.comment-link {margin-left:.6em;}

25.1.06

 

The Past is a foreign country

Έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι το παρελθόν είναι ακριβώς όπως το σήμερα, μόνο πιο παλιό. Θεωρούμε ότι ο 15ος αιώνας, για παράδειγμα, είναι η περασμένη Τρίτη, απλώς εκεί δεν έχει ακόμη κινητά και στρινγκ. Στην πραγματικότητα το παρελθόν είναι κάτι ολότελα ανοίκειο, ένας τόπος για τον οποίο θα χρειαζόσουν εμβολιασμό με γερά πολιτισμικά αντισώματα και στον οποίο αν βρισκόσουν ξαφνικά το πιο πιθανό είναι ότι θα διέπραττες εν αγνοία σου μνημειώδεις βλακείες για τις οποίες σύντομα θα βρισκόσουν σε κάποιο κελλί της Ιεράς Εξέτασης, στο πλοίο των Τρελών ή στο άσυλο φρενοβλαβών Bedlam, ανάλογα με το μέρος και την εποχή. Όλα αυτά τα φιλοσοφικά δεν προέκυψαν από καμία ξαφνική διάθεση ενατένισης, όλα είναι ατμός, Θρασύβουλας, αλλά από μια σύντομη κουβέντα με μια Απειραθίτισσα φίλη για τη διάλεκτο του τόπου της, προϊόν ανακατωσούρας γαλλικών, ιταλικών και του κρητικού ιδιώματος. Στην πορεία της οποίας κουβέντας και διαπίστωσα ότι ο Αμορούζο(ς) εκτός από μεγάλος παίκτης της Glasgow Rangers είναι και ο αγαπητικός, ότι εκτός από την Ωραία Ρεμέδιος του Μαρκές το ρεμέδιο δηλώνει και το φάρμακο, ενώ ο όρος μόμπιλο δεν παραπέμπει στο καινούργιο σου Nokia αλλά στα έπιπλα (και κατ’ επέκταση στον ευήθη άνθρωπο). Η ποικιλία των διαλέκτων, ηθών και εθίμων του ευρωπαϊκού μεσαίωνα, βέβαια, ισοπεδώθηκε σταδιακά με την επιβολή των ελίτ, την κατά Νόρμπερτ Έλιας «εξέλιξη του πολιτισμού», τη Μεταρρύθμιση και την εκβιομηχάνιση. Αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει να ανακαλύπτεις έστω και σήμερα ότι Κομμούνα Παναγιά δεν είναι η Παναγία η Κομμουνίστρια αλλά ο ναός του χωριού...

22.1.06

 

Live by Lifestyle...

Μεσημβρινή εκπομπή στον Alpha. Αγνώστου (σε εμένα τουλάχιστον) ταυτότητας δημοσιογράφος με φάτσα τάπιρου βάζει τον Γιώργο Οικονομέα κάτω από τη λάμπα του ανακριτή. Cut σε φωτογραφία αρχών δεκαετίας του ’80 με άνδρα με κόμμωση δεκαετίας ’70 (μαλλιά Σαμψών και θύσανοι από γένια) να συνομιλεί με την «Ελένη από το Κωσταλέξι». (Παύση κλασμάτων του δευτερολέπτου αφήνει να εννοηθεί ότι, ναι, είναι ο προσαχθείς.) «Εσύ φαίνεσαι χειρότερα», σχολιάζει ο τάπιρος για να εισπράξει το ευγενές ημιχάχανο του Οικονομέα ως αποδοχή για το επιτυχημένο σχόλιο. Το παρελθόν στο ρεπορτάζ εξαργυρώνεται άνετα σε lifestyle ατάκα με την ίδια elegance που το κολόμβιο της ασπρόμαυρης ανταλλάσσεται με το σακάκι και τις καταγγελτικές εν είδει banshee κορώνες της plasma. Αν ήθελαν να αναφερθούν στην ενδυματολογική ένδεια του προσκεκλημένου θα τη συνέκριναν, υποθέτω, με αυτή των τροφίμων του Άουσβιτς...

