28.10.05
"The lone and level sands stretch far away"
Ως σχόλιο στο πρόσφατο εύστοχο εκ μεταφοράς post του keen παρατηρητή της πραγματικότητας Sraosha θα ήταν μεγάλο, οπότε αποφάσισα να το χρίσω υπο-post. Αυτή τη φορά θα ευχαριστήσω τις ανώτερες δυνάμεις (τον Δόκτορα Spock) για τον Fernand Braudel. Ο μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό Γάλλος ιστορικός υπήρξε ένας άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε χάριτες για μια διαφορετική θέαση της ιστορίας. Δεν υπάρχει κατά τον Braudel απλώς η πολιτική ιστορία, η ιστορία που περνάει δίπλα μας με τις καθημερινές, ταχύτατες εξελίξεις και το αδιάκοπο κυνήγι του συμβάντος, της είδησης, της δράσης των «μεγάλων ανδρών» (και γυναικών, βεβαίως βεβαίως). Υπάρχει κι ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό της «μεσαίας διάρκειας», όπου η ιστορία κινείται πιο αργά, με περίσκεψη, σε επίπεδο «δομών» - θεσμών, οικονομιών, πολιτισμών, κι ένα τρίτο, αυτό της «μακράς διάρκειας», μιας βασανιστικά αργής εξέλιξης, όπου δεσπόζει η ιστορία του εδάφους, του κλίματος, των γεωλογικών αιώνων. Όταν κατακαθίσει η «σκόνη», όπως μάλλον υποτιμητικά χαρακτήριζε τη στιγμιαία διάρκεια της συμβαντολογικής ιστορίας, κατάλληλης για εφήμερη τέρψη και αφηγηματική κατανάλωση, τότε θα εμφανιστεί το πραγματικό περίγραμμα της εκάστοτε εποχής και κοινωνίας. Τα παράθυρα της τηλεόρασης, οι κοσμικές στήλες των εφημερίδων, τα όχι και τόσο ιλουστρασιόν πια περιοδικά είναι κατεξοχήν γεμάτα με τη «σκόνη» της ιστορίας, τις footnotes του μέλλοντος, τα snippets του αύριο. Ποια τύχη έχει ο εσμός που αναζητά το φως του φακού της κάμερας, όταν ακόμα και ο Οζυμανδίας (who?) μας απειλούσε κάποτε “Look on my works ye mighty and despair”;
26.10.05
The darkness of mere being
Συγγνώμη που επανέρχομαι σε κάτι μάλλον γνωστό. Διάβασα το πρωί κατά τις οχτώ και μια καταχώριση του ΥΚ που κατέληξα να τη σκέφτομαι όλη μέρα σήμερα. Ειδικά ένα απόσπασμά της, που παραθέτω πιο κάτω και περιγράφει αυτό που συνοψίζει και ο τίτλος, μου φάνηκε στην αρχή κομψό χαριτολόγημα, μετά ακριβολόγος σάτιρα, κατόπιν πικρό και κοφτερό αναστέναγμα και τώρα πια, προς το τέλος της ημέρας και όσο πλησιάζουν τα μεσάνυχτα, απλώς δυσοίωνο και ζοφερό, έτσι που αποτυπώνει το υπαρξιακό κνέφας (ωραία λέξη, πηχτή, σχεδόν ψηλαφείς το σκοτάδι της).
