Sraosha & Rakasha

1. Απ' όσο ξέρω μόνο μία Ελληνίδα blogger είναι μη γραφιάς-κομπιουτερού-στέλεχος. Κάτι είχε πει ο Νίκος Δήμου (τον έχω καραδιαφημίσει αυτόν τον άνθρωπο) στη "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" αν θυμάμαι καλά. Έλεγε, λοιπόν, ότι ενώ σε άλλες χώρες ο λεωφορειατζής, ο σκουπιδιάρης, ο μανάβης, έχουν τα χόμπι τους μετά τη δουλειά τους και διαβάζουν τα βιβλία τους κλπ., ο Έλληνας αντίστοιχος μανάβης κλπ. δεν έχει τέτοια πράγματα.

2. Σε μεγάλο βαθμό ναι, αλλά μιας και βγαίνουμε και στο Google σε search, όλο και κάποιος άλλος έρχεται και μας βρίσκει.
 

Συμπλήρωση στο 2: Πάντως όταν είχα blog στα Αγγλικά μόνο ένας-δύο μπαίνανε και σχολιάζανε. Το ελληνικό και πιο πολλούς visitors έχει και πιο πολλοί σχολιάζουν.
 

doch doch

1) οι κοκκορες μας ειναι οι μισοι γιατροι.

2) υπαρχουν και λιγοι εξωτερικοι, οι οποιοι αν κανουν πολλα σχολια, αποτι φαινεται καποια στιγμη ανοιγαουν και δικο τους μπλογκ.
 

Τι γραφιάδες; Ποιοί γραφιάδες;

Πάντως στην πέμπτη δημοτικού είχαμε ανεβάσει ένα εθνικοπατριωτικό με το σούβλισμα του Αθανασίου Διάκου κι εγώ έπαιζα θυμάμαι τον γραικό γραφιά του Πασά, ο οποίος ήταν και ολίγον πράκτορας. Οι Τούρκοι ήταν αγράμματοι.
 

Εγώ είμαι μαθητής της Τετάρτης Δημοτικού. Πάντως και η κυρία μας έχει blog.
 

Τυχερός ο πιτσιρίκος έχει καλή κυρία.
Sraosha δεν έχεις κι άδικο αλλά δε βαριέσαι βρε αδερφέ, αυτοί είμαστε και όσοι είμαστε. 20,30,50;
όπως και να 'σει είμαστε από μόνοι μας μια μικρή κοινωνία.
Μπορεί να σου φαίνεται μικρό το αναγνωστικό κοινό, αλλά όταν γράφεται κάτι ενδιαφέρον το νέο μεταδίδεται γρήγορα (στο χώρο της μπλογκόσφαιρας)
 

Πόση σημασία έχει το ποιός είναι ο γράφων στην "κανονική" του ζωή; Εμείς απλά τον διαβάζουμε, ούτε φίλοι του είμαστε ούτε γκόμενοι ούτε εργοδότες (καλά γενικά λέω). Δηλαδή τί διαφορά κάνει αν εγώ είμαι φοιτήτρια, δημόσιος υπάλληλος, γιατρός, στριπτιτζού. Νομίζω άμα δούμε πέρα από τον ποιός θα μείνουμε ποιο ευχαριστημένοι με το τί.
 

Αυτό τι να σημαίνει, άραγες;

...ότι τα καλά κορίτσια γράφουν ημερολόγιο.Τα κακά κορίτσια δεν έχουν χρόνο!

Νιχτ σίσεν!!!
 

Διευκρινίσεις:

Θέμα Πρώτο: Εννοώ πως μόνο μία μικρή ομάδα ανθρώπων (απαρτιζόμενη από φοιτητές, δημοσιογράφους, Η/Υάδες, ποικίλους αναλυτές, πανεπιστημιακούς μικρού βεληνεκούς, καλλιτέχνες-τεχνοκράτες) ασχολείται με το μπλόγκισμα ελληνιστί. Είναι αυτό καλό ή κακό; Αδιάφορο είναι. Όμως, αν ισχύει, δεν είμαστε παρά μια ελίτ. Άρα,

Θέμα Δεύτερο: μην ακκιζόμαστε πως έχουμε μια τρελομπλογκική άμεση δημοκρατία, ενδεχομένως μια-δυο παρέες είμαστε όλοι κι όλοι. Η υπόθεση φυσικά είναι υπόθεση και ως τέτοια ελέγχεται.

Θα μού πείτε, καλά τώρα ανακάλυψες τον τροχό; μπράβο ξεφτέρι μου. Όχι, απλώς λέω ό,τι σκέφτομαι κι ίσως πρέπει να το κόψω...
 

Είμαστε όντως πιο πολύ κάτι σαν τη Republique des Lettres του Pierre Bayle και των άλλων φίλων του του 17ου αιώνα παρά η εκκλησία του δήμου. Ωστόσο, αυτό μάλλον θα αλλάξει μελλοντικά - εκτός αν για τις νέες γενιές κερδίσει οριστικά τη μάχη το κινητό και οι 160 χαρακτήρες.
 

Εμενα το επαγγελμά μου είναι μητέρα και ως εκ τούτου δεν θεωρω τά μπλογκ μορφή δημοκρατίας
 

Οποιος ψάχνει βρίσκει
Οποιος θέλει μπορεί
...με το στανιό παντρειά δεν γίνεται!
Ιδού η Ρόδος, ίδού και το πήδημα...
 