19.1.06

 

της (Λαϊκής Δημοκρατίας της) Κορέας

Μιλώντας για εθνόσημα, κι άλλα τέτοια βαρετά, σας προτείνω να γουρλώσετε τα μάτια σας και να κοιτάξτε αυτό:


Πωπώ πρωί-πρωί, δηλαδή.

Μια και φάγατε που φάγατε την πίκρα, κοιτάξτε και την επίσημη σελίδα του κράτους, η οποία είναι έτσι λιγάκι πονηρούλα. Λόγου χάρη, μόλις περάσετε τον κέρσορα πάνω από το Enter, να σου η σημαία του κράτους, ενώ κλικάροντάς το μεταφέρεστε (όπως σαν να τρυπώσατε μέσα από τον μαγικό καθρέφτη της Αλίκης) σε έναν θαυμαστό και μαγεμένο κόσμο (τύφλα να έχει ο Νικήτας), αλλά πολύ πιο 'dark' (όπως αρέσκονται οι αμερικανοί κριτικοί να προσδιορίζουν οποιαδήποτε ταινία δεν έχει γεύση μίλκσεϊκ και αφή μοχαίρ, λ.χ. το δεύτερο Μπάτμαν με τα παπάκια και τους ασπρόμαυρους πιγκουίνους).

Απολαύστε.

17.1.06

 

Καλαί συστάσεις

Πνιγόμαστε: εγώ ανέλαβα και εξωτερική εργασία, παράλληλα με το κονσομασιόν, αλλά μόνο για τα λεφτά, ενώ ο Rakasha ασχολείται με γκόμενες, αλλά όχι (μόνο) με τον τρόπο που νομίζετε.

Στεγνώσαμε: μέχρι και στο ίνμποξ μου ησυχία, γενικά δε γράφουνε πολύ οι μπλογκάδες τώρα τελευταία. Είναι κι αυτό το μεθεόρτιο στίψιμο, περάσαμε δεν περάσαμε καλά, έχει και δουλειές ο κόσμος, δε βγαίνει κιόλας.

Όθεν, συνιστώ να διαβάσετε τη συναρπαστική σειρά του Κουκουζέλη (ναι, πάλι αυτός, αφού γουστάρω, τι θέλετε τώρα;) περί αυτογνωσίας, λεπτοφυών διαφορών και (όχι πάντα φαιδρών) παρεξηγήσεων. Μια και είστε εκεί, κοιτάξτε και μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνοψη, που δυστυχώς έμεινε ασχολίαστη, όπως συμβαίνει πολλές φορές με σημαντικές κουβέντες. Ενώ άμα ήταν καμμιά Ιερά Σύνοψη του Χοιροβοσκού (γεια σου μπατζανάκη!), θα σας έλεγα εγώ: 144 comments, και βάλε... ;-Ρ

10.1.06

 

Οι αϋπνίες του ποδηλάτη

Χτες το βράδυ είχα αϋπνίες. Σπάνια μου συμβαίνει κάτι τέτοιο πια, πού καιρός για αϋπνίες τη σήμερον ημέρα. Για μία περίπου ώρα, εκεί που πήγαινα να βουλιάξω στον ύπνο, τσουπ, αναδυόμουν ξανά.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σ' άλλες -- μακριά από πάνω μας -- η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου, "σαν κινηματογραφική ταινία", που λένε. Στη δική μου κατάσταση (και λόγω και του σεναριακού υλικού που η ζωή μου προσφέρει στον ασυνείδητο σκηνοθέτη), ήτανε λίγο ασυνάρτητη και σύντομη η ταινία. Μία σκηνή μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Θυμήθηκα που μάθαινα αγγλικά και διαβάζαμε ένα κειμενάκι που έλεγε πως κάποιοι ερευνητές ισχυρίστηκαν πως το να κάνεις ποδήλατο μέσα στην πόλη δεν είναι απαραίτητα υγιεινή συνήθεια, αφού μπουκώνεις με το περιρρέον μονοξείδιο του άνθρακα. Η τελευταία παράγραφος επισήμαινε πως αυτά τα συμπεράσματα αμφισβητήθηκαν από κάτι άλλους ερευνητές που βρήκαν πως και στις Ορκάδες (στο τρέχα-γύρευε πέρα προβατόνησο, δηλαδή) οι ποδηλάτες είχαν παρόμοια ποσοστά απορρόφησης μονοξειδίου του άνθρακα -- ή κάτι τέτοιο.

