31.5.05
Νηστεία
Έχω διάφορα να πω, όμως κουράστηκα: τα σχόλια έχουνε γίνει γύρω μας το πανηγύρι της Τάπας, της Εξυπνοασχετίλας και της Κουραδομαγκιάς.
Ούτε πάλι το να τα κόβω τα σχόλια αρμόζει στο μέσο (το μπλογκ) και στο μίνιμουμ αξιοπρέπειας που κουβαλάει κανείς μαζί του σε αυτά τα φόρα, ούτε κι εσείς χρωστάτε τίποτα να γκρινιάζω διαρκώς.
Θα το ρίξω κι εγώ στη νηστεία και θα επανέρθω Δημήτριος.
Προς το παρόν, έχετε τον Rakasha, που είναι και σοβαρός άνθρωπος.
Ούτε πάλι το να τα κόβω τα σχόλια αρμόζει στο μέσο (το μπλογκ) και στο μίνιμουμ αξιοπρέπειας που κουβαλάει κανείς μαζί του σε αυτά τα φόρα, ούτε κι εσείς χρωστάτε τίποτα να γκρινιάζω διαρκώς.
Θα το ρίξω κι εγώ στη νηστεία και θα επανέρθω Δημήτριος.
Προς το παρόν, έχετε τον Rakasha, που είναι και σοβαρός άνθρωπος.
29.5.05
Euro(sceptic) Vision
[Ή προσωπικά και αποσπασματικά με αφορμή το Ευρωσύνταγμα]
Εκείνο που δεν με πείθει στον ευρωσκεπτικισμό δεν είναι τόσο η απουσία εναλλακτικής πρότασης – εκτός αν θεωρήσουμε τον εκ νέου κατακερματισμό σε αυτόνομες οντότητες που συνεπάγονται οι θέσεις τους ως βιώσιμη λύση. Είναι το ότι εκφράζεται κατά κύριο λόγο από πρόσωπα και ομάδες που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, που υποδαυλίζουν την εύλογη κοινωνική δυσαρέσκεια των οικονομικά ασθενέστερων προς δικό τους όφελος. Αυτό που στο κοινωνικό επίπεδο είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο και σαφώς δικαιολογημένο σε περίοδο ύφεσης και αβεβαιότητας, στο πολιτικό επίπεδο εκπίπτει σε δημαγωγία. Ο ευρωσκεπτικισμός δεν ξεκίνησε και δεν εξαπλώνεται τόσο ως αντίδραση των μη ευνοημένων της ενοποίησης, όσο ως μια συμμαχία κάποιων που ήδη απολαμβάνουν τα αγαθά της. Σε επίπεδο προσώπων, στη Γαλλία, ο Henri Emmanuelli σίγουρα δεν είναι αγρότης που θα πληγεί από την ελάττωση των ποσοστώσεων και ο Nicolas Sarkozy πολύ απέχει από το να είναι εργάτης μετάλλου. Στην Αγγλία ο Robert Kilroy-Silk (πρώην UKIP, νυν something else εξίσου airy) ασφαλώς και δεν πουλάει Big Issue στους δρόμους. Με λίγα λόγια, οι αντι-Ευρωπαϊστές (με την εξαίρεση των μικρών κομμάτων αριστεράς και δεξιάς, σταθερών για διάφορους λόγους στην απορριπτική τους συνέπεια) μου δίνουν την εντύπωση σύναξης καιροσκόπων που πολύ λιγότερο ενδιαφέρονται για την «Ευρώπη», υπέρ της οποίας κόπτονται με άλλη δήθεν μορφή, και πολύ περισσότερο για την άλωση ή τη διασφάλιση δικών τους τοπικών φέουδων και μηχανισμών εξουσίας.
Πέρα από αυτά η έλλειψη ψυχικού δεσμού πολλών με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο και πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, αιτιολογείται σαφώς από το ότι προοδευτικά, την τελευταία δεκαετία, ο μέσος πολίτης έχει όλο και λιγότερο λόγο σε αυτήν. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσωπικά μου λέει ότι ο «αυτόματος πιλότος» που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες της οικονομικής ενοποίησης (οι μεγάλοι ευρωπαϊστές της προπερασμένης δεκαετίας δηλαδή) δεν λειτούργησε – και δεν ήταν δυνατόν, πιστεύω, να λειτουργήσει, γιατί ήταν μια κοντόφθαλμη και αυτάρεσκη πολιτική επιλογή. Ωστόσο, ένα παρόμοιο έλλειμμα δεν αντιμετωπίζεται με την αποστασιοποίηση ούτε την απόσυρση, και από αυτή την άποψη η μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία γύρω από το Ευρωσύνταγμα είναι θετική, γιατί αν μη τι άλλο παύουν κάποια πράγματα να θεωρούνται δεδομένα και επιστρέφουν στα διεκδικήσιμα. Το θέμα είναι πώς και ποιος θα διαχειριστεί τα διλήμματα που προκύπτουν - και που δεν είναι καθόλου απλά. Και αν είμαστε διατεθειμένοι, μετά τα εύκολα μονολεκτικά «ναι» ή «όχι», να πούμε και μερικές κουβέντες παραπάνω για το τι ακριβώς θέλουμε και πώς τελικά θα το πετύχουμε.
