23.6.05
Εις εαυτόν
ή 'Αυτοκριτική'
Τι είναι αυτό που κάνει τον κύριο Sraosha να 'νηστεύει' (και μετά παλινωδώντας να αρταίνεται και πάλι με το παραπάνω);
Τι έκανε τον κύριο Τσαγκαρουσιάνο να αγανακτήσει ελέγχοντάς μας πατρικώς και μετά να αγανακτήσει ξανά πληγωμένος, παρεξηγημένος και πάντα υπεράνω; (κι εμένα να γκρινιάσω και να τσαντιστώ -- ακαίρως κι ατελέσφορα-- 'εις απάντησιν' και καλά;)
Η τρομακτική διαπίστωση του πόσο μεγάλος και πόσο πολυποίκιλος είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι. Το ότι υπάρχουν μέσα στον κόσμο, όχι μόνον καθήκια και ασκητές -- ακραίες, σαν να λέμε, και αξιοσημείωτα διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή, αλλά και απλοί κοινοί θνητοί. Απλοί κοινοί θνητοί εξυπνότεροι και ωραιότεροι και πιο διαβασμένοι και πιο σέξυ και πιο τυχεροί και πιο πλούσιοι και πιο μάγκες και πιο πληγωμένοι και πιο εμπαθείς και πιο μπαγασάκηδες και πιο τίμιοι και πιο αγνοί και πιο περπατημένοι και πιο ενδιαφέροντες, εν τέλει, από εμάς. Επίσης, ότι ο κόσμος περιέχει και πιο ψωνισμένους πιο τούβλα, πιο κομπλεξικούς, πιο μοχθηρούς, πιο νευρωτικούς κτλ. κτλ. κτλ. από εμάς.
Όπως συμβαίνει στο Άλεφ του αξεπέραστου Μπόρχες, το να δεις στον κόσμο -- και 'κόσμος' σημαίνει, τελικά, τους ανθρώπους του -- έστω και εν εσόπτρω και εν αινίγματι, είναι συγκλονιστική και εντέλει τρομακτική εμπειρία, δεν αντέχεται εύκολα, σε ενοχλεί και σε πανικοβάλλει. Λίγοι αντέχουν τη χαοτική και ακατάσχετη θέα της ποικιλότητας και της ετερότητας 'των άλλων', αυτού του αθροίσματος ζωών και προσωπικοτήτων. Όσοι αντέχουν αυτή τη θέα είναι αξιέπαινοι και ίσως θαυμαστοί κιόλας. Ευσήμως και για παράδειγμα αναφέρω εδώ τον πώς-τον-λένε-σήμερα (αλλάζει ονόματα πρωτεϊκώς, ως άλλος Prince, ο άτιμος!), και μπράβο του, κι είναι μάγκας.
Ένα τέτοιο έσοπτρον, ένα τέτοιο Άλεφ, μέσο το λέμε σήμερις, είναι και το μπλογκ. Κι είμαι ευτυχής που υπάρχει. Κι ας βαριέμαι συνήθως ή κι ας μη μ' αρέσουν καμμιά φορά όλα όσα βλέπω μέσα του.
Τι είναι αυτό που κάνει τον κύριο Sraosha να 'νηστεύει' (και μετά παλινωδώντας να αρταίνεται και πάλι με το παραπάνω);
Τι έκανε τον κύριο Τσαγκαρουσιάνο να αγανακτήσει ελέγχοντάς μας πατρικώς και μετά να αγανακτήσει ξανά πληγωμένος, παρεξηγημένος και πάντα υπεράνω; (κι εμένα να γκρινιάσω και να τσαντιστώ -- ακαίρως κι ατελέσφορα-- 'εις απάντησιν' και καλά;)
Η τρομακτική διαπίστωση του πόσο μεγάλος και πόσο πολυποίκιλος είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι. Το ότι υπάρχουν μέσα στον κόσμο, όχι μόνον καθήκια και ασκητές -- ακραίες, σαν να λέμε, και αξιοσημείωτα διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή, αλλά και απλοί κοινοί θνητοί. Απλοί κοινοί θνητοί εξυπνότεροι και ωραιότεροι και πιο διαβασμένοι και πιο σέξυ και πιο τυχεροί και πιο πλούσιοι και πιο μάγκες και πιο πληγωμένοι και πιο εμπαθείς και πιο μπαγασάκηδες και πιο τίμιοι και πιο αγνοί και πιο περπατημένοι και πιο ενδιαφέροντες, εν τέλει, από εμάς. Επίσης, ότι ο κόσμος περιέχει και πιο ψωνισμένους πιο τούβλα, πιο κομπλεξικούς, πιο μοχθηρούς, πιο νευρωτικούς κτλ. κτλ. κτλ. από εμάς.
