29.5.05
Euro(sceptic) Vision
[Ή προσωπικά και αποσπασματικά με αφορμή το Ευρωσύνταγμα]
Εκείνο που δεν με πείθει στον ευρωσκεπτικισμό δεν είναι τόσο η απουσία εναλλακτικής πρότασης – εκτός αν θεωρήσουμε τον εκ νέου κατακερματισμό σε αυτόνομες οντότητες που συνεπάγονται οι θέσεις τους ως βιώσιμη λύση. Είναι το ότι εκφράζεται κατά κύριο λόγο από πρόσωπα και ομάδες που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, που υποδαυλίζουν την εύλογη κοινωνική δυσαρέσκεια των οικονομικά ασθενέστερων προς δικό τους όφελος. Αυτό που στο κοινωνικό επίπεδο είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο και σαφώς δικαιολογημένο σε περίοδο ύφεσης και αβεβαιότητας, στο πολιτικό επίπεδο εκπίπτει σε δημαγωγία. Ο ευρωσκεπτικισμός δεν ξεκίνησε και δεν εξαπλώνεται τόσο ως αντίδραση των μη ευνοημένων της ενοποίησης, όσο ως μια συμμαχία κάποιων που ήδη απολαμβάνουν τα αγαθά της. Σε επίπεδο προσώπων, στη Γαλλία, ο Henri Emmanuelli σίγουρα δεν είναι αγρότης που θα πληγεί από την ελάττωση των ποσοστώσεων και ο Nicolas Sarkozy πολύ απέχει από το να είναι εργάτης μετάλλου. Στην Αγγλία ο Robert Kilroy-Silk (πρώην UKIP, νυν something else εξίσου airy) ασφαλώς και δεν πουλάει Big Issue στους δρόμους. Με λίγα λόγια, οι αντι-Ευρωπαϊστές (με την εξαίρεση των μικρών κομμάτων αριστεράς και δεξιάς, σταθερών για διάφορους λόγους στην απορριπτική τους συνέπεια) μου δίνουν την εντύπωση σύναξης καιροσκόπων που πολύ λιγότερο ενδιαφέρονται για την «Ευρώπη», υπέρ της οποίας κόπτονται με άλλη δήθεν μορφή, και πολύ περισσότερο για την άλωση ή τη διασφάλιση δικών τους τοπικών φέουδων και μηχανισμών εξουσίας.
Πέρα από αυτά η έλλειψη ψυχικού δεσμού πολλών με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο και πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, αιτιολογείται σαφώς από το ότι προοδευτικά, την τελευταία δεκαετία, ο μέσος πολίτης έχει όλο και λιγότερο λόγο σε αυτήν. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσωπικά μου λέει ότι ο «αυτόματος πιλότος» που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες της οικονομικής ενοποίησης (οι μεγάλοι ευρωπαϊστές της προπερασμένης δεκαετίας δηλαδή) δεν λειτούργησε – και δεν ήταν δυνατόν, πιστεύω, να λειτουργήσει, γιατί ήταν μια κοντόφθαλμη και αυτάρεσκη πολιτική επιλογή. Ωστόσο, ένα παρόμοιο έλλειμμα δεν αντιμετωπίζεται με την αποστασιοποίηση ούτε την απόσυρση, και από αυτή την άποψη η μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία γύρω από το Ευρωσύνταγμα είναι θετική, γιατί αν μη τι άλλο παύουν κάποια πράγματα να θεωρούνται δεδομένα και επιστρέφουν στα διεκδικήσιμα. Το θέμα είναι πώς και ποιος θα διαχειριστεί τα διλήμματα που προκύπτουν - και που δεν είναι καθόλου απλά. Και αν είμαστε διατεθειμένοι, μετά τα εύκολα μονολεκτικά «ναι» ή «όχι», να πούμε και μερικές κουβέντες παραπάνω για το τι ακριβώς θέλουμε και πώς τελικά θα το πετύχουμε.
Πέρα από αυτά η έλλειψη ψυχικού δεσμού πολλών με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο και πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, αιτιολογείται σαφώς από το ότι προοδευτικά, την τελευταία δεκαετία, ο μέσος πολίτης έχει όλο και λιγότερο λόγο σε αυτήν. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσωπικά μου λέει ότι ο «αυτόματος πιλότος» που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες της οικονομικής ενοποίησης (οι μεγάλοι ευρωπαϊστές της προπερασμένης δεκαετίας δηλαδή) δεν λειτούργησε – και δεν ήταν δυνατόν, πιστεύω, να λειτουργήσει, γιατί ήταν μια κοντόφθαλμη και αυτάρεσκη πολιτική επιλογή. Ωστόσο, ένα παρόμοιο έλλειμμα δεν αντιμετωπίζεται με την αποστασιοποίηση ούτε την απόσυρση, και από αυτή την άποψη η μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία γύρω από το Ευρωσύνταγμα είναι θετική, γιατί αν μη τι άλλο παύουν κάποια πράγματα να θεωρούνται δεδομένα και επιστρέφουν στα διεκδικήσιμα. Το θέμα είναι πώς και ποιος θα διαχειριστεί τα διλήμματα που προκύπτουν - και που δεν είναι καθόλου απλά. Και αν είμαστε διατεθειμένοι, μετά τα εύκολα μονολεκτικά «ναι» ή «όχι», να πούμε και μερικές κουβέντες παραπάνω για το τι ακριβώς θέλουμε και πώς τελικά θα το πετύχουμε.
Comments:
<< Home
Ο ευρωσκεπτικισμός δεν ξεκίνησε και δεν εξαπλώνεται τόσο ως αντίδραση των μη ευνοημένων της ενοποίησης, όσο ως μια συμμαχία κάποιων που ήδη απολαμβάνουν τα αγαθά της
Αυτό φαίνεται πολύ σωστό και -- δυστυχώς -- δεν έχει αρκούντως επισημανθεί.
Πάντως ο Kilroy-Silk είχε και σώου τύπου Μικρούτσικος, το οποίο έχασε, αν θυμάμαι καλά, λόγω ρατσιστικών σχολίων. Όπως Ελλάδα, δηλαδής.
Αυτό φαίνεται πολύ σωστό και -- δυστυχώς -- δεν έχει αρκούντως επισημανθεί.
Πάντως ο Kilroy-Silk είχε και σώου τύπου Μικρούτσικος, το οποίο έχασε, αν θυμάμαι καλά, λόγω ρατσιστικών σχολίων. Όπως Ελλάδα, δηλαδής.
Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε δώρο στις αγγλίδες νοικοκυρές το Μικρoύτσικο εις αντικατάστασιν του Kilroy: τους αξίζει και θα πάψουν να είναι και ευρωσκεπτικίστριες.
Btw, νικήτρια του σημερινού διαγωνισμού μπαρούφας η Ελευθεροτυπία για την εξομοίωση του "non" και του πνεύματος της Γαλλικής Επανάστασης στο πρωτοσέλιδό της...
Δημοσίευση σχολίου
Btw, νικήτρια του σημερινού διαγωνισμού μπαρούφας η Ελευθεροτυπία για την εξομοίωση του "non" και του πνεύματος της Γαλλικής Επανάστασης στο πρωτοσέλιδό της...
<< Home