Επιχειρηματίες που έχουν κλείσει αεροπορικές εταιρίες, εφοπλιστές που έχουν βυθίσει τουλάχιστον δυο καράβια έκαστος, υπουργοί που έχουν περικόψει μισθούς και συντάξεις, κρυπτογκέι λαϊκοί τραγουδιστές που προσπαθούν να ξεπεράσουν τον χωρισμό από την γυναίκα της ζωής τους, φτηνά γύναια της τηλεόρασης, δημοσιογράφοι του lifestyle τύπου, σύζυγοι εκδοτών που προσπαθούν να χτίσουν το δικό τους όνομα με τα λεφτά του άντρα τους σαν εκδίκηση για τις νεότερες γκόμενες που πηδάει εκείνος, σχεδιαστές μόδας που τα ρούχα τους κάνουν τα Zara να μοιάζουν haute couture, κυρίες παλαιάς κοπής και παρελθούσης δόξας, χαριτωμένα gay κατοικίδια από αυτά που αστειεύονται και χαχανίζουν δίπλα σε διασημότητες στις κοσμικές συνάξεις, αναβαθμισμένες βίζιτες που δεν θα έλεγαν όχι για ένα ακόμη βράδυ στο δωμάτιο παρακείμενου ξενοδοχείου με αντάλλαγμα ένα μονόπετρο –ή έστω 200 Ευρώ-, άντρες και γυναίκες που με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια, έψαχναν να βρουν ποιον τραβά ο φακός της κάμερας, ή έστρεφαν το κεφάλι βιαστικά, με το χαμόγελο καρφωμένο στο στόμα, για να προλάβουν ένα ακόμη φευγαλέο φλας…
24.10.05
Καυλομαχώντας
Χτες το βράδυ είδα κι εγώ την 'Τεστοστερόνη' σε σενάριο Αυγούστου Κορτώ.
17.10.05
Scandalous
Χρόνια τριγύριζε στο μυαλό μου ο λόγος της απουσίας από τον ελληνικό τύπο των κίτρινων φυλλάδων τύπου Sun που γίνονται καθημερινά ανάρπαστες στη γηραιά Αλβιώνα για το λεπτό τους gossip και τη χοντρή γυμνή της σελίδας 3. Είναι αλήθεια βέβαια ότι τα τελευταία χρόνια γεραροί τίτλοι όπως η Espresso (Ουμπέρτο, τα χάπια σου...;), Το Όνομα, Σοκ, Ciao, Χάϊ προσπάθησαν φιλότιμα να αναπληρώσουν αυτή την τόσο μακρινή απουσία, αλλά με εξαίρεση την πρώτη ίσως δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν μια αξιοπρεπή κυκλοφορία, πόσο μάλλον τα νούμερα του βρετανού ηλιάτορα.
Σήμερα το απόγευμα πήρα για τρίτη φορά το Πρώτο Θέμα των 200.000 κατά μέσο όρο φύλλων, καθότι τυγχάνω θαυμαστής του David Mamet και του Glengarry Glen Ross. Τριανταπέντε περίπου σελίδες σκάνδαλα των νυν και των πρώην έκαναν το μυαλό μου να στριφογυρίζει γύρω από μια θολή και μάλλον ανεπεξεργαστη ιδέα – ώσπου έπεσε από το σκισμένο νάϊλον του περιοδικού τους (Sunday Times Magazine meets Γιώργο Θαλάσση meets Καραγκιόζη Φούρναρη...) ολόκληρος ο Κύκλος της Ανωμαλίας με τη Γκιζέλα Ντάλι και εν ριπή οφθαλμού οι συνάψεις μου έκαναν τη σύνδεση καίγοντας μερικά ακόμα ατυχή φαιά εγκεφαλικά κύτταρα.
Σήμερα το απόγευμα πήρα για τρίτη φορά το Πρώτο Θέμα των 200.000 κατά μέσο όρο φύλλων, καθότι τυγχάνω θαυμαστής του David Mamet και του Glengarry Glen Ross. Τριανταπέντε περίπου σελίδες σκάνδαλα των νυν και των πρώην έκαναν το μυαλό μου να στριφογυρίζει γύρω από μια θολή και μάλλον ανεπεξεργαστη ιδέα – ώσπου έπεσε από το σκισμένο νάϊλον του περιοδικού τους (Sunday Times Magazine meets Γιώργο Θαλάσση meets Καραγκιόζη Φούρναρη...) ολόκληρος ο Κύκλος της Ανωμαλίας με τη Γκιζέλα Ντάλι και εν ριπή οφθαλμού οι συνάψεις μου έκαναν τη σύνδεση καίγοντας μερικά ακόμα ατυχή φαιά εγκεφαλικά κύτταρα.
