Sraosha & Rakasha

Στην helion και στη mor, για τη θεσπέσια αχλύ και την αναψυχή που μας χαρίζουν.

" [...]
Έξω από το παράθυρο µια συννεφιά σαν ξέπλυµα λερωµένο µε άσπρη τέµπερα απλωνόταν και λέρωνε τον λουλακί ουρανό. Δε φαινόταν ούτε ένας ίσκιος έξω από το παράθυρο, µόνον απαλά χρώµατα Vermeer.

Κατάφερα να σηκωθώ για να βάλω λίγη µουσική, θεόρατη µητέρα στους ουρανούς που κυβερνά / ήλιους και φεγγάρια ηλεκτρικά και ξαναχύθηκα στο κρεβάτι. Άκουγα προσεκτικά, µην έχοντας µε τι άλλο να ασχοληθώ και σιγά-σιγά αναδύονταν µέσα από τη µουσική σούπα τα διάφορα όργανα, σαν καρότα, πατάτες, κρεµµύδια και µανιτάρια ψιλοκοµµένα, η κιθάρα παίζοντας τα δικά της παράλληλα µε το µπουζούκι και κάτι που πρέπει να είναι το πάντοτε άπιαστο µπάσσο. Άπλωσα το χέρι στο γραφείο και πήρα ακόµα ένα µανταρίνι, τα καλά των µικρών δωµατίων. Ωραίο είναι αυτό. Αποκαρωµένη στη γλυκειά νωθρότητα µόνο που δεν αποκοιµήθηκα πάνω στο ωραίο στρωσίδι µου, που το αισθανόµουνα δροσερό εκεί που άγγιζε το δέρµα µου και, όταν ζεσταινόταν, απλώς µετακινούσα λίγο το χέρι ή το πόδι ή τη µέση µου για να απλωθώ προς δροσερές ακόµα επιφάνειές του. Αυτό το παιχνίδι µε τα δροσερά στρωσίδια το παίζω από µικρή, όταν µε άφηναν µόνη µου στα σκιερά δωµάτια τα καλοκαιρινά µεσηµέρια ελπίζοντας πως θα κοιµηθώ για να ησυχάσουνε κι αυτοί. Θυµάµαι το ντιβάνι στο καµαράκι και το πράσινο κάλυµµά του µε σιέλ λαχούρια. Εγώ ξάπλωνα εκεί, βαριεστηµένη περιεργαζόµουνα µε πολλή προσοχή τα λαχούρια ελπίζοντας πως έτσι θα περάσει η ώρα και θα σηκωθούνε οι µεγάλοι για καφέ ή ότι στο µεταξύ θα µε πάρει ο ύπνος. Άπλωνα ταυτόχρονα προσεκτικά τα χέρια και τα πόδια µου ώστε το δέρµα µου να αγγίζει µέρη του στρωσιδιού ανέγγιχτα κι άρα δροσερά µέσα στο πνιγηρό καλοκαίρι. [...]"

Αντιγράφω (από μνήμης) την προσφώνηση του Νομάρχου Θεσσαλονίκης προς μέλη διεθνούς συνεδρίου τα οποία δεξιώθηκε στους ωραιότατους κήπους της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης την περασμένη βδομάδα:

I am obliged to welcome you to Thessaloniki. I hope you are enjoying the Pontian [sic] hospitality.

[Παύση 5'']

If you don't know what 'Pontian' means, look at your history books. Thessaloniki is the most romantic city in the world. If you go down to Tsimiski Street, you will see the most beautiful women. Thank you very much and good work with your conference. [Exit]

Όλοι κοιτούσαν αποπληκτικά, μερικοί προσπαθούσαν όμως να χαζογελάσουνε ταυτόχρονα. Πάντως, για να μη φανώ τελείως διανοούμενο σκουλήκι, ε, ναι: οι Σαλονικιές έχουν ωραία πόδια και ωραιότερο αέρα. Τώρα, όσον αφορά την ορολογία (βλέπε και το τελευταίο ρακασικό σχόλιο αυτής της καταχώρισης), ας μην είμαστε και πλεονέκτες, να 'μαστε και λογικοί...

Αν και δεν είμαι φαν του (και ποιανού είμαι, τέλος πάντων), συνιστώ το κάτωθι άρθρο του Πρετεντέρη από το σημερινό Βήμα (συνυπάρχει με μια μίνι συνέντευξη του Ψωμιάδη στο περιοδικό τους, αλλά μην αρχίσω πάλι την γκρίνια): σαφής, ισορροπημένη και κριτική δημοσιογραφία, με προεκτάσεις κιόλας.

Πέρασε ο καιρός, ασχολούμαστε με όλα όσα ασχολούμαστε (και τα οποία πια δεν θέλω να ξαναπαριθμήσω, ας είναι καλά η τηλεόραση και όσοι μπλογκιστές την αναπαράγουν άνοστα και πειθήνια). Ξαναμίκρυναν όλα, ξαναευτελίστηκαν, μέχρι κι εγώ επαναλαμβάνομαι. Οι συμπαθείς (;) φιγούρες του θεάτρου σκιών (το οποίο κάποιοι επιμένουνε να αναγορεύουν σε εθνικό αρχέτυπο και τοτέμ) πιάνουν όλον τον χώρο που τους δίνεται, όπως τα αέρια.

Απόψε έτρωγα ψαράκι βλέποντας τα 'Αρίων'. Κακώς, μου έχει τώρα στραβοκάτσει. Βλέποντας κάτι παιδιά να αναδύονται από λεκάνες (με περμαγγανάτο; ποιος ξέρει) θυμήθηκα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, του οποίου το έργο αυτά τα καμωματάκια μάταια απηχούν.

Ελάχιστα έχουμε κατανοήσει το μεγαλείο και ακόμα λιγότερο αισθανθήκαμε την ομορφιά της Τελετής Έναρξης, ή το λοξό χαμόγελο (που λέει κι ο Μπακιρτζής) της Τελετής Λήξης (και τη γενναία, αν και επίσης λοξή, ανάδυση των Ρομά / Τσιγγάνων στη δημόσια συνείδησή μας εξ αιτίας της). Ακόμα λιγότερο μας άγγιξαν. Εγώ πρώτος (από τους πρώτους, τέλος πάντων) είμαι αυτός που αποστρέφεται το μύθευμα της συνέχειας του Ελληνισμού, και δη ως αλυσίδας αδιάσπαστης και όχι ως διαρκούς επανεφεύρεσης. Αλλά μακάρι όσοι το πρεσβεύουν κιόλας αυτό το μύθευμα να μπορούσανε να πλάσουν κάτι από τη ζώσα και μαγευτική ομορφιά που είδανε τα μάτια μας τη 13η Αυγούστου 2004.

Όσες φορές κι αν ξαναδώ την Τελετή Έναρξης, δεν μπορώ να μη μαγευτώ, να μην ταραχτώ, να μην παραλύσει το σαγόνι μου με δέος. Ήταν ένα γεγονός αρθρωμένο από προσωπικές επιλογές, καλλιτεχνικό γεγονός δηλαδή, σε καμμία περίπτωση γενικό κι αόριστο σόου φιεστικών προδιαγραφών: εξ ου και οι ρεμπέτες, ο Έρωτας, οι τυμπανιστές, η έγκυος, το DNA κι άλλα πολλά... Κι ας χλεύαζαν κάποιοι τσιμεντοκέφαλοι πως μας πλάνταξε στα τσαρουχικά γούστα του και τους γκέι εκλεπτυσμούς. Κι ας μην τα πιάσαμε όλοι όλα. Κι ας μην ανέβηκε το ικρίωμα της Μπιορκ.

(Δεν υπάρχει τρόπος να πω με λόγια τι έγινε εκείνη τη βραδιά: Ναι, τζάμπα έκατσα να γράψω απόψε.)

Όπως κατάλαβαν πολλοί, το περιεχόμενο της τελετής ήταν σύνθετο και βαθύ (πόσες φορές έχει συμβεί αυτό σε παρόμοια συμφραζόμενα;). Έστω και αν αυτό το περιεχόμενο ενίοτε με αφήνει αδιάφορο (Κάλλας) ή με βρίσκει εχθρικό (ιστορική συνέχεια). Το ίδιο αδιάφορο ή και εχθρικό βρίσκει κάποιους η ιερά ιστορία του Μπαχ ή οι ποταμοί κόκας των ροκάδων. Το ίδιο αδιάφορο ή και εχθρικό με βρίσκει εμένα το περιεχόμενο του παρακάτω, αντίστοιχης δύναμης και ομορφιάς, αποσπάσματος από τον Κρητικό του Σολωμού. Δεν μπορώ όμως παρά να ταραχτώ και να δακρύσω όποτε το διαβάσω, όπως όταν τύχει να δω λίγη από την Τελετή Έναρξης:

[...]
κι έβλεπα τ' άστρο τ' ουρανού μεσουρανίς να λάμπει
και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι
κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθεριάς ελπίδα
κι εφώναζα "ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα"
κι άπλωνα κλαίοντας κατ' αυτή τα χέρια με καμάρι
καλή 'ν' η μαύρη πέτρα της και το ξερό χορτάρι.

Είναι ο Παπαϊωάννου ένας Σολωμός του ελληνικού χορού; Γενάρχης αλλά και τελειωτής ταυτόχρονα; Σίγουρα πάντως δύσκολα θα δημιουργηθεί σχολή άξιά του, όπως και στην περίπτωση του κόντε.

Ευχαριστούμε.

Δεν μπορώ να μην αναδημοσιεύσω αυτό:



(Από το Περιγλώσσιο, φυσικά.)

Κοιτάξτε με πόση λιτότητα (με περισσή λιτότητα, θα έλεγα) συγκεφαλαιώνει τον καημό της Ρωμιοσύνης, τα βαθιά και ακατάλυτα συμπλέγματά της, την ανάγκη της να σπρώξει λίγο παραπέρα το οικουμενικό μήνυμά της, τη σχεδόν ορθόδοξη εμμονή της στην ιστορική αλήθεια: όθεν, ae στο 'Graecus' -- φυσικά.