Sraosha & Rakasha

Το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας δεν βασίζεται στην ανταλλαγή πληροφοριών και προτάσεων που η τυπική λογική μπορεί να χαρακτηρίσει ως αληθείς ή ψευδείς. Προς το τέλος του βιβλίου τους Relevance οι Dan Sperber και Deirdre Wilson εικονογραφούν αυτή τη διαπίστωση με το εξής μπανάλ αλλά εύλογο σενάριο:

Ανεβαίνεις με το αίσθημα στη Μονμάρτη και βλέπεις από κάτω τα ένδοξα Παρίσια (τα οποία ανέθρεψαν πνευματικώς τον Κ. Ζουράρι, ο οποίος σήμερα το πρωί άφησε κατά μέρος τις σύνθετες λέξεις δικής του παρασκευής και μας είπε ότι η 'Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία πρέπει να είναι αφήγημα με πρωταγωνιστές συγκεκριμένα πρόσωπα και να μην αρθρώνεται πάνω σε αφηρημένες ιδέες' και ότι 'τα παιδιά δεν μπορούνε να κάνουν εργαστήρια και ερευνητική δουλειά πριν τα 18 με 20' -- γι' αυτό μας έχει πάρει ο διάολος την παιδεία, να συμπληρώσω εγώ). Βλέπεις λοιπόν τα ένδοξα Παρίσια. Και αναστενάζεις έτσι κάπως επιτηδευμένα. Και σε κοιτάει το αίσθημα με νόημα. Υπήρξε επικοινωνία; Ναι. Υπήρχε πρόθεση επικοινωνίας; Ναι. Ποιο είναι το λογικό-αληθειακό περιεχόμενό της; Τρέχα γύρευε.

Έτσι, ποιητικά, για να υπεραπλουστεύσουμε λίγο τα παραπάνω, δουλεύει πολλές φορές και ο Πετεφρής. Σας παραπέμπω σε δύο πρόσφατα πολιτικά ποιήματα-καταχωρίσεις του, εδώ κι εδώ.

Ωστόσο, επειδή έχω βαρεθεί να κάνω αυτή τη δουλειά, να λινκάρω δηλαδή τον Πετεφρή, σας παρακαλώ πείτε του πώς θα βάλει το μελισσόκουμπο! Το ζήτησε και ο ίδιος, από αυτό εδώ το βήμα. Άντε, κάντε κανα ψυχικό.

Επίμετρο 12.ΙΙΙ: Διάβασα χτες στην κυπριακή εφημερίδα 'Πολίτης' ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την Ιστορία ως αφήγημα και γιατί όλοι έχουνε γνώμη γι' αυτήν. Το συνιστώ.