8.7.08
Rakasha's Paris Vol. VI
City of Lights"Γιατί τη λένε 'πόλη του φωτός';", αναρωτήθηκε ειρωνικά o φίλος μου ο Αλέξανδρος χθες το πρωΐ έπειτα από έξι μέρες άστατης και ευμετάβολης διάθεσης του καιρού. Μετά από αναλύσεις, προτάσεις και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ επαϊόντων του Παρισιού και cognoscenti του Λονδίνου κατέληξα κι εγώ στο συμπέρασμα ότι ο καιρός τους είναι εξίσου ιδιότροπος, με το πρώτο να έχει ελαφρύ προβάδισμα στη ζέστη μόνο. Τώρα για τα σχετικά με το φως, νομίζω πως όσοι από μας εγκαταβιούν στις ελληνικές μεγαλουπόλεις (both of them) είμαστε οι τελευταίοι που δικαιούνται να κατηγορήσουν το Παρίσι: τα περί αττικού ουρανού, για παράδειγμα, στη σύγχρονη εποχή είναι μάλλον παπαριές. Έχοντας μεγαλώσει με ένα ολόκληρο τετράγωνο 50 Χ 50 cm αττικού ουρανού στο παράθυρό μου, δεξιά και πάνω από την απέναντι πολυκατοικία όταν βρέθηκα μπροστά στις vistas του κέντρου των ευρωπαϊκών πόλεων έμεινα από λέξεις και προσέφυγα στην ονοματοποιία της οικογένειας Ντακ, κάνοντας "γλουπ" για να εκφράσω την άποψή μου. Αντανακλάσεις σε γυάλινα κτίρια στο τέλος της μέρας, τα παιχνιδίσματα του ήλιου με τον οβελίσκο της Concorde, τα τεχνητά φώτα που φόρεσε ο πύργος για την προεδρία του Sarkozy στην Ε.Ε. (απορώ πως δεν έστησαν ακόμα την Carla στην κορυφή για να προσδώσει έξτρα βατ στις φωταψίες), κυριολεκτικό φως το Παρίσι διαθέτει παραπάνω από αρκετό. Αν προσθέσουμε και το μεταφορικό, από τους μεγάλους προβολείς του γνωστού αιώνα του Βολταίρου και της παρέας του ως τις μικρές λάμπες φθορισμού του σήμερα το ποσό που μαζεύεται είναι αρκετό για να αντισταθμίσει αρκετές μέρες βροχής το χρόνο. Στον άπλετο χώρο του Παρισιού εγκαθίσταται ικανό φως για όσους από εμάς έχουμε την ευχέρεια να απολαμβάνουμε ως επισκέπτες τη γοητεία του χωρίς να βιώνουμε τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματά του. Κάτι που μας επιτρέπει to always have Paris...