Μια από τις μεγαλύτερες εμμονές της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτή της κλειδαρότρυπας – αυτής που χαρίζει πρόσβαση στα παρασκήνια των διπλανών και τεκμηριώνει το ερώτημα αν το βρωμόσκυλό τους που ουρλιάζει τα μεσάνυχτα είναι τεριέ ή σπάνιελ. Αν και θεωρητικά η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα ήταν από την εποχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους αρκετά υψηλή και δυνητικά η αναρρίχηση θεωρούνταν μάλλον εύκολη, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν το αποκούμπι των υπόλοιπων. Στην ελληνική κοινωνία, για παράδειγμα, η ιστορία της μεγάλης ανόδου κάποιου δεν ολοκληρώνεται ποτέ αν δεν ακολουθήσει και η απότομη πτώση, ίνα επιβεβαιωθεί το κοινό αισθητήριο που θέλει να υποστηρίζει ότι είμαστε όλοι εξίσου ικανοί και προικισμένοι για όλα σε κάθε τομέα, άρα οι πιο πλούσιοι, πιο επιτυχημένοι ή απλώς σε καλύτερη μοίρα από μας δεν είναι παρά glorified λαμόγια. Ως εκ τούτου δεν χρειαζόμαστε γυμνές στις σελίδες του τύπου μας για να ξεδίνουμε, προτιμάμε σκάνδαλα και αποκαλύψεις, μίζες και χρήματα κάτω από το τραπέζι, βρωμιά και σαπίλα που έρχονται στο φως, καταδεικνύουν τη χρεωκοπία του συστήματος και που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε ήδη να είχαν δώσει υλικό για καμιά τριανταριά επαναστάσεις και βάλε. Τι να σου κάνει και το καημένο το χάρτινο βυζί του μέσου Βρετανού, του αξίζει να τυλίγει fish and chips και τίποτα παραπάνω. Για τον μέσο Έλληνα, όπως για τον Γιασού Γουέιντ, συνάδελφο του βασικού ήρωα του Bright Lights, Big City του Jay McInnerney, «ένα καυτό κουτσομπολιό είναι καλύτερο από ένα χλιαρό γαμήσι»...
12.10.05
Οδηγός μπλογκανάγνωσης
Περισσότεροι γράφουνε μπλογκ παρά διαβάζουν. Οπότε, αυτομάτως, αυτή η καταχώριση καθίσταται περιττή, αφήστε την κι άντε να γράψτε στο μπλογκάκι σας.
Μπα, ακόμα εδώ είστε; Περιμένετε τον οδηγό; Καλά λοιπόν.
Κατ' αρχήν, περί ορέξεως, σπανακοτυρόπιτα (ξέρω την αυθεντική ρήση, αλλά δε μ' αρέσει η κολοκυθόπιτα). Άρα, μην τρελαίνεστε όταν τα γούστα του έρμου του ανθρώπου που γράφει το μπλογκ δεν εφάπτονται των δικών σας, πήζοντας τα σχόλιά του στο μπινελίκι. Δεν πειράζει. Άλλο τα γούστα, άλλο οι απόψεις. Εκεί χωράει και μπινελίκι.
Δεύτερον: όπου βλέπετε πολύ σεξ, και μάλιστα ιστορίες σεξ, σηκωθείτε όπως είστε και
Μπα, ακόμα εδώ είστε; Περιμένετε τον οδηγό; Καλά λοιπόν.
Κατ' αρχήν, περί ορέξεως, σπανακοτυρόπιτα (ξέρω την αυθεντική ρήση, αλλά δε μ' αρέσει η κολοκυθόπιτα). Άρα, μην τρελαίνεστε όταν τα γούστα του έρμου του ανθρώπου που γράφει το μπλογκ δεν εφάπτονται των δικών σας, πήζοντας τα σχόλιά του στο μπινελίκι. Δεν πειράζει. Άλλο τα γούστα, άλλο οι απόψεις. Εκεί χωράει και μπινελίκι.
Δεύτερον: όπου βλέπετε πολύ σεξ, και μάλιστα ιστορίες σεξ, σηκωθείτε όπως είστε και
α. είτε αγοράστε το λογοτεχνικό ένθετο του Free ('Love Letters' λέγεται),Τρίτον και κυριότερον, μακριά από τα μπλογκ που αναπαράγουν την τηλεοπτική πραγματικότητα. Γιατί να διαβάζετε κάτι που θα μπορούσε να σας το πει και η τουβού με μία εικόνα; (Βεβαίως, 1 εικόνα=1000 λέξεις.) Πολλώ δε μάλλον, γιατί να το γράφετε; Ε; Εε;
β. είτε, εάν ντρέπεστε την περιπτερού, ξανακαθήστε και πηγαίνετε στον Ευταξία, όπου μερικές ιστορίες μπορεί και να είναι αληθοφανείς.
9.10.05
Final Frontier
Βαδίζοντας σταθερά στο μονοπάτι της εξαγοράς του παρελθόντος, παρακολουθώ από χτες τα επεισόδια της πρώτης χρονιάς του Star Trek - του original. Όταν τα είχα δει για τελευταία φορά πρωθυπουργός ήταν ακόμα ο Ανδρέας Παπανδρέου και πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πράγμα που αποδεικνύει παρεμπιπτόντως ότι όντως υπάρχουν time warps και έχουμε πέσει μέσα σε μια από δαύτες. Πρώτος υποψήφιος για να μας βγάλει είναι φυσικά ο Βουλκάνιος (αν και νομίζω ότι μας δούλευαν οι μεταφραστές και ήταν χαλαρά Βαλκάνιος ο τύπος. Ο Spock ήταν πάντα για μένα απείρως πιο fascinating από τον Kirk, όχι για τα αυτιά του βέβαια, αλλά γιατί αποτελούσε την ενσάρκωση της φωνής της επιστήμης, στο όνομα της οποίας ταξίδευε το Enterprise και όλη η παιδική ζώνη). Σήμερα η φωνή της λογικής, έγχρωμη και ψιμυθιωμένη, φαίνεται να βγαίνει από το ονειρικό σκηνικό κουζίνας μιας νοικοκυράς της εποχής του Eisenhower. Πλατινέ ξανθιές, ρούχα που μοιάζουν να μπήκαν στο πλύσιμο, μίνι πιο μίνι κι απ' το Mini Cooper (not bad at all...), σκηνικά από πεπιεσμένο χαρτόνι, πρωτόγονα clamshell κινητά, τεφάλ μάτια κουζίνας που σε διακτινίζουν στο άπειρο, μπλιμπλικοειδή ηχητικά εφφέ, ένα πλήρωμα παναμερικανικό, (που έμοιαζε όμως εντελώς πανανθρώπινο σ' εμάς εδώ κάτω στην Παλιά Ευρώπη, κι αυτό ίσως να λέει κάτι για την Παλιά Αμερική, τελικά), πόρτες που φυσάνε σαν τα πρωτότυπα της μηχανής του Ήρωνα του Αλεξανδρέα. Κάτω από την καρέκλα του Mr Sulu περιμένω να σκάσει μύτη σαν καλικάντζαρος ο Richard Nixon, είναι πολύ sanitized για κανάν Kennedy. Still... Υπάρχει ακόμα εδώ κι εκεί η σκιά των περασμένων: στην προφορά του Scotty, στο βλέμμα του McCoy, στο City on the Edge of Forever ίσως. Κι αν αγόραζα πάλι μια ασπρόμαυρη τηλεόραση;
6.10.05
Το βοτάνι της ευγλωττίας
Σήμερα συνέβη κάτι αξιοσημείωτο που με προβλημάτισε. Μπήκε στο γραφείο μου στη Λευκωσία ένας άγνωστος κύριος, κάθιδρος και ταραγμένος. Μου είπε πως πουλάει κάτι βιβλία. Αμέσως σκέφτηκα "αμάν, πλασιέ ρε γμτ" και όπλισα τα μπουρλότα (κοτζάμ Σραόσα να μην έχω ένα αξεσουάρ;) αλλά του είπα να καθήσει.
Μου είπε πως ετοιμάζει ένα βιβλίο για τα φαρμακευτικά βότανα της Κύπρου. "Έχω φοβερό πρόβλημα με την ορθογραφία, με τα τελικά 'ν'. Τι να κάνω, σας παρακαλώ βοηθήστε με." Παρότι έζεχνε από ιδρώτα (διόλου δύσκολο με τους 30 βαθμούς που είχε έξω), φαινότανε μάλλον σοβαρός άνθρωπος και ανέδιδε, συν τοις άλλοις, πραγματική αγωνία για αυτό που με ρώταγε. Αφόπλισα τα μπουρλότα. Έβγαλε και μου έδειξε ένα δακτυλόγραφο δεμένο με σπιράλ, καλοστημένο και με ολοσέλιδες καταχωρίσεις για κάθε βότανο και δύο φωτογραφίες (δικές του) ανά βότανο: ολόκληρο φυτό και άνθος / καρπός. Τα βότανα τα είχε κατανεμημένα σύμφωνα με την τοξικότητά τους: από τα χαμηλής τοξικότητας προς τα υψηλής. Ωραία και στρωτή παρουσίαση, όπως είπα.
