Sraosha & Rakasha

Πέρασα ασκητικώς τη Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα. Την αποκτηθείσα εμπειρία μου τη συμπύκνωσα σε ημερολόγιο-κήρυγμα που παραθέτω κάτωθι, ως μοναχός Κραυσίνδωνας.

Μ. Δευτέρα
Μπήκα στο μπλογκ του Αθήναιου (γνωστού και ως V for Vedetta – προσοχή χαμουτζήδες, χωρίς νι) και άφησα το κάτωθι σχόλιο με αφορμή το Ναρκωμένο Ντουλάπι:

‘Ναρκωμένο Ντουλάπι’, αγαπητές και αγαπητοί μου, είναι κάτι σαν το ‘Οκτάνα’ ή το 42: η Ουσία που μυστικώς, ταπεινώς και χαρμονικώς υποστασιάζει τον κόσμο δια του συναμφότερου και της εν γένει ανακράσεως-αναστάσεως-αντιστάσεως. Ωσάν το βότσαλο στη λίμνη, ωσάν στρουθίον γυμνάζων επί δώματος.
Αλλά, φευ, πού να τα πιάσετε αυτά εσείς τα ναζιγενή τέκνα της Αγάρ, της παμμίαρης ναζιγόνου Δύσεως και του τρισκατεπάρατου ορθολογισμού της που αλλοτριώνουν, αλλοιώνουν και λεκιάζουν και γαριάζουν — “Δύσις”! τι με εβάνατε κι έπιασα στο στόμα μου, μέρες που είναι· φτύνω τρις (πτου! πτου! πτου!) δίκην εξορκισμού, ανακρούω πρύμνα και αποχωρώ να υπάγω εις τους κήπους, εις την Μονήν Βάλτου (Βρωμονερίου Ακαρνανίας), ίνα ψάλω τον Νυμφίο και να καταναλώσω τα δέοντα τραγήματα (χρατς! χρουτς!). Ίσως δείτε σκιάν του ιματίου μου αποχωρούντος κατά Μικράν-Μεγάλην Σύρτιν μεριά.

Έρρωσθε,
Ο προβατόσχημος προ(βο)πατόρικος λύκος

(εντός πωλούνται κροτίδες πατροπαράδοτες, ίνα και φέτος την Λαμπρήν ορθοδόξως τρωθώμεν, αδελφοί).

Μ. Τετάρτη
Συναντήθηκα με τον Rakasha και ήπιαμε καφέ. Οι ποικίλες συζητήσεις μας θα αποτελέσουν τη βάση του μέλλοντος (πώς λέμε «Cavafy est un poète ultra-moderne», κάπως έτσι), οπότε δε μας απαχολούν προς το παρόν.

Μ. Πέμπτη
Καμμία συγκίνηση στα ετεροχρονισμένα Πάθη, έτσι μπρος-πίσω που τα όρισαν και τα ανακάτωσαν οι σοφοί Πατέρες της Αγίας αλλά ενίοτε Μωρής (με την ‘κακή έννοια’, Γεώργιε) Εκκλησίας: Τον σταυρώναμε βράδυ Πέμπτης (ενώ κανονικά έτρωγε τα μάτσο μπρεντ, το γκεφίλτε ψάρι του – ή τι άλλο) κι εγώ έβλεπα έναν από τους εκατομμύρια κατάδικους που κάποια αρχή, κάποια αυθεντία, αποφασίζει να θανατώσει διά νόμου, φρικτά ή ανθρωπιστικά, συνοπτικά ή δίκαια· εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουνα πως, οκέι, τα βασανιστήρια και η εκτέλεση του Κυρίου έχουνε νόημα, τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα, ξέρω γω, έντεκα εκατομμύρια θανατοποινίτες από καταβολής κρατικής οργάνωσης. Είναι δυνατόν η πολιτική δράση για δικαιοσύνη και ίσα δικαιώματα να μη γίνεται αντιληπτή ως πνευματικό έργο; Ε, δυστυχώς, είναι...
Μετά βγήκα από την εκκλησία και δυο τετράγωνα πιο κάτω ο αέρας μύριζε φούντα. Περπάτησα στην Αθήνα και ξαναένιωσα πόσο αγαπώ αυτή την πόλη. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ωραίος για να τον αγαπάς. Βέβαια, η Αθήνα είναι και ωραία: η Ακρόπολη και οι δρόμοι και ο φωτισμένος ηλεκτρικός τη νύχτα, η τοιχογραφία-γκραφίτι φάτσα στο Γκάζι, οι προσόψεις της και ο κακότροπος και όμορφος κόσμος της πόλης – όσα ήδη ξέρετε.

