Sraosha & Rakasha

Όλοι σχεδόν όσοι ξέρω έχουν φύγει, η πόλη δεν είναι άδεια αλλά τώρα πια οι μετανάστες της φαίνονται περισσότερο. Μ' αρέσει αυτό, έτσι αναδύεται μια "άλλη πόλη μες στην πόλη", ίσως λίγο πιο χαρούμενη, πιο πηγαία. Ίσως.

Αυτό που πραγματικά θέλω να γράψω μου διαφεύγει. Όλα όσα ξέρω και νομίζω πως αναγνωρίζω γίνονται σιγά σιγά αλλόκοτα και αλλάζουν κάτω από τη μύτη μου. Άλλοτε εξακολουθούν να μου αρέσουν και να με συγκινούν -- να με ταράζουνε σχεδόν -- και έτσι αλλαγμένα που τα ξαναβρίσκω, άλλοτε μου προκαλούν έντονη απέχθεια πλέον, σχεδόν σπασμωδική. Πολλά παύουνε να με αγγίζουν εντελώς, γίνονται αδιάφορα και περνούν.

Ακούω τους ήχους από τον ακάλυπτο. Με ηρεμούν. Με μαγεύουν, με κάνουν να αισθάνομαι σαν παιδί, μαγεμένη ψυχή, που έλεγα παλιά. Μεγάλη επινόηση ο ακάλυπτος -- όπως και η ταράτσα, εκεί που πραγματικά αισθάνεσαι τι θα πει πόλη και αστικό τοπίο -- αλλά φαντάζομαι τα έχουνε πει αυτά οι πολεοδόμοι κι οι αρχιτέκτονες. Καλά τα λένε αυτοί, αλλά ποιος κάθεται να τους ακούσει. Σαν κι εμάς, ένα πράμα: ποιος μας ακούει.

Τώρα τελευταία, όλο και πιο τακτικά σκέφτομαι την Ψιλικατζού και όσα μάς γράφει. Με παρηγορεί να ξέρω πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι -- ιδίως σε εποχές όπως αυτή που νιώθω να πιάνω δυσανάλογα πολύ χώρο και έτσι καταλήγω να ντρέπομαι πολύ τους ανθρώπους.