"Κοιτάξτε, είμαι εντελώς αναρμόδιος να σας βοηθήσω. Γιατί δεν πάτε το βιβλίο σας σε έναν επιμελητή;" Όντως, καμμία σχέση με τη δουλειά που κάνω, παρότι πέρασα κάποτε κι από τη Φιλοσοφική.
"Και πού θα βρω επιμελητή;"
"Ε, σε κάποιον εκδότη."
Και μετά συνειδητοποίησα πως δεν έχει (πραγματικούς) εκδότες στη Μεγαλόνησο. Άρα τι να κάνει ο άνθρωπος. Στο μεταξύ με είχε συγκινήσει η αγωνία του να βγει σωστό το βιβλίο από κάθε άποψη, όταν στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, σου βγαίνουνε τα μάτια ανάποδα ξεφυλλίζοντας έντυπα 'πραγματικών' εκδοτών από λάθη στο στήσιμο, κακές μεταφράσεις, τυπογραφικά λάθη και νεγκλιζέ επιμέλειες...
Του είπα να ρίξω μια ματιά, μήπως και μπορούσα να τον καθησυχάσω. Διάβασα το άρθρο για τον αγάπανθο (μέσης τοξικότητας). Μετά άλλα δύο. Άψογα γραμμένο, περιεκτικό, πληροφοριακό.
"Μα πού είναι το πρόβλημα;"
Μου έδειξε σε ένα άλλο άρθρο ένα χωρίο όπου έγραφε "το γάμο"; Με ρώτησε αν το 'ν' χρειάζεται ή όχι. Να μην τα πολυλογώ, του εξήγησα πως όλη αυτή η ιστορία με τα τελικά 'ν' είναι μία κατάσταση φέξε μου και γλίστησα και καλύτερα να μην τον αγχώνουν αυτά και να κοιτάξει να του βάλει σωστά τις φωτογραφίες ο εκτυπάνθρωπος, μη γίνει η μπελλαντόνα μαντζουράνα. Ησύχασε κάπως, μου είπε πως ελλέβορος (το βοτάνι των τρελών) δεν υπάρχει στην Κύπρο, πως στο νησί παίζουν πολύ αφρικανικά βότανα και άλλα πολλά. Συζητήσαμε λίγο ακόμα και έφυγε ήρεμος και ήσυχος.
Θα διακατείχε μία αντίστοιχα έντονη γλωσσική ανασφάλεια έναν Κρητικό, έναν Καρδιτσιώτη, έναν Καβαλιώτη, έναν Κομοτηναίο, έναν Καλαματιανό ερασιτέχνη βοτανολόγο; Μάλλον όχι. Λόγω έλλειψης φιλότιμου; Πιθανότατα όχι. Τότε; Τότε πρέπει κανείς να έχει υπ' όψη του το γλωσσικό κόμπλεξ των ελληνοκύπριων και πώς επιβάλλεται και συντηρείται από τις γλωσσικές πολιτικές του κυπριακού Υπουργείου Παιδείας, σχιζοφρενική η κάθε μία τους. Πολιτικές, λόγου χάρη, που απαγορεύουν δια ροπάλου τη χρήση της διαλέκτου εν ώρα μαθήματος, πολλώ δε μάλλον αποκλείουν τη διδασκαλία και ουσιαστική καλλιέργειά της. Πολιτικές που οδηγούν στον στιγματισμό όσων χρησιμοποιούν τη διάλεκτο δημοσία (εξόν αν είναι παλιάτσοι ή αν κάνουν πλάκα). Πολιτικές ελλαδικής και ντεμοντέ έμπνευσης, με τη διάλεκτο να παίζει τον ρόλο της μαλλιαρής, πολιτικές που ζηλώνουν τη γλωσσική εξαφάνιση και την (εν πολλοίς) διαλεκτική ισοπέδωση που επισυνέβη στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί η διάλεκτος θα "αποκόψει την Κύπρο από το σώμα του ελληνισμού", όπως μου είπε κάποιο μεγάλο καπέλο κάποτε. "Έχετε πάει στα Γιάννενα;" τον ρώτησα. Δεν κατάλαβε.
