Sraosha & Rakasha

Μου γράφετε πολλά και ωραία πράγματα κατ' ιδίαν και εν κρυπτώ, και σας ευχαριστώ.

Αισθάνομαι βαρύς με αυτά που βλέπω κι αυτά που μου λέτε. Θα σας πω για τρία θέματα, τα οποία ίσως σχετίζονται, ίσως δε σχετίζονται μεταξύ τους:

α.
Βλέπω γύρω μου την επέλαση της ημιμάθειας (εξ ορισμού εξωστρεφής η ημιμάθεια) και τον πολύ πετυχημένο γάμο της με τον κυνισμό. Για την ανάγκη τόσο πολλών να συντρίψουνε τον συνομιλητή τους, ακόμα κι όταν δεν έχουν τα επιχειρήματα, αντί να καθήσουν να κουβεντιάσουνε μαζί του. Για το θράσος, την επιθετικότητα και τη μυαλοπουλοσύνη με την οποία επελαύνει η ημιμάθεια και εκφράζεται η ανάγκη συντριβής του άλλου.

β.
Το ελληνικό σχολείο είναι απόλυτα πετυχημένο στο να μορφώνει εθνικά υποκείμενα. Τίποτε άλλο δεν προσφέρει όμως: ούτε την αμφιβολία, ούτε τη διάκριση, ούτε την κριτική, ούτε καν την κατάρτιση, ούτε καν τη "στείρα γνώση" που έλεγαν οι εκθεσάδες στα χρόνια μας. Τίποτε. Τίποτε. Αμάθεια και άγνοια, ιδέες ανεξέταστες και στερεότυπες, αναπαράγουν αντίγραφά τους σαν ιοί. Χιλιάδες έλληνες καρκινοπαθείς, λέει, στους τσαρλατάνους. Πληγώθηκα, λες και έκανε τη (μάταιη) αποκοτιά δικός μου άνθρωπος. Άσε.

γ.
Η φτώχεια. Φυσικά απευθύνομαι σε λάθος ανθρώπους και είμαι ο λάθος άνθρωπος (τώρα πια) να μιλήσω για τη φτώχεια. Διάβασα (κατόπιν υπόδειξης του J95) πώς περνούν οι νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι, όχι αυτοί που ασχολούνται με το σεξ, το κλάμπιν και τις διακοπές κατ' αποκλειστικότητα. Άκουσα μια γυναίκα να μιλάει για δύο δουλειές και πέντε παιδιά και την αδυναμία της να τα βγάλει πέρα. Διάβασα για συνταξιούχους των 517 €.

Αυτά τα ασυνάρτητα και κοινότοπα είχα να μοιραστώ μαζί σας. Rakasha, μην ξεχνάς τα βγαλμένα μάτια...