Από την αϋπνία πέρασα στην απογοήτευση. Συνειδητοποίησα πως σε ολόκληρη την παιδική και εφηβική μου ηλικία, σοβαρή και μη-εκθεσάδικη αντιπαράθεση λόγου και αντίλογου, επιχειρήματος και αντεπιχειρήματος δε βρήκα ούτε στο σχολείο, ούτε στα βιβλία του, ούτε στους δασκάλους του. Μάλιστα, ακόμα και οι πιο φωτισμένοι δάσκαλοί μου δογμάτιζαν, απλώς δογμάτιζαν συναρπαστικά, κάπως σαν τον παπαρίσκο στο Dead Poets Society που παίζει ο πώς-τον-λένε -- αλλά καλύτερα, χωρίς να είναι παπαρίσκοι, αφού μας εξέθεταν τουλάχιστον σε πρωτόγνωρες και ερεθιστικές απόψεις. Τίποτε από αυτά δε μου έδωσε ούτε το Πανεπιστήμιο (που με έκανε ένα επηρμένο ζονκ που έπαιρνε δεκάρια γράφοντας πονηρές εκθέσεις ιδεών), ούτε η πολυσχιδής εκκλησιοκεντρική εμπειρία μου, ούτε η ΕΤ 2, ούτε ο Τύπος, ούτε οι αναρχικές ημιγκόμενες και γκόμενές μου (αυτές κι αν δογμάτιζαν).

Σε ολόκληρη την παιδική και εφηβική ηλικία μου, αντιπαράθεση λόγου και αντίλογου, τεκμηριωμένου επιχειρήματος και σοβαρού αντεπιχειρήματος βρήκα μόνο σε ένα κωλοβιβλίο για το Προφίσενσυ που μίλαγε για ποδήλατα και μονοξείδια, από αυτά τα βιβλία που γράφουν με το κιλό κάτι τύποι που ξέρω και προσωπικά, δηλαδή οι "πληβείοι του πνεύματος", να 'ουμ', για να τα πουσάρει το Βρετανικό Συμβούλιο. Αυτή η ελληνική έλλειψη εν μέρει εξηγεί γιατί "έχουμε ανάγκη από πιο πολλή πρόοδο", όπως το έθεσε πολύ όμορφα ένας θυρωρός πρόσφατα. Όσο για πρωτόγνωρες και ερεθιστικές απόψεις, στα ελληνικά και στην Ελλάδα, ξαναβρήκα πρόσφατα σε κάτι μπλογκ και σε κάποια edito του Γεωργελέ. (Προσθήκη 17.Ι.2006: εννοώ αυτό της 15ης Δεκεμβρίου 2005.)

Συγγνώμη αν πλατείασα: ο σκηνοθέτης-ασυνείδητο(ς) είναι ερασιτέχνης. Δεν είχε και σενάριο να πατήσει. Οπότες...