Η κυπριακή διγλωσσία (δε μιλάω για την εξωτερική πολιτική τους τώρα) δεν είναι πια τόσο μοναδικό και ανεπανάληπτο φαινόμενο, δε διαφέρει π.χ. από της Βαυαρίας, όπου τα βαυαρικά απέχουν από την επίσημη γερμανική σχεδόν όσο η κυπριακή από την κοινή ελληνική. Έχετε υπ' όψη σας να μην καλλιεργείται η βαυαρική διότι θα αποκόψει τάχα το νότιο κρατίδιο από το σώμα του "γερμανισμού"; Δε χρησιμοποιούν οι Βαυαροί γερμανικά στο(ν) δημόσιο βίο και βαυαρικά στον ιδιωτικό; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, περιμένω αντιδράσεις.
Μου είπε πως ετοιμάζει ένα βιβλίο για τα φαρμακευτικά βότανα της Κύπρου. "Έχω φοβερό πρόβλημα με την ορθογραφία, με τα τελικά 'ν'. Τι να κάνω, σας παρακαλώ βοηθήστε με." Παρότι έζεχνε από ιδρώτα (διόλου δύσκολο με τους 30 βαθμούς που είχε έξω), φαινότανε μάλλον σοβαρός άνθρωπος και ανέδιδε, συν τοις άλλοις, πραγματική αγωνία για αυτό που με ρώταγε. Αφόπλισα τα μπουρλότα. Έβγαλε και μου έδειξε ένα δακτυλόγραφο δεμένο με σπιράλ, καλοστημένο και με ολοσέλιδες καταχωρίσεις για κάθε βότανο και δύο φωτογραφίες (δικές του) ανά βότανο: ολόκληρο φυτό και άνθος / καρπός. Τα βότανα τα είχε κατανεμημένα σύμφωνα με την τοξικότητά τους: από τα χαμηλής τοξικότητας προς τα υψηλής. Ωραία και στρωτή παρουσίαση, όπως είπα.
"Κοιτάξτε, είμαι εντελώς αναρμόδιος να σας βοηθήσω. Γιατί δεν πάτε το βιβλίο σας σε έναν επιμελητή;" Όντως, καμμία σχέση με τη δουλειά που κάνω, παρότι πέρασα κάποτε κι από τη Φιλοσοφική.
"Και πού θα βρω επιμελητή;"
"Ε, σε κάποιον εκδότη."
Και μετά συνειδητοποίησα πως δεν έχει (πραγματικούς) εκδότες στη Μεγαλόνησο. Άρα τι να κάνει ο άνθρωπος. Στο μεταξύ με είχε συγκινήσει η αγωνία του να βγει σωστό το βιβλίο από κάθε άποψη, όταν στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, σου βγαίνουνε τα μάτια ανάποδα ξεφυλλίζοντας έντυπα 'πραγματικών' εκδοτών από λάθη στο στήσιμο, κακές μεταφράσεις, τυπογραφικά λάθη και νεγκλιζέ επιμέλειες...
Του είπα να ρίξω μια ματιά, μήπως και μπορούσα να τον καθησυχάσω. Διάβασα το άρθρο για τον αγάπανθο (μέσης τοξικότητας). Μετά άλλα δύο. Άψογα γραμμένο, περιεκτικό, πληροφοριακό.
"Μα πού είναι το πρόβλημα;"
Μου έδειξε σε ένα άλλο άρθρο ένα χωρίο όπου έγραφε "το γάμο"; Με ρώτησε αν το 'ν' χρειάζεται ή όχι. Να μην τα πολυλογώ, του εξήγησα πως όλη αυτή η ιστορία με τα τελικά 'ν' είναι μία κατάσταση φέξε μου και γλίστησα και καλύτερα να μην τον αγχώνουν αυτά και να κοιτάξει να του βάλει σωστά τις φωτογραφίες ο εκτυπάνθρωπος, μη γίνει η μπελλαντόνα μαντζουράνα. Ησύχασε κάπως, μου είπε πως ελλέβορος (το βοτάνι των τρελών) δεν υπάρχει στην Κύπρο, πως στο νησί παίζουν πολύ αφρικανικά βότανα και άλλα πολλά. Συζητήσαμε λίγο ακόμα και έφυγε ήρεμος και ήσυχος.
