27.3.07
Παρατράγουδα
Τα υβριστικά συνθήματα κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου του αντιπάλου πριν από ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι, δυστυχώς, πολύ συνηθέστερο φαινόμενο διεθνώς από ό,τι θα νόμιζε κανείς. Θυμάμαι ξεκάθαρα Άγγλους χούλιγκαν να γιουχαΐζουν τον γερμανικό -- νομίζω -- εθνικό ύμνο, στα πλαίσια πρόσφατης διοργάνωσης, δε θυμάμαι ποιας. Βεβαίως, τους Άγγλους χούλιγκαν τους κυνηγάει η βρετανική αστυνομία και τους 'δίνει' και σε ξένες αστυνομίες, όταν τους επιτρέπει να βγαίνουν από τη Νήσο.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέδωσε την πρόσφατη προσβολή του τουρκικού εθνικού ύμνου σε μια μειοψηφία. Κανείς δεν αρνείται ότι πρόκειται για μειοψηφία. Χωρίς να βάζω τις παρακάτω 'ομάδες' στο ίδιο τσουβάλι: μια μειοψηφία ήταν οργανωμένη στις βενιζελικές συμμορίες, μια μειοψηφία ήταν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι χαφιέδες, μια μειοψηφία συσπειρώθηκε γύρω από το παρακράτος της Δεξιάς, μια μειοψηφία επίορκων συνωμοτών έκανε τη χούντα, μια μειοψηφία φονιάδων δυναμίτιζε τουρκοκυπριακά σπίτια, έσφαζε τουρκοκυπρίους, σχεδίασε και εκτέλεσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, μια μειοψηφία πρόδωσε τα συνθηματικά των λοκατζήδων που αντιστέκονταν οχυρωμένοι στον Άγιο Ιλαρίωνα και παρέδωσε την Αμμόχωστο στον τουρκικό στρατό στο πιάτο το 1974, μια μειοψηφία ήταν οι φασίστες φονιάδες τραμπούκοι της Ευελπίδων. Μια μειοψηφία πάντα.
Όμως σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ευθυκρισία και τη διαύγεια, εμείς η πλειοψηφία, να χαρακτηρίσουμε αναλόγως αυτήν τη μειοψηφία. Όχι συγκαταβατικά ως ανεγκέφαλους με το ακαταλόγιστο ή άτακτα παιδιά ή δεν ξέρω τι. Θα πρότεινα λοιπόν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο έναν χαρακτηρισμό όπως "συμμορίες εθνικιστών", λόγου χάρη, "που ντροπιάζουν την πατρίδα μας" για τους υβριστές 'οσίων και ιερών' των άλλων.
Φυσικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γνωρίζει περισσότερα από εμένα επί του θέματος και καλύτερους τρόπους να διατυπώσει όσα ξέρει. Εγώ πάντως, που γνωρίζω λιγότερα, θυμάμαι ότι στα νιάτα μου, λόγου χάρη, παρότι ακόμα μεσουρανούσε η Αριστερά και όλα ήταν ωραία, στη γειτονιά μου είχαμε τη δική μας μειοψηφία: τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών, για τους φίλους ΝΟΠΟ. Με σήμα τη σβάστικα. (Μόλις βρήκα κάτι γι' αυτά τα παλληκάρια εδώ).
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέδωσε την πρόσφατη προσβολή του τουρκικού εθνικού ύμνου σε μια μειοψηφία. Κανείς δεν αρνείται ότι πρόκειται για μειοψηφία. Χωρίς να βάζω τις παρακάτω 'ομάδες' στο ίδιο τσουβάλι: μια μειοψηφία ήταν οργανωμένη στις βενιζελικές συμμορίες, μια μειοψηφία ήταν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι χαφιέδες, μια μειοψηφία συσπειρώθηκε γύρω από το παρακράτος της Δεξιάς, μια μειοψηφία επίορκων συνωμοτών έκανε τη χούντα, μια μειοψηφία φονιάδων δυναμίτιζε τουρκοκυπριακά σπίτια, έσφαζε τουρκοκυπρίους, σχεδίασε και εκτέλεσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, μια μειοψηφία πρόδωσε τα συνθηματικά των λοκατζήδων που αντιστέκονταν οχυρωμένοι στον Άγιο Ιλαρίωνα και παρέδωσε την Αμμόχωστο στον τουρκικό στρατό στο πιάτο το 1974, μια μειοψηφία ήταν οι φασίστες φονιάδες τραμπούκοι της Ευελπίδων. Μια μειοψηφία πάντα.
Όμως σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ευθυκρισία και τη διαύγεια, εμείς η πλειοψηφία, να χαρακτηρίσουμε αναλόγως αυτήν τη μειοψηφία. Όχι συγκαταβατικά ως ανεγκέφαλους με το ακαταλόγιστο ή άτακτα παιδιά ή δεν ξέρω τι. Θα πρότεινα λοιπόν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο έναν χαρακτηρισμό όπως "συμμορίες εθνικιστών", λόγου χάρη, "που ντροπιάζουν την πατρίδα μας" για τους υβριστές 'οσίων και ιερών' των άλλων.
Φυσικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γνωρίζει περισσότερα από εμένα επί του θέματος και καλύτερους τρόπους να διατυπώσει όσα ξέρει. Εγώ πάντως, που γνωρίζω λιγότερα, θυμάμαι ότι στα νιάτα μου, λόγου χάρη, παρότι ακόμα μεσουρανούσε η Αριστερά και όλα ήταν ωραία, στη γειτονιά μου είχαμε τη δική μας μειοψηφία: τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών, για τους φίλους ΝΟΠΟ. Με σήμα τη σβάστικα. (Μόλις βρήκα κάτι γι' αυτά τα παλληκάρια εδώ).
Comments:
<< Home
Σε συζήτηση μεταξύ φίλων μετά τα πανηγύρια του Euro είχα διατυπώσει την άποψη ότι στο μέλλον ήταν πολύ πιθανότερο η εθνική ομάδα να "συλλογοποιηθεί" στη συμπεριφορά των φιλάθλων της παρά να επκρατήσει στο ελληνικό πρωτάθλημα το πνεύμα γιορτής των εξεδρών της Πορτογαλίας. Κι αυτό γιατί πέρα από τον πολύ κόσμο που θα έδειχνε πια εντονότερο ενδιαφέρον, θα έμπαινε και στο "καλαντάρι" ανθρώπων που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως ακραίο zero-sum game, το οποίο κερδίζεται πάση θυσία, ακόμη και με κέρματα, κοντάρια σημαιών, δόρατα και σάρισσες. Μαζί με τις υπόλοιπες στρατιές, γαλάζιες και μη, ο συνδυασμός αποβαίνει λίαν επικίνδυνος - το περίεργο είναι ίσως το γιατί δεν έχουμε δει ακόμη στα ελληνικά γήπεδα το ανάλογο των Irriducibili της Lazio.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