Πέρα από αυτά η έλλειψη ψυχικού δεσμού πολλών με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο και πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, αιτιολογείται σαφώς από το ότι προοδευτικά, την τελευταία δεκαετία, ο μέσος πολίτης έχει όλο και λιγότερο λόγο σε αυτήν. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσωπικά μου λέει ότι ο «αυτόματος πιλότος» που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες της οικονομικής ενοποίησης (οι μεγάλοι ευρωπαϊστές της προπερασμένης δεκαετίας δηλαδή) δεν λειτούργησε – και δεν ήταν δυνατόν, πιστεύω, να λειτουργήσει, γιατί ήταν μια κοντόφθαλμη και αυτάρεσκη πολιτική επιλογή. Ωστόσο, ένα παρόμοιο έλλειμμα δεν αντιμετωπίζεται με την αποστασιοποίηση ούτε την απόσυρση, και από αυτή την άποψη η μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία γύρω από το Ευρωσύνταγμα είναι θετική, γιατί αν μη τι άλλο παύουν κάποια πράγματα να θεωρούνται δεδομένα και επιστρέφουν στα διεκδικήσιμα. Το θέμα είναι πώς και ποιος θα διαχειριστεί τα διλήμματα που προκύπτουν - και που δεν είναι καθόλου απλά. Και αν είμαστε διατεθειμένοι, μετά τα εύκολα μονολεκτικά «ναι» ή «όχι», να πούμε και μερικές κουβέντες παραπάνω για το τι ακριβώς θέλουμε και πώς τελικά θα το πετύχουμε.
23.5.05
Thank God for the Hubble
22.5.05
Over the hills and far away...
Είναι κάποια πράγματα που σημαδεύουν τη ζωή μας με αδιόρατο αλλά ανεξίτηλο τρόπο. Σαν εκείνα τα δύο bittersweet μουσικά θέματα που άκουσα μια φορά δεκαετίες πριν, κάπου στην αχλύ του χρόνου, νωρίς ένα βράδυ πριν πάω για ύπνο, μπροστά σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, και δεν τα ξαναβρήκα ποτέ πια γιατί δεν ήξερα τι ήταν, από που προέρχονταν, και πώς να τα ζητήσω. Λυπάσαι για την απώλεια τέτοιων πραγμάτων, στιγμών τελειότητας που σε κάνουν να στέκεσαι ακίνητος από φόβο μην τις χαλάσεις ή τις αλλάξεις στο ελάχιστο, αλλά όταν είσαι παιδί ο κόσμος είναι νέος, τις αρχειοθετείς κάπου και τις σκεπάζεις με άλλες για να γλυκάνεις την απουσία τους.
Μόλις άρχισε να παίζει η μουσική του Barry Lyndon σήμερα το απόγευμα, – εικοσιπέντε; εικοσιέξι χρόνια μετά;– ένα τέτοιο μεγάλο bittersweet κομμάτι στιγμών της παιδικής μου ηλικίας αποκολλήθηκε και έπεσε πάνω μου. And it felt mighty fine.
Μόλις άρχισε να παίζει η μουσική του Barry Lyndon σήμερα το απόγευμα, – εικοσιπέντε; εικοσιέξι χρόνια μετά;– ένα τέτοιο μεγάλο bittersweet κομμάτι στιγμών της παιδικής μου ηλικίας αποκολλήθηκε και έπεσε πάνω μου. And it felt mighty fine.
20.5.05
Sine studio et ira
Σχετικά με τις προηγούμενες σκέψεις μου για το Κυπριακό: ο Γιώργος Στρατής έκανε και πάλι το θαύμα του, αναδημοσιευοντας αυτό το συγκλονιστικό κείμενο του Άδωνι Φλωρίδη. Σας παροτρύνω να το διαβάσετε.
Επειδή ο κόσμος είναι μικρός, και η Κύπρος ακόμα μικρότερη, να τονίσω πως ο Φλωρίδης είναι βεβαίως σκηνοθέτης της ταινίας Kalabush, μιας από τις καλύτερες ελληνόφωνες ταινίες των τελευταίων δέκα χρόνων, η οποία θα άξιζε πολύ ευρύτερης προβολής και προώθησης από διάφορα πάρεργα που... τέλος πάντων. Δε συνεχίζω, μόνο να επισημάνω πως η άλλη καλή ελληνική ταινία (πέραν του oeuvre του Γιάνναρη) των τελευταίων δέκα χρόνων είναι επίσης από Κύπριο σκηνοθέτη, τον Γιάννη Οικονομίδη, το αδυσώπητο και κινηματογραφικά έκπαγλο Σπιρτόκουτο.
Τέλος πάντων: διαβάστε το κείμενο, δείτε την ταινία
Επειδή ο κόσμος είναι μικρός, και η Κύπρος ακόμα μικρότερη, να τονίσω πως ο Φλωρίδης είναι βεβαίως σκηνοθέτης της ταινίας Kalabush, μιας από τις καλύτερες ελληνόφωνες ταινίες των τελευταίων δέκα χρόνων, η οποία θα άξιζε πολύ ευρύτερης προβολής και προώθησης από διάφορα πάρεργα που... τέλος πάντων. Δε συνεχίζω, μόνο να επισημάνω πως η άλλη καλή ελληνική ταινία (πέραν του oeuvre του Γιάνναρη) των τελευταίων δέκα χρόνων είναι επίσης από Κύπριο σκηνοθέτη, τον Γιάννη Οικονομίδη, το αδυσώπητο και κινηματογραφικά έκπαγλο Σπιρτόκουτο.
Τέλος πάντων: διαβάστε το κείμενο, δείτε την ταινία
19.5.05
Χριστός και Παναγία
Το είδατε αυτό; Το βρήκα στο e-roosters.
Πυρηνική επίθεση στη Βερόνα; Μα καλά, τι είχανε στον νου τους;
...
Πυρηνική επίθεση στη Βερόνα; Μα καλά, τι είχανε στον νου τους;
...
