6.11.08
Pride and Prejudice
Αποτελεί μια αλήθεια καθολικά αποδεκτή η διαπίστωση ότι έπειτα από την ήττα μιας μακρόχρονης διακυβέρνησης ενός κόμματος εξουσίας θα εμφανιστεί πάντοτε κάποιος ο οποίος θα δηλώσει με εμβρίθεια ότι για να ανακάμψει αυτό οφείλει να επιστρέψει στις βασικές αρχές που στην πορεία εγκατέλειψε και εν συνεχεία θα απαριθμήσει στομφωδώς τις πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα την προηγούμενη μόλις μέρα. Exhibit A: Ο συμπαθής κύριος Jeff Flake, Republican Representative from the 6th District of Arizona, ο οποίος επικαλείται τις τρίσημες θεότητες "limited government", "free market", "support for traditional values" ως ικέτης στο βωμό της σωτηρίας της ρηγκανικής επανάστασης. Το εν λόγω επιχείρημα έχει το πλεονέκτημα να απαντά στο προαιώνιο ερώτημα "φταίει το ζαβό το ριζικό μας / φταίει ο Θεός που μας μισεί / φταίει το κεφάλι το κακό μας / φταίει πρώτα απ' όλα το κρασί" (also known as "why me?") με το να προσπερνά έντεχνα όλες τις παραπάνω επιλογές στην ευθεία και να ρίχνει τις ευθύνες στο προπατορικό αμάρτημα που διέπραξε someone somewhere in summertime. Έχει και το μειονέκτημα να έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα και τώρα να της ζητά και διατροφή. Όχι γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη ο παράδεισος του πολιτικού φιλελευθερισμού (η Καλιφόρνια του 61% υπέρ των Δημοκρατικών υπερψήφισε ταυτόχρονα και την απαγόρευση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων) ή το φυτώριο φρέσκων καλλιεργειών της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά επειδή τριάντα χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας είναι πολλά για οποιονδήποτε πολιτικό χώρο. Τα trentes glorieuses της συντηρητικής επανάστασης του Ronald Reagan εξέπνευσαν χθες, όπως ακριβώς πριν από αυτά είχε πνεύσει τα λοίσθια το New Deal εν μέσω Lyndon Johnson, Βιετνάμ και culture wars, κατά ειρωνεία της τύχης στο Σικάγο του 1968...
Comments:
<< Home
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η διακυβέρνηση Ομπάμα θα είναι ουσιωδώς διαφορετική ως προς την ουσία της από την διακυβέρνηση Κλίντον, με την οποία μοιράζεται ρητορική - και στελέχη από ότι φαίνεται; η οικονομική συγκυρία από μόνη της;
Το βασικό και συντριπτικό πλεονέκτημα του Ομπάμα είναι πως δεν είναι Μπους. Είναι βέβαια αυτό λόγος πανηγυρισμών από μόνο του, αλλά αρκεί;
Το βασικό και συντριπτικό πλεονέκτημα του Ομπάμα είναι πως δεν είναι Μπους. Είναι βέβαια αυτό λόγος πανηγυρισμών από μόνο του, αλλά αρκεί;
Θα έλεγα ότι είναι παρακινδυνευμένο να πούμε οτιδήποτε από τώρα για τo πώς θα πολιτευθεί ο Obama. Τέτοιες μέρες το 2000, για παράδειγμα, μιλούσαμε για την παλινόρθωση του Bush πατρός χωρίς να προσέξουμε ότι οι συνεργάτες του που είχε κληρονομήσει ο υιός δεν ήταν οι πραγματιστές αλλά οι neocons. Και επειδή προτιμώ να βλέπω τα πρόσωπα ως εκφραστές κοινωνικών τάσεων παρά προνομιακούς φορείς της ιστορίας, θεωρώ ότι πιο σημαντική από τη νίκη του Obama είναι η διαφαινόμενη έκπτωση της ιδεολογικής κυριαρχίας των Ρεπουμπλικανών, κάτι που αποτελεί και προϋπόθεση για να δοκιμαστούν άλλες ιδέες και πολιτικές πέρα από τις "ηθικές αξίες" και την "περιορισμένη διακυβέρνηση". Η κρίση νομίζω ότι ήταν απλώς η χαριστική βολή σε μια σειρά από ξεφτισμένα επιχειρήματα που ήδη η προεδρία Bush είχε καταστήσει ανέκδοτα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
