Sraosha & Rakasha

Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι μεταξύ του να πουλάς μούρη και του να σε σέβονται ισχύει σχέση συνεπαγωγής. Δηλαδή: αν πουλάς μούρη, τότε σε σέβονται. Επίσης εικάζω ότι αυτό χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα.

Τα σκεφτόμουν αυτά με αφορμή τον Κραουνάκη μέσα από τα γραπτά του στην ΑΒού και κάποιες συνεντεύξεις του. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά -- όπως και κανέναν άλλο που αναφέρω σε αυτό το ποστάκι. Η μουσική και τα τραγούδια του δε μου αρέσουν ιδιαιτέρως, μάλιστα προτιμώ τον Χατζιδάκι και τον προκουρεματικό Σαββόπουλο. Ωστόσο, ο Κραουνάκης ως άνθρωπος (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τις συνεντεύξεις) και καλλιτέχνης (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τη μουσική) αναδίδει ανελλιπώς μια πολύ διακριτική ευωδιά καλοσύνης (περίεργη λέξη! άσε που έχω χρόνια να την αποδώσω σε άνθρωπο).

Πέραν της καλοσύνης του Σταμάτη Κραουνάκη, πραγματικής ή πλασματικής, ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, ταλαντούχος και ώριμος συνθέτης. Γιατι λοιπόν πότε-πότε πιάνω μερικούς να τον σνομπάρουν, να τον παραγνωρίζουν ή και να τον χλευάζουν; Δεν μπορεί να φταίει κάποιος από τους προφανείς στόχους της νεοελληνικής κακοήθειας και μικροπρέπειας, αλλιώς θα τύχαινε παρόμοιας μεταχείρισης και ο Χατζιδάκις. Δεν μπορεί να εξηγείται το σνομπάρισμα του Κραουνάκη με βάση το ότι αποφεύγει τη μεγάλη φόρμα, την αγάπη του προς το παστίς, τη μελωδική απλότητά (;) του και τις αβασάνιστες (;;) αρμονίες του, γιατί και σ' αυτή την περίπτωση θα σνομπαριζόταν και ο Σαββόπουλος αλλά και -- τώρα που το σκέφτομαι -- ο Χατζιδάκις.

Καταλήγω στο ότι ο Κραουνάκης πάσχει από το εξής: δεν είναι βαρύγδουπος και πομπώδης, δε μεγαλαυχεί, δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά, δεν πουλάει όραμα, ουσία, καλλιτεχνοσύνη και σπουδαιότητα δώθε-κείθε. Παραμένει γήινος κι ανθρώπινος, και ως μουσικός και ως άνθρωπος. Επίσης, χαμογελάει και γελάει. Αυτο το τελευταίο το έχει καταγράψει και η κάμερα.

Ε, είναι να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά;