Sraosha & Rakasha

!

:-(
 

Όχι όλοι. Ίσως θα 'ταν καλύτερα, για να μπορούμε να "ζήσουμε" τη ζωή μέρα τη μέρα, κι επειδή τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι μάλλον τα τελευταία που θα επιτρέπουν μιά κάποια προσποιητή ανεμελιά, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς;), κάποιες ουλές δε βγαίνουν τόσο εύκολα όπως τα μπανεράκια από τα blogs.
 

Πάντοτε αναρωτιόμουν ποιο θα έπρεπε να είναι το βήμα μετά τη δικαιολογημένη οργή.

Υπάρχει ο δρόμος του μαχητή: "Να οργανωθούμε παιδιά", χωρίς περίσκεψη συχνά, χωρίς αποτέλεσμα συχνότερα, μια σπατάλη δίχως αντίκρισμα που ενίοτε λειτουργεί κυρίως παραμυθητικά.

Υπάρχει ο δρόμος του παρατηρητή: "Δεν θα συνταχθώ με κανέναν μέχρι ν' αναλύσω τα πάντα". Βολική δικαιολογία για τους περισσότερους από εμάς, προκρίνει την επιφύλαξη κι έτσι επιτρέπει την αδράνεια χωρίς τύψεις.

Υπάρχει ο δρόμος του κυνικού εστέτ, με πικρό χαμόγελο, αλλαγή οπτικής γωνίας, χαρούμενη προσήλωση στη ζαχαρένια μας.

Δεν μου αρκούν αυτά, αλλά δεν βλέπω τι μένει. Baby steps μόνο; Ανεπαρκές δεν είναι;
 

Μα πώς τα λέτε έτσι; Είναι δυνατόν να ξεχάσουμε; Δε βλέπετε πώς χρόνια και χρόνια και χρόνια ίδιες οικογένειες ψηφίζουμε; Φροντίζουμε μάλιστα τις "παραδόσεις" μας, να τις περνάμε και στα παιδιά μας.Τι άλλο αποδεικνύει αυτό, αν όχι την ισχυρή μας μνήμη;
 

Προσυπογράφω το σχόλιο του π2.
 

@πρόβατο:
συμφωνώ.

@όνειρο:
κοίτα, νομίζω πως από ανεμελιά και εφησυχασμό πάμε καλά, δε χρειαζόμαστε κι άλλο με το σκεπτικό ότι έρχονται χειρότερα. Θυμάται κανείς την περίοδο του Μεσοπολέμου, όταν πολλοί δε θέλανε να σκοτίζονται -- κάτι με τα κραχ, κάτι με τις πολιτικές κρίσεις ανά την Ευρώπη, κάτι με πολέμους σε μακρινά κι εξωτικά μέρη -- ίσως και γιατί έβλεπαν τα χειρότερα να έρχονται και κοιτούσαν να ξεσκάσουν. Μήπως όμως έτσι επιδείνωσαν τα χειρότερα που έρχονταν; (απρόσμενα 'διδακτική' είναι η ταινία "Καμπαρέ" από αυτή την άποψη)

Πάντως έχεις δίκιο, δεν ξεχνάν όλοι. Όμως η μούγγα / λήθη είναι πάγιο αντανακλαστικό αγροτοποιμενικών κοινωνιών και στη δική μας δουλεύει μια χαρά.

@τίποτα:
Μα δε χρειάζεται να τους θυμόμαστε: τους έχουμε συνέχεια μπροστά μας!

Αλήθεια, ξέρει κανείς να μου πει γιατί δεν πολιτεύτηκε ποτέ κανας γιος του Σοφοκλή Βενιζέλου; Τίποτα κανας μικρανηψιός του Εθνάρχη; Γενικά, με καθυστέρηση τεσσαρακονταετίας ρωτάω: Πού είναι οι Βενιζέλοι;

@π2 & @old boy:
Νομίζω ότι, προφανέστατα, χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αγώνα, όχι μαχητικά ξιφουλκήματα. Αν πρέπει να χρησιμοποιήσω πολεμικές αντιστοιχίες, χρειάζεται ένας ιρλανδικός αγώνας για την ανεξαρτησία σε αυτά τα πράματα, όχι Braveheart και Βαστίλλες. Δηλαδή: μακροχρόνια, (αυτο)οργανωμένη και επίμονη πίεση, όχι θεαματικές μάχες και φλογερά j'accuse (μόνο).

