Sraosha & Rakasha

Απορία, ο κ.κ. Γιανναράς είναι ο Λέων ή η Μάγισσα;
 

Ε, εντάξει μωρέ, τα αποκαλεί και 'δυστυχισμένα' τα παιδιά.

Όσο για τις ευκολίες κρίσεων, όπως και οι ευκολίες πληρωμών: γουέλκαμ του Γκρις, χαβ ε νάις ντέι.
 

Νομίζω πως το πρόβλημά του του καυμένου είναι πως τώρα πια λέει όλο τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά. Οπότε, ψάχνει καινούριες λέξεις μπας και μας φανούν κι αυτά που λέει καινούρια. Δεν ξέρει να πει ‘τέλος‘.
 

Εμένα, παιδιά μου, με στενοχωρούν ιδιαίτερα τα κείμενά του στην εφημερίδα. Κάθε φορά τον διαβάζω με την κρυφή ελπίδα μιας ενδεχόμενης αλλαγής στην κατεύθυνση που έχει πάρει η σκέψη του τα τελευταία χρόνια-μιλάω για τη φανατική, οργισμένη αντιπαράθεση προς ανθρώπους που (και καλά) υπηρετούν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων (από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη ως τους αρνησιπάτριδες διεθνιστές όλου του πολιτικού φάσματος). Η μετατόπιση που συντελέστηκε, τουλάχιστον από εκείνον τον ποιητικό και συχνά ανατρεπτικό λόγο των μέσων της δεκαετίας του ογδόντα που θυμάμαι, αφορά το κέντρο βάρος της ανάγνωσης του κόσμου. Σε αντίθεση με τον άλλον ορθόδοξο διανοητή Σ. Ράμφο, ο οποίος απελευθέρωσε νέες πνευματικές δυνάμεις εγκαταλείποντας γενναιόψυχα την αρχική του (μονομερή) ανάγνωση στην ιστορία της Δύσης, ο Χ.Γ., πεισματικά επέμεινε στην πρώτη του προσέγγιση με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί στο σχήμα «ημείς κατά πάντων» διαβλέποντας παντού συνωμοσίες εις βάρος μας. Ο εχθρός δεν είναι πλέον εντός, αλλά τελείως «εκτός» και μάλιστα προ των θυρών. Δες πώς τελειώνει το κείμενο που παραπέμπεις:

"Mε αυτές τις προϋποθέσεις, ακόμα και οι ανήκεστες συνέπειες του εξευτελισμού της χώρας στα Yμια, η επονείδιστη παράδοση του Oτσαλάν, η καταισχύνη της συγκατάνευσης στην εκτρωματική πλεκτάνη Aνάν δεν εμποδίζει τους αυτουργούς να διατηρούν συνείδηση άσφαλτης αθωότητας, να κομπάζουν αλαζονικά για τις πομπές τους."

Αυτή η ένταση στην έκφραση είναι ο κανόνας των κειμένων του. Σαν να έχουν ανάγκη οι ιδέες του την υπερβολή και την καταστροφολογία για να σταθούν- δεν μένουν πολλά πράγματα αν αφαιρέσεις τον στομφώδη, σχεδόν μνησίκακο τόνο της αντιπαράθεσης.

Του οφείλω πολλά- τα βιβλία του δεν έχουν καταρρεύσει μέσα μου. Γι' αυτό και νιώθω μεγάλη αμηχανία με τα κείμενά του στην εφημερίδα τα τελευταία χρόνια. Και λύπη.
 

thas, ταυτίστηκα με αυτό που λες για τον ΧΓ.
 

Θας, ο φτωχός έχει γράψει και ξαναγράψει ότι κατά τη γνώμη του παρακολουθούμε τα τελευταία των ελλήνων. Όπου να ναι τινάζουμε πέταλα, πιστεύει. Ε, λογικό όταν έρχεται η (εθνική) ημέρα της κρίσεως να μιλάει με απόλυτους όρους...
 