16.5.05
Cum grano salis
Δεν ξέρω εάν τα διαβάζετε τα ψιλά. Εκεί δηλαδή όπου εναποτίθενται οι χαμένες υποθέσεις και τα μακρινά επίκαιρα. Όταν ήμουνα δεκάξι (ή κάπου εκεί) διάβασα στα ψιλά για έναν Πολωνό μετανάστη, από τους πρώτους τότε, Σταβομίρ Ζιμάνσκυ τον έλεγαν, που είχε κρεμαστεί σε ένα ελληνικό κρατητήριο. Οι λεπτομέρειες, δεν είναι του παρόντος, αλλά με είχανε τόσο συγκλονίσει, που ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Αλλά αυτά είναι για άλλα τσακάλια, όχι για τον κακομοίρη τον Σραόσα. Αφήστε που μετά ακολούθησαν ορδές αντιθέων Αλβανών, μαύροι που βρίσκουνε σε νάρκες μέσα στη σιωπή του Έβρου και μαυριδεροί που πνίγονται και ξεπαγιάζουν έξω από τα νησιά του γαλανού Αιγαίου. Κύλησε νερό στο αυλάκι, δηλαδής (μετά το σουξέ του 'άραγες', λέω να τους γενικεύσω λιγάκι αυτούς τους διαλεκτικούς τύπους).
Μού έμεινε ωστόσο το κουσούρι των ψιλών. Διαβάζω λοιπόν στα ψιλά πως ο βαρύς μηχανισμός που κινεί το ρολόι 'Κυπριακό', στραβωμένος και σκουριασμένος ξαναμπαίνει σιγοτρίζοντας σε κίνηση. Χρίιιιτς, σκρουντς-σκρουντς-σκρουντς, γκζζζζζζνταπ. Επειδή θέλω να σάς κρατάω ενήμερους και ανήμερους, να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που δε χωράνε στα ψιλά. Θα σας παρουσιάσω δύο σενάρια, με στοιχεία για το καθένα από πρώτο χέρι, αφήνοντάς σας να σχηματίσετε γνώμη μόνοι σας. (Άλλες πηγές: Δρουσιώτης, Γιώργος Στρατής, και το Cyprus Conflict, για μια πιο συστηματική θεώρηση)
Η ερώτηση που κανείς μα κανείς δεν θέλει να ρωτάει στην νότια / 'ελεύθερη' Κύπρο είναι και η πιο σημαντική: γιατί ψήφισαν οι Ελληνοκύπριοι 'όχι' στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004; Αν και κανείς δεν θέλει να θέτει αυτή την ερώτηση, ακριβώς επειδή είναι σημαντική, συνήθως ωστόσο απαντάται χωρίς καν να τεθεί ως εξής: "Ναι στη λύση, όχι στο σχέδιο Ανάν." Μια τέτοια θέση αποτελεί είτε, τουλάχιστον, οξυμωρο σχήμα είτε κρύβει κάτι. Οξύμωρο σχήμα, εφόσον το σχέδιο αποτελεί επιτομή των διαπραγματεύσεων από το '74 και μετά, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (του μόνου διαύλου μέσα από τον οποίο οι Ελληνοκύπριοι θεωρούν ότι μπορεί να περάσει η διευθέτηση) αλλά και της ΕΕ (πράγμα που κουκουλώθηκε τεχνηέντως στην Κύπρο). "Κρύβει κάτι", την αντίληψη πολλών (πάρα πολλών) Ελληνοκυπρίων πως λύση συνεπάγεται επιστροφή στην 19η Ιουλίου 1974 (οι Ελληνοκύπριοι στα σπίτια και τις μπίζνες τους και οι Τουρκοκύπριοι στα μαντριά / θύλακες) ή ένα κράτος όπου η κεντρική κυβέρνηση θα είναι αρκετά ισχυρή μόνον εάν ελέγχεται κατά πλειοψηφία από τους Ελληνοκύπριους ώστε να έχουνε τη δυνατότητα να επιβάλλουν πάντοτε τη θέλησή τους.
Γιατί λοιπόν το 'όχι'; Υπάρχουνε βασικά δύο σενάρια:
α. Η ελληνοκυπριακή κοινωνία είναι άρρωστη. Γνωρίζοντας πως μία "λύση" σαν αυτές που σκιαγράφησα πιο πάνω είναι ανέφικτη, προτιμάται η μη λύση και η διαιώνιση του ανώμαλου μεν, ποικιλότατα δε συμφέροντος (λ.χ.: η νόμιμη εκπροσώπηση της νήσου βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των Ελληνοκυπρίων) και προσοδοφόρου (από πού να αρχίσει κανείς...) status quo. Κάτι τέτοιο έχει διαγραφεί καθαρά από κάποιες δημοσκοπήσεις, δυστυχώς κυρίως ανάμεσα στις νεώτερες ηλικίες. Πέραν των ρητορικών, βασικό επιχείρημα κατά του 'Ναι' στο δημοψήφισμα σε πηγαδάκια και καφενεία ήτανε πως θα κοστίσει λεφτά, θα προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, θα οδηγήσει υπαλλήλους και αξιωματικούς στην ανεργία (αναληθής, όμως διαδεδομένη αντίληψη), θα είναι οι τουρίστες ελεύθεροι να πάν "από κει", που είναι και πιο ωραία κ.ο.κ. Αυτή η στάση εκφράστηκε περίφημα στο εξής ελάχιστα δημοσιοποιημένο (πλην όμως καταγεγραμμένο) περιστατικό: όταν αντιπροσωπεία προσφύγων παρακάλεσε τον Πάφου Χρυσόστομο να υποστηρίξει το 'Ναι', ο επίσκοπος τους επιτίμησε που χαλάνε τον κόσμο για μερικά "παλιοχώραφα" (και όχι, λ.χ., 'βωμούς και εστίες'), τάζοντας να τους παραχωρήσει όσα θα έχαναν, εάν επικρατούσε το 'όχι', από τα περιουσιακά της Μητροπόλεώς του -- το οποίο και δεν έπραξε. Εάν αυτά ισχύουν αυτούσια, το κυπριακό δεν θα λυθεί ποτέ, εν όσω οι Ελληνοκύπριοι θα καλούνται να αποφανθούν με δημοψήφισμα.
