Sraosha & Rakasha

Αμάν, πού με πήγε η Κιμ του akindynos (βλέπε εδώ):

Η πρώτη μου τσόντα (αν και αυτό που σε φτιάχνει στα 12 σε συγκινεί για πάντα):



Επίσης, η ογδονταρία! Τώρα γελάω, αλλά το 1985 είχα εντυπωσιαστεί:

To make a Cuba Chipre Libre properly, fill a high ball glass with ice and half fill with cola. In a cocktail shaker, combine 2 shots of white rum zivania with the juice of half a lime, add ice and shake. Strain the mixture over the coke - the rum zivana and lime juice mix should float over the coke.

υποενότητα από την Education Sentimentale του Sraosha

Όσο σκιώδης, συνεσταλμένος και σχεδόν αντικοινωνικός είμαι στον πραγματικό βίο, τόσο δημοφιλής και κοινωνικός έχω γίνει στα φόρα του διαδικτύου. Φυσικά, στο διαδίκτυο ισχύει το σοφό δι' εσόπτρου και εν αινίγματι -- όπως όμως και στον πραγματικό βίο. Έτσι, όταν ένας καινούργιος φίλος σχολίασε ότι κάτι που του είπα του φάνηκε 'πολύ ανθρώπινο', μπήκα (ως συνήθως) σε σκέψεις.

Θυμήθηκα τον ενθουσιασμό που είχε προκαλέσει ο Δράκουλας του Κόππολα στην παρέα μου όταν ήμουν σ' εκείνη την ηλικία. Το χαρακτηριστικό της ταινίας για 'μένα, πια, είναι η έμφαση στην ερωτική ιστορία του Κόμη και της Μίνας, η αντιμετώπισή τους ως τεράτων από τέρατα-υπερασπιστές της τάξης του κόσμου, όπως ο Βαν Χέλσινγκ, σαφώς πιο αιμοδιψή και αποτροπιαστικά.

Ο Κολλητός μου και η κοπέλλα του είχανε κολλήσει άγρια με την ταινία. Εγώ δεν πήγαινα να τη δω ακριβώς γιατί πήγαιναν όλοι τότε, όπως είπα (να αναφωνήσω κι εγώ φαρισαϊκά: "με τα μυαλά που φόραγα, θε μου σ' ευχαριστώ που δεν έγινα δανίκας"). Ψηνόμουν όμως και με απασχολούσε το Love never dies, το σλόγκαν της ταινίας. Υπήρχαν άλλωστε οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Από τη μια, είχα μια πολύ μυστήρια ερωτική εμπλοκή, σχεδόν δρακουλιάρικη: αλλόκοτο σεξ (π.χ. στα μισο-όρθια στη μέση της Καλλιδρομίου, ευτυχώς εκείνη τη νύχτα πλημμύρισε η Αθήνα κι όλοι είχανε λουφάξει, αλλιώς όλο και κάτι θα μας πάταγε), απότομες εναλλαγές διαθέσεων (δε θέλετε να ξέρετε), ανεξιχνίαστα κίνητρα, μουτζουρωμένα συναισθήματα ("όχι τώρα, σε τέσσερα χρόνια" -- "μπα;"), απρόσμενες ακυρώσεις και διαψεύσεις (σ' εσένανε που μ' έστησες ξανά στο ραντεβού και βάλε), πολλή μαλακία. Επιπλέον, η κοπέλλα του Κολλητού τα είχε ρίξει σ' εμένα (νομίζω πως την έχω ξαναπεί την ιστορία), αλλά εγώ την έκανα πάσα στον Κολλητό (που την ήθελε (;) τρελά αλλά δεν είχε το θάρρος -- τότε) αν και μου άρεσε: όσο απωθητικό μού ήτανε το σώμα της ("σανίδα", έλεγε ο Κολλητός), άλλο τόσο θελκτικό ήταν το πρόσωπό της (αναγεννησιακής καλλονής) και το πνεύμα της. Δηλαδή υπήρξε σοβαρότατο ενδεχόμενο. Αλλά εγώ, κύριος. Κύριος ήρθα, κύριος φεύγω. Σαν τον Κόμη Βλαντ, δηλαδή.

Ο Κολλητός τα χάλασε με την κοπέλλα του παραδεχόμενος τελικά ότι είναι γκέι. Έκτοτε ξεσάλωσε και δε χρειάστηκε να του ξανακάνω πάσα κανένανε. Η δικιά μου η περίπτωση τα έφτιαξε με έναν φρενοβλαβή ίκαρο (κωλοστολές) από τον οποίο χώρισε σχεδόν αμέσως. Μετά παντρεύτηκε. Εγώ στο μεταξύ μετανάστευσα. Στο πρώτο δωμάτιο της ξενητειάς έβαλα την αφίσα της ταινίας (την οποία είχα δει στο μεταξύ): κατάμαυρη, με το σλόγκαν φάτσα φόρα: Love never dies. Όταν πρωτομπήκε στο δωμάτιο, "This place looks like Hell. And I see you enjoy erotica, not porn" είπε ο καλός μου φίλος που έγινε στα 40 του πατέρας στις 12 του μηνός (αφού ούτε καν η στειρότητα, ή υπογονιμότητα, δεν είναι αθάνατη).