Μ. Παρασκευή
Είμαι υπέρ του χωρισμού πίστης και όλων των άλλων μέσα μας, ας πούμε πως ο αέρας μου δίνει ζωή αλλά δεν είναι όλα αέρας. Αρνούμαι να μιλήσω για τον Θεό – αν ο Θεός είναι Θεός, δηλαδή ένα απόλυτα υπερβατικό Ον το οποίο (λέμε πως) ενδιαφέρεται για εμάς. Αρνούμαι να βάλω την παράμετρο 'πίστη' μέσα σε ζητήματα πολιτικής, επιστήμης, ηθικής, στοχασμού – αφού είναι και θα είναι εμβόλιμη (όταν δεν είναι υποβολιμιαία). Γενικά, η θρησκεία ως τελετές, καζουισμός-δικανισμός, συμβατική ηθική, σύστημα ιδεών-απόψεων και υπαρξιακή μυθολογία με αφήνει αδιάφορο ως άνθρωπο και πολύ εχθρικό ως σκεπτόμενο άνθρωπο. Έτσι με ενδιαφέρει μόνον η πίστη ως αποκάλυψη – αν υπάρχει τέτοιο στοιχείο. Τέλος πάντων.

Πάσχα
Διάβαζα για τον Συνέσιο, αρχαιότατο πατέρα της Εκκλησίας. Ο βίος του όαση καταλλαγής και ορθολογισμού (τζιζ, κακιά κουβέντα! Ζήτω ο Ζ φορ Ζουράρις) σε μία τερατωδώς ταραγμένη εποχή σφαγέων μοναχών και μουτζαχεντίν πατριαρχών, όπου οι εθνικοί γραπώνονται από υπολείμματα ανθρωπιάς κι ανεκτικότητας, άλλοι για να μη βουλιάξουν, άλλοι για να συμμετάσχουν στη διελκυστίνδα ξεσκίσματός τους παρέα με κάποιους χριστιανούς. Ο Συνέσιος, στην επιστολή 105 νομίζω, επιμένει: "θα ζήσω σαν άνθρωπος με τη γυναίκα μου, θα γράφω, θα διαβάζω – α, ναι, και δεν πιστεύω στην Ανάσταση".
Πολλοί χριστιανοί δεν πιστεύουν στην Ανάσταση. Δείτε τις εικόνες της Ανάστασης στη Δύση: λίγες και ακριβοθώρητες έως τον 19^ο αιώνα· δείτε τις εικόνες της Ανάστασης στην +Ανατολή+ (ευλόγησον ή peace be upon it): η εις Άδου κάθοδος! Τι με ενδιαφέρει εμένα η κάθοδος του Κυρίου στο λίμπο των Καθολικών και των Άδη των Ορθοδόξων; Τι με νοιάζουν οι γκαραζόπορτες του Άδη που κανείς κλειδαράς των καταχθονίων δεν θα ξαναστήσει σε μεντεσέδες; Η απελευθέρωση, λέει, του Αδάμ. Οκέι. Εγώ; Πού είναι η εικονογραφία της ενσώματης Ανάστασης του Χριστού; Αυτουνού που σουλάτσερνε και κήρυττε κι έτρωγε κι έπινε 40 μέρες μετά κατά τας Γραφάς; Που είχε πληγές και σημάδια; Πού είναι το (αναστημένο) Σώμα (Του), ρεεεε;
Αλλά οι Χριστιανοί, ανατολικοδυτικοί, ανακάλυψαν το σώμα τον 19^ο αιώνα. Γι’ αυτό και ατύχησαν. Too little, too late που λένε κι οι φονιάδες των λαών: είχαν προ πολλού προηγηθεί άλλοι.