Θα συμφωνήσω και εγώ με τον Thas ,παρόλο που στενοχωριέμαι-φορές φορές- για αυτά που γράφει, του οφείλουμε πολλά.Και στον Ράμφο οφείλουμε πολλά - που εμένα προσωπικά δεν μου κάθονται καλά οι δεξιώσεις στην Κηφισιά.

Είναι ένας πνευματικός πειρασμός τον οποίο πρώτος ο Χρήστος Γιανναράς θα έπρεπε να είχε εννοήσει «ως παγίδα». Αντιλαμβάνεται τον κόσμο ώς κάτι το οποίο θα μπορούσε με τις κατάλληλες κινήσεις και θεσμούς να προχωρήσει πρός τα εμπρός.

Αν ήταν έτσι τα πράγματα τότε ο Χριστός δεν θα είχε πεί στους μαθητές: «εάν με εμίσησε ο κόσμος θα μισήσει και εσάς».

Θα τους είχε πεί ότι με δουλειά,με κριτική στο σύστημα,με άποψη, με οργάνωση με γνώσεις ,με το διάβαζε και μάθαινε ad nauseam , τα πράγματα θα αλλάξουν και ο κόσμος θα γίνει Παράδεισος, όπως υποσχόντουσαν οι οργανώσεις με τις αντιλήψεις τους…το αύριο που τραγουδάει.

Νομίζω ότι οι "οργανώσεις" και το πνεύμα τους – θα αλλάξουμε τον κόσμο - τον επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην χαρακτηροδομή του,εξ ού και η ανάγκη του να γράψει με αυτό τον τρόπο. Διότι χάνεις την υπομονή σου όταν αισθάνεσαι ότι θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο και δεν μπορείς.Και εκεί ξανάρχεται ο Χριστός και μας λέει δια της υπομονής θα αποκτήσετε την ψυχή σας. Δια της υπομονής μάλιστα, και γράφει ο Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης…προσευχόμουν για την τόση κακία την οποία αισθανόμουνα ότι με περικύκλωνε, ώσπου πήρα την απάντηση: «Κράτα τον νού σου στον Αδη και μην απελπίζεσαι».

Ο καημένος ο κυρ καθηγητής Γιανναράς όπως και όλοι μας, (εδώ σας πειραχτιρίζω και λίγο το καθηγητηλίκι των πιο πολλών μας), πολλές φορές ίσως να απελπίζεται και χάνει την υπομονή του.

Να γράψω και κάτι και κάτι παραφράζοντας τον Καρούζο, για όλους τους αναρχικούς,φασίστες,κομμουνιστές,ερυθροδέρμους…κ.λ.π που έγραψε ο Ρακάσας.
Υπόσταση ίσον Απόσταση
Διεκδικούμε ταυτότητα γιατί δεν μάθαμε να μην ζητάμε ταυτότητα, επομένως δεν είμαστε πρόσωπα.

Φιλώ σας, αν και ώρες ώρες θα σας πλάκωνα στο ξύλο ευχαρίστως, δυστυχισμένα ψυχανώμαλα που παριστάνετε τους μπλόγκερς.Με κολάσατε πάλι.
 

Εμένα με θυμώνει ο τρόπος που γράφει, αυτό το πατερναλιστικό του ύφος... Εχω διαβάσει πολύ Χ.Γ. κάποτε όμως χρειάζεται να κόβονται οι κακές συνήθειες. Ενας ακόμα γκρινιάρης που προσποιείται τον παντογνώστη.

..τα "πολλά που οφείλουμε" όπως διάβασα πιο πάνω, τα οφείλουμε κυρίως σε μας τους ίδιους..

«Ο δάσκαλος υπάρχει για να τον ξεπερνά ο μαθητής» έλεγε ένας άλλος Δάσκαλος.