β. Η ανηλεής προπαγάνδα και η εκτενής (αλλά ανθρώπινης κλίμακας) τρομοκρατία στην οποία οι εθνικιστικές δυνάμεις και οι κυβερνώντες υπέβαλαν τους Ελληνοκυπρίους πανικόβαλαν, αποπροσανατόλισαν και παραπλάνησαν τους ψηφοφόρους. Αυτό διευκολύνθηκε πολύ από την επίτηδες μη διαπραγμάτευση (όσο και εάν φωνασκούν περί του αντιθέτου) εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης στα τελικά στάδια, καθιστώντας το σχέδιο λιγότερο 'ελκυστικό'. Πριν το δημοψήφισμα προηγήθηκαν στο νησί διάφορα, όπως:
(Αυτή τη φορά δεν θα επιτρέψω σχόλια εδώ, όμως καλοδεχουμενες όποιες σκέψεις σας στο ιμέιλ μου. Ελπίζω πως αυτό το μέτρο θα αποθαρρύνει μερικές λιγότερο σοβαρές αντιδράσεις.)
Μού έμεινε ωστόσο το κουσούρι των ψιλών. Διαβάζω λοιπόν στα ψιλά πως ο βαρύς μηχανισμός που κινεί το ρολόι 'Κυπριακό', στραβωμένος και σκουριασμένος ξαναμπαίνει σιγοτρίζοντας σε κίνηση. Χρίιιιτς, σκρουντς-σκρουντς-σκρουντς, γκζζζζζζνταπ. Επειδή θέλω να σάς κρατάω ενήμερους και ανήμερους, να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που δε χωράνε στα ψιλά. Θα σας παρουσιάσω δύο σενάρια, με στοιχεία για το καθένα από πρώτο χέρι, αφήνοντάς σας να σχηματίσετε γνώμη μόνοι σας. (Άλλες πηγές: Δρουσιώτης, Γιώργος Στρατής, και το Cyprus Conflict, για μια πιο συστηματική θεώρηση)
Η ερώτηση που κανείς μα κανείς δεν θέλει να ρωτάει στην νότια / 'ελεύθερη' Κύπρο είναι και η πιο σημαντική: γιατί ψήφισαν οι Ελληνοκύπριοι 'όχι' στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004; Αν και κανείς δεν θέλει να θέτει αυτή την ερώτηση, ακριβώς επειδή είναι σημαντική, συνήθως ωστόσο απαντάται χωρίς καν να τεθεί ως εξής: "Ναι στη λύση, όχι στο σχέδιο Ανάν." Μια τέτοια θέση αποτελεί είτε, τουλάχιστον, οξυμωρο σχήμα είτε κρύβει κάτι. Οξύμωρο σχήμα, εφόσον το σχέδιο αποτελεί επιτομή των διαπραγματεύσεων από το '74 και μετά, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (του μόνου διαύλου μέσα από τον οποίο οι Ελληνοκύπριοι θεωρούν ότι μπορεί να περάσει η διευθέτηση) αλλά και της ΕΕ (πράγμα που κουκουλώθηκε τεχνηέντως στην Κύπρο). "Κρύβει κάτι", την αντίληψη πολλών (πάρα πολλών) Ελληνοκυπρίων πως λύση συνεπάγεται επιστροφή στην 19η Ιουλίου 1974 (οι Ελληνοκύπριοι στα σπίτια και τις μπίζνες τους και οι Τουρκοκύπριοι στα μαντριά / θύλακες) ή ένα κράτος όπου η κεντρική κυβέρνηση θα είναι αρκετά ισχυρή μόνον εάν ελέγχεται κατά πλειοψηφία από τους Ελληνοκύπριους ώστε να έχουνε τη δυνατότητα να επιβάλλουν πάντοτε τη θέλησή τους.
Γιατί λοιπόν το 'όχι'; Υπάρχουνε βασικά δύο σενάρια:
α. Η ελληνοκυπριακή κοινωνία είναι άρρωστη. Γνωρίζοντας πως μία "λύση" σαν αυτές που σκιαγράφησα πιο πάνω είναι ανέφικτη, προτιμάται η μη λύση και η διαιώνιση του ανώμαλου μεν, ποικιλότατα δε συμφέροντος (λ.χ.: η νόμιμη εκπροσώπηση της νήσου βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των Ελληνοκυπρίων) και προσοδοφόρου (από πού να αρχίσει κανείς...) status quo. Κάτι τέτοιο έχει διαγραφεί καθαρά από κάποιες δημοσκοπήσεις, δυστυχώς κυρίως ανάμεσα στις νεώτερες ηλικίες. Πέραν των ρητορικών, βασικό επιχείρημα κατά του 'Ναι' στο δημοψήφισμα σε πηγαδάκια και καφενεία ήτανε πως θα κοστίσει λεφτά, θα προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, θα οδηγήσει υπαλλήλους και αξιωματικούς στην ανεργία (αναληθής, όμως διαδεδομένη αντίληψη), θα είναι οι τουρίστες ελεύθεροι να πάν "από κει", που είναι και πιο ωραία κ.ο.κ. Αυτή η στάση εκφράστηκε περίφημα στο εξής ελάχιστα δημοσιοποιημένο (πλην όμως καταγεγραμμένο) περιστατικό: όταν αντιπροσωπεία προσφύγων παρακάλεσε τον Πάφου Χρυσόστομο να υποστηρίξει το 'Ναι', ο επίσκοπος τους επιτίμησε που χαλάνε τον κόσμο για μερικά "παλιοχώραφα" (και όχι, λ.χ., 'βωμούς και εστίες'), τάζοντας να τους παραχωρήσει όσα θα έχαναν, εάν επικρατούσε το 'όχι', από τα περιουσιακά της Μητροπόλεώς του -- το οποίο και δεν έπραξε. Εάν αυτά ισχύουν αυτούσια, το κυπριακό δεν θα λυθεί ποτέ, εν όσω οι Ελληνοκύπριοι θα καλούνται να αποφανθούν με δημοψήφισμα.
β. Η ανηλεής προπαγάνδα και η εκτενής (αλλά ανθρώπινης κλίμακας) τρομοκρατία στην οποία οι εθνικιστικές δυνάμεις και οι κυβερνώντες υπέβαλαν τους Ελληνοκυπρίους πανικόβαλαν, αποπροσανατόλισαν και παραπλάνησαν τους ψηφοφόρους. Αυτό διευκολύνθηκε πολύ από την επίτηδες μη διαπραγμάτευση (όσο και εάν φωνασκούν περί του αντιθέτου) εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης στα τελικά στάδια, καθιστώντας το σχέδιο λιγότερο 'ελκυστικό'. Πριν το δημοψήφισμα προηγήθηκαν στο νησί διάφορα, όπως:
η διαρκής υπογράμμιση του πόσα λεφτά θα κοστίσει η λύση και συγκεκριμένα η ανοικοδόμηση της κλειστής πόλης Αμμοχώστου (εσκεμμένα, διότι οι περί τους 80.000 Αμμοχωστιανοί, που θα επέστρεφαν πρώτοι στις 15 Αυγούστου 2004, θα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του 'Ναι'),Εάν αυτό το σενάριο ισχύει, το κυπριακό δεν θα λυθεί ποτέ, εν όσω οι ίδιες δυνάμεις διαφεντεύουν στην ελληνοκυπριακή πλευρά.
κυβερνητικές εγκύκλιοι όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι καλούνταν να δηλώσουν εάν ενδιαφέρονται να υπαχθούν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όπου και επισημαινόταν (ψευδώς) πως δεν υπήρχαν εγγυήσεις ότι δε θα βρεθούνε στον δρόμο. Φανταστείτε τι σημαίνε αυτό στη χώρα με τον μεγαλύτερο δημόσιο τομέα στην ΕΕ!
η κυκλοφορία φημών πως οι Ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να καταργήσουν τις θρησκευτικές αργίες τους...
το ξυλοκόπημα μαθητών των οποίων οι γονείς έγραφαν υπέρ του 'Ναι' στις εφημερίδες,
η συστηματική διαστρέβλωση των προνοιών του σχεδίου για τις περιουσίες,
η μη κυκλοφορία του σχεδίου ευρέως (με το ψευδές πρόσχημα πως ήταν 9000 σελίδες, ενώ είναι γύρω στις 200),
η απροκάλυπτη φίμωση του 'Ναι' και ο αποκλεισμός των υποστηρικτών του 'Ναι' από τα κανάλια: τα δύο κρατικά, το Σίγμα (συμφερόντων ελληνοκυπρίων πολιτικών), του Μέγκα (συμφερόντων Εκκλησίας) και του Αντέννα (τρέχα γύρευε),
ο υστερικός τονισμός του δικαιώματος της Τουρκίας να επέμβει (με 600-τόσους στρατιώτες στην τελική φάση έναντι 900-τόσων Ελλήνων, χωρίς βαρύ οπλισμό, εάν φυσικά οι Ελληνοκύπριοι είχανε σκοπό να ξανασφάξουν),
το δόγμα πως μόνο μία παρελκυστική πολιτική (βλέπε τακτική Ντενκτάς) θα τελεσφορούσε, και μάλιστα στη μετά την ένταξη εποχή. Ο Παπαδόπουλος είχε δηλώσει πως πολλές ευκαιρίες για λύση θα εμφανίζονταν, και πριν τις 17 Δεκεμβρίου 2004. Όταν του το υπενθύμισαν (μετά τις 17 Δεκεμβρίου 2004), αρνήθηκε πως είχε ποτέ δηλώσει κάτι τέτοιο. Εάν αντέχετε, δείτε και το δακρύβρεχτο διάγγελμά του εν προκειμένω και σχηματίστε εσείς γνώμη,
και άλλα πολλά.
(Αυτή τη φορά δεν θα επιτρέψω σχόλια εδώ, όμως καλοδεχουμενες όποιες σκέψεις σας στο ιμέιλ μου. Ελπίζω πως αυτό το μέτρο θα αποθαρρύνει μερικές λιγότερο σοβαρές αντιδράσεις.)
Screwball party
Για την ειδική κατηγορία όσων αποδοκιμάζουν συλλήβδην το Hollywood από τα γεννοφάσκια του με τη χάρη του νεολογισμού «αμερικανιά», συνιστώ μια δίαιτα με Frank Capra (1897-1991). Έβλεπα χθες αυτό το δεξιοτεχνικό πανηγύρι των τρελών που λέγεται Arsenic and Old Lace, μόλις μπήκε αισίως στα 61 του και ακόμα βγάζει το γέλιο της αρκούδας με τον πρόεδρο, τις γριές και τη διώρυγα του Παναμά στο υπόγειο...
14.5.05
Να σας κάνω μια ερώτηση;
(προσοχή: η παρούσα καταχώριση αποτελεί ανεπίσημη δημοσκόπηση)
Αυτά τα ρωτάω από ανασφάλεια, προτού μ' αρχίσετε στα σοπάκια. Δικό μου είναι το πρόβλημα.
Άντε, τα λέμε (να μην απευθυνθώ στον καθένα σας ονομαστικώς, και ταραχτείτε).
1. Εκτός από γραφιάδες (με την ευρεία έννοια), εκπαιδευτικούς (πάσης φύσεως) και αρχιτέκτονες, γράφει κανείς άλλος μπλογκ στα ελληνικά; Είναι κανένας συμπλογκιστής μας λ.χ. έμπορος; δακτυλογράφος; νοικοκυρά; γιατρός; Αυτό τι να σημαίνει, άραγες; Aπαντήσεις στα σχόλια.
2. Εμείς κι εμείς διαβάζουμε όσα γράφουμε, nicht wahr?
Αυτά τα ρωτάω από ανασφάλεια, προτού μ' αρχίσετε στα σοπάκια. Δικό μου είναι το πρόβλημα.
Άντε, τα λέμε (να μην απευθυνθώ στον καθένα σας ονομαστικώς, και ταραχτείτε).
8.5.05
Days of Black & White...
Ανάμεσα σε όσα έκανα σε αυτό που καταχρηστικά και εκ των υστέρων θα ονομάσω "οι διακοπές μου" ήταν να διαβάσω τον τέταρτο τόμο των Essential Avengers (γνωστών στο πάλαι ποτέ φανατικό κοινό του Spiderman των εκδόσεων Καμπανά και ως "Οι Εκδικητές"). Κάνοντας την αντιπαραβολή που πάντα επιθυμούσα με τα παλιά ελληνικά τεύχη επιβεβαιώθηκαν οι πανάρχαιες υποψίες μου ως προς 1) την ποιότητα των πρωτότυπων plots (αξιοπρεπής, in a nostalgic way) και 2) ως προς την cult φύση της ελληνικής μετάφρασης (δείγματα της οποίας παραθέτω από το τεύχος 189 της 1 Ιανουαρίου 1985):
"That which is obliterated...can hardly be rescued!" =
"Με την καταστροφή του μπορώ να απολυτρωθώ...". [Καλή λευτεριά...]
"When the chips are down, Panther, that's one joker who always comes through" = "Όταν τα θραύσματα έπεσαν κάτω αυτός ο τύπος έπεσε μαζί μ' αυτά". ["Άμα σε πλακώσει ο τοίχος πατικώνεσαι". Ταιριαστή παροιμία από Αντιρίξ και Συμφωνίξ.]
"Blast him [...] before he draws nearer" =
"Γρήγορα! Ρίξε του τώρα που είναι κοντά". [Θυμίζει περιγραφή Μανώλη Μαυρομάτη: "Άπό πολύ κοντάα..."]
"If that's where it's gone... If that's where it's taken the others...Then..." =
"Αν χάθηκαν εκείνοι, θα πιάσω τους άλλους, και μετά..." [...από 'δω παν κι οι άλλοι].
"Can't you see?? I was playin' possum!" = "Δε βλέπεις; Είχα πιει το φάρμακο!" [Αντί για "Δε βλέπεις; Έπαιζα το πόσουμ μου!"].
P.S. 1985, come to think of it. Μετά Είκοσι Έτη...
5.5.05
Το παράπονο του βλάχου (;)
Συγγνώμη που επανέρχομαι στο καπάκι (it never rains but it pours), αλλά έχω παράπονα από τη Σώτη Τριανταφύλλου. Κι επειδή είμαι πιστός αναγνώστης της, ελπίζω να μην παρεξηγηθώ: δεν ενυπάρχει εμπάθεια σε όσα θα πω, μόνον απορία και διαφωνία.
Λοιπόν, η Τριανταφύλλου σιχαίνεται την Αθήνα. Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Όμως στο Athens Voice προ-ολυμπιακώς μάς αιτιολόγησε την αντιπάθειά της παραλληλίζοντας την πόλη (αδίκως, φρονώ) με την Τεχεράνη, μιλώντας για δημόσια έργα κολλημένα με ούχου (οψόμεθα) και εν γένει τριτοκοσμικά χάλια (όπως το μετρό της Ρώμης και τα παρισινά banlieu / 'λέγε με Κάιρο', λόγου χάρη;).
Μας ξαναμίλησε για την αντιπάθειά της πιο προσωπικά (άρα χωρίς να χωράν εδώ σχόλιά μου) σε μία εξαιρετική συνέντευξη στην ΕΡΤ.
Δυστυχώς (για μένα) επανήλθε σήμερα, πάλι στο Athens Voice (δεν το ανέβασαν ακόμα το κομμάτι στο Δίκτυο), λέγοντας πως η Αθήνα είναι χωριό κι όχι μεγαλούπολη, εν ολίγοις γιατί τη Μεγάλη Εβδομάδα όλοι (μπα;) συμμετέχουν στο οργανωμένο πένθος, ένα πένθος το οποίο και για μένα είναι εξίσου ορεκτικό με το κρύο αρνί τρεις μέρες μετά το Πάσχα... Επίσης, κατά την Τριανταφύλλου, οι γιορτές του Πάσχα θυμίζουν σχολείο-κατασκήνωση-στρατό, όπου όλοι τρώνε και εύχονται πανομοιότυπα, όπως ορίζει η βλαχοσύνη τους.
