27.10.07
cadenza
Επέστρεφα από τη Λεμεσό απόψε, όπου, ως γνωστόν,
Αυτό το κομμάτι λοιπόν διάλεξε ένας φίλος πριν πολλά πολλά χρόνια για να το δώσει ως εισαγωγική εξέταση σε ένα από αυτά τα ανελέητα και θηριώδη κονσερβατόρια της Γερμανίας (της Βαϊμάρης; της Βόννης; της Χαϊδελβέργης; θα σας γελάσω), όπου μπαίνεις μωρό και βγαίνεις φίρμα. Δεν ήταν πια μωρό, ούτε μάλλον ήθελε να γίνει φίρμα. Ήθελε όμως να σπουδάσει πιάνο στο καλύτερο δυνατό ώδείο. Έδωσε λοιπόν το πρώτο μέρος του 5ου για εισαγωγική εξέταση. Δεν έγινε δεκτός.
Το ακούω λοιπόν κάθε τόσο και δεν ακούω μόνο τον (αναχρονιστικά) γκλαμ-ροκ ακκισμό του μεγαλύτερου συνθέτη που έβγαλε η ανθρωπότητα -- σχωράτε με για το ότι είναι νεκρός λευκός άντρας. Δεν το ακούω μόνο για να το απολαύσω και να με κρατήσει ξύπνιο ενώ οδηγώ στον σκοτεινό αυτοκινητόδρομο που συνδέει μια θλιμμένη με μια θλιβερή πόλη, όπως απόψε. Καθώς ακούω το πιάνο να απαντάει μελωδικά και δεξιοτεχνικά στις ντραμ-ντραμ-ντραμ-ντρουμ συγχορδίες της ορχήστρας, ακούω τον Δημήτρη, άυπνο, μετά από μήνες μελέτης, με τα σπασμένα γερμανικά και τρέμοντας, να παίζει το εικοσάλεπτο πρώτο μέρος. Και να πέφτει ηρωικά.
Είχα πάρει μαζί μου να ακούσω για την επιστροφή στο σπίτι το 5ο κοντσέρτο του Μπετόβεν, αυτήν τη ζαμπόνηρη κι όλο φανφάρα και σαντιγές μουσική λιχουδιά. Πέρα από το για να με κρατήσει ξύπνιο με τον συνθηματολογικό του αλλά απολαυστικό στόμφο, το διάλεξα και για ακόμα έναν λόγο: είναι μεγάλο και δυσκολούτσικο, έως και πολύ δυσκολούτσικο.το άγριο γλέντι το ασιανό
το ιλαρώνουν οι θεοί της επαρχίας.
Αυτό το κομμάτι λοιπόν διάλεξε ένας φίλος πριν πολλά πολλά χρόνια για να το δώσει ως εισαγωγική εξέταση σε ένα από αυτά τα ανελέητα και θηριώδη κονσερβατόρια της Γερμανίας (της Βαϊμάρης; της Βόννης; της Χαϊδελβέργης; θα σας γελάσω), όπου μπαίνεις μωρό και βγαίνεις φίρμα. Δεν ήταν πια μωρό, ούτε μάλλον ήθελε να γίνει φίρμα. Ήθελε όμως να σπουδάσει πιάνο στο καλύτερο δυνατό ώδείο. Έδωσε λοιπόν το πρώτο μέρος του 5ου για εισαγωγική εξέταση. Δεν έγινε δεκτός.
Το ακούω λοιπόν κάθε τόσο και δεν ακούω μόνο τον (αναχρονιστικά) γκλαμ-ροκ ακκισμό του μεγαλύτερου συνθέτη που έβγαλε η ανθρωπότητα -- σχωράτε με για το ότι είναι νεκρός λευκός άντρας. Δεν το ακούω μόνο για να το απολαύσω και να με κρατήσει ξύπνιο ενώ οδηγώ στον σκοτεινό αυτοκινητόδρομο που συνδέει μια θλιμμένη με μια θλιβερή πόλη, όπως απόψε. Καθώς ακούω το πιάνο να απαντάει μελωδικά και δεξιοτεχνικά στις ντραμ-ντραμ-ντραμ-ντρουμ συγχορδίες της ορχήστρας, ακούω τον Δημήτρη, άυπνο, μετά από μήνες μελέτης, με τα σπασμένα γερμανικά και τρέμοντας, να παίζει το εικοσάλεπτο πρώτο μέρος. Και να πέφτει ηρωικά.
Comments:
<< Home
Όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν, και όπως διαπιστώνετε πια και ο ίδιος, έχετε δημιουργήσει σχολή, αγαπητέ.
Βρε, άντε από εκεί, λέω γω.
Επίσης, στη δική μου τη σχολή, για να ξέρετε, το «Και να πέφτει ηρωικά» θα ήταν μόνο του στην από κάτω σειρά :)
Επίσης, στη δική μου τη σχολή, για να ξέρετε, το «Και να πέφτει ηρωικά» θα ήταν μόνο του στην από κάτω σειρά :)
Από ένα θολό σημείο και ύστερα άρχισα να βρίσκω την ανόθευτη απόλαυση δύσκολη. Τα συναπτικά μονοπάτια σε βγάζουν ταυτόχρονα σε δύο, τρία, χίλια μέρη, οι συνειρμοί (συνήθως με πικρή επίγευση, γιατί;) έχουν δημιουργηθεί∙ ήχοι, εικόνες και αγγίγματα αντηχούν πολυσήμαντα, μερικές φορές προσδίδοντας βάθος, άλλες αποσπώντας την προσοχή.
Το κοινό αντίδοτο (δοκίμασε κάτι νέο), αν δεν γίνεται αυθόρμητα, μου φαίνεται μέτρο απελπισμένο. Μπορώ να φανταστώ ένα μέλλον όπου, ηλικιωμένη πλέον, η συνεχής πρόκληση συνάρτησης επί συναρτήσεων θα με οδηγεί σε μικρές κρίσεις αυτισμού, όπου με τον ήχο μίας κόρνας πχ θα χάνομαι με το στόμα ανοικτό σε ατέρμονες αλληλουχίες, ξεχνώντας να κατέβω στη στάση μου.
Καλημέρα :}
Το κοινό αντίδοτο (δοκίμασε κάτι νέο), αν δεν γίνεται αυθόρμητα, μου φαίνεται μέτρο απελπισμένο. Μπορώ να φανταστώ ένα μέλλον όπου, ηλικιωμένη πλέον, η συνεχής πρόκληση συνάρτησης επί συναρτήσεων θα με οδηγεί σε μικρές κρίσεις αυτισμού, όπου με τον ήχο μίας κόρνας πχ θα χάνομαι με το στόμα ανοικτό σε ατέρμονες αλληλουχίες, ξεχνώντας να κατέβω στη στάση μου.
Καλημέρα :}
# posted by 
: 28/10/07 10:34
: 28/10/07 10:34
Τι είναι αυτό που δίνει θλίψη σε μια πόλη; Οι άνθρωποι ή τα φαντάσματα των ανθρώπων;
Δημοσίευση σχολίου
# posted by : 28/10/07 14:21
: 28/10/07 14:21 << Home