:-)
 

Σε αντίθεση με τον άλλον ορθόδοξο διανοητή Σ. Ράμφο, ο οποίος απελευθέρωσε νέες πνευματικές δυνάμεις εγκαταλείποντας γενναιόψυχα την αρχική του (μονομερή) ανάγνωση στην ιστορία της Δύσης

Ἡ πνευματικὴ ἀσυνέπεια, ἐλαφρότης, ἤ, μᾶλλον, δωσιλογία... «ἀπελευθέρωση νέων πνευματικῶν δυνάμεων»! Αὐτὸ θὰ πεῖ εὐφημισμός!

Ἄν κάτι ἔχει γίνει ὁ Γιανναρᾶς, εἶναι πιὸ ἀπαισιόδοξος. Ἀλλὰ, καὶ ἔτσι, περισσότερη τιμὴ τοῦ πρέπει, ὅταν γνωρίζει, καὶ ὁ Γιανναρᾶς γνωρίζει, ὅτι ὁ Ἐφιάλτης θα φανεῖ στὸ τέλος καὶ οἱ Μῆδοι ἐπὶ τέλους θὰ διαβοῦνε.

Κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἀπολύτως συνεπὴς.

Μήπως ὁ νεωτερισμὸς του ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἔπρεπε να γίνει καὶ νεωτερικὴ ἀποδοχὴ τῆς νεωτερικῆς «παγκοσμιοποιήσεως»; Συγγνώμη, λάθος συγγραφέα διαβάζατε.

"Mε αυτές τις προϋποθέσεις, ακόμα και οι ανήκεστες συνέπειες του εξευτελισμού της χώρας στα Yμια, η επονείδιστη παράδοση του Oτσαλάν, η καταισχύνη της συγκατάνευσης στην εκτρωματική πλεκτάνη Aνάν δεν εμποδίζει τους αυτουργούς να διατηρούν συνείδηση άσφαλτης αθωότητας, να κομπάζουν αλαζονικά για τις πομπές τους."

Ὑπάρχει δηλαδὴ Ἕλλην ποὺ στὶς παραπάνω περιπτώσεις αἰσθάνθηκε... ὑπερήφανος;!
 

Λέτε όλοι ότι ο Γιανναράς έχει γίνει πιο έτσι, πιο αλλιώς κλπ.

Διανοείσθε τη θέση του? Διανοείσθαι ότι του επιτίθενται καθημερινά
1) ΟΛΟΙ οι αυτοαποκαλούμενοι "προοδευτικοί", "αντι-σκοταδιστές" κλπ.
2) Ο κερδοσκοπικός οργανισμός "εκκλησία της Ελλάδος" τόν έχει κάνει φύλλο και φτερό, κάθε μέρα. Πήγα σ'΄ενα ορθ. βιβλιοπωλείο της εκκλησίας στην Πλάκα, ρώτησα "έχετε Γιανναρά?" και μου λέει "δε φέρνουμε, δεν είναι εντελώς ορθόδοξος". (Μετά ρώτησα "και ο κολλητός του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που πίνει νερό στο όνομά του δεν είναι εντελώς ορθόδοξος?" και άλλαξε 15 χρώματα)
3) Τα καημένα οι συνομίληκοί μου, που δεν βγήκαμε απ'τ'αυγό, που παίρνουν γραμμή από το (κάθε τους) κόμμα και φασίστα τον ανεβάζουνε, φασίστα τον κατεβάζουνε?
4) Τα συνεχή άρθρα ελεεινής εκούσιας διαβολής των λεγομένων του από άπειρους αρθρογράφους, διαβολή που κάνει μπαμ αν έχεις ΠΡΩΤΑ διαβάσει την επιφυλλίδα?(δείτε σχετικά(?) πρόσφατο άρθρο του Ανδριανόπουλου στην "Κ", τό'χει στην ιστοσελίδα του, που βγάζει τον Γιανναρά φασίστα. Έστω, μετά, δείτε την επιφυλλίδα από την οποία αφορμήθηκε.)

72 χρόνια αυτή η ιστορία. Κάθε μέρα. Εγώ θα σάλταρα από τον πρώτο χρόνο, δε θα γινόμουν απλώς λίγο πιο "πατερναλιστικός" ή "απαισιόδοξος". Εσείς? Σκεφτείτε το.