Όπως συμβαίνει στο Άλεφ του αξεπέραστου Μπόρχες, το να δεις στον κόσμο -- και 'κόσμος' σημαίνει, τελικά, τους ανθρώπους του -- έστω και εν εσόπτρω και εν αινίγματι, είναι συγκλονιστική και εντέλει τρομακτική εμπειρία, δεν αντέχεται εύκολα, σε ενοχλεί και σε πανικοβάλλει. Λίγοι αντέχουν τη χαοτική και ακατάσχετη θέα της ποικιλότητας και της ετερότητας 'των άλλων', αυτού του αθροίσματος ζωών και προσωπικοτήτων. Όσοι αντέχουν αυτή τη θέα είναι αξιέπαινοι και ίσως θαυμαστοί κιόλας. Ευσήμως και για παράδειγμα αναφέρω εδώ τον πώς-τον-λένε-σήμερα (αλλάζει ονόματα πρωτεϊκώς, ως άλλος Prince, ο άτιμος!), και μπράβο του, κι είναι μάγκας.
Ένα τέτοιο έσοπτρον, ένα τέτοιο Άλεφ, μέσο το λέμε σήμερις, είναι και το μπλογκ. Κι είμαι ευτυχής που υπάρχει. Κι ας βαριέμαι συνήθως ή κι ας μη μ' αρέσουν καμμιά φορά όλα όσα βλέπω μέσα του.
Comments:
<< Home
Τα εύσημα είναι κι αυτά μέρος του κόσμου που μας συγκλονίζει (και ίσως μας τρομάζει), με μια διαφορά: prima vista, αρέσουν σε όλους.
Όλα έχουν ήδη γραφεί, αγαπητέ Sraosha. Kάποια στιγμή, ακόμα και το μη-όνομα του μπλογκ μου θα παγώσει και θα αντιληφθώ ότι απλώς επανέλαβα τη συγγραφή του δικού μου "Δον Κιχώτη".
Όλα έχουν ήδη γραφεί, αγαπητέ Sraosha. Kάποια στιγμή, ακόμα και το μη-όνομα του μπλογκ μου θα παγώσει και θα αντιληφθώ ότι απλώς επανέλαβα τη συγγραφή του δικού μου "Δον Κιχώτη".
Πολύ φοβάμαι ότι δίνουμε στο μέσο ποιητικές ιδιότητες που δεν έχει. Και με τα τελευταία που βλέπω τριγύρω το πιστεύω όλο και πιο πολύ. Η "εγγενής ανευθυνότητα", που ισχυρίζομαι ότι υπάρχει στο μέσο, σημαίνει ότι του λέιπουν ΟΛΑ τα κακά του επαγγελματισμού, αλλά και τα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ καλά του, με πρώτο και κυριότερο την εγγύηση της ποιοτικής συνέχειας. Επίσης, μόνο σχολιασμό μπορεί να φιλοξενήσει αυτό το μέσο. Μπορεί να διαδώσει και να σχολιάσει παντοιοτρόπως την πληροφορία, δεν μπορεί να την ανακαλύψει (με εξαιρέσεις, στις οποίες ελπίζω) και οπωσδήποτε δεν μπορεί να την γεννήσει. Οι εξαιρέσεις είναι μόνο ...ε, ναι, θα το πω, μόνο ο επαγγελματίας μπορεί να γίνει εξαίρεση. Ο επαγγελματίας δημοσιογράφος που έχει στήσει -έστω χάριν παιδιάς- ένα δημοσιογραφικό μπλογκ (δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ο talos, πάντως εννοώ κι αυτόν) ή -μιλώντας για μπλογκ ειδικής θεματολογίας, που είναι τα αγαπημένα μου- ο φωτογράφος που παρουσιάζει φωτογραφίες του και τον καλλιτεχνικό του προβληματισμό, ο gadget-maniac με τα αντίστοιχά του και, κυρίως, ο έχων ένα κάποιο τάλαντο (αν κι εδώ είναι δύσκολες οι διακρίσεις, πρέπει να κλείνει κανείς τα μάτια σε κάτι γελοία μεσσιανικά και αυτοαναφορικά μπλόγκια, υπάρχουν όμως κι αυτοί που τους το αναγνωρίζεις το ταλέντο χωρίς αμφιβολία) που από το περίσσευμα (κι όχι από τα κατάλοιπα) της αγωνίας της τέχνης τους, χαρίζει και σε μας μια αναζωογονητική δόση της γραφής του. Και οι άλλοι τι να κάνουν (-με), να κατεβάσουμε τα μπλόγκια αυθωρεί και παραχρήμα; Όχι, για εκτόνωση είναι μια χαρά και σίγουρα είναι ένα προηγμένο βήμα επικοινωνίας από φόρα και τσατρούμια. Αλλά να μην μάς πιάνουν και μεγαλοϊδεατισμοί...
