Sraosha & Rakasha

(στον Old Boy)

Μέσα μου η Βάσια Τριφύλλη είναι αλλόκοτα οικεία και αγαπητή σαν μορφή.

Την έχω μια για πάντα εντυπωθεί ως τη σύζυγο του Βέγγου, ζευγάρι κινηματογραφικό μαζί του σε (μια από) εκείνες τις πικρές ύστερες ταινίες του που είδα όταν ήμουν παιδί. Μια όψη με δυο μεγάλα μάτια που τη γδέρνει καθημερινά κι από λίγο η ζωή της νοικοκυράς, η φτώχεια, η στειρότητά της, η μάνα της που μισεί τον άντρα της τον σώγαμπρο. Μια ψυχούλα που υποφέρει σιωπηλά, όπως υπέφεραν και υποφέρουν εκατομμύρια γυναίκες από καταβολής πατριαρχίας και των συμπαρομαρτούντων της. Όμως υποφέρει πραγματικά αν και, παρ' ελπίδα, αγαπάει. Αυτός ο ρόλος (ή είναι πολλοί ρόλοι; δε θυμάμαι, νομίζω είναι σκηνοθεσία Θόδωρου Μαραγκού) έχει οσμωθεί μέσα μου με το διακριτικό αλλά βαθιά υπαινικτικό παίξιμο της Τριφύλλη σε μια παρουσία όλο αδιέξοδο πόνο ("άπρακτο ανία"), καρτερία αλλά και δόσιμο ταυτόχρονα.

Με έναν συναισθηματικό, ας πούμε τσαγκαρουσιάνικο, τρόπο, η ηθοποιός αυτή είναι μέσα μου δικαιωμένη. Το λέω αυτό εν πλήρει γνώσει του πόσο αφελές και κουφιοκέφαλο μπορεί να ακούγεται.

Για δημοτικά συμβούλια και τέτοια δεν ξέρω.