Το σλόγκαν, όπως αντιλαμβάνεστε, με είχε απασχολήσει πολύ στο μεταξύ σαν μάντρα, όχι σαν περιεχόμενο. Η αγάπη ουδέποτε πίπτει. Μαγιλίκι, αφθαρσία, βρυκολάκιασμα δηλαδή; Στάση; Όχι, μου είπε κάποτε ιεροκήρυκας και νυν μητροπολίτης, η αγάπη δεν είναι κατάσταση είναι διαρκές αγώνισμα (προσέξτε ορολογία δια χειρός Giannaras εδώ, ε;)

Αυτά λοιπόν. Πάω να δαγκώσω κανα λαιμό και να ξαπλώσω στο φέρετρο, όπως θα έλεγε κι ο πρώιμος Χάρυ Κλυν.

Είμαι, κατά κάποιον τρόπο, παιδί του Τσαγκαρουσιάνου. Νομίζω ότι το έχω ξαναπεί: το 01, εκείνη η υπέροχη επίθεση νέου στησίματος, νέων κειμένων, νέων εικόνων στον "γαμάω" κόσμο του Κλικ, έκανε τη ζωή μου ομορφότερη τότε και τελικά, με το να επευλογεί τις ευαισθησίες μου, με καθόρισε. Πάντοτε λοιπόν παρακολουθώ τα κείμενα του Σ.Τ. με ενδιαφέρον και συμπάθεια.

Αρθρογραφώ πάνω από ενάμισυ χρόνο σε εφημερίδα, επί χρήμασι (είπαμε: να μη χαλάμε την πιάτσα). Έχω γράψει μια μονογραφία που μού εξέδωσε ολλανδικός εκδοτικός οίκος, τριανταπέντε επιστημονικά άρθρα (τα δέκα είναι της προκοπής) κι έχω παρουσιάσει εξηνταπέντε ομιλίες και ανακοινώσεις. Το μυθιστόρημα που τελείωσα το 2003 πέρασε τον πρώτο κύκλο απορρίψεων (από πέντε εκδότες), στους οποίους το έστειλα κατόπιν προτροπών του Κουκουζέλη, και ετοιμάζεται για δεύτερο κύκλο: προχτές το έστειλα στο Μελάνι, κατόπιν παραινέσεων και πιέσεων του George Le Nonce αυτή τη φορά.

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να σας δώσω κάποια συμφραζόμενα ώστε να εξηγήσω ότι δεν είμαι ακριβώς λυσσασμένος να δημοσιευτώ και ότι, στον βαθμό που είμαι, το παλεύω αλλιώς. Επίσης, για να εξηγήσω ότι με κολακεύει αφάνταστα που ο Σ.Τ., σχεδόν νεανικό ίνδαλμά μου, επέλεξε να καλύψει τη μισή του στήλη σήμερα με ένα ποστάκι από εδώ μέσα. Ελπίζω αυτά τα δύο σημεία να έγιναν εντελώς σαφή. Συνεχίζω.

Αυτό που με πρόσβαλε και με ενόχλησε είναι ότι το έμαθα από την xilaren (ευχαριστώ!) πριν λίγες ώρες (είχα πάει να πάρω ρούχα στις εκπτώσεις και μετά πήγα στο γυμναστήριο -- Ελευθεροτυπία δε διαβάζω, έτσι κι αλλιώς).

Να υπενθυμίσω ότι στην πλευρική στήλη αυτού του μπλογκ λέει ξεκάθαρα ότι επιτρέπονται διάφορα αλλά ότι "δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια".

Φυσικά ούτε είμαι σε θέση να επιτρέπω ούτε έχω πρόθεση να απαγορεύω οτιδήποτε, ούτε είμαι κανας μισότρελος να απειλώ με δικαστήρια και τέτοιες κακομοιριές. Ωστόσο: η πλευρική στήλη δηλώνει ξεκάθαρα κάποιες επιθυμίες μου ως παραγωγού των εδώ κειμένων. Θα αποτελούσε λοιπόν ένδειξη καλών τρόπων και στοιχειώδους ευγένειας να γίνουν κάπως σεβαστές οι επιθυμίες μου αυτές: αν όχι να μου ζητηθεί εκ των προτέρων η συγκατάθεση να αναδημοσιευθεί το ποστάκι μου (την οποία με χαρά θα έδινα), τουλάχιστον να ενημερωθώ εκ των υστέρων.

Τέλος, το μπλογκ δεν είναι "του Sraosha" (όπως λέει εδώ, στο τέλος). Είναι και του Rakasha. Αυτό θα γίνει ξεκάθαρο στους προσεχείς μήνες, αφού ο Sraosha θα πάψει να γράφει εδώ μέσα για ένα διάστημα, εάν δεν υπάρξει κάποιου είδους "συγγνώμη". Παρότι είμαι ο ψευδώνυμος μαλάκας και παρότι ο Σ.Τ. είναι το σχεδόν νεανικό μου ίνδαλμα. Κάπως πρέπει να γίνει σαφές ότι κι ο ψευδώνυμος μαλάκας μπορεί να έχει λόγο για το πού εμφανίζονται κείμενά του. Σίγουρα πάντως διαθέτει αξιοπρέπεια.

Εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή,
εν μέρει και την ώρα να περάσω...

Και ο νοών νοείτω, κτλ.