Εκτός από τον Alan Moore, ο οποίος το 1987 επέλεξε τον τίτλο Fearful Symmetry για το πέμπτο κεφάλαιο των Watchmen, William Blake διάβαζε εκείνο τον καιρό και ο J. M. DeMatteis. Σε μια εποχή που DC Comics και Marvel βρέθηκαν να πειραματίζονται με το ασυνήθιστο, ο DeMatteis κατόρθωσε να πείσει τους ιθύνοντες της δεύτερης να κυκλοφορήσουν με τον παραπάνω τίτλο εργασίας στη ναυαρχίδα των εκδόσεών τους μια σπουδή κλινικής ψυχολογίας μεταμφιεσμένη σε action story. Στο Kraven’s Last Hunt οι πρωταγωνιστές καταχρηστικά μόνο φορούν τις στολές τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Spider-Man, o Kraven ή ο Vermin, αλλά ο Peter Parker, o Sergei Kravinoff και ο Edward Whelan. To alter ego τους αποτελεί ουσιαστικά μια προβολή που ταλανίζει την ανθρώπινη υπόσταση (ως καθήκον, χρέος τιμής ή ζωώδες ένστικτο, κατά περίπτωση) και απειλεί την (κλονισμένη) διανοητική τους σταθερότητα. Αν και ο Parker είναι σαφώς ο sane σε αντιδιαστολή με τις insane περσόνες της ιστορίας, ο DeMatteis δεν παύει να γράφει για ένα πρόσωπο το οποίο στο σύμπαν της Marvel είθισται να θεωρείται από την πλειοψηφία όσων προστατεύει ως νευρωτική προσωπικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα, πολύ μακριά από τα έπη με χταπόδια και καλικάντζαρους, ήταν περισσότερο μια βόλτα στην άγρια πλευρά της ψυχοσύνθεσης ενός villain παρά μια τυπική χάρτινη έξοδος της μαύρης (τότε) στολής στην πόλη για να σώσει χήρες και ορφανά.# posted by Rakasha @ 5:14 μ.μ.
Εκτός από τον Alan Moore, ο οποίος το 1987 επέλεξε τον τίτλο Fearful Symmetry για το πέμπτο κεφάλαιο των Watchmen, William Blake διάβαζε εκείνο τον καιρό και ο J. M. DeMatteis. Σε μια εποχή που DC Comics και Marvel βρέθηκαν να πειραματίζονται με το ασυνήθιστο, ο DeMatteis κατόρθωσε να πείσει τους ιθύνοντες της δεύτερης να κυκλοφορήσουν με τον παραπάνω τίτλο εργασίας στη ναυαρχίδα των εκδόσεών τους μια σπουδή κλινικής ψυχολογίας μεταμφιεσμένη σε action story. Στο Kraven’s Last Hunt οι πρωταγωνιστές καταχρηστικά μόνο φορούν τις στολές τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Spider-Man, o Kraven ή ο Vermin, αλλά ο Peter Parker, o Sergei Kravinoff και ο Edward Whelan. To alter ego τους αποτελεί ουσιαστικά μια προβολή που ταλανίζει την ανθρώπινη υπόσταση (ως καθήκον, χρέος τιμής ή ζωώδες ένστικτο, κατά περίπτωση) και απειλεί την (κλονισμένη) διανοητική τους σταθερότητα. Αν και ο Parker είναι σαφώς ο sane σε αντιδιαστολή με τις insane περσόνες της ιστορίας, ο DeMatteis δεν παύει να γράφει για ένα πρόσωπο το οποίο στο σύμπαν της Marvel είθισται να θεωρείται από την πλειοψηφία όσων προστατεύει ως νευρωτική προσωπικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα, πολύ μακριά από τα έπη με χταπόδια και καλικάντζαρους, ήταν περισσότερο μια βόλτα στην άγρια πλευρά της ψυχοσύνθεσης ενός villain παρά μια τυπική χάρτινη έξοδος της μαύρης (τότε) στολής στην πόλη για να σώσει χήρες και ορφανά.