# posted by 
: 23/6/05 20:03
: 23/6/05 20:03
Συγγνώμη, διάγω περίοδον ισοπεδωτισμού, προσγειωτισμού και κυνισμού. Αλλά δεν πιστεύω ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει απ'τους bloggers. Εδώ απέτυχε κι ο Χριστόδουλος, αυτή η κοινωνία δεν σώζεται.
Και αυτό:
Απλοί κοινοί θνητοί εξυπνότεροι και ωραιότεροι και πιο διαβασμένοι και πιο σέξυ και πιο τυχεροί και πιο πλούσιοι και πιο μάγκες και πιο πληγωμένοι και πιο εμπαθείς και πιο μπαγασάκηδες και πιο τίμιοι και πιο αγνοί και πιο περπατημένοι και πιο ενδιαφέροντες, εν τέλει, από εμάς.
Άλλο τεράστιο θέμα τα πορτρετάκια που φτιάχνουμε άνετα. Τρέμω την στιγμή που θα συναντήσω από κοντά τον "ψαγμένο, τον περπατημένο και τον μάγκα θνητό" που τελικά αντ'αυτού θα στείλει να συναντήσω τον κλώνο του, τον αθάνατο κοιλαρά, κομπλεξικό, πανταχόθεν αγνοημένο (πλην υπ'εμού) εξυπνάκια. Τρέμω φυσικά και για μένα, που δεν είμαι ο 3χρονος ξανθός άγγελος της φωτογραφίας (η φωτογραφία έχει τραβηχτεί 1/1/2005).
Ο ίδιος παραδέχεσαι ότι οι μπλογκίζοντες είναι πολύ συγκεκριμένων κατηγοριών άτομα-και όντως έτσι είναι. Πόσο "κόσμος" είναι λοιπόν ο μπλογκόκοσμος; Πόσο υπερβατικό είναι να αναγνωρίσεις την ετερότητα μερικών δεκάδων...ολόιδιων; Εγώ αντιθέτως ελπίζω μια μέρα τα μπλογκ να γίνουν μια γιορτή της βαθύτατης ομοιότητάς μας.
Και αυτό:
Απλοί κοινοί θνητοί εξυπνότεροι και ωραιότεροι και πιο διαβασμένοι και πιο σέξυ και πιο τυχεροί και πιο πλούσιοι και πιο μάγκες και πιο πληγωμένοι και πιο εμπαθείς και πιο μπαγασάκηδες και πιο τίμιοι και πιο αγνοί και πιο περπατημένοι και πιο ενδιαφέροντες, εν τέλει, από εμάς.
Άλλο τεράστιο θέμα τα πορτρετάκια που φτιάχνουμε άνετα. Τρέμω την στιγμή που θα συναντήσω από κοντά τον "ψαγμένο, τον περπατημένο και τον μάγκα θνητό" που τελικά αντ'αυτού θα στείλει να συναντήσω τον κλώνο του, τον αθάνατο κοιλαρά, κομπλεξικό, πανταχόθεν αγνοημένο (πλην υπ'εμού) εξυπνάκια. Τρέμω φυσικά και για μένα, που δεν είμαι ο 3χρονος ξανθός άγγελος της φωτογραφίας (η φωτογραφία έχει τραβηχτεί 1/1/2005).
Ο ίδιος παραδέχεσαι ότι οι μπλογκίζοντες είναι πολύ συγκεκριμένων κατηγοριών άτομα-και όντως έτσι είναι. Πόσο "κόσμος" είναι λοιπόν ο μπλογκόκοσμος; Πόσο υπερβατικό είναι να αναγνωρίσεις την ετερότητα μερικών δεκάδων...ολόιδιων; Εγώ αντιθέτως ελπίζω μια μέρα τα μπλογκ να γίνουν μια γιορτή της βαθύτατης ομοιότητάς μας.
# posted by : 23/6/05 20:34
: 23/6/05 20:34
Εγώ αντιθέτως ελπίζω μια μέρα τα μπλογκ να γίνουν μια γιορτή της βαθύτατης ομοιότητάς μας.
Εγώ, πάλι, δε βλέπω καμιά ισοπεδωτική ομοιομορφία, αλλά μιά πολύχρωμη κοινότητα ανθρώπων (ή όντων που έχουν περάσει το Turing test, τεσπά) που γράφουν για ότι τους καπνίσει.
Ζήτω η μπλογκοποικιλότητα!
Εγώ, πάλι, δε βλέπω καμιά ισοπεδωτική ομοιομορφία, αλλά μιά πολύχρωμη κοινότητα ανθρώπων (ή όντων που έχουν περάσει το Turing test, τεσπά) που γράφουν για ότι τους καπνίσει.
Ζήτω η μπλογκοποικιλότητα!
Εγώ, πάλι, δε βλέπω καμιά ισοπεδωτική ομοιομορφία, αλλά μιά πολύχρωμη κοινότητα ανθρώπων (ή όντων που έχουν περάσει το Turing test, τεσπά) που γράφουν για ότι τους καπνίσει.
Δεν λέω ότι είναι ισοπεδωτική η ομοιομορφία, εγώ ήμουν ισοπεδωτικός, αλλά για λόγους ρητορικούς και μόνο. Η πολυχρωμία της μπλογκοκοινότητας είναι και υπαρκτή και γοητευτική κι αυτό της το εξασφαλίζει η ανωνυμία της και η αναρχία της-θέλω να πω ότι κι εγώ δεν συμμερίζομαι την αφ'υψηλού κριτική αυτής της γλυκιάς ασυμμετρίας. Όμως πιστεύω ότι αυτή η ασυμμετρία είναι αποτέλεσμα του μέσου και όχι της συνειδητοποίησης της ετερότητάς μας-που σε επίπεδο πραγματικών ταυτοτήτων των μπλόγκερ είναι αμφισβητήσιμη. Αν η μπλογκοποικιλότητα έχει χαρακτήρα διαβαθμιστικό (να, σε αυτό διαφωνώ, sraosha: "περισσότερο, εξίσου, λιγότερο έξυπνοι/διαβασμένοι κ.λπ.")τότε κατά τη γνώμη μου είναι κίβδηλη και αποπροσανατολιστική. Με αυτό το τελευταίο που είχα γράψει, εννοούσα ότι πέρα από την ειλικρινή συνειδητοποίηση της ετερότητας -που είναι πραγματικά επώδυνη αλλά και χρήσιμη-, καλή θα ήταν και μια συνειδητοποίηση αυτού που μάς κάνει να μιλούμε για κοινότητα, κάποιων παρόμοιων δηλαδή αναγκών και καταβολών. Έτσι μόνο ίσως το μέσο να ωρίμαζε. Ως τότε (που δεεεν το βλέπω), η αναρχία -καλή και κακή- που υπάρχει δεν δικαιολογεί ανταγωνιστικές διαθέσεις ούτε από τους μεν που ανησύχησαν (εννοώ τους μόνιμους στόχους του Πιτσιρίκου), ούτε και από ενίους ημών, που πίστεψαν ότι έκαναν επανάσταση. Αν πρέπει κι εγώ να πω ένα ζήτω, είναι "ζήτω η πρωτογενής μας, ανυστερόβουλη επικοινωνία, με ή χωρίς αξιώσεις πρωτοτυπίας/ύφους κ.λπ., αλλά οπωσδήποτε χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς".
