Sraosha & Rakasha: Defining embarrassment

7.10.08

Defining embarrassment

Θυμάμαι την πρώτη μου έκθεση. Μετά τη θεωρία, τα μέρη γραμμένα στον πίνακα και επιμελώς αντιγραμμένα στο τετράδιο μάρκας «Διεθνές», best seller ράτσα των ‘80s, τις εξηγήσεις για το περιεχόμενο και υποτιθέμενα παραδείγματα προλόγου και επιλόγου, μας έστειλε για κολύμπι στα βαθιά του παραδοσιακά εναρκτήριου θέματος «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω». Η επτάχρονη εκδοχή του εαυτού μου που αντιμετώπισε τη λευκή (με γαλάζιες γραμμές) σελίδα βρέθηκε ξαφνικά μπροστά από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύντομης ζωής της: πώς να περιγράψει κάτι για το οποίο δεν είχε ιδέα και φιλοδοξούσε να μην έχει ιδέα έως ότου περάσουν πολλά ακόμη χρόνια (-«Μπαμπά, πότε δουλεύουμε οι άνθρωποι; – «Μετά το Λύκειο». Ου, τρέχα γύρευε δηλαδή, θα το σκεφτώ κατά το 1990, ας βγάλω τα Lego μου να παίξω τώρα). Το άγχος της πρώιμης απόφασης που θα καθόριζε το μέλλον μου, μια και καταλάβαινα τόσο από τους τύπους του αναγνωστικού («ο μπακάλης», ο «μανάβης», ο «γεωργός») όσο και από τα λεγόμενα της οικογένειας ότι άλλοι σκάβουν όλη μέρα και τους πονάει η μέση, όπως οι οικοδόμοι, ενώ άλλοι γράφουν όλη μέρα και τους πονάει το κεφάλι, όπως ο πατέρας μου, επιτεινόταν από το γεγονός ότι όφειλα να αποδώσω και ως «καλός μαθητής». Όχι γιατί έτσι θα διασφάλιζα απαραίτητα μια καλή δουλειά, η σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας δεν είχε τεθεί προτεσταντικά ως ζήτημα αναβολής της ικανοποίησης, αλλά παραδοσιοκρατικά και ως θέμα οικογενειακού στάτους: ο πατέρας μου ήταν «καλός μαθητής», άρα κι εγώ έπρεπε να είμαι «καλός μαθητής», ισχυριζόταν η γιαγιά μου. Η σύντομη ανταλλαγή ψιθύρων με τους διπλανούς (– «Τι θα βάλεις;» – «Γιατρός. Εσύ;») κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι επιλογές μας στη ζωή περιορίζονταν από τις λίγες εμπειρίες μας στο σχηματικό δίλημμα «μπάτσος ή αστροναύτης», το οποίο αντιδιαστέλλει ένα λειτούργημα με προσφορά στο κοινωνικό σύνολο (αστροναύτης) από ένα επάγγελμα με έντονο το στοιχείο του προσωπικούς κέρδους και προβολής (μπάτσος) – οκ, το αντίθετο, δεν ήμασταν τόσο κυνικοί ως πιτσιρίκια. Συμβιβάζοντας τις τυπικές απαιτήσεις του μαθήματος, τα οικογενειακά αιτήματα και την ανάγκη με τη φιλοτιμία άρχισα να γράφω στη δεξιά σελίδα (την «καλή»), η οποία ξέβαφε ήδη στο χέρι μου από τον ιδρώτα του άγχους. Η έκθεση με την εισαγωγική πρόταση «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω δάσκαλος. Γιατί δεν θέλω να μην ξέρουν τα παιδιά ποιο είναι το άλφα και ποιο το βήτα» σημείωσε παταγώδη αποτυχία για τρεις λόγους: 1) η δασκάλα δεν επηρεάστηκε από την απόπειρα γλυψίματος, για την ακρίβεια δεν την εξέλαβε καθόλου ως τέτοια, 2) η δομή «εγώ», τελεία, νέα πρόταση που ξεκινά με «γιατί», αλλαγή σειράς, φτου κι απ’ την αρχή, δεν θεωρήθηκε λυσιτελής επειδή ήταν παράθεση προτάσεων χωρίς παραγράφους, 3) η έκτασή της (μία σελίδα και δύο σειρές) μεγαλογράμματης γραφής θεωρήθηκε ανεπαρκής για την ανάπτυξη του θέματος.

Τουλάχιστον, όπως μου εκμυστηρεύθηκε στο διάλειμμα η Κατερίνα, η μαμά της της είχε πει ότι στην έκθεση μπορούμε να λέμε ψέμματα (είδος απαγορευμένο στην καθημερινή παιδική μας ζωή), άρα δεν ήμουν πραγματικά υποχρεωμένος να γίνω δάσκαλος όταν μεγαλώσω. Ήταν μια ανακούφιση, μπορούσα ακόμα να ελπίζω ότι θα γινόμουν μέλος της Ομάδας Τζι...

# posted by Rakasha @ 1:11 π.μ.