Sraosha & Rakasha

Κι άλλο, κι άλλο!
 

Ρε γαμώτο, δεν μπορώ να βρω ένα άλλο μνημειώδες στιχούργημα που διδάχθηκα στο Πανεπιστήμιο (σε ένα -ολόκληρο!- από τα πρώτα κιόλας, τα τρυφερά μου, εξάμηνα), τον "Φανό του Κοιμητηρίου Αθηνών" του Δ. Παπαρρηγόπουλου.

Πάντως, από όλα τα επίθετα του Παράσχου, το πιο ευρηματικό θα συμφωνήσετε ότι είναι αυτό το "ταχείαν": σκοτεινό, μυστηριώδες, πολύσημο, αηδιαστικά πρόχειρο. Παρότι αυτά τα ποιηματάκια είναι τρανά εκθαμβωτικά σκουπίδια, η πραγματική τους λογοτεχνική αξία μάλλον έγκειται στην δυνατότητά τους να παρωδηθούν. Σάς θυμίζω (αν δεν θυμηθήκατε από μόνοι σας): "με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία, απ'την Υπάτη το'σκασα και πήγα στη Λαμία". Υποψιάζομαι πως και "τ'άλογο, τ'άλογο, Ομέρ Βρυώνη" (επίσης Γκάτσος) από κανέναν Σούτσο θα ξεπήδησε...
 

Ντροπή ντροπή ντροπή!

:-P

"τ'άλογο, τ'άλογο, Ομέρ Βρυώνη" είναι Βαλαωρίτης: "το Σούλι εχούμησε και μας πλακώνει"

Θα ανεβάσω τον "Φανό" αργότερα...
 

Ιιιι, χίλια σόρι... αλλά βέβαια, ο Σούτσος θα έλεγε "τον ίππον, τον ίππον, Αγαρηνέ" (α.ε.)
 

Παιδιά, συγγνώμη, είναι 20 τετράστιχες στροφές ο "Φανός", αποκλείεται να καθήσω να τις δακτυλογραφήσω...

Mea culpa
 

Ε ναι, φυσικό είναι. Νόμιζα ότι υπήρχε κάπου online και ότι υπήρχε η λύση της επικόλλησης. Εγώ τον θυμάμαι τον Φανό απλώς σαν το πιο ψυχρό κείμενο που έχω ποτέ διαβάσει. Ίσως και να είναι η εξωτερίκευση του δράματος ενός ανθρώπου που δεν νιώθει τίποτα, αλλά ξέρει όλες τις κατάλληλες λέξεις (δεν είναι τόσο προχειρολόγος ο Παπαρρηγόπουλος σαν τον Παράσχο, μού φαίνεται). α.ε.
 

Κι όμως, σήμερα το επίθετο romantic ανακαλεί στο μυαλό τριαντάφυλλα και dinner by candlelight αντί για κρύους τάφους, βρυκόλακες και consumptive beauties του 19ου αιώνα. «Μα τι ρομαντικός που είσαι, γλυκέ μου – Είναι γιατί θέλω να σε βαλσαμώσω, μικρή μου».