28.10.07
Ζήτω το ουίσκι κι η ρετσίνα!
Χτες το νερό ήτανε κομμένο όλη μέρα. Μάλλον μας σβερκώθηκε πια κανονικά η λειψυδρία. Άλλωστε μέχρι στιγμής μια φορά έβρεξε από τον Ιούλιο.
Έψαχνα το I put a spell on youμε τον Johnny Lee Hooker και βρήκα κατά τύχη αυτό. Πρόκειται για ένα ελληνικό μπλογκ που λινκάρει (προς το παρόν) σε τρία μόνο: στο δικό μας (!), στον Πετεφρή (sallalahu alayhi wasallam) και στον Γιώργο Μίχο. Διάβασα πολύ το μπλογκ του Γ. Μίχου, το οποίο δεν ήξερα καθόλου· καιρό είχα να αφοσιώσω τόσην ώρα σε ένα μπλογκ. Στα κείμενά του βλέπω περισσότερο studium και λιγότερο ira, αν και θα μπορούσε κανείς να νομίσει το αντίστροφο εκ πρώτης όψεως. Σε πολλά από όσα λέει δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία, αφού κι όταν γράφει για να προγκήξει τους φίλους του (για να τον παραφράσω ελεύθερα), γράφει χωρίς τις κουτές βεβαιότητες ιδεολογικών κατασκευών ή τη θυμική φόρτιση και τον ηθικό πανικό που δημιουργούν οι "απαραίτητες αυταπάτες".
Τέλος πάντων, για να μη μιλάω σε μάκρος για κάτι που δε μελέτησα σε βάθος: η ανάρτησή του για αλβανικά δημοτικά τραγούδια που εξυμνούν τις ελληνικές νίκες στην Αλβανία, πέραν του ότι είναι αφιερωμένη και σ' εμένα (στα μαλακισμένα τα συνασπισμένα [...]), μου θύμισε ένα επεισόδιο των σχολικών μου χρόνων. Μετά το α λα μανιέρ ντε Ολντ Μπόυ, ακολουθεί ένα α λα μανιέρ ντε θας, δηλαδής (πάντα δοκιμάζω διάφορες στάσεις):
Μας είπε η δασκάλα στην τρίτη ή στην τετάρτη δημοτικού, την κυρία Πάνου εννοώ, που έμοιαζε στην Εντίτ Πιάφ όπως την έβλεπα στα εξώφυλλα δίσκων του πατέρα, να μαζέψουμε πληροφορίες για το '40.
Πάω καρφωτός στον παππού (αυτόν από την Πόλη)· το κουμμούνι (Θεός σχωρέσ' τονα), αντί για ηρωικούς τσολιάδες, δειλούς κοκορόφτερους μακαρονάδες και ηρωικές μάχες υπό την Αγία Σκέπη, μου έλεγε άλλ' αντ' άλλων: για λάσπη και κρυοπαγήματα, για ψείρες, για τους κουτοπόνηρους Αλβανούς ("ό,τι απόσταση ρωτάγαμε, 'ένα τσιγάρο δρόμος' απαντούσαν"), για απρόθυμους Εβραίους κληρωτούς που έλεγαν 'πόκο παλάβρας', για τους ευγενέστατους αιχμάλωτους Ιταλούς αξιωματικούς, για το τι βάρβαρο και κτηνώδες πράμα είναι ο πόλεμος, που κάνει τον δάσκαλο κτήνος και το παιδαρέλι μακελάρη, για κάτι άλλα άσχημα παιδάκια από τη Νάααπολη που έκλαιγαν και πότε ζητάγανε την Παναγία και πότε Τη βλαστημάγανε ('porca Madonna!'), ότι λαφυραγωγούσαν σαρδέλες κονσέρβα από τους αιχμαλωτισμένους Ιταλούς κι έτσι δεν πέθαναν της πείνας -- αφού ακόμα κι η γαλέτα τους έλειπε, ότι όταν τραυματίστηκε και τον έστειλαν πακέτο στο στρατιωτικό νοσοκομείο στη Φλώρινα, όσοι πήγαιναν προς το μέτωπο τον έλεγαν τυχεράκια, παλιοκερατά και πουστο-δεν-ξέρω-τι που τη σκαπούλαρε. Τέτοια πράματα. Μερικά τα ξαναβρήκα χρόνια αργότερα στην 'Πορεία προς το μέτωπο' του Ελύτη κι αναγάλλιασα. Ο παππούς όμως δεν εντυπωσιάστηκε, είχε δουλέψει για τον Μηνά Μυρτίδη: τον Σεφέρη τον είχε γνωρίσει, ο Κατσίμπαλης ήτανε φίλος του, "ο Ελύτης φτιάχνει τα σαπούνια που παίρνω από την Αγορά για τη γιαγιά σου".
Απελπίστηκα. Τι υλικό να πήγαινα στο σχολείο; Πήγα στον μπαμπά. Είχε (ευτυχώς) τον δίσκο της Βέμπο με την ελληνική σημαία (έτσι τη λέγαμε τότε: "ελληνική σημαία". Τώρα είναι η Σημαία σκέτο). Τον έβαλα και μου τον έγραψε σε κασέτα Maxell, πανευτυχής: κανένα άλλο παιδάκι δεν θα είχε κάτι τέτοιο να φέρει στην τάξη. Μάλιστα έκατσα και άκουσα την κασέτα ολόκληρη. Το εξής τραγούδι όμως μου χάλασε τη ζαχαρένια:
Τελικά δε θυμάμαι τι έγινε, νομίζω ότι η κασέτα έμεινε ακέραιη, γιατί σαν να θυμάμαι να αγωνιώ μήπως ακούσουμε τα τραγούδια της Β' πλευράς στην τάξη. Εξίσου βεβαίως θυμάμαι να σβήνει ο πατέρας μου την 'Ελληνοβρετανική συμμαχία', πατώντας το κουμπί της ηχογράφησης, πράγμα που μου έκανε εντύπωση, κι ας ίσως να μην έγινε τότε ακριβώς.
Πού θέλω να καταλήξω: άτιμο πράμα ο πόλεμος, σε βάζει να ψάλεις παιάνες στον εχτρό σου, μπας και σ' απαλλάξει από τον χειρότερο εχτρό σου.
Και τώρα, καληνύχτα.
