Sraosha & Rakasha

(Ένα "μαντάρα ποστ".)

Δεν έχω κόλλημα με το Μακεδονικό. Ο βαλκανικός ακάλυπτος της Ελλάδας (εκεί όπου τινάζουμε τις κουρελούδες κι όπου τρώνε πίτες, κρέατα, βουτύρατα και μπούκοβο) με συναρπάζει, τον αγαπώ σαν τοπίο, αλλά μου είναι τόσο ξένος ίσως όσο και η Κύπρος.

Το Μακεδονικό είναι τελικά πρόβλημα-οπερέττα, όπως τα Ευαγγελικά και τα Ορεστειακά. Πρόκειται μάλιστα (για την Ελλάδα) για ακόμα πιο οπερεττικό πρόβλημα, αφού (δόξα Σοι ο Θεός) δε σκοτώθηκε κανένας εξαιτίας αυτής της διένεξης. Όλος ο κόσμος ξέρει (στον βαθμό που ασχολείται) πού είναι η Μακεδονία, ποιοι είναι Μακεδόνες, ποιοι μιλάνε μακεδονικά -- και ότι η Ελλάς έχει κάποιες αντιρρήσεις. Εμείς παίζουμε τη λατέρνα ωσάν τον Αυλωνίτη, που λένε τα Ημισκούμπρια. Άλλωστε, όταν μπορούσαμε να επιβάλουμε (ηγεμονικά, όπως είπε ένας διαδηλωτής στα Σκόπια χτες βράδυ, αλλά εύκολα) μια αξιοπρεπή ονομασία τύπου 'Μακεδονία του Βαρδάρη', εμείς διαλέξαμε το 'FYROM'. Όταν ο πρεσβευτής (ω, μπαρδόν, 'επιτετραμμένος') της Ακατονομαστίας είπε

Ποτέ δεν αρνήθηκα πρόκληση με το προσωρινό όνομα, παρά την προσβλητική του φύση και δεν δέχτηκα ποτέ πρόσκληση με το ακρώνυμο FYROM, το οποίο είναι ακόμα πιο προσβλητικό και άνευ νοήματος...

το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ (η τελευταία νησίδα σωφροσύνης στην ελληνική τηλεόραση μέχρι πρόσφατα) τον έλουσε πατόκορφα. Μα πράγματι, πρόκειται για προσβλητική ονομασία: ποια χώρα αποκαλείται με προσδιορισμό της πρότερης πολιτικής της κατάστασης; Ακόμα και το Κοσσυφοπέδιο (με την εξαμβλωματική του σημαία -- θυμηθείτε τι είδους κράτη βάζουν χάρτες στη σημαία τους) λέγεται 'Κόσοβο', όχι 'πρώην σερβική αυτόνομη επαρχία Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων' (πάντως λεγότανε 'ΚοσΜέτ' επί Τίτο, ίσως για να ακούγεται όπως το 'ΚολΧόζ').

Έχω κουραστεί να ασχολούμαι με αυτό το ζήτημα λοιπόν. Όπως είπα, ζούμε στον κόσμο της Κουκουρούκου και τσακωνόμαστε χωρίς λόγο. Η χώρα κάνει διπλωματία άνευ αντικειμένου: αντί να κοιτάξει να ισχυροποιήσει τη θέση της (ή ό,τι κάνει η διπλωματία, τέλος πάντων) και να κερδήση τον κόσμον όλον (και ζημιωθή την ψυχήν αυτής), ασχολείται με το να μαζέψει τον αμάζευτο. Παράλληλα, οι οργανικοί διανοούμενοί μας κορυβαντιούν -- και νομίζουν κι ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστές κιόλας.

Ο λόγος που τελικά βαυκαλίζομαι είναι ότι -- κατά βάθος -- είμαι πατριώτης. Κατά βάθος ζηλεύω τους Ισπανούς, που στο τέλος θα γίνουν άνθρωποι, δηλαδή, έτσι πώς πάνε. Κατά βάθος θέλω να μην κάνει (πια) η Ελλάδα όσα διαπράττουν οι άλλοι ή όσα κακώς διέπραξε στο παρελθόν. Ονειρεύομαι, δηλαδή.

Καλός μαλάκας κι εγώ, δηλαδή.