Sraosha & Rakasha

Έχοντας τραυματικές εμπειρίες ως αναγνώστης από tie-ins, spinoffs, serialisations, crossovers, prequels, sequels και άλλα συναφή τεχνάσματα εμπορευματοποίησης (ξεκινώντας από τη δεκαετία του '80, πχ. με τις μεταφορές ταινιών σε άθλια 8-μπιτα παιχνίδια) προσπαθώ ενσυνείδητα να "απογαλακτίζω" από σειρές και settings, όσο κι αν τα έχω αγαπήσει, μόλις μυριστώ ότι έχει χαθεί η φρεσκάδα τους. Αυτό δε σημαίνει ότι τα καταφέρνω πάντα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ατέρμονο Wheel of Time), αλλά τουλάχιστον έχω γνωρίσει περισσότερους λογοτεχνικούς κόσμους, χαρακτήρες και πλοκές απ' το αν άφηνα τη συνήθεια να με κυβερνάει εντελώς ως αναγνώστη. Το κακό μ' αυτή την τακτική είναι ότι όποτε μιά σειρά αρχίζει να γίνεται καλή (=πετυχημένη), ετοιμάζομαι να την εγκαταλείψω. Ξέρω όμως κι ανθρώπους που έχουν ζήσει όλη τους την "αναγνωστική ζωή" σ' ένα ή δύο settings, καλύτερα να φεύγεις λίγο νωρίτερα παρά να αναλώνεσαι.

Το ίδιο το Dune το λάτρεψα, όπως και τα Children of Dune και Dune Messiah. Κάπου εκεί σταμάτησα γιατί ένιωσα ότι είχε αρχίσει να τα σέρνει ο Herbert (έχω ακούσει ότι με το Chapter House πήρε πάλι τα πάνω της η σειρά, αλλά λόγω του θανάτου του δε θα μάθουμε ποτέ που σκόπευε να την οδηγήσει). Τα prequels, πάντως, τα απέφυγα επίτηδες (δεν εμπιστεύομαι ποτέ τους γιούς μεγάλων συγγραφέων...)
 

Ενθουσιάστηκα με το Dune και το κατατάσσω στα 50 καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Το Dune Messiah έτσι κι έτσι (σίγουρα το έσωζε το μικρό μέγεθος). Μετά πήρα το God Emperor of Dune στα αγγλικά και το εγκατέλειψα... 10 σελίδες πριν τελειώσει.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να ερευνηθεί ΓΙΑΤΙ τα βιβλία φαντασίας σώνει και καλά έχουν 1-2-3, prequel κλπ. Μου φαίνεται πως παίζει απίστευτη εμπορική εκμετάλλευση σε βάρος της καλλιτεχνικής/φιλοσοφικής/εγκυκλοπαιδικής αξίας που υπάρχει στα αριστουργήματα του είδους.
 

Κάποια στιγμή θα πρέπει να ερευνηθεί ΓΙΑΤΙ τα βιβλία φαντασίας σώνει και καλά έχουν 1-2-3, prequel κλπ.

Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, με την έννοια ότι συχνά ένας κόσμος και μιά πλοκή δε χωράνε σε ένα μόνο βιβλίο. Παρ' ότι το φαινόμενο απαντάται πιό συχνά στο fantasy και στο scifi, λόγω της έκτασης που χρειάζεται για να αναπτυχθεί ένας φανταστικός κόσμος ικανοποιητικά, δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτά τα είδη. Εξίσου έχω δει και settings να κουτσουρεύονται για να στριμωχτούν κακήν κακώς σ' ένα βιβλίο. Το πρόβλημα είναι η υπερβολή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση καθαρά και μόνο για εμπορικούς λόγους. Απ' αυτή την άποψη, ένας καλός συγγραφέας πρέπει να μπορεί να ανταποκρίνεται στις εκδοτικές πιέσεις διατηρώντας όσο το δυνατό πιό ποιοτικό το τελικό αποτέλεσμα.
 

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ ένα καλό prequel πάντως, εκτός από κάποια ιδιόμορφα, όπως τα τελευταία δύο τρίτα της Second Foundation Trilogy, Foundation and Chaos του Greg Bear και Foundation's Triumph του David Brin, κι αυτό ίσως γιατί διαφοροποιήθηκαν αισθητά από το αρχικό όραμα του Asimov αποφεύγοντας την επανάληψη.
 

*
Δεν την ξέρω καλά την ΕΦ, μέχρι Λεμ και Κλαρκ πάει ο νους μου, άντε και Σταρ Τρεκ, από κει και πέρα μόνον κόμικς. Μου θυμίσατε, από άλλο είδος, τον Νονό νο ΙΙ, που ήταν ταυτόχρονα prequel και sequel. Ελπίζω να συμφωνείτε, πρόκειται για καλλιτεχνική επιτυχία.
*
Ωστόσο, δεν ισχύει ότι το έργο που ενέπνευσε ένα sequel γίνεται αυτομάτως το prequel του;
*
Να είμαστε καλά να αποτυγχάνουμε, λέω.
*
 

ωωω για πες για την Second Foundation Trilogy. Δεν την εχω διαβασει, και η Γαλαξιακη Αυτοκρατορια ειναι απο τα αγαπημενα μου βιβλια...
 

Ok, τι να πω τώρα για να μη χαλάσω την έκπληξη της Trilogy; 1) Ότι εκτυλίσσεται στην περίοδο της δίκης του Harry Seldon, 2)Ότι δεν δίνονται οριστικές απαντήσεις, αλλά υπόνοιες, 3) Ότι ο Gregory Benford έγραψε δυστυχώς έναν κακό πρώτο τόμο (Foundation's Fear) που όποιος κατορθώσει να τον τελειώσει όμωε θα αποζημιωθεί από τους δύο επόμενους. Συνολικά, θα 'λεγα ότι έχουμε πιο πολύ να κάνουμε με variations στο θέμα του Asimov παρά με παρενθέσεις και επεξηγήσεις - ίσως και γι'αυτό να μου αρέσει προσωπικά.