Έψαχνα το I put a spell on you
Τέλος πάντων, για να μη μιλάω σε μάκρος για κάτι που δε μελέτησα σε βάθος: η ανάρτησή του για αλβανικά δημοτικά τραγούδια που εξυμνούν τις ελληνικές νίκες στην Αλβανία, πέραν του ότι είναι αφιερωμένη και σ' εμένα (στα μαλακισμένα τα συνασπισμένα [...]), μου θύμισε ένα επεισόδιο των σχολικών μου χρόνων. Μετά το α λα μανιέρ ντε Ολντ Μπόυ, ακολουθεί ένα α λα μανιέρ ντε θας, δηλαδής (πάντα δοκιμάζω διάφορες στάσεις):
Μας είπε η δασκάλα στην τρίτη ή στην τετάρτη δημοτικού, την κυρία Πάνου εννοώ, που έμοιαζε στην Εντίτ Πιάφ όπως την έβλεπα στα εξώφυλλα δίσκων του πατέρα, να μαζέψουμε πληροφορίες για το '40.
Πάω καρφωτός στον παππού (αυτόν από την Πόλη)· το κουμμούνι (Θεός σχωρέσ' τονα), αντί για ηρωικούς τσολιάδες, δειλούς κοκορόφτερους μακαρονάδες και ηρωικές μάχες υπό την Αγία Σκέπη, μου έλεγε άλλ' αντ' άλλων: για λάσπη και κρυοπαγήματα, για ψείρες, για τους κουτοπόνηρους Αλβανούς ("ό,τι απόσταση ρωτάγαμε, 'ένα τσιγάρο δρόμος' απαντούσαν"), για απρόθυμους Εβραίους κληρωτούς που έλεγαν 'πόκο παλάβρας', για τους ευγενέστατους αιχμάλωτους Ιταλούς αξιωματικούς, για το τι βάρβαρο και κτηνώδες πράμα είναι ο πόλεμος, που κάνει τον δάσκαλο κτήνος και το παιδαρέλι μακελάρη, για κάτι άλλα άσχημα παιδάκια από τη Νάααπολη που έκλαιγαν και πότε ζητάγανε την Παναγία και πότε Τη βλαστημάγανε ('porca Madonna!'), ότι λαφυραγωγούσαν σαρδέλες κονσέρβα από τους αιχμαλωτισμένους Ιταλούς κι έτσι δεν πέθαναν της πείνας -- αφού ακόμα κι η γαλέτα τους έλειπε, ότι όταν τραυματίστηκε και τον έστειλαν πακέτο στο στρατιωτικό νοσοκομείο στη Φλώρινα, όσοι πήγαιναν προς το μέτωπο τον έλεγαν τυχεράκια, παλιοκερατά και πουστο-δεν-ξέρω-τι που τη σκαπούλαρε. Τέτοια πράματα. Μερικά τα ξαναβρήκα χρόνια αργότερα στην 'Πορεία προς το μέτωπο' του Ελύτη κι αναγάλλιασα. Ο παππούς όμως δεν εντυπωσιάστηκε, είχε δουλέψει για τον Μηνά Μυρτίδη: τον Σεφέρη τον είχε γνωρίσει, ο Κατσίμπαλης ήτανε φίλος του, "ο Ελύτης φτιάχνει τα σαπούνια που παίρνω από την Αγορά για τη γιαγιά σου".
Απελπίστηκα. Τι υλικό να πήγαινα στο σχολείο; Πήγα στον μπαμπά. Είχε (ευτυχώς) τον δίσκο της Βέμπο με την ελληνική σημαία (έτσι τη λέγαμε τότε: "ελληνική σημαία". Τώρα είναι η Σημαία σκέτο). Τον έβαλα και μου τον έγραψε σε κασέτα Maxell, πανευτυχής: κανένα άλλο παιδάκι δεν θα είχε κάτι τέτοιο να φέρει στην τάξη. Μάλιστα έκατσα και άκουσα την κασέτα ολόκληρη. Το εξής τραγούδι όμως μου χάλασε τη ζαχαρένια:
ΕΛΛΗΝΟΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑΠάγωσα. Πάω στη μάνα μου. "Ρε μαμά, αυτό λέει 'βασιλιά' μέσα!" Σας υπενθυμίζω ότι είμαστε στην πρώτη πασοκοτετραετία, που κυβερνούσε ο κρατοκαταλύτης Άντικραϊστ-λαοπλάνος πατέρας του γιου του. "Βασιλιά είχαμε τότε", απαντάει η μάνα μου. Μουλαρώνω και πάω στον πατέρα μου τον ΚΚΕεσ. "Μπαμπά, να σβήσουμε το τραγούδι για τον βασιλιά." "Μα θα μείνει κενό στην κασέτα", απαντάει. Του εξηγώ ότι θα είναι περίεργο να παίξουμε στο σχολείο τραγούδι με βασιλιά. Συμφωνεί. Η μάνα μου ορύεται: "Δε θα αλλάξουμε την Ιστορία για τους κωλοπασόκους!" (τους οποίους είχε ψηφίσει ωστόσο κι αυτή πανηγυρικώς, όπως και όλη η κενωνία τότες.) "Αυτό είναι το τραγούδι, κι άμα δεν τους αρέσει, η κασέτα έχει κι άλλα!" Έλα όμως που το ελεγειακό 'Ζεχράααα, της Ελλάδος παιδιά' ήταν αμέσως μετά την 'Ελληνοβρετανική συμμαχία'.
Με τους Βρετανούς εμείς
έχουμε κοινά σημεία:
το συναίσθημα τιμής
και ψυχή στην τρικυμία.
Όπως αυτοί κι εμείς, παιδιά,
μ' ένα σκοπό: τη λευτεριά
και τον καλό μας βασιλιά!
Ζήτω το ουίσκι κι η ρετσίνα!
Τελικά δε θυμάμαι τι έγινε, νομίζω ότι η κασέτα έμεινε ακέραιη, γιατί σαν να θυμάμαι να αγωνιώ μήπως ακούσουμε τα τραγούδια της Β' πλευράς στην τάξη. Εξίσου βεβαίως θυμάμαι να σβήνει ο πατέρας μου την 'Ελληνοβρετανική συμμαχία', πατώντας το κουμπί της ηχογράφησης, πράγμα που μου έκανε εντύπωση, κι ας ίσως να μην έγινε τότε ακριβώς.
Πού θέλω να καταλήξω: άτιμο πράμα ο πόλεμος, σε βάζει να ψάλεις παιάνες στον εχτρό σου, μπας και σ' απαλλάξει από τον χειρότερο εχτρό σου.
Και τώρα, καληνύχτα.
27.10.07
cadenza
Επέστρεφα από τη Λεμεσό απόψε, όπου, ως γνωστόν,
Αυτό το κομμάτι λοιπόν διάλεξε ένας φίλος πριν πολλά πολλά χρόνια για να το δώσει ως εισαγωγική εξέταση σε ένα από αυτά τα ανελέητα και θηριώδη κονσερβατόρια της Γερμανίας (της Βαϊμάρης; της Βόννης; της Χαϊδελβέργης; θα σας γελάσω), όπου μπαίνεις μωρό και βγαίνεις φίρμα. Δεν ήταν πια μωρό, ούτε μάλλον ήθελε να γίνει φίρμα. Ήθελε όμως να σπουδάσει πιάνο στο καλύτερο δυνατό ώδείο. Έδωσε λοιπόν το πρώτο μέρος του 5ου για εισαγωγική εξέταση. Δεν έγινε δεκτός.
Το ακούω λοιπόν κάθε τόσο και δεν ακούω μόνο τον (αναχρονιστικά) γκλαμ-ροκ ακκισμό του μεγαλύτερου συνθέτη που έβγαλε η ανθρωπότητα -- σχωράτε με για το ότι είναι νεκρός λευκός άντρας. Δεν το ακούω μόνο για να το απολαύσω και να με κρατήσει ξύπνιο ενώ οδηγώ στον σκοτεινό αυτοκινητόδρομο που συνδέει μια θλιμμένη με μια θλιβερή πόλη, όπως απόψε. Καθώς ακούω το πιάνο να απαντάει μελωδικά και δεξιοτεχνικά στις ντραμ-ντραμ-ντραμ-ντρουμ συγχορδίες της ορχήστρας, ακούω τον Δημήτρη, άυπνο, μετά από μήνες μελέτης, με τα σπασμένα γερμανικά και τρέμοντας, να παίζει το εικοσάλεπτο πρώτο μέρος. Και να πέφτει ηρωικά.
Είχα πάρει μαζί μου να ακούσω για την επιστροφή στο σπίτι το 5ο κοντσέρτο του Μπετόβεν, αυτήν τη ζαμπόνηρη κι όλο φανφάρα και σαντιγές μουσική λιχουδιά. Πέρα από το για να με κρατήσει ξύπνιο με τον συνθηματολογικό του αλλά απολαυστικό στόμφο, το διάλεξα και για ακόμα έναν λόγο: είναι μεγάλο και δυσκολούτσικο, έως και πολύ δυσκολούτσικο.το άγριο γλέντι το ασιανό
το ιλαρώνουν οι θεοί της επαρχίας.
Αυτό το κομμάτι λοιπόν διάλεξε ένας φίλος πριν πολλά πολλά χρόνια για να το δώσει ως εισαγωγική εξέταση σε ένα από αυτά τα ανελέητα και θηριώδη κονσερβατόρια της Γερμανίας (της Βαϊμάρης; της Βόννης; της Χαϊδελβέργης; θα σας γελάσω), όπου μπαίνεις μωρό και βγαίνεις φίρμα. Δεν ήταν πια μωρό, ούτε μάλλον ήθελε να γίνει φίρμα. Ήθελε όμως να σπουδάσει πιάνο στο καλύτερο δυνατό ώδείο. Έδωσε λοιπόν το πρώτο μέρος του 5ου για εισαγωγική εξέταση. Δεν έγινε δεκτός.
Το ακούω λοιπόν κάθε τόσο και δεν ακούω μόνο τον (αναχρονιστικά) γκλαμ-ροκ ακκισμό του μεγαλύτερου συνθέτη που έβγαλε η ανθρωπότητα -- σχωράτε με για το ότι είναι νεκρός λευκός άντρας. Δεν το ακούω μόνο για να το απολαύσω και να με κρατήσει ξύπνιο ενώ οδηγώ στον σκοτεινό αυτοκινητόδρομο που συνδέει μια θλιμμένη με μια θλιβερή πόλη, όπως απόψε. Καθώς ακούω το πιάνο να απαντάει μελωδικά και δεξιοτεχνικά στις ντραμ-ντραμ-ντραμ-ντρουμ συγχορδίες της ορχήστρας, ακούω τον Δημήτρη, άυπνο, μετά από μήνες μελέτης, με τα σπασμένα γερμανικά και τρέμοντας, να παίζει το εικοσάλεπτο πρώτο μέρος. Και να πέφτει ηρωικά.
21.10.07
Tannhäuser
Πώς ένα τυπογραφικό λαθάκι μπορεί να γίνει αφορμή για βοννεγκουτικού τύπου ονειροπολήσεις:
Ηταν στις 19 Οκτωβρίου του 1945 όταν ο Ρίχαρντ Βάγκνερ (1813-1883) παρουσίαζε για πρώτη φορά, στη Δρέσδη, την όπερα «Τανχώυζερ». Ηταν 32 ετών και δοκίμαζε για πέμπτη φορά την τύχη του στο λυρικό θέατρο.Φαντάστηκα τον Βάγκνερ, ίσως από ένα λάθος χρονομηχανής, να συνθέτει απερίσπαστος μοχθώντας να καθιερωθεί ενώ η Γερμανία υπέκυπτε και τελικά να ανεβάζει το έργο του μέσα στα ερείπια της Δρέσδης, όπου μήνες πριν είχαν αναίτια και ασύγγνωστα καεί ζωντανοί από τις συμμαχικές βόμβες φωσφόρου ίσαμε 150.000 άνθρωποι -- όχι όμως ο ίδιος. Το γνωστό χορικό, που έχει έκτοτε υποφέρει τόσο στα χέρια των διαγουμιστών και των διαφημιστών, θα είχε ένα απόκοσμο, θρηνητικό βάθος.
17.10.07
Κρατίδγια
Α σιχτίρι πια με τα "κρατίδιo των Σκοπίων":
"Ελλάς Ηρώων Χώρα": 131.940 τετραγωνικά χιλιόμετρα
"Κρατίδιο των Σκοπίων": 25.333 τετραγωνικά χιλιόμετρα
"Μαρτυρική Κύπρος": 9.250 τετραγωνικά χιλιόμετρα μείον 3.355 τετραγωνικά χιλιόμετρα υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο μείον 123 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Βρετανικής Κυρίαρχης Βάσης Ακρωτηρίου μείον 130,8 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Βρετανικής Κυρίαρχης Βάσης Δεκέλειας.
Η Μάλτα είναι μικρότερη. Τη μεγάλωσαν στο χάρτη για να φαίνεται πάνω στα νέα κέρματα του ευρώ.
"Ελλάς Ηρώων Χώρα": 131.940 τετραγωνικά χιλιόμετρα
"Κρατίδιο των Σκοπίων": 25.333 τετραγωνικά χιλιόμετρα
"Μαρτυρική Κύπρος": 9.250 τετραγωνικά χιλιόμετρα μείον 3.355 τετραγωνικά χιλιόμετρα υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο μείον 123 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Βρετανικής Κυρίαρχης Βάσης Ακρωτηρίου μείον 130,8 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Βρετανικής Κυρίαρχης Βάσης Δεκέλειας.
Η Μάλτα είναι μικρότερη. Τη μεγάλωσαν στο χάρτη για να φαίνεται πάνω στα νέα κέρματα του ευρώ.
Tabula rasa
Αρχικά ήθελα να βάλω ζεύξεις-υποσημειώσεις (υπερκειμένου) σε αυτό το ποστάκι αλλά δεν ξέρω πώς. Οπότε, για να μη φανώ ντιπ για ντιπ αχάριστος απέναντι στην κασετίνα που μας δίνει ο blogger, θα βάλω τις υποσημειώσεις με μωβ μέσα στο κείμενο...
Η διαβίωση στην Κύπρο συνεπάγεται δεινή πνευματική και διανοητική [και σεξουαλική, άμα έρθεις μόνος / -η και δεν παντρευτείς ντόπια / -ο ή άμα δεν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις καμμιά σκλάβα ή καμμιά μοβόρα καμπαρετζού να γρυλλίζει 'buy me a drink, ρε'] στέρηση για τους ξένους. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια εδώ δεν είχα για συνδρομές σε περιοδικά, ταξίδια στο εξωτερικό για εκθέσεις, παραστάσεις και άλλα τέτοια, οι φίλοι μου και η μπλογκοκοινωνία στάθηκαν για μένα σωτήρια στο να αποφύγω τον ολοκληρωτικό μαρασμό, μιλώντας μου για το τι γίνεται στον κόσμο, μεταφέροντας την κριτική τους άποψη, προτείνοντάς μου όλα αυτά τα αμέτρητα που πρέπει να δω και να διαβάσω και δεν έχω υπόψη μου. Παράδειγμα:
Την τελευταία φορά που πήγα στην Αμερική βρήκα κοψοχρονιά [τα βιβλία είναι τζάμπα στην Αμερική: βρήκα κάποτε τον Ερωτόκριτο του Αλεξίου έξω από το Χάρβαρντ για $6] το βιβλίο The Blank Slate του Πίνκερ και το αγόρασα. Ο Πίνκερ [ευχαριστώ την xilaren για τη ζεύξη] ήταν αρχικά γλωσσολόγος-σόουμαν. Τα βιβλία του The Language Instinct [από το οποίο σχεδόν έμαθα γλωσσολογία] και Words and Rules είναι ωστόσο εξαιρετικά. Μετά προσχώρησε στην εξελικτική ψυχολογία [δηλαδή ότι η εξέλιξη, η φυσική επιλογή πιο συγκεκριμένα, μπορεί να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά] και εναγκαλίστηκε την υπόθεση του massive modularity [πώς το λέμε στο ελλήνικος; τελοσπάντων ότι δηλαδή ο νους αποτελείται εξ ολοκλήρου από γνωστικούς μηχανισμούς εξειδικευμένους σε πολύ συγκεκριμένες γνωστικές λειτουργίες]. Για το δεύτερο του την έπεσε ανελέητα και εύστοχα κόσμος όπως ο Stephen Jay Gould και, ακόμα χειρότερα για τον Πίνκερ, o Jerry Fodor [στο βιβλίο του 'The mind doesn't work that way' αλλά και εδώ (κι εδώ). Ευχαριστώ τον Rakasha για τις ζεύξεις].
Το Blank Slate είναι ένα μεγαλόπνοο βιβλίο. Ξεκινάει να ανατρέψει τρεις ιδέες που απαντούν στη βάση των σύγχρονων κοινωνικών επιστημών, αν και, ευτυχώς, οι κοινωνικές επιστήμες δεν είναι θεμελιωμένες πάνω τους: αυτή του Ευγενούς Αγρίου [noble savage, η αντίληψη ότι ο πολιτισμός διαφθείρει τον άνθρωπο και ότι οι 'πρωτόγονοι' είναι καλοκάγαθοι, οικολόγοι, ειρηνικοί, σοφοί, κάνουνε χαρούμενο σεξ κι όχι πόλεμο και ζούνε τ' όνειρο του αγκαλίτσα-μελισσάκι -- βλέπε το βιβλίο Παπαλάνγκι], αυτή του Πνεύματος της Μηχανής [ότι υπάρχει μια άυλη ψυχή που εμψυχώνει το σώμα -- ενδεχομένως ο όρος 'ψυχή της μηχανής' να ήταν ακριβέστερος] και αυτή της Tabula Rasa [του Locke: ότι ο άνθρωπος είναι ένα αδιαμόρφωτο πράμα στη γέννηση, μέσα στο οποίο το περιβάλλον και η κουλτούρα εντυπώνουν όλα όσα θα γίνει. Πολύ πριν τον Πίνκερ, την tabula rasa τη μουτζούρωσε ο Leibnitz κι ο μουρλόγερος ο Καντ -- αυτά τα συζήτησα με την Εύη τη φίλη μου που διδάσκει φιλοσοφία] . Αφήνοντας στην άκρη το massive modularity, στο Blank Slate προωθεί την άποψη ότι μεγάλο μέρος της ανθρώπινης φύσης, και της ανθρώπινης ψυχολογίας συμπεριλαμβανομένης, είναι έμφυτο, γενετικά καθορισμένο. Ως τέτοιο, αυτό το μέρος του ανθρώπινης φύσης είναι αποτέλεσμα όχι απλώς της εξέλιξης (πράγμα αναπόφευκτο) αλλά της φυσικής επιλογής και μόνο. Λόγου χάρη, οργανωνόμαστε σε οικογένειες, βλέπουμε σε τρεις διαστάσεις και τσαμπουκαλευόμαστε επειδή αυτές οι συμπεριφορές μάς έδιναν εξελικτικά πλεονεκτήματα (δηλαδή απογόνους) τον καιρό που ήμασταν τροφοσυλλέκτες.
Το βιβλίο έχει μια ιδιομορφία: η επιχειρηματολογία του για την ύπαρξη, σταθερότητα και καθολικότητα αυτού που λέμε ανθρώπινη φύση είναι πειστικότατη. Ωστόσο, οι ερμηνείες του σχετικά με το γιατί η ανθρώπινη φύση είναι όπως είναι -- κι όχι αλλιώς -- αφορμώνται από την αντίληψη της φυσικής επιλογής ανάμεσα σε φαινότυπους [αφού όταν διαλέγεις σύντροφο για αναπαραγωγή, δεν τσεκάρεις τον γονότυπό του / της] ως του μόνου εξελικτικού παράγοντα. Εδώ ακριβώς αρχίζουν τα προβλήματα. Επιπλέον, τα κεφάλαια του βιβλίου για την τέχνη και την πολιτική είναι ρηχά και αφελή, ενώ το κεφάλαιο για τις διαφορές των φύλων ανακατωμένος ο ερχόμενος. Παρόλα αυτά, τα κεφάλαια για τα ερευνητικά ήθη των αμερικανών ανθρωπολόγων, τη σεξουαλική συμπεριφορά και τον βιασμό είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Εν κατακλείδι: το βιβλίο σκίζει στο ότι προσφέρει ένα πανόραμα της ανθρώπινης φύσης και ότι αποτελεί συμβολή στην αναίρεση των τριών δογμάτων που, κατά τον Πίνκερ, συνιστούν άρνησή της. Γίνεται ενδιαφέρον όταν ανατέμνει τη φύση της κουλτούρας ενώ πολύ λιγότερο πειστική είναι η ερμηνευτική γραμμή που υιοθετεί, κατά την τακτική της εξελικτικής ψυχολογίας, της ανθρώπινης φύσης ως προϊόντος αποκλειστικά της φυσικής επιλογής. Το ίδιο το βιβλίο είναι πάντως εγκυκλοπαιδικό στην πολυμάθειά του, εξαίσια καλογραμμένο και με επιχειρήματα αρκούντως αποστρογγυλεμένα ώστε να τα κατανόησει κανείς και να αποφασίσει εάν τον πείθουν ή όχι.
[Όπως είδατε, το ποστ αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τους φίλους και τους μπλογκόφιλους. Σας ευχαριστώ.]
Η διαβίωση στην Κύπρο συνεπάγεται δεινή πνευματική και διανοητική [και σεξουαλική, άμα έρθεις μόνος / -η και δεν παντρευτείς ντόπια / -ο ή άμα δεν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις καμμιά σκλάβα ή καμμιά μοβόρα καμπαρετζού να γρυλλίζει 'buy me a drink, ρε'] στέρηση για τους ξένους. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια εδώ δεν είχα για συνδρομές σε περιοδικά, ταξίδια στο εξωτερικό για εκθέσεις, παραστάσεις και άλλα τέτοια, οι φίλοι μου και η μπλογκοκοινωνία στάθηκαν για μένα σωτήρια στο να αποφύγω τον ολοκληρωτικό μαρασμό, μιλώντας μου για το τι γίνεται στον κόσμο, μεταφέροντας την κριτική τους άποψη, προτείνοντάς μου όλα αυτά τα αμέτρητα που πρέπει να δω και να διαβάσω και δεν έχω υπόψη μου. Παράδειγμα:
Την τελευταία φορά που πήγα στην Αμερική βρήκα κοψοχρονιά [τα βιβλία είναι τζάμπα στην Αμερική: βρήκα κάποτε τον Ερωτόκριτο του Αλεξίου έξω από το Χάρβαρντ για $6] το βιβλίο The Blank Slate του Πίνκερ και το αγόρασα. Ο Πίνκερ [ευχαριστώ την xilaren για τη ζεύξη] ήταν αρχικά γλωσσολόγος-σόουμαν. Τα βιβλία του The Language Instinct [από το οποίο σχεδόν έμαθα γλωσσολογία] και Words and Rules είναι ωστόσο εξαιρετικά. Μετά προσχώρησε στην εξελικτική ψυχολογία [δηλαδή ότι η εξέλιξη, η φυσική επιλογή πιο συγκεκριμένα, μπορεί να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά] και εναγκαλίστηκε την υπόθεση του massive modularity [πώς το λέμε στο ελλήνικος; τελοσπάντων ότι δηλαδή ο νους αποτελείται εξ ολοκλήρου από γνωστικούς μηχανισμούς εξειδικευμένους σε πολύ συγκεκριμένες γνωστικές λειτουργίες]. Για το δεύτερο του την έπεσε ανελέητα και εύστοχα κόσμος όπως ο Stephen Jay Gould και, ακόμα χειρότερα για τον Πίνκερ, o Jerry Fodor [στο βιβλίο του 'The mind doesn't work that way' αλλά και εδώ (κι εδώ). Ευχαριστώ τον Rakasha για τις ζεύξεις].
Το Blank Slate είναι ένα μεγαλόπνοο βιβλίο. Ξεκινάει να ανατρέψει τρεις ιδέες που απαντούν στη βάση των σύγχρονων κοινωνικών επιστημών, αν και, ευτυχώς, οι κοινωνικές επιστήμες δεν είναι θεμελιωμένες πάνω τους: αυτή του Ευγενούς Αγρίου [noble savage, η αντίληψη ότι ο πολιτισμός διαφθείρει τον άνθρωπο και ότι οι 'πρωτόγονοι' είναι καλοκάγαθοι, οικολόγοι, ειρηνικοί, σοφοί, κάνουνε χαρούμενο σεξ κι όχι πόλεμο και ζούνε τ' όνειρο του αγκαλίτσα-μελισσάκι -- βλέπε το βιβλίο Παπαλάνγκι], αυτή του Πνεύματος της Μηχανής [ότι υπάρχει μια άυλη ψυχή που εμψυχώνει το σώμα -- ενδεχομένως ο όρος 'ψυχή της μηχανής' να ήταν ακριβέστερος] και αυτή της Tabula Rasa [του Locke: ότι ο άνθρωπος είναι ένα αδιαμόρφωτο πράμα στη γέννηση, μέσα στο οποίο το περιβάλλον και η κουλτούρα εντυπώνουν όλα όσα θα γίνει. Πολύ πριν τον Πίνκερ, την tabula rasa τη μουτζούρωσε ο Leibnitz κι ο μουρλόγερος ο Καντ -- αυτά τα συζήτησα με την Εύη τη φίλη μου που διδάσκει φιλοσοφία] . Αφήνοντας στην άκρη το massive modularity, στο Blank Slate προωθεί την άποψη ότι μεγάλο μέρος της ανθρώπινης φύσης, και της ανθρώπινης ψυχολογίας συμπεριλαμβανομένης, είναι έμφυτο, γενετικά καθορισμένο. Ως τέτοιο, αυτό το μέρος του ανθρώπινης φύσης είναι αποτέλεσμα όχι απλώς της εξέλιξης (πράγμα αναπόφευκτο) αλλά της φυσικής επιλογής και μόνο. Λόγου χάρη, οργανωνόμαστε σε οικογένειες, βλέπουμε σε τρεις διαστάσεις και τσαμπουκαλευόμαστε επειδή αυτές οι συμπεριφορές μάς έδιναν εξελικτικά πλεονεκτήματα (δηλαδή απογόνους) τον καιρό που ήμασταν τροφοσυλλέκτες.
Το βιβλίο έχει μια ιδιομορφία: η επιχειρηματολογία του για την ύπαρξη, σταθερότητα και καθολικότητα αυτού που λέμε ανθρώπινη φύση είναι πειστικότατη. Ωστόσο, οι ερμηνείες του σχετικά με το γιατί η ανθρώπινη φύση είναι όπως είναι -- κι όχι αλλιώς -- αφορμώνται από την αντίληψη της φυσικής επιλογής ανάμεσα σε φαινότυπους [αφού όταν διαλέγεις σύντροφο για αναπαραγωγή, δεν τσεκάρεις τον γονότυπό του / της] ως του μόνου εξελικτικού παράγοντα. Εδώ ακριβώς αρχίζουν τα προβλήματα. Επιπλέον, τα κεφάλαια του βιβλίου για την τέχνη και την πολιτική είναι ρηχά και αφελή, ενώ το κεφάλαιο για τις διαφορές των φύλων ανακατωμένος ο ερχόμενος. Παρόλα αυτά, τα κεφάλαια για τα ερευνητικά ήθη των αμερικανών ανθρωπολόγων, τη σεξουαλική συμπεριφορά και τον βιασμό είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Εν κατακλείδι: το βιβλίο σκίζει στο ότι προσφέρει ένα πανόραμα της ανθρώπινης φύσης και ότι αποτελεί συμβολή στην αναίρεση των τριών δογμάτων που, κατά τον Πίνκερ, συνιστούν άρνησή της. Γίνεται ενδιαφέρον όταν ανατέμνει τη φύση της κουλτούρας ενώ πολύ λιγότερο πειστική είναι η ερμηνευτική γραμμή που υιοθετεί, κατά την τακτική της εξελικτικής ψυχολογίας, της ανθρώπινης φύσης ως προϊόντος αποκλειστικά της φυσικής επιλογής. Το ίδιο το βιβλίο είναι πάντως εγκυκλοπαιδικό στην πολυμάθειά του, εξαίσια καλογραμμένο και με επιχειρήματα αρκούντως αποστρογγυλεμένα ώστε να τα κατανόησει κανείς και να αποφασίσει εάν τον πείθουν ή όχι.
[Όπως είδατε, το ποστ αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τους φίλους και τους μπλογκόφιλους. Σας ευχαριστώ.]
16.10.07
Οι νέοι, τα μηχανάκια τους κι οι πεταλούδες
Πονάει η κοιλιά μου.
Μπορεί να φταίει και που πήγα κατά τις τρεις να πάρω γάλα για αύριο κι είδα το πρωτοσέλιδο της Στερεοτυπίας για τη χτεσινή παγκόσμια (;) ημέρα μπλογκαρίσματος κατά της ρύπανσης. Κοιτώντας λοξά διάβασα ότι εκατομμύρια νέοι που αγωνιούν διαμαρτυρήθηκαν κατά του επικείμενου ξεσπιτώματος των πιγκουίνων (και κάτι μαυριδερών που πάνε και ζούνε στις εκβολές ποταμών) μέσα από τα μπλόγκζ τουζ.
"Μπαμπά, πού πήγαν οι πεταλούδες;" Ρώτα, παιδί μου, τους όλο πόζα, στόμφο κι ημιμάθεια συντάκτες Απογευματινής Αδέσμευτης Εφημερίδας που έχει αναγάγει τη "μαχητική δημοσιογραφία" σε εντυπωσιασμό, συνθηματολογία και συναισθηματισμούς τύπου Τατιάνας.
Μπορεί να φταίει και που πήγα κατά τις τρεις να πάρω γάλα για αύριο κι είδα το πρωτοσέλιδο της Στερεοτυπίας για τη χτεσινή παγκόσμια (;) ημέρα μπλογκαρίσματος κατά της ρύπανσης. Κοιτώντας λοξά διάβασα ότι εκατομμύρια νέοι που αγωνιούν διαμαρτυρήθηκαν κατά του επικείμενου ξεσπιτώματος των πιγκουίνων (και κάτι μαυριδερών που πάνε και ζούνε στις εκβολές ποταμών) μέσα από τα μπλόγκζ τουζ.
"Μπαμπά, πού πήγαν οι πεταλούδες;" Ρώτα, παιδί μου, τους όλο πόζα, στόμφο κι ημιμάθεια συντάκτες Απογευματινής Αδέσμευτης Εφημερίδας που έχει αναγάγει τη "μαχητική δημοσιογραφία" σε εντυπωσιασμό, συνθηματολογία και συναισθηματισμούς τύπου Τατιάνας.
8.10.07
Running out of lullabies
«Σμπαρεκουάκ!», αναφώνησα διαβάζοντας καθυστερημένα μέρος των δηλώσεων του παμμέγιστου Καρατζαφέρη στη Βουλή. Σε μια κορύφωση ρητορικού μεγαλείου απεφάνθη ότι «οι ιστορικοί δεν δικαιούνται να κρίνουν την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Αν είναι έτσι, να τους φέρουμε εδώ μέσα» – για να τον αντικαταστήσουν προφανώς στα νεόκοπα καθήκοντά του ως πομφολυγάρχη. Το συντριπτικό επιχείρημα που ο αρχηγός κατάφερε στο γυάλινο σαγόνι της επικατάρατης φάρας των καλαμαράδων αναιρεί βέβαια ευθέως όλη την προηγούμενη εκστρατεία του εναντίον του τρισκατάρατου βιβλίου: είναι εξίσου σαφές ότι οι πολιτικοί δεν διαθέτουν τα εχέγγυα ώστε να κρίνουν την τρέχουσα ιστορική πραγματικότητα, η οποία αντί χαρισμάτων που προσιδιάζουν σε εκσκαπτικά μηχανήματα απαιτεί μελέτη και εξοικείωση με συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο. Ωστόσο, γνωρίζω ότι άλλος είναι ο βαθύτερος στόχος του: να διασφαλίσει την επαγγελματική αποκατάσταση των απανταχού αχρείαστων ιστορικών. Εφόσον η τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα δεν μπορεί να κριθεί από τους ιστορικούς κι εφόσον ούτε η παρελθούσα πολιτική πραγματικότητα μπορεί να κριθεί από τους ιστορικούς, αφού, ως γνωστόν, history is past politics, το μόνο που τους μένει είναι πράγματι να ενδυθούν ένα σινιέ σακάκι, από αυτά που εγκρίνουν για το κοινοβούλιο οι νεοεκλεγέντες βουλευτές/ενδυματολόγοι του ΛΑΟΣ, ή να προμηθευτούν μια μίτρα και μια αγιαστούρα και να επιδοθούν στα αγαπημένα χόμπι του αρχηγού, του μητροπολίτη Θεσ/νίκης και των συν αυτοίς.
6.10.07
Κυπριακό εικονογραφημένο
Ι.
Ένας από τους λόγους που το Κυπριακό φαντάζει ανεπίλυτο και πλήρως ακατανόητο στο ελληνικό κοινό (και δε λέω 'ελλαδικό' ακριβώς για να συμπεριλάβω και τους Ελληνοκυπρίους, ιδίως τους κάτω των 40) είναι γιατί από την επίσημη ελληνική προπαγάνδα προσφέρεται ως ένα ασυνάρτητο αφήγημα που συνοψίζεται ως εξής: 1960, ανεξαρτησία· 1974 εισβολή. Η τρομοκρατία / ανταρσία / εξέγερση / σύγκρουση του '63-'64 αποσιωπάται εντελώς. Κάποιες πληροφορίες εδώ.
Στον βαθμό που η πλευρά μας ασχολείται με τη ρίζα του κακού (από τα ματωμένα Χριστούγεννα του '63 μέχρι την ανάκρουση πρύμνας των Τούρκων τον Αύγουστο του '64, αφού έριξαν τις ναπάλμ τους και τους έτριξαν τα δόντια οι ΗΠΑ), την υποσημειώνει ως 'ταραχές', αποσιωπώντας τις βιαιότητες, τις σφαγές, τις βαρβαρότητες, τους πρόσφυγες και τη διχοτόμηση Λευκωσίας και Αμμοχώστου. Παρότι και οι δύο πλευρές επέδειξαν ζηλευτή προθυμία να σφαγιάσουν, να μακελέψουν και να σκάψουν ομαδικούς τάφους, αναμφισβήτητα οι Τουρκοκύπριοι ήτανε τα θύματα εκείνης της περιόδου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά κουτοπόνηρο λεβαντίνο δημοτικό σύμβουλο όταν πρωτοεπισκέφτηκα το 2002 το εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο χωριό Άγιος Σωζόμενος. Πριν με πείτε οριενταλιστή, να σπεύσω να εξηγήσω ότι η λεβαντίνικη κουτοπονηριά του Κυπραίου είναι πανομοιότυπη με του Έλληνα, του Βαλκάνιου, του Κατωιταλού -- κάθε πρώην και νυν δούλου, δηλαδή. Συνεχίζω. Ο κουτοπόνηρος κύριος, αφού βεβαιώθηκε ότι είμαι 'εξ Ελλάδος' (άρα κάργα άσχετος για όσα κεφαλαιώδους σπουδαιότητας και πανελληνίου ενδιαφέροντος αφορούν τη Νήσο), ισχυρίστηκε ότι ναι μεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι στον Άγιο Σωζόμενο αλλά ότι έφυγαν αυθόρμητα πριν τον πόλεμο (έτσι λένε την εισβολή του '74 εδώ). Όταν ρώτησα πού είναι το τζαμί, μου είπε ότι δεν είχαν. Δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω γιατί το χωριό είναι ολόκληρο ερείπια.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το εξαιρετικό λεύκωμα Century από τη Phaidon, ίσως το μόνο βιβλίο Ιστορίας που χρειάζονται τα παιδιά μας (έτσι πώς καταντήσαμε).
Ένας από τους λόγους που το Κυπριακό φαντάζει ανεπίλυτο και πλήρως ακατανόητο στο ελληνικό κοινό (και δε λέω 'ελλαδικό' ακριβώς για να συμπεριλάβω και τους Ελληνοκυπρίους, ιδίως τους κάτω των 40) είναι γιατί από την επίσημη ελληνική προπαγάνδα προσφέρεται ως ένα ασυνάρτητο αφήγημα που συνοψίζεται ως εξής: 1960, ανεξαρτησία· 1974 εισβολή. Η τρομοκρατία / ανταρσία / εξέγερση / σύγκρουση του '63-'64 αποσιωπάται εντελώς. Κάποιες πληροφορίες εδώ.
Στον βαθμό που η πλευρά μας ασχολείται με τη ρίζα του κακού (από τα ματωμένα Χριστούγεννα του '63 μέχρι την ανάκρουση πρύμνας των Τούρκων τον Αύγουστο του '64, αφού έριξαν τις ναπάλμ τους και τους έτριξαν τα δόντια οι ΗΠΑ), την υποσημειώνει ως 'ταραχές', αποσιωπώντας τις βιαιότητες, τις σφαγές, τις βαρβαρότητες, τους πρόσφυγες και τη διχοτόμηση Λευκωσίας και Αμμοχώστου. Παρότι και οι δύο πλευρές επέδειξαν ζηλευτή προθυμία να σφαγιάσουν, να μακελέψουν και να σκάψουν ομαδικούς τάφους, αναμφισβήτητα οι Τουρκοκύπριοι ήτανε τα θύματα εκείνης της περιόδου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά κουτοπόνηρο λεβαντίνο δημοτικό σύμβουλο όταν πρωτοεπισκέφτηκα το 2002 το εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο χωριό Άγιος Σωζόμενος. Πριν με πείτε οριενταλιστή, να σπεύσω να εξηγήσω ότι η λεβαντίνικη κουτοπονηριά του Κυπραίου είναι πανομοιότυπη με του Έλληνα, του Βαλκάνιου, του Κατωιταλού -- κάθε πρώην και νυν δούλου, δηλαδή. Συνεχίζω. Ο κουτοπόνηρος κύριος, αφού βεβαιώθηκε ότι είμαι 'εξ Ελλάδος' (άρα κάργα άσχετος για όσα κεφαλαιώδους σπουδαιότητας και πανελληνίου ενδιαφέροντος αφορούν τη Νήσο), ισχυρίστηκε ότι ναι μεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι στον Άγιο Σωζόμενο αλλά ότι έφυγαν αυθόρμητα πριν τον πόλεμο (έτσι λένε την εισβολή του '74 εδώ). Όταν ρώτησα πού είναι το τζαμί, μου είπε ότι δεν είχαν. Δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω γιατί το χωριό είναι ολόκληρο ερείπια.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το εξαιρετικό λεύκωμα Century από τη Phaidon, ίσως το μόνο βιβλίο Ιστορίας που χρειάζονται τα παιδιά μας (έτσι πώς καταντήσαμε).
ΙΙ.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλλος εξήγησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι είναι κατά μιας ομοσπονδιακής λύσης για την Κύπρο σύμφωνα με την οποία τα συνιστώντα κρατίδια θα είναι εθνοτικώς αμιγή. Συμφωνώ. Αλλώστε γι' αυτό και το σχέδιο Αννάν προέβλεπε την επιστροφή του 1/3 των Ελληνοκυπρίων προσφύγων στις εστίες τους στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο (σε ό,τι θα τους έμενε δηλαδή, μετά την επιστροφή εδαφών όπως η Αμμόχωστος, η Μόρφου κ.τ.λ. στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο).
Αλλά δε βαριέσαι. Αφού πια κλειδώσαμε (όπως έλεγε κι ο εθνικός Σημίτης) τη διχοτόμηση. Και μάλιστα μια διχοτόμηση όπου οι Τουρκοκύπριοι (θα) έχουν δικαιώματα και στον Νότο. Εν ολίγοις, το Κυπριακό τελείωσε, άμετε στα σπίτια σας. Εκτός από τους πρόσφυγες, έτσι;
Παρακάτω σας δίνω τον χάρτη της Κύπρου το 2046, μέσω ΙΚΕΑ:
Όπως και παλιότερα, κόβω τα σχόλια. Αντιδράστε από μέσα σας, που λέει κι ένας ντόπιος μπλογκάς.
4.10.07
Αθήνα και πάλι (Αθήνα)
(από τον Σαλάτα και πάλι)
Αυτό το τραγουδάκι είναι ένα από όσα μουρμούριζε ο παππούς (ο πολίτης) όταν είχε κεφάκια. Γιατί; Τι του άρεσε σ' αυτή την πόλη; Αυτουνού που ήταν εκ Βασιλευούσης ορμώμενος; "Α, εδώ έχει πολύ καλύτερο κλίμα", έλεγε. Ζώντας στη Λευκωσία έχω έρθει στα λόγια του ξανά και ξανά.
Ξεκινώντας από ένα σχόλιο σε προηγούμενο ποστ μου για την Αθήνα ήθελα να βγω λίγο από την Αθήνα και να μιλήσω για κάτι πιο γενικό, κατά παρέκκλιση από την απόφαση-διάθεσή μου να μην ξανασχοληθώ με το ζήτημα 'ελληνική πραγματικότητα'. Αφορμή μου έδωσε πάλι η Σώτη Τριανταφύλλου, με την οποία φυσικά βρίσκομαι σε αντιστικτική διανοητική ζεύξη τηλεπαθητικού τύπου (αφού εξυπακούεται ότι μάλλον δεν πρέπει να διαβάζει μπλόγκια).
Είπα λοιπόν στο προηγούμενο ποστάκι ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε τα προβλήματα της μεγαλούπολης από αυτά της Αθήνας. Ακόμα πιο πέρα, στο σχόλιο του S G ανοίγεται μπροστά μας ακόμα μια διάσταση των προβλημάτων των πόλεών μας: πολλά προβλήματά τους είναι απλώς προβλήματα της κοινωνίας μας.
Για παράδειγμα: Κάποτε μίλησα για την αδιαφορία του Έλληνα για τον δημόσιο χώρο. Επίσης, ο S G θίγει το ζήτημα της αδιαφορίας μας και της απέχθειάς μας για τους ανάπηρους, τους ανήμπορους (και τους άλλους γενικά, θα πρόσθετα εγώ): "Μακριά από μας κι όπου θέλουν να πάνε". Θυμάμαι σχετικά όταν πρωτοεισήχθηκαν τα λεωφορεία με ράμπες στην Αθήνα: περίμενα σε μια στάση δίπλα σε έναν χρήστη αναπηρικού καροτσιού. Το λεωφορείο, νέου τύπου, πλησίασε κι ο άνθρωπος σήκωσε το χέρι του για στάση. Είδα τότε τον οδηγό να μορφάζει μέσα από το παρμπρίζ και ταυτόχρονα το λεωφορείο επιτάχυνε. Ήξερα μια οικογένεια στη Σάμο που έκρυβε το ανάπηρο παιδί της συστηματικά και επί χρόνια. Τέτοια πράματα.
Αυτά τα προβλήματα σίγουρα αντανακλώνται στις πόλεις μας (και την έλλειψη τους λ.χ. σε πεζοδρόμια), στις κωμοπόλεις (και την τερατώδη ασχήμια τους, δυσανάλογη του μεγέθους τους), στα χωριά (...), στην καμένη ύπαιθρο (... και ... και ...) -- περίπου (περίπου, έτσι;) όπως τα λέει και η Τριανταφύλλου...
Για να κλείσω με λίγο παράπονο και γκρίνια: λένε πολλοί συμπατριώτες μας: "ωραία χώρα η Ελλάδα, αλλά μόνο για διακοπές". Όσο μεγαλώνω τόσο έρχομαι στα λόγια τους.
Υ.Γ. Συγγνώμη για τη βρωμόγλωσσα αλλά χέστηκα για το ΠΑΣΟΚ. Να το επαναλάβω; Χέστηκα. Πιο κλισεδιάρικα; "Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο" (ωπ, κάτσε, με πρόλαβε το Αντί σε 'αυτή μου την παρέμβαση').
1.10.07
Espresso love
Πάντα πίστευα ότι η Espresso φέρνει μια essence Λιμνούπολης στη ζωή μας - οι πηχυαίοι τίτλοι της έχουν μονίμως κάτι από τις έγκριτες εφημερίδες "Φλύαρο", "Φαφλατά", "Παπιονέα" και τις αγωνιώδεις αναγγελίες τους: "Κροίσος σε απόγνωση! Χρεοκόπησε ο μεγιστάνας Σκρουτζ Μακ Ντακ". (Ανθ' ημών Ψωμόπουλος, εννοείται...)