Θα διακατείχε μία αντίστοιχα έντονη γλωσσική ανασφάλεια έναν Κρητικό, έναν Καρδιτσιώτη, έναν Καβαλιώτη, έναν Κομοτηναίο, έναν Καλαματιανό ερασιτέχνη βοτανολόγο; Μάλλον όχι. Λόγω έλλειψης φιλότιμου; Πιθανότατα όχι. Τότε; Τότε πρέπει κανείς να έχει υπ' όψη του το γλωσσικό κόμπλεξ των ελληνοκύπριων και πώς επιβάλλεται και συντηρείται από τις γλωσσικές πολιτικές του κυπριακού Υπουργείου Παιδείας, σχιζοφρενική η κάθε μία τους. Πολιτικές, λόγου χάρη, που απαγορεύουν δια ροπάλου τη χρήση της διαλέκτου εν ώρα μαθήματος, πολλώ δε μάλλον αποκλείουν τη διδασκαλία και ουσιαστική καλλιέργειά της. Πολιτικές που οδηγούν στον στιγματισμό όσων χρησιμοποιούν τη διάλεκτο δημοσία (εξόν αν είναι παλιάτσοι ή αν κάνουν πλάκα). Πολιτικές ελλαδικής και ντεμοντέ έμπνευσης, με τη διάλεκτο να παίζει τον ρόλο της μαλλιαρής, πολιτικές που ζηλώνουν τη γλωσσική εξαφάνιση και την (εν πολλοίς) διαλεκτική ισοπέδωση που επισυνέβη στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί η διάλεκτος θα "αποκόψει την Κύπρο από το σώμα του ελληνισμού", όπως μου είπε κάποιο μεγάλο καπέλο κάποτε. "Έχετε πάει στα Γιάννενα;" τον ρώτησα. Δεν κατάλαβε.
Η κυπριακή διγλωσσία (δε μιλάω για την εξωτερική πολιτική τους τώρα) δεν είναι πια τόσο μοναδικό και ανεπανάληπτο φαινόμενο, δε διαφέρει π.χ. από της Βαυαρίας, όπου τα βαυαρικά απέχουν από την επίσημη γερμανική σχεδόν όσο η κυπριακή από την κοινή ελληνική. Έχετε υπ' όψη σας να μην καλλιεργείται η βαυαρική διότι θα αποκόψει τάχα το νότιο κρατίδιο από το σώμα του "γερμανισμού"; Δε χρησιμοποιούν οι Βαυαροί γερμανικά στο(ν) δημόσιο βίο και βαυαρικά στον ιδιωτικό; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, περιμένω αντιδράσεις.
3.10.05
Δραματική έκκληση
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, ο γνωστός κι αγαπητός μας διάολας Rakasha βρίσκεται θαμμένος κάτω από καμμιά ντουζίνα τόνους δουλειάς. Γνωρίζουμε όλοι πως, εκτός από κοπιώδες, κάτι τέτοιο μπορεί και να αμβλύνει το διαολικό του κριτήριο, οπότε πάει, το κλείσαμε το ναφάδικό μας.
Όθεν απευθύνω έκκληση και παρότρυνση στους μπλογκιστές που διαβάζουν το παρόν να του εκφράσουνε τη συμπαράσταση και τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς τους στα σχόλια.
Save Rakasha!
***
Την επόμενη μέρα:
Αφισοκολλώ το σχετικό πόστερ που μου έστειλε η helion.
Όθεν απευθύνω έκκληση και παρότρυνση στους μπλογκιστές που διαβάζουν το παρόν να του εκφράσουνε τη συμπαράσταση και τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς τους στα σχόλια.
Save Rakasha!
***
Την επόμενη μέρα:
Αφισοκολλώ το σχετικό πόστερ που μου έστειλε η helion.