Αυτά τα πράματα θέλουν υπομονή. Ωστόσο, αφήνοντας κατά μέρος τις μεταφορές, σκεφτείτε πόσο αποτελεσματική είναι η Διεθνής Αμνηστία και πόσο ατελέσφορα τα διπλωματικά διαβήματα όσον τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δείτε πώς μία και ξένη μπλογκού, η Devious Diva, αφύπνισε -- μέσω περιορισμένης διάχυσης -- τα ελληνικά μέσα για το θέμα του Βοτανικού -- και ούτω καθεξής. (Αυτο)οργάνωση, καρτερία και μεθοδικότητα χρειάζεται, το ίντερνετ παρέχει τη δυνατότητα.

Μεράκλωσα τώρα, πάω να ακούσω το Power to the People! ;-)
 

Baby steps με υψωμένη γροθιά λοιπόν... Μπορεί.

Επισήμανση μιας δυσκολίας: Η αυτοοργανωμένη, επίμονη πίεση πρέπει να λύσει ένα catch 22. Για να αποκτήσει κρίσιμη μάζα "πιστών" (άρα να έχει νόημα και να μην είναι δονκιχωτική), η πίεση εξαρτάται απολύτως από τα μήντια· είναι δε εξαιρετικά εύκολο να καταλήξει να εξαντλείται στα μήντια· στην περίπτωση αυτή (ακόμη και προκειμένου για λιγότερo μαζικά και περισσότερο διαδραστικά μήντια όπως τούτο), το συνηθέστερο αποτέλεσμα είναι θυμική αντίδραση και όχι αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς που είναι, φαντάζομαι, και το κύριο διακύβευμα.

[Αλλά να, μόλις έπεσα στην παγίδα 2, του επιφυλακτικού παρατηρητή. Αγνοείστε λοιπόν το σχόλιο.] :-)
 

sraosha@

Λες:
Ωστόσο, αφήνοντας κατά μέρος τις μεταφορές, σκεφτείτε πόσο αποτελεσματική είναι η Διεθνής Αμνηστία και πόσο ατελέσφορα τα διπλωματικά διαβήματα όσον τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δείτε πώς μία και ξένη μπλογκού, η Devious Diva, αφύπνισε -- μέσω περιορισμένης διάχυσης -- τα ελληνικά μέσα για το θέμα του Βοτανικού -- και ούτω καθεξής. (Αυτο)οργάνωση, καρτερία και μεθοδικότητα χρειάζεται, το ίντερνετ παρέχει τη δυνατότητα.

Να παρατηρησω μονο οτι δεν ηταν αυτη που "δημιουργησε" / διερευνησε ας πουμε την ειδηση, αλλα αυτη που τη μετεφερε στο ευρυ κοινο. Απο το πρωτο πασχουμε, οχι το δευτερο (ΜΜΕ, δοξα τον υψιστο, καθως και μπλογκερς ετοιμος για ολα εχουμε).
 

Opoios ksexnaei to parel8on einai katadikasmenos na to ksanazhsei..Alla mono ksanazwntas to isws kapote kerdisei to paron..Ws ek toutou dikaiologeitai o faulos kyklos.
 

η ληθη σκεπαζει τα παντα...
 

Sraosha, περί ανεμελιάς μπροστά στον επερχόμενο όλεθρο, μου έρχεται ολοένα και πιό συχνά στο νου το Mask of the Red Death του Poe. Then again, I'm a gloomy sort...
Για την Διεθνή Αμνηστια στην Ελλάδα έχω τις ενστάσεις μου, έχει καταφέρει να χάσει αρκετές μπάλες προσφάτως, ελπίζω να βελτιώσει το track record της.

Suspect, η απάθεια θα 'λεγα εγώ.
 

Εμείς θα ξεχάσουμε -πρωτομάστορα της λήθης- αλλά οι σκιές μας- και δεν μπορείς να το αρνηθείς το λέει κι΄ο ποιητής που σου δίνει και βαρυστομαχιάζεις- θα θυμούνται και θα διχάσουν τον λαό, κι΄έτσι θα ταΐσουν οι προβλέψεις σου το χάσμα.