.comment-link {margin-left:.6em;}

28.10.08

 

Don't mess with the Zohan, ρε


ή Το ντάρμα του Ρακάσα

Πάνω που πήγαινα να κοιμηθώ, μετά από μια βραδυά οινοποσίας και γενικότερης μοσχοβολένιας ευδαιμονίας, μπήκε ο τέτοιος μέσα μου ('I don't need to sell my soul, he's already in me', που έλεγε κι ο ύμνος της εφηβείας μας) και γραφω αυτό.

Πολλά πράματα τελικά είναι ζήτημα περικειμένου ('κόντεξτ', ντε). Αλλιώς γράφεις όταν εμπνέεσαι από και απαντάς (έστω κι έμμεσα) σε τσαχπίνηδες, ευγενικούς και ευφυείς συμπλογκάδες, αλλιώς σούρνεσαι κι αντιδικείς και ζοχαδιάζεσαι και μεμψιμοιρείς όταν κινδυνεύεις να σε ποδοπατήσουν κάθε λογής ιεροεξεταστές και γίδια, αφού αποπατήσουν πάνω σου.

Πάλι μεταμπλόγκινγκ, δηλαδή. Χάλια μαύρα, παρακμή. Θέμα έκθεσης:

"Γιατί εγώ βαριέμαι πια να μπλογκάρω."
Τα σώψυχά μου δεν είχα ποτέ σκοπό να τα απλώσω μπουγαδικώς, αυτά είναι για τους φίλους, όχι για τα φόρα. Όταν το κάνω, πρόκειται για σώψυχα τουλάχιστον δεκαετίας, α λα αρχεία Φόρεϊν Όφις. Αλλά κι αυτό έχει καταντήσει αηδία: χεστήκατε στο κάτω-κάτω για τη σχέση μου με τον Μπετόβεν ή για προπολεμικά γκομενικά μου. Η επικαιρότητα σχολιάζεται καλύτερα από άλλους, συνήθως επαγγελματίες. Τα σπάνια καλά κείμενα που βρίσκω ονλάιν (απέραντα πληκτικό έχει καταντήσει το ίντερνετ: θα φταίει η διεστραμμένα συναρπαστική ζωή μου και το, ακόμα πιο ανώμαλο, ανανεωμένο ενδιαφέρον μου για τη δουλειά...), τα μπαζάρω. Αρχιμάστωρ Νέστωρ να γράφω δυσνόητα αλλά διαστημικά κείμενα δεν είμαι. Για το Κυπριακό γράφουν άλλοι καλύτερα, εγώ πλέον το αντιμετωπίζω σαν κακόγουστο και κουρασμένο γκραν-γκινιόλ. Τεράστιες βεβαιότητες δε διαθέτω, ώστε να γράφω παιδαγωγικά, δημηγορικά και απολογητικά κείμενα. Όλα όσα βλέπω, διαβάζω, ακούω, θέλω πια να τα μηρυκάζομαι πρώτα. Για καιρό, καμμιά φορά.

Γιατί να γράφω λοιπόν.

Και κυρίως: μοναξιά. Ο alberich (γκουρού μου), δε γράφει γιατί -- λέει -- δεν ξέρει να γράφει. Από κει να καταλάβετε. Άλλοι δε γράφουν για άλλους λόγους.

Άμα δε διαβάζεις, τι να γράψεις;

Πραγματικά βαρέθηκα. Διάβαζα τη βαρεμάρα που βγάζουνε τα κείμενά μου των τελευταίων μηνών και με πιάνει, τι άλλο, βαρεμάρα. Μετά από 400-τόσα ποστ δεν έμεινε κανένας στο στενάκι όπου παίζαμε, μόνον κάτι ανώμαλοι που μας μπανίζουν και μουρμουράνε, κάτι θεοσκοτωμένα χαζά και τα συνήθη κωλόπαιδα που θέλουνε να μας βάλουνε τρικλοποδιά για να σκάσουμε πάνω στην άσφαλτο.

Πρέπει να πάψω να φιλοτιμούμαι και να γράφω ψυχαναγκαστικά κάθε τόσο, πρέπει να ακολουθήσω το ντάρμα του Ρακάσα: "στη χάση και στη φέξη". Άμα υπάρξει καμμιά συνταρακτική αφορμή. Άντε, να λινκάρω τίποτα βίντεο πού και πού.

Όποιος θέλει ολόκληρο το μυθιστόρημα, να μου γράψει. Υπόσχομαι να απαντάω στα ιμέιλ.
Comments:
Κι όμως, θα σε συμβούλευα να το ξανασκεφτείς.
 
τα τελευταία σου ποστ δε βγάζουν βαρεμάρα, είσαι -όπως πάντα- πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. (αντιθέτως, εγώ παρατήρησα πως, με την επιστροφή στα θρανία, είχαν γίνει πιο προσωπικά)

αλλά ναι, ο ψυχαναγκασμός είναι κακό πράγμα
 
πλάκα πλάκα...
ε όχι στον ψυχαναγκασμό...
 
Γιά την απαράδεκτη απόφασή σας, παραπέμπετε στην ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Κατά τη γνώμη μου,έχετε ανοίξει την οδό από την αυτογνωσία προς την παντογνωσία(που είναι η βαρεμάρα)και δικαίως είστε προ των πυλών μιάς συγγραφικής έκρηξης.Θα χάσετε και θα χάσουμε άν την δείτε προσωπικά, ως απαξία.
 
Ὁλόκληρο τὸ μυθιστόρημα, παρακαλῶ.
 
update σχολίου:
Πλάκα, πλάκα..
Ε όχι και να λες είμαι το χ φύλο και να σε λένε γυναίκα ντε και καλά για ευνόητους λόγους υποτίμησης (αγαπητή xilaren επαναλάβατε την παλαιά τοποθέτηση σας επ' αυτού, merci)! Bρε τι πάθαίνει κανείς στα καλά του καθουμένου, μέχρι και αλλαγή φύλου (ήμουν εκτός τεχνολογίας)! :)
 
You write when you feel like it so writing does not become a burden. In (my) theory, at least...
 
Ας τα αυτά, και ξεκίνα να γράφεις το δεύτερο.
 
Παρομοίως αισθάνομαι.

Και αυτοπεριορίζομαι σε αυτό που μπορώ να κάνω πιο βολικά. Μουσική. Κι εσύ έχεις πεδίο. Αν βλέπεις αδιέξοδα στην εκφραστικότητά σου, καλλιέργησε το πεδίο σου. Προσωρινά. Μετά θα ξανάρθει και το ... άλλο. Που δεν είναι κάτι παραπάνω από το "γράφουμε για να δούμε". Και λίγο πιο φιλόδοξα:

"γράφουμε για να δούμε αν μας διαβάζουν".
 
Παρομοίως αισθάνομαι.

Και αυτοπεριορίζομαι σε αυτό που μπορώ να κάνω πιο βολικά. Μουσική. Κι εσύ έχεις πεδίο. Αν βλέπεις αδιέξοδα στην εκφραστικότητά σου, καλλιέργησε το πεδίο σου. Προσωρινά. Μετά θα ξανάρθει και το ... άλλο. Που δεν είναι κάτι παραπάνω από το "γράφουμε για να δούμε". Και λίγο πιο φιλόδοξα:

"γράφουμε για να δούμε αν μας διαβάζουν".
 
Και σαν τι θα κάνεις μωρέ με τα πλεονάσματά σου, που μπαίνει χειμώνας; Παπαπα. Μου θυμίζουμε ταινία, όπου όλοι πλέον εξουθενωμένοι παροτρύνουμε ο ένας τον άλλο να συνεχίσει, να μην εγκαταλείψει, και ας μας κοιτάνε κρυμμένοι γνωστοί-άγνωστοι γκερίλας και ας πέφτουν οβίδες και πάγος και ενίοτε ανία παραλυτική. Κάθε τόσο κάποιος εγκαταλείπει την προσπάθεια και μένει πίσω βυθιζόμενος σε μια κατάμαυρη σελίδα ή μουμιοποιημένος στο απολιθωμένο του μπλογκ.

Νυαχ. Υπενθυμίζω τα δυο βασικά δικαιώματα του ανέμελου μπλογκερ – δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να γράφει τακτικά, εκτός και αν είναι ο ολδ μπόι και του βγαίνει φυσικά, και 2ον , διατηρούμε το δικαίωμα στην ανοησία όποτε μας έρθει, διότι αλλιώς το όλον καταντά επαχθές.
 
Ωραία. Σχεδόν τίποτε δε θα μείνει να διαβάζουμε τώρα. :(

(promithea απίστευτο που σε ξαναβλέπω εδώ! να 'σαι πάντα καλά)
 
Βουρ στις αντανακλάσεις ! ;-)
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?