.comment-link {margin-left:.6em;}

6.2.06

 

The Dude abides...


Σε ένα φιλμ που διακρίνεται για το πλήθος των επιεικώς αλλοπαρμένων χαρακτήρων του, όπως είναι το The Big Lebowski, αναμφισβήτητα η κορυφή πιστώνεται στον John Turturro ως διεστραμμένο Λατίνο bowler Jesus Quintana, ο οποίος κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο ανεβάζοντας όλο νάζι την καλτσοδέτα του, πετυχαίνει με ακκισμούς και γλωσσικές ενθαρρύνσεις στη μπάλα ένα άψογο strike και ολοκληρώνει πανηγυρίζοντας με θεϊκά τσαλίμια, υπό τους ήχους του Hotel California σε εκτέλεση Gypsy Kings...
Comments:
Kι η κορυφαία αττάκα της ταινίας ήταν:

- It's not fair!
- Fair?! What kind of nihilists are you?!
 
Shut the fuck up, Donny.
 
Jesus: You ready to be fucked, man? I see you rolled your way into the semis. Dios mio, man. Liam and me, we're gonna fuck you up.
Dude: Yeah, well, you know, that's just, like, your opinion, man.
Jesus: Let me tell you something, pendejo. You pull any of your crazy shit with us, you flash a piece out on the lanes, I'll take it away from you, stick it up your ass and pull the fucking trigger 'til it goes "click."
Dude: Jesus.
Jesus: You said it, man. Nobody fucks with the Jesus.
 
Φανταστική ταινία.. Τελευταία την απόκτησα και σε εφημεριδο-DVD!

Είχα της μαύρες μου και λέω ας δω τον Dude μπας και ανέβω λίγο. Να μου μεταδώσει λίγο Dudeness ρε παιδί μου. Ήταν ίσως η 5η φορά που είδα την ταινία. Δεν ξέρω τι έγινε, την είδα με άλλο μάτι. Μάλλον ο χαρακτήρας του Dude δεν με άφηνε παλιότερα να τη δω μ' αυτό το φακό.

Η ταινία, όπως οι περισσότερες των Κόεν, είναι μια ανάλυση της Αμερικάνικης κοινωνίας. Οι κοινωνίες των 50's μέχρι και τα 90's συγκρούονται και ρίχνουν το φταίξιμό η μία την άλλη. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη ανάλυση εδώ. Ας μην ξεχαστώ αυτό είναι ένα σχόλιο :)

Πολύ θα ήθελα να πάω στο Lebowski Fest

"This is not Nam. This is bowling. There are rules!"
 
Άπαιχτη ταινία.... Ρίξαμε ένα γέλιο με την παρέα μου-τότε που παίχτηκε στους κινηματογράφους,στη σκηνή που πετάνε τη στάχτη στη θάλασσα, μέχρι σήμερα γελάμε όταν την αναφέρουμε...
Νομίζω όμως οτι το -περιέργως- εντονότερο που μου άφησε η ταινία είναι μια τρυφερότητα προς τους χώρους των μπόουλινγκ, νομίζω οτι οταν παίχτηκε δεν ήταν ακόμη τόσο πολλοί και τόσο ευρέως προσιτοί-στην Θεσσαλονίκη τουλάχιστον. Τώρα, κάθε φορά που πάω σε ένα μπόουλινγκ-έστω και για καφέ, ενα τρελό κύμα γέλιου τρεμουλιάζει μέσα μου, μαζί με μια τρυφερότητα για την μοναχικότητα-μαζί με την τρέλα, που κρύβει ο καθένας μας μέσα του, σημάδεμα της ταινίας...
Σκοτώθηκα να προλάβω την εφημερίδα με το dvd προχθές.
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?