Διαβάζοντάς αυτό το τελευταίο θυμήθηκα το Λονδίνο: Χριστούγεννα και τα πάντα κλειστά, νεκρά κι ακίνητα. Γιατί; τρέξαν όλοι σούμπιτοι στο μαιευτήριο Bethlehem τρέμοντας με δέος ενώπιον της γέννησης του Θεανθρώπου; Και γιατί και οι ινδουιστές και οι Σιχ και οι μουσουλμάνοι κλειδαμπαρώνουν; Και γιατί κόβονται οι συγκοινωνίες; Και γιατί σχεδόν η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται στο πλέον πλήρως ακατανόητο Boxing Day (26 Δεκεμβρίου); Και γιατί εύχονται "Merry Christmas"; Ποια χαρά, ποιος Χριστός, ποια λειτουργία; Πλάκα κάνουμε; (Χώρια που τα Χριστούγεννα αποτελούνε μείζονα μηχανισμό ψυχοκαταπίεσης του μέσου Εγγλέζου). Για να μη μιλήσω για την κατάσταση που επικρατούσε στο Λονδίνο, όπως και σε ολόκληρη τη νήσο Βρετανία, μέχρι πολύ πρόσφατα με την ιερότατη Κυριακή αργία, όταν οι παμπ δεν άνοιγαν και τα τραίνα (όταν κυκλοφορούσαν) έφευγαν ανά ώρα...
Λοιπόν, η Τριανταφύλλου σιχαίνεται την Αθήνα. Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Όμως στο Athens Voice προ-ολυμπιακώς μάς αιτιολόγησε την αντιπάθειά της παραλληλίζοντας την πόλη (αδίκως, φρονώ) με την Τεχεράνη, μιλώντας για δημόσια έργα κολλημένα με ούχου (οψόμεθα) και εν γένει τριτοκοσμικά χάλια (όπως το μετρό της Ρώμης και τα παρισινά banlieu / 'λέγε με Κάιρο', λόγου χάρη;).
Μας ξαναμίλησε για την αντιπάθειά της πιο προσωπικά (άρα χωρίς να χωράν εδώ σχόλιά μου) σε μία εξαιρετική συνέντευξη στην ΕΡΤ.
Δυστυχώς (για μένα) επανήλθε σήμερα, πάλι στο Athens Voice (δεν το ανέβασαν ακόμα το κομμάτι στο Δίκτυο), λέγοντας πως η Αθήνα είναι χωριό κι όχι μεγαλούπολη, εν ολίγοις γιατί τη Μεγάλη Εβδομάδα όλοι (μπα;) συμμετέχουν στο οργανωμένο πένθος, ένα πένθος το οποίο και για μένα είναι εξίσου ορεκτικό με το κρύο αρνί τρεις μέρες μετά το Πάσχα... Επίσης, κατά την Τριανταφύλλου, οι γιορτές του Πάσχα θυμίζουν σχολείο-κατασκήνωση-στρατό, όπου όλοι τρώνε και εύχονται πανομοιότυπα, όπως ορίζει η βλαχοσύνη τους.
Διαβάζοντάς αυτό το τελευταίο θυμήθηκα το Λονδίνο: Χριστούγεννα και τα πάντα κλειστά, νεκρά κι ακίνητα. Γιατί; τρέξαν όλοι σούμπιτοι στο μαιευτήριο Bethlehem τρέμοντας με δέος ενώπιον της γέννησης του Θεανθρώπου; Και γιατί και οι ινδουιστές και οι Σιχ και οι μουσουλμάνοι κλειδαμπαρώνουν; Και γιατί κόβονται οι συγκοινωνίες; Και γιατί σχεδόν η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται στο πλέον πλήρως ακατανόητο Boxing Day (26 Δεκεμβρίου); Και γιατί εύχονται "Merry Christmas"; Ποια χαρά, ποιος Χριστός, ποια λειτουργία; Πλάκα κάνουμε; (Χώρια που τα Χριστούγεννα αποτελούνε μείζονα μηχανισμό ψυχοκαταπίεσης του μέσου Εγγλέζου). Για να μη μιλήσω για την κατάσταση που επικρατούσε στο Λονδίνο, όπως και σε ολόκληρη τη νήσο Βρετανία, μέχρι πολύ πρόσφατα με την ιερότατη Κυριακή αργία, όταν οι παμπ δεν άνοιγαν και τα τραίνα (όταν κυκλοφορούσαν) έφευγαν ανά ώρα...
Πασχαλιάτικα
Η Κατ. μάς επικαλέστηκε, οπότε κι εγώ (τουλάχιστον) εμφανίζομαι.
Ήθελα να γράψω κάτι αναστάσιμα, κυρίως για να τη σπάσω σ' αυτούς που νομίζουν πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη, γνήσια και "πανυπερτέλεια" (ωραία λέξη, ε; την ανέσυρα από γραπτά του Τρεμπέλα, που για χρόνια -- πριν την εμφάνιση των παπαδιαμαντικών ζησιμομακρυγιάννηδων, των ποπ υπαρξιστών και των άρτι νικοδημικών υπεργεροντάδων -- αποτελούσε την κατ' εξοχήν φωνή της Ορθοδοξίας) εκδοχή της χριστιανικής πίστης. Αλλά μπα, ας αφήσω πασχαλιάτικα τις πολεμικές.
