.comment-link {margin-left:.6em;}

13.7.06

 

Παίζω και μαθαίνω

Με αφορμή τα σχόλια του προηγούμενου ποστ, τα οποία με αποκαλούν μερακλή ποιητή ή μας καλούν να αναβιώσουμε ωραίες ελληνικές λέξεις που μαραζώνουν ανείπωτες χωρίς κανείς να τις γλεντάει, έψαξα και βρήκα μια λίστα λέξεων που είχα ερανίσει όταν διάβαζα την Οδύσσεια. Σας παραθέτω τα χαϊλάιτς μετά συντόμου ερμηνείας:

πολύμυθος
γλωσσοκοπάνα

κακορραφία
καλπουζανιά, μηχανοραφία, πουστιά

βαθύζωνος
με αβυσσαλέο ντεκολτέ (όχι ακριβώς αλλά με το ίδιο εφέ)

καρπαλίμως
σβέλτα, γρήγορα

καλλίσφυρος
με πόδι για φουτ φέτις (ή, έστω, για πέδιλο χρυσό με δεκάποντο τακούνι). Άρεσε στο Σεφέρη.

αγαπάζω
αγαπάω σαν παιδί, αγαπάω. Κάργα, όμως.

ασάμινθος
μπανιέρα

κηληθμός
έκσταση, μάγεμα, γήτεμα, τσιμπουκόπλακα

ασπαστός
τζουτζουκώδης, γλύκα, για φίλημα (ίσως και για τσίμπημα)

μεγαλήτωρ
μεγαλόψυχος, μεγάθυμος, λαρτζ

ανεμώλιος
παπαρολογία, παπαριά, αρμόζων σε κυβερνητικό εκπρόσωπο

φιλοτήσια έργα
χαμούρεμα + φάσωμα + φιστίκωμα, τρία σε ένα

φιλότης
(ευφημιστικά) το αυτό, το απαύτωμα

Με αυτά και παρόμοια εφόδια μπορούμε να πορευθούμε στον 21ο -- αρκεί να μην κολλήσει το αναβατόριο (όπως έλεγαν το ascenseur στην Πόλη).
Comments:
Πρόσφατα έμαθα το "καλλίπυγος" (μάλλον έτσι γράφεται)με μάλλον περίεργο τρόπο (καμάκι από γέρο στον δρόμο). Οι ανεμώλιες τελικά σε γλιτώνουν από πολλές τσαντιές. :PPPP
 
Γεια σου Σραόσα με τα ωραία σου! Φυσικά, όλα τα λεφτά είναι οι μεταφράσεις των λέξεων!
 
*
Καλπουζανιά; Φουτ φέτις; Τσιμπουκόπλακα; Φάσωμα; Όχι κύριε! Αρνούμαι να πορευθώ στον 21ο αιώνα με τέτοια σκευή. Μη σου πω ότι φεύγω σούμπιτος για 19ο. Και πιο πίσω αν γίνεται. Αμάν πια μ' αυτήν την μίζερη, ευθύγραμμη αντίληψη του χρόνου.
*
Άραγε σου έχω πει μια ιστοριούλα με την κυρία από τη Βουλγαρία που φρόντιζε τη μάνα μου;

Είχε σερβίρει το μεσημεριανό φαΐ: "Καλή όρεξη Μαρία" της λέω. Με κοιτάει καλά καλά. "Κα-λή-ό-ρε-ξη". Έλαμψαν τα μάτια της: "Άααα, εμείς στη Βουλγαρία το λέμε μπον απετί".
*
 
Όχι, όχι, τις λέξεις με τα μαύρα θα χρησιμοποιήσουμε για τον 21ο.
 
"συμφερονούσης" : ο μοναχοφάης, το μουνάκι που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, ο εγωιστής.

αυτή την λέξη την θυμάμαι από την δευτέρα γυμνασίου και κάπως τα έχω καταφέρει ο μπεεεεγάσας και την χρησιμοποιώ πότε πότε (σε πολύ δικούς βέβαια that is...)

κιπ απ δε γκουντ γουόρκ!
 
Αγαπητέ πρόβατε, μη χρησιμοποιείτε υβριστικά την Προέλευση του Κόσμου.

Έχω κι άλλες ωραίες λεξούλες από την Οδύσσεια, αλλά για ιδία χρήση. Χαρ χαρ.
 
"συμφεροντονούσης" νομίζω είναι, από τη μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή της Ιλιάδας. Το λέει ο Αχιλλέας στον Αγαμέμνονα στις γνωστές τους κτηματικές διαφορές.|"διακαμός" πάντα νόμιζα ότι είναι απλώς η σκιά, η "σιλουέτα" ίσως όπως φαίνεται από μακριά, και έτσι το εξηγούσα πάντα όποτε το συναντούσα στην "παλαιότερη πεζογραφία μας"-και έβγαζα νόημα (δεν θυμάμαι πού είχα βρει αυτή τη σημασία).
 
Aπολαυστικό ποστ.
 
Έχει όμως κι η Ιλιάδα τα καλά της.
Παρθενοπίπης: αυτός που κιαλάρει κοριτσάκια, κατά προέκταση ο Δον Ζουάν (Ιλιάδα Λ 385).
 
Ελελεύ, ανατολίτα. Νέηλυς μεν εγώ, ανέργαστος όμως όχι, απόλαυσα τον ομφακία της γλώσσας μας ώσπερ μελίρυττον. hbsmkia (αυτό ήταν το word verification, οποίος βαρβαρισμός...)

Σ;))))
 
@pas: Τέλειος ο παρθενοπίπης!
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?