Υ.Γ. Μην τολμήσετε (ναι, 'τολμήσετε') να μου μεταφέρετε εδώ φαγωμάρες και σαχλαμπούχλες περί AV και ούτω καθεξής. Την AV την έχω γενικά γραμμένη, όπως και όλον τον ελληνικό Τύπο, διαβάζω ανθρώπους που γράφουν και λένε κάτι, όχι έντυπα ή μέσα εν είδει κομμάτων, ποδοσφαιρικών ομάδων ή φραξιών. Δε γνωρίζω προσωπικά κανένα δημοσιογράφο, τουλάχιστον από αυτούς τους δεύτερους και τρίτους που απασχολούν τον κόσμο: είχα γνωρίσει την κυρία Ελένη Βλάχου όταν ήμουνα στο δημοτικό και τον κύριο Αντώνη Καρκαγιάννη στο γυμνάσιο -- ο πατέρας μου ήξερε εξ όψεως "τον Πάνο", αλλά τώρα έγινε κι αυτός υπουργός. Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δε με κάλεσαν να γράψω σε ελληνικό έντυπο και ούτε πρόκειται, απ' ό,τι φαίνεται. Δεν είμαι γκέι. Δεν είμαι στρέιτ. Δεν είμαι Έλληνας. Άρα δεν είμαι άνθρωπος.

4.1.06

 

Writer's blog

Έχω πάθει writer's blog. Τα' χω βαρεθεί όλα. Τους κολασμένους με τις σχοινοτενείς μουρμούρες τους περί κολασοπαράδοσης και κολασονεοτερικότητας, τους συνδιαόλους με τα κολασσιαία εγώ που δεν φείδονται καθημερινά μετρήσεων ποιος την έχει μεγαλύτερη (την πηρούνα...), τον Αρχιδιάολο με τις αρχιδιαλέξεις του και ούτω καθεξής ως τον τελευταίο βοηθό σφουγγοκωλαρίου. Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, αν έχω χάσει το μέγιστο development στον ελληνικό blogοχώρο –την εμφάνιση του καθ’ ημάς Drudge Report– παρακαλείσθε να με ενημερώσετε γιατί δεν πολυβολτάρω τελευταίως και παρεξηγώ το καημένο το LiFo που αφού αποδίδει στους ιθαγενείς bloggers απύθμενα «δημοσιογραφικά απωθημένα» και τους λοιδωρεί κανονικότατα, μας πληροφορεί περιχαρές ότι οι αραία αραία καμία δεκαρέα που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά θα περάσουν εντός ολίγου από τις σελίδες του. Προσωπικά, βέβαια, έχω την εντύπωση ότι η μισή Ελλάδα έχει αποκτήσει freepressικά απωθημένα που ξεφυτρώνουν μανιταροειδώς, ελπίζω τουλάχιστον να πληρώνονται και κανονικά και όχι με free money. Από την άλλη, καθ’ότι δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον έλληνα blogger που θα εξαναγκάσει τον Χατζηνικολάου σε παραίτηση, όπως τον Dan Rather εν Αμερική, θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι από τα προσωπικά ημερολόγια, εκφράσεις γνώμης ή εκθέσεις ως τη δημοσιογραφία των καθαρά ειδησεογραφικών blog της αλλοδαπής υπάρχει μεγάλη απόσταση, την οποία δεν ξέρω αν κάποιος έχει διάθεση (και μάλιστα αν αξίζει και τον κόπο) να τη διανύσει. Εξαρχής πίστευα ότι τύπος, ηλεκτρονικά μέσα και blog εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες και ανησυχίες και ότι όλοι κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί χωρίς να καταφεύγουμε σε αστεριξικά συνθήματα του τύπου «Εδώ τα καλά, τα καλά, ΤΑ ΚΑΛΑ αγριογούρουνα». Λέω, λοιπόν, προσεχώς να εισηγηθώ στον Sraosha να εκδώσουμε ένα free blog στο οποίο θα εμφανίζονται εν είδει επιhtmliίδας τα καλύτερα press για να "φαντασιώνονται" και να "τσιμπολογάνε κοινό ανάμεσα στους άσχετους"...

This page is powered by Blogger. Isn't yours?