Εγώ είμαι εκατομυριούχος αργόσχολος πλεϋμπόυ. Ερμ, γράψε λάθος για το εκατομυριούχος. Και δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το πλεϋμπόυ. Δε βαριέσαι.

Δεν έχω ματακούσει το Republique des Lettres, αλλά αν είναι αυτό που φαντάζομαι, ναι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα.
Τα μπλογκ - φορουμ είναι το φυσικό σώμα της νοοσφαιρας, του συλλογικού νου, αν μου επιτρέψετε λίγο μεταφυσικομπουρδολογία.

Κατοικείται από ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τη σκέψη τους, υψηλή-χαμηλή, κι αν αυτό δομήσει κάτι, τοσο το καλύτερο.

Επίσης, τα μπλογκ αποκαλύπτουν μιαν Αρχή της Αρχαίας Σοφίας, που λέει οτι αν τολμήσεις να εκφράσεις την σκέψη σου, θα δείς οτι τουλάχιστον οι μισοί στον χώρο σκεφτόντουσαν το ίδιο! Δημωσίως (επόνυμα) αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Οπότε εδώ γίνεται και προπόνηση.

Δεν φταίμε εμείς, κύριοι, αν ο μανάβης της γειτωνιάς δεν επιθυμεί να κάνει κάτι τέτοιο. Όλοι μέρα λέι τη γνώμη του στους πελάτες του, θέλουν, δε θέλουν να την ακούσουν. Τι να το κάνει το μπλόγκ; Άσε που σίγουρα θα υπάρχουν και κανα-δυο καλοί μπλογκάδες μανάβηδες.

Με άλλα λόγια, μου φαίνεται οτι ένα προσον για τον μπλόγκερ είναι να θέλει και να διαβάσει, όχι μονο να γράψει. Όχι πάντα βάβαια, αλλά 99.9%. Άρα ο επαγγελματικός προσανατολισμός του θα άπτεται του γενικού ενδιαφέροντος για την ζωή.

Καλά τα λέει ο/η mythoi-kai-thryloi.
 

Γενικότερα, οι Έλληνες δεν σερφάρουν και πολύ στο Διαδίκτυο. Εκτός από τα msn messenger (icq; τι είναι αυτό;), hotmail, flash.gr/in.gr και μερικές ιστοσελίδες που τους χρησιμεύουν για την εργασία τους, δεν.

Επιπροσθέτως, η αηδιαστική εξάπλωση των ανοργάνωτης φύσης forum-οκεντρικών ιστοχώρων δυσκολεύει κάποιο νέο χρήστη να αναζητήσει "σπίτι" στα ιστολόγια.

Εξ' άλλου, υπάρχει γενικότερα μια "αδράνεια" ως προς το "εναλλακτικό" (πέραν του μουσικού) όπως π.χ. το τεχνολογικό (firefox, machintosh, blogs).

Συνεπώς, δεν απορεί κανείς με τις μικρές ομάδες κοινού ενδιαφέροντος που συνηθίζει να βλέπει στη blog-όσφαιρα.

Δημήτρης Γλέζος
http://dimitris.glezos.com/weblog/
 

kkk: Τα μπλογκ - φορουμ είναι το φυσικό σώμα της νοοσφαιρας, του συλλογικού νου

Ξέρω ότι ρίχνω λάδι στη φωτιά τώρα, αλλά θυμήθηκα από που έχω ξανακούσει τον όρο "νοόσφαιρα": ένας από τους ιδρυτές της θεωρίας εμφανίζεται σαν αιρετικός άγιος στα Hyperion Cantos, ενώ τον χρησιμοποιεί και ο Eric Raymond σε μιά κλασική του πραγματεία για το Open Source (και για να το ξεφτιλίσω τελείως: από συνολοθεωρητικής απόψεως, η μπλογκόσφαιρα είναι υποσύνολό της νοόσφαιρας).

Κατα τ' άλλα, επιβεβαιώνοντας την Αρχή του kkk, συμφωνώ μαζί του (και με τον mythoi-kai-thryloi). Τον τελευταίο καιρό, όλο και ανακαλύπτω blogs στα ελληνικά από ανθρώπους που δεν ανήκουν (απ' όσο μπορώ να διαπιστώσω) στη μικρή ομάδα που αναφέρει ο Sraosha. Μιά δυό παρέες, πάντως, δεν είμαστε σίγουρα.
 

Εγω παντως βαριεμαι αφορητα τους κομπιουτεραδες που παθαινουν εμμονες και ψυχωσεις για θεματα που τουλαχιστον για μενα ειναι pure chinese. Επισης βαριεμαι αλυπητα αφορετα και ασυγκρατητα τις μπηχτες και τα υπονοουμενα μεταξυ των "δημοσιογραφων" και των αφεντικων τους δηλαδη please guys I couldn't care less για το αν τη λετε στο αφεντικο σας ή στο συναδελφο σας. Λαχταράω να διαβαζω αληθινες ανθρωπινες ιστοριες εμπειριες ανησυχιες, ονειρα κλπ. Οχι αλλο fake please!