκινήτου στο οποίο ήταν η συμβία συνεπιβάτης) ούρλιαζε και μπήκα μπροστά της για να μη βλέπει τον διαμελισμένο". Σκέφτομαι τον τραυματία. Ήξεραν ήδη από τις οχτώ (αφού οι περισσότεροι συνάδερφοι αναγκάστηκαν να περάσουν μπροστά από τον τόπο του δυστυχήματος) ότι επρόκειτο για μετανάστες: αυτοί άλλωστε έχουνε το χούι να διασχίζουν (ελληνοκυπριστί: 'διασταυρώνουν') τον αυτοκινητόδρομο κάθετα.

Σκέφτομαι πώς αυτό το χούι μπορείς να το καλλιεργήσεις πολύ εύκολα άμα σε κυνηγάνε.

Σκέφτομαι τον οδηγό που, αντί για τη συνήθη γάτα ή το σύνηθες σκυλί, χτύπησε πρωί-πρωί δύο ανθρώπους, κομματιάζοντας τον ένα επιτόπου. Παραλίγο να σκοτώσω κι εγώ μια φορά έναν μεθυσμένο που κυλιόταν στη μέση του δρόμου: μας έσωσαν το τραβολόγημα ενός φίλου του, η άριστη ορατότητα στη διασταύρωση (εδώ τις φωτίζουν), τα φρένα του Τογιότα και το ABS, που να του κάτσουνε χίλια καλά οποιανού το εφεύρε.

Γλιτώσαμε από 38 (ή 40) ανασφάλιστους, αφορολόγητους, ξεβίζωτους, ανεμβολίαστους χτίστες, εργάτες κτηνοτροφίας, πορτοκαλομαζώχτες. Η αστυνομία έπραξε το καθήκον της, στα μέτρα του ανθρωπίνως δυνατού. 76% είναι μια καλή απόδοση, ένα αξιοπρεπές ποσοστό.

Αυτά για σήμερα. Κάτι μου λέει πως μια μέρα αυτά, κι άλλες ιστορίες του Fortress Europe, θα πάρουνε τη θέση τους δίπλα στην Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά: αφελείς εξιστορήσεις μακρινής βαρβαρότητας.

«Νάφε και μέμνασο απιστείν» ή «όψις τε εμή και γνώμη και ιστορίη»; Ιδού η απορίη.

Εξαιρετική διαφημιστική ατάκα. Μα ποιος τους τα γράφει; ο Δαβαράκης; (ελπίζω να μην τα γράφει όντως ο Δαβαράκης και να διέπραξα μόλις κανα faux pas.)

Προσπαθώντας να σας κρατήσω εδώ, μακριά από τσούχτρες, σας έχω τρία θέματα:

Ι.



Δείτε το πρόσφατα μπαζαρισμένο βίντεο με τον Τσόμσκυ. Εκεί ο άνθρωπος μιλάει για τα διδακτικά βιβλία από τα οποία μάθαινε ο γιος του Ιστορία στη φιλελεύθερη (με την καλή έννοια, όπως το έλεγε ο θεός της ελληνικής ποίησης στη Στροφή 86: φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ) Μασσαχουσέτη του 1969 και το μίσος και τη μοχθηρία που καλλιεργούσαν, λ.χ. "αχ τι ωραία να 'μουνα κι εγώ ανάμεσα στους αποίκους που μπούκαραν και σφάξανε τα γυναικόπαιδα στο πώς-το-λένε". Οι μεταρρυθμίσεις, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η συνεννόηση, οι απελευθερώσεις συντελούνται, αναπτύσσονται και επιβάλλονται (ναι, ποτέ δεν προσφέρονται στο πιάτο) με ιστορικούς ρυθμούς, αργούς.

Οι άνθρωποι, βεβαίως, ανυπομονούμε.

Πάντοτε αναλογιζόμουνα πώς η ωρίμανση μιας πολιτικής διεργασίας στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα καθόρισε αν θα πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι δούλοι ή ελεύθεροι. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας πρόσφυγας στην Κύπρο (ιδίως άμα υποψιάζομαι ότι ήταν καλός άνθρωπος κι όχι από τα καθήκια που... τέλος πάντων, άσε), σκέφτομαι: "ακόμα ένας που τον πρόλαβε η Ιστορία και η Πολιτική" (δεδομένου και ότι η Κύπρος θα επανενωθεί το 2046 υπό την υψηλή προστασία κάποιας πολυεθνικής παραγωγής ενεργείας που θα καλύψει αυτόν τον χερσότοπο με φωτοβολταϊκά).

Χωρίς πλάκα τώρα, ας μη βιαζόμαστε. Δεν αγωνιζόμαστε ποτέ για τους εαυτούς μας, ούτε καν για τη γενιά μας. Κι όταν το πράττουμε, τα αποτελέσματα είναι είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μικρόψυχα.

ΙΙ.



Ένας από τους πιο δύσκολους άθλους είναι τελικά να μιλήσεις για (να γράψεις για, να κινηματογραφήσεις) το σεξ. Χωρίς να μπλέξεις πολύ με μεταφορές (στερεοτυπικές ή πιο πρωτότυπες), χωρίς να γίνεσαι πεζός, κοινότοπος ή ανιαρός, χωρίς τη σάχλα των παρομοιώσεων, χωρίς την ανυπόφορη εξιδανίκευση / ιδεολογικοποίηση των Γάλλων (ξέρετε: "o! Madame! votre Rose des délices..." κι άλλες τέτοιες μαλακίες), χωρίς να καταντάς στην εκζήτηση και σε φάσεις Γκρήναγουεϊ.

Αφήνω κατά μέρος τι είναι πορνογραφία και τι δεν είναι: δηλαδή, οι ημίγυμνοι και οι ημίγυμνες (και ανεξαιρέτως μπαλκονάτες-μπικινάτες), όπως στήνονται στα μεξικάνικα τύπου Χερόνυμα η Ντάνα, Δυο πόρτες έχει η ζωή, Αγαπώ και οπλοφορώ κτλ., πορνογραφικές προθέσεις δεν έχουν; Η (ω! καλή μου) ξανθιά που βγάζει ο Αριστοφάνης στους Όρνιθες (πιθανότατα 'παιγμένη' από γνωστή εταίρα της εποχής στην αυθεντική παράσταση -- εκείνη τη μέρα είχα τυμπανισμό και δεν την παρακολούθησα) και ο κρητικός (...) Σόμερ για τα κουρασμένα μάτια της νοικοκυράς πίσω από τη σιδερώστρα και κάτω από τη λάμπα, πορνογραφικά δε λειτουργούν;

Η πορνογραφία είναι, τελικά, μια πρόθεση. Ο σωστός ο πορνογράφος έχει σκοπό να σε φτιάξει (μα δείτε πόσο σεμνά και μαζεμένα εκφράζομαι σήμερα!). Αλλά σε ό,τι κατασκευάζει ο άνθρωπος (επίτηδες δε μιλάω για 'τέχνη'), συνυπάρχουν πολλά περισσότερα από την πρόθεση. Έτσι, άμα σας μερακλώσει (για να μη χρησιμοποιήσω τους τεχνικούς όρους της τρέχουσας πορνογραφίας -- που είναι και αυτοί της κλινοπάλης μας, έτσι;) μια χορεύτρια σύγχρονου χορού, είναι πορνογραφική η χορογραφία; Άμα το βλέμμα ή το αμήχανο χάδι εν μέσω ξεπατώματος μιας (ατάλαντης, οπωσδήποτε) πορνοστάρ σας συγκινήσει ή σας ταράξει ή σας θυμίσει τη γάτα σας την Τούτη, πιστώνεται το ταλέντο της ή μήπως η μαεστρία του σκηνοθέτη και η πολυσημία της ματιάς του;

Μέχρι να μας πιάσει από το πόδι, όπως ο Πολύφημος, και να μας καταπιεί ο νέος πουριτανισμός πρέπει να προλάβουμε να μιλήσουμε για το πώς μιλάει κανείς για το σεξ -- όπως η χαμένη γενιά του '20 πρόλαβε να μιλήσει για την ασχήμια, την ελευθερία και τη μοναξιά πριν την καταπιεί η πανούκλα του 1933.



ΙΙΙ.

Αυθεντική εκτέλεση



και διασκευές:





(Υπάρχει και βίντεο με λάιβ εκτέλεση από τους Paradise Lost, καλύτερη, ψάχτε το, απλώς το youtube δεν επιτρέπει την ενσωμάτωσή του σε τρίτες σελίδες.)

Αγαπητοί φίλοι,

απενεργοποίησα (οριστικώς) τον λογαριασμό μου στο Facebook. Είναι βαρετό, σαχλό και μου αποσπάει την προσοχή από σοβαρές ονλάιν ασχολίες όπως το YouTube και οι τσόντες. Επίσης, δεν φάνηκε καθόλου χρήσιμο στο να βρω κι εγώ μια γκόμενα, αφού τα armas segredas της σαγήνης μου και τα λοιπά μου θέλγητρα δεν καλοφαίνονται κάτω από το πλατύγυρο αβατάρικο καπέλο μου...

(Σοβαρά, τόσο τζανκ είχα να λάβω από τον καιρό πριν τα φίλτρα για σπαμ και adware...)

... με τις ευχές μας πάντα για θριάμβους, νίκες και επελάσεις στα ελληνικά χρώματα.

Δεν τα βγάζω στο μπαζ γιατί μπορεί να περάσουν απαρατήρητα.

Αναδημοσίευση κειμένου του Κούρτοβικ από τα Νέα· μπορεί να διαβαστεί και σαν απάντηση στο ποστ που δεν έγραψα (εδώ μέσα).

Κρίνουμε το έργο και όχι την πολιτεία;

Αγαπητέ, πέρα από τα αντιρρητικά και τα πολιτικά σας, απολαμβάνουμε και την ποίηση που μας χαρίζετε και τις φωτογραφίες -- λ.χ. αυτή τη σπάνια του Μόρισον. Αλήθεια.

Σκέφτομαι πολύ τους φίλους μου τελευταία. Χτες η μητέρα μου, αντί να παραπονεθεί με αφορμή τους συγγενείς στους οποίους δεν τηλεφωνώ, μου είπε απλώς "δεν παίρνεις τηλέφωνα, ούτε εσύ". Ούτε καν στους φίλους. Δεν ξέρω τι μπορείς να πεις από το τηλέφωνο (είχε δίκιο ο κολλητός που παραπονιόταν). Δεν ξέρω πια τι να διαβάσω στο ίντερνετ, το βαριέμαι βαθύτατα πια (όταν το είπα στον Φώλιο αυτό τον σοκάρισα) και πιάνω και διαβάζω Μουρακάμι και κόμικς.

Το μεσημέρι κοιμήθηκα. Είδα ένα παράξενο όνειρο. Ήμουνα σε ένα κτήριο νεο-βερολινέζικων προδιαγραφών. Κάποιος (μέσα στον ύπνο μου ήξερα ότι ήταν ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου -- αλλά αυτό είναι αδύνατο) μου έκανε μάθημα για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Προσπαθούσε να με πείσει, χωρίς όμως να πολυγνωρίζει το θέμα του, ότι το έπος του Καππαδόκη Περί Παρθενίης είναι ένα κορυφαίο κείμενο και ένα πολύ σημαντικό ποίημα. Εγώ (μέσα στον ύπνο μου πάντα), εξαγριώθηκα, ήθελα να του πω ότι ο Λόγος εις την Πεντηκοστήν είναι θαυμάσιος κι ότι η ποίηση του Ναζιανζηνού είναι σαν την Οδύσεια (μπλιαξ) του Καζαντζάκη (μπλιάααξ): μόνο για τους ειδικούς, και αν.

Τελικά, πάντοτε μέσα στ όνειρο, βγήκα από το βερολινέ το κτήριο και έξω από ένα μεγάλο παράθυρο (υαλοπίνακες, ατσάλι, κλίση 60 μοίρες με το έδαφος) είδα κάποιον (μου θύμισε έναν φίλο μου από τη Μεσευρώπη) να στέκεται δίπλα σε έναν φρεσκοσκεπασμένο λάκκο, σαν τάφος μωρού έμοιαζε, δίπλα σ' ένα λιανό δεντράκι. Εν είδει τρισάγιου απάγγελλε τον επικήδειο του Γρηγορίου του Θεολόγου στον Μέγα Βασίλειο. "Να!" διαμαρτυρήθηκα στο όνειρο: "ο επικήδειος στον Άγιο Βασίλη -- αυτό είναι το πιο δυνατό κείμενο του Γρηγορίου!"

Ξυπνώ θλιμμένος. Θυμάμαι ξανά αυτό.

Άρχισα να γράφω θλιμμένος πριν μέρες ένα ποστάκι 'κλάψα-γκρίνια'. Είναι ένα παμπάλαιο κειμενικό είδος, η ιερεμιάδα, σε μια καινούργια ιντερνετική ενσάρκωση. Το έσωσα αλλά δεν το ανέβασα. Σας παραθέτω απόσπασμα:

Παρακολουθώ την Ελλάδα από μακριά, σαν μέσα από τις ειδήσεις της ΝΕΤ. Όσοι δε φυτοζωούν, σπαταλιούνται σε πίστες κι αμάξια. Όσοι φυτοζωούν, φυτοζωούν. Όλοι βλέπουν Λαζόπουλο. Δε δημιουργούμε τίποτα. Είμαστε ξιπασμένοι και περήφανοι αλλά ούτε καν παράγουμε. Οι πόλεις μας είναι όλο θόρυβο, βρωμιά και ασχήμια. Μας κινούν οι ιδεοληψίες μας όπως το ηλεκτρικό φως της αστραπής εμψυχώνει το τέρας του Φρανκεστάιν: όλοι απαξιώνουν τους πάντες: να, μέχρι κι εγώ αυτή τη στιγμή απαξιώνω ολόκληρη την Ελλάδα! Πρόκειται για μια αναπόδραστη διάθεση που μας διακατέχει πια. Η χώρα απεργεί, η χώρα ακκίζεται, η χώρα κορυβαντιά, η χώρα πουλάει μυαλό και εξυπνάδες. Η χώρα δεν έχει ανώτατη εκπαίδευση, δεν έχει έρευνα, δεν προστατεύει τον ανειδίκευτο εργάτη, δεν ενθαρρύνει τον επιχειρηματία, δεν προνοεί για τον γονιό, δεν ενδιαφέρεται για τον αγρότη, έχει ξεγράψει τον ηλικιωμένο. Θα έρθει τώρα ο Ξυδάκης να μου πει: ναι, τα ισοπεδώνεις όλα, αφού ο Χ και ο Ψ και ο Ωμέγα έγραψαν, έστησαν, συνέθεσαν, ζωγράφισαν αυτό κι εκείνο. Συμφωνώ: τα πετάγματα ανήκουν στους λίγους. Απόψε όμως αναρωτιέμαι πώς ζούνε οι πολλοί.

Θα σας έλεγα επίσης για την προγιαγιά μου την Κορασία. Για τις τρεις περιοχές του ελληνισμού που τροφοδοτούν την Ελλάδα με καλλιτέχνες, διανοητές, παλαβούς: Επτάνησα, Κρήτη και Μικρασία. Θα σας έλεγα για τις αναμνήσεις του παππού (γιου της Κορασίας) από τους Εβραίους της Σαλονίκης και μια ατάκα τους στη δεκαετία του '30: pocos palavras!

Γκρίνια κι απώλεια και ταραχή με τη σέσουλα, δηλαδή. Μετά όμως θυμήθηκα το θαυμάσιο, εξαιρετικότατο φαγητό (μιλάμε για ελληνική κουζίνα, πολύ λίγο πειραγμένη, με σωστά υλικά), τη φιλική και κατατοπιστική αλλά άψογη εξυπηρέτηση, τον όμορφο χώρο και τις τιμές-καλαμπούρι στην ταβέρνα Κληματαριά στην Πλατεία Θεάτρου και κάτι άλλαξε λίγο. Μετά θυμήθηκα τα μεταμεσονύκτια πλήθη στο μετρό τα Σάββατα. Αυτό το 'λίγο' δυνάμωσε.

Ο τίτλος του ποστ θα υπογράμμιζε τα θέματα της απώλειας κτλ. "πού είναι τώρα οι Αμπραβανέλ -- στάχτη, σποδός, Οζυμανδίας" κι άλλα παρόμοια. Μέχρι που άνοιξα την Καθημερινή σήμερα (την εφημερίδα που, ως γνωστόν, διαβάζουμε όσοι κυβερνάμε αυτόν τον τόπο) και πρόσεξα πως ένα άρθρο ήταν γραμμένο από την Ε. Αμπραβανέλ. Οπότε...

Τέλος: διάβασα πλαγίως τη συνέντευξη Τσίπρα στην ΑΒού. Κάποια πράματα μου φάνηκαν αριστερός αέρας (μπούρδου-μπούρδου-μπούρδου ή πώς το λέει ο Χάρυ Κλυν: ουγκαγκαμπούμ γκουμ χι). Ομολογώ ότι είμαι προκατειλημμένος επειδή ο τύπος χαμογελάει πληθωριστικά.

Παρόλα αυτά, όσα λέει ο Τσίπρας για την άμυνα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο: πράγματι η θητεία είναι χάσιμο χρόνου, αλλά όντως δε χρειαζόμαστε κι ένα κλειστό σώμα μισθοφόρων πραιτωριανών που θα καλλιεργούν αυταρχισμόν και φασιστικάς ιδεολογίας (δείτε τι γίνεται με τα μπατσόνϊα). Ναι, άμα είναι να ψωνίζουμε από τη Dassault και τσι Αμερικάνοι και τσι Γερμανοί, ας ψουνίζουμε πυροσβεστικά κι αερόπλανα για την Ολυμπιακή. Ούτως ή άλλως, το δόγμα ότι, με τα υπεράριθμα άρματά μας, θα μπουκάρουμε στην Ανατολική Θράκη σε περίπτωση απόβασης των Τούρκων στα νησιά ανήκει πια στις χρυσές σελίδες της εναλλακτικής ιστορίας, στο είδος του 'what if'. Αφήστε που, σε ένα τέτοιο σενάριο, κατά την κατάπαυση του πυρός αυτοί θα βρίσκονταν στη Λήμνο, στη Χίο και στην Κω ενώ οι δικοί μας μέχρι τη μέση σε κάτι καπνοχώραφα, έχοντας πατήσει Αδριανούπολη, Τσορλού και το θέρετρο Tekirdağ (το Λουτράκι της Κωνσταντινούπολης).

Always look on the bright side of life, δηλαδής.

Χριστός Ανέστη.

Ήθελα φέτος οπωσδήποτε να ξεφύγω από το Πάσχα των Ελλήνων. Πάση θυσία.

Δεν άντεχα για άλλη μια χρονιά την ορθοστασία, την υποχρεωτική νηστεία της πλάκας, τη νύστα της Κασσιανής, το επιβεβλημένο μεσίστιο πένθος, την κούφια δημόσια ευλάβεια, τη χρυσή ευκαιρία που βρίσκουν οι παπάδες μεγαλοβδομαδιάτικα είτε να πάνε ταμείο είτε να νουθετήσουν τους έτσι κι αλλιώς ναρκωμένους (από τη δική τους ορθοδοξία ή από τον τερατώδη νεοελληνικό ατομικισμό), τον δισδιάστατο Χριστό από MDF που ξεβιδώνουμε από τον Σταυρό (ενώ τέτοια ώρα Εκείνος ακόμα έτρωγε) και τις γιαγιάδες που Τον κλαίνε, την αμηχανία του Μ. Σαββάτου (όχι Γεώργιε, δεν εννοώ την υπαρξιακή αμηχανία του Μ. Σαββάτου), το υπερτροφικό πανδαιμόνιο και απαράδεκτο μακελειό των βαρελότων, τα λαμπαδοφωτισμένα παιδάκια να τα τραβολογάν οι γονείς τους για το σπίτι αμέσως μετά το 'και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν', τα υποχρεωτικά κλαρίνα κι αυγά κι εντόσθια κι αρνιά κι άθλιο κρασί και βαρυστομαχιές και νάρκη.

Δεν άντεχα άλλο το ξανανέβασμα όλου αυτού του Σόου, που οι εύκολοι αποκαλούνε 'Θείο Δράμα'. Κι όλα αυτά παρά τις αντιρρήσεις μου σε ένα παρόμοιο κείμενο πριν τρία χρόνια. Και δε μου φταίει κανείς, πολύ περισσότερο το Πάσχα, εγώ απλώς βαρέθηκα τις ενιαύσιες επαναλήψεις και αναβιώσεις ενός Σόου που, για τους περισσότερους από εμάς, είναι απλώς φολκλόρ. Είμαι αλλεργικός γενικά στο φολκλόρ.

Κατέφυγα λοιπόν σε ένα νησάκι λίγο μικρότερο από την Κάσο. Ήταν όμως γεμάτο ανθισμένες κερασιές και χαρές ανέλπιστες.

Το βίντεο φαίνεται να είναι γυρισμένο στη Βουλγαρία (τα αμάξια έχουνε πινακίδες από το Σαντάνσκι, νομίζω).

Είμαι σίγουρος ότι το άσμα θα πάρει τη θέση που του αρμόζει στα ρεπερτόρια Πασχαλιάς-Γάμων-Βαφτίσεων.

Το βίντεο μου το έστειλε ο ΠΓΔΜ (Πάντοτε Γεραρώς Δημιουργικός Μπλόγκερ), ο dystropoppygus.