Δεν λέω ότι είναι ισοπεδωτική η ομοιομορφία, εγώ ήμουν ισοπεδωτικός, αλλά για λόγους ρητορικούς και μόνο. Η πολυχρωμία της μπλογκοκοινότητας είναι και υπαρκτή και γοητευτική κι αυτό της το εξασφαλίζει η ανωνυμία της και η αναρχία της-θέλω να πω ότι κι εγώ δεν συμμερίζομαι την αφ'υψηλού κριτική αυτής της γλυκιάς ασυμμετρίας. Όμως πιστεύω ότι αυτή η ασυμμετρία είναι αποτέλεσμα του μέσου και όχι της συνειδητοποίησης της ετερότητάς μας-που σε επίπεδο πραγματικών ταυτοτήτων των μπλόγκερ είναι αμφισβητήσιμη. Αν η μπλογκοποικιλότητα έχει χαρακτήρα διαβαθμιστικό (να, σε αυτό διαφωνώ, sraosha: "περισσότερο, εξίσου, λιγότερο έξυπνοι/διαβασμένοι κ.λπ.")τότε κατά τη γνώμη μου είναι κίβδηλη και αποπροσανατολιστική. Με αυτό το τελευταίο που είχα γράψει, εννοούσα ότι πέρα από την ειλικρινή συνειδητοποίηση της ετερότητας -που είναι πραγματικά επώδυνη αλλά και χρήσιμη-, καλή θα ήταν και μια συνειδητοποίηση αυτού που μάς κάνει να μιλούμε για κοινότητα, κάποιων παρόμοιων δηλαδή αναγκών και καταβολών. Έτσι μόνο ίσως το μέσο να ωρίμαζε. Ως τότε (που δεεεν το βλέπω), η αναρχία -καλή και κακή- που υπάρχει δεν δικαιολογεί ανταγωνιστικές διαθέσεις ούτε από τους μεν που ανησύχησαν (εννοώ τους μόνιμους στόχους του Πιτσιρίκου), ούτε και από ενίους ημών, που πίστεψαν ότι έκαναν επανάσταση. Αν πρέπει κι εγώ να πω ένα ζήτω, είναι "ζήτω η πρωτογενής μας, ανυστερόβουλη επικοινωνία, με ή χωρίς αξιώσεις πρωτοτυπίας/ύφους κ.λπ., αλλά οπωσδήποτε χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς".
# posted by : 23/6/05 23:05
: 23/6/05 23:05
"Ολόιδιοι"; Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στην ιστορία είναι ότι κάποιοι πρακτικοί κοινωνιολόγοι πάνε από τα blogs να βγάλουν καινούρια "φυλή", επειδή προφανώς μας είχε λείψει. Βλακείες. Ό,τι θέλει ο καθένας γράφει. Ο κίνδυνος δεν είναι η "ανωνυμία", ούτε η "επωνυμία" (..."ψώνιο" το λένε μερικοί; Never have so many been so famous to so few.) O κίνδυνος είναι ένα μέσο με τόσο πολλές δυνατότητες να καταλήξει lifestyle - σαν τα περιοδικά του Τσαγκαρουσιάνου (...ωραίο το 01, κάθε μήνα το έπαιρνα μέχρι να πολιτικοποιηθεί και να βγάλει εξώφυλλο τη Λιάνη).
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η "φυλή" και να υπάρχει δείχνει (δεν ξέρω πώς και πότε έγινε), και να θίχτηκε. Από ποίον και γιατί; Κολλήματα...
Δημιοσιογράφος δεν είμαι (...ούτε μπλόγκερ-της-μλογκόσφαιρας) και δεν ξέρω τί νευρώσεις βγάζει ο χώρος. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί τόσοι άνθρωποι που και σοβαροι φαίνονται και χαβαλέδες τα πήραν όλα τόσο σοβαρά και τις τελευταίες εβδομάδες έχουν αρχίσει όλοι μαζί ένα κατινιό.
Δημοσίευση σχολίου
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στην ιστορία είναι ότι κάποιοι πρακτικοί κοινωνιολόγοι πάνε από τα blogs να βγάλουν καινούρια "φυλή", επειδή προφανώς μας είχε λείψει. Βλακείες. Ό,τι θέλει ο καθένας γράφει. Ο κίνδυνος δεν είναι η "ανωνυμία", ούτε η "επωνυμία" (..."ψώνιο" το λένε μερικοί; Never have so many been so famous to so few.) O κίνδυνος είναι ένα μέσο με τόσο πολλές δυνατότητες να καταλήξει lifestyle - σαν τα περιοδικά του Τσαγκαρουσιάνου (...ωραίο το 01, κάθε μήνα το έπαιρνα μέχρι να πολιτικοποιηθεί και να βγάλει εξώφυλλο τη Λιάνη).
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η "φυλή" και να υπάρχει δείχνει (δεν ξέρω πώς και πότε έγινε), και να θίχτηκε. Από ποίον και γιατί; Κολλήματα...
Δημιοσιογράφος δεν είμαι (...ούτε μπλόγκερ-της-μλογκόσφαιρας) και δεν ξέρω τί νευρώσεις βγάζει ο χώρος. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί τόσοι άνθρωποι που και σοβαροι φαίνονται και χαβαλέδες τα πήραν όλα τόσο σοβαρά και τις τελευταίες εβδομάδες έχουν αρχίσει όλοι μαζί ένα κατινιό.
<< Home