Άσε που από ό,τι βλέπω, οκέι, εντάξει, τις παραγράψαμε τις αθλιότητες του ανώτερου κλήρου, ορατές και αόρατες. Οπότε, τι να ασχολούμαι κι εγώ με αυτά, ε;
Κοιτώντας πίσω από την εθιμοτυπία των ημερών και την ουσία των ημερών ("ινατί με εγκατέλιπες;" -- πότε θα πάψει να με ανατριχιάζει;), μελετούσα το υπόβαθρο της καθημερινότητάς μας. "Και τι κατάλαβες;", θα μού πείτε. Τα εξής, τα οποία θα θέσω συνοπτικά (νυστάζω γαρ) και με παραδείγματα:
α. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σοβαρότητα. Ενδεχομένως γιατί η μνήμη μας είναι κομματάκι μυωπική. Σοβαρός μπορείς να είσαι μόνον άμα θυμάσαι, κυρίως τα ρεζίλια σου. Παράδειγμα: χαιρέτησα κάποτε μία φίλη αισθητικό μπαίνοντας στο μαγαζί της και γκαρίζοντας: "Τι κάνεις; μαδάς καμμιά ταλαίπωρη;" Χοντράδα κι έλλειψη σοβαρότητας. Ελληναριό που πάντοτε στηλίτευα (υποκριτικώς, κατά τα φαινόμενα). Όντως, όμως, εκείνη την ώρα μάδαγε μια ταλαίπωρη. Χαντακώθηκα, το βούλωσα (κατάπια τη γλώσσα μου, πιο συγκεκριμένα), το θυμάμαι και εν τέλει σοβαρεύτηκα. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον...
β. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αιδώς, ντροπή, τσίπα. Μπορεί κάποιος να βγει στην τηλεόραση και να βρίζει τους Εβραίους χυδαία αλλά κανείς δεν θα του αφαιρέσει το μικρόφωνο, να του ρίξει πέντε φάσκελα και να τον στείλει πίσω στον Τάρταρο με τον θείο του τον Αδόλφο. Μπορεί κάποιος να ψεύδεται δημοσία..., αλλά κανείς... Μπορεί... αλλά... Μπορεί... Μπορεί...
γ. Στην Ελλάδα όλες οι γνώμες είναι ισοβαρείς. Η άποψη του ειδικού είναι εξίσου έγκυρη με τη δική μου, άρα αλληλοεξουδετερώνονται εάν τα διανύσματά τους είναι αντίθετα, η θέση του σεισμολόγου αντισταθμίζεται αυτοδικαίως από αυτήν του χ-ψ-ω. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου και η Σουζάνα Αντωνακάκη είναι αυθεντίες επί της πλατείας Κολωνακίου εξίσου. Φυσικώ δικαίω. Δεν λέω πως δεν μπορεί ο μη ειδικός να έχει γνώμη, αλίμονο. Ναι, μπορεί ο μη ειδικός όντως να φρονεί πως η ελληνική γλώσσα ήρθε πάνω στον δίσκο της Φαιστού από τον Σείριο, τα Κράβαρα ή το Τσουμποτσάμπο. Αλλά ο γλωσσολόγος και η γνώμη του (και δη όταν θεμελιώνεται στη σχετική έρευνα κι όχι στις ιδιωτικές πεποιθήσεις του για τους εξωγήινους και τον Αγαθάγγελο) θα έπρεπε να έχουνε περισσότερο βάρος στη συνείδηση των πολλών. Αλλά μπάαα...
Αυτά, πείτε μου τι σκέφτεστε.
Ήθελα να γράψω κάτι αναστάσιμα, κυρίως για να τη σπάσω σ' αυτούς που νομίζουν πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη, γνήσια και "πανυπερτέλεια" (ωραία λέξη, ε; την ανέσυρα από γραπτά του Τρεμπέλα, που για χρόνια -- πριν την εμφάνιση των παπαδιαμαντικών ζησιμομακρυγιάννηδων, των ποπ υπαρξιστών και των άρτι νικοδημικών υπεργεροντάδων -- αποτελούσε την κατ' εξοχήν φωνή της Ορθοδοξίας) εκδοχή της χριστιανικής πίστης. Αλλά μπα, ας αφήσω πασχαλιάτικα τις πολεμικές.
Άσε που από ό,τι βλέπω, οκέι, εντάξει, τις παραγράψαμε τις αθλιότητες του ανώτερου κλήρου, ορατές και αόρατες. Οπότε, τι να ασχολούμαι κι εγώ με αυτά, ε;
Κοιτώντας πίσω από την εθιμοτυπία των ημερών και την ουσία των ημερών ("ινατί με εγκατέλιπες;" -- πότε θα πάψει να με ανατριχιάζει;), μελετούσα το υπόβαθρο της καθημερινότητάς μας. "Και τι κατάλαβες;", θα μού πείτε. Τα εξής, τα οποία θα θέσω συνοπτικά (νυστάζω γαρ) και με παραδείγματα:
α. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σοβαρότητα. Ενδεχομένως γιατί η μνήμη μας είναι κομματάκι μυωπική. Σοβαρός μπορείς να είσαι μόνον άμα θυμάσαι, κυρίως τα ρεζίλια σου. Παράδειγμα: χαιρέτησα κάποτε μία φίλη αισθητικό μπαίνοντας στο μαγαζί της και γκαρίζοντας: "Τι κάνεις; μαδάς καμμιά ταλαίπωρη;" Χοντράδα κι έλλειψη σοβαρότητας. Ελληναριό που πάντοτε στηλίτευα (υποκριτικώς, κατά τα φαινόμενα). Όντως, όμως, εκείνη την ώρα μάδαγε μια ταλαίπωρη. Χαντακώθηκα, το βούλωσα (κατάπια τη γλώσσα μου, πιο συγκεκριμένα), το θυμάμαι και εν τέλει σοβαρεύτηκα. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον...
β. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αιδώς, ντροπή, τσίπα. Μπορεί κάποιος να βγει στην τηλεόραση και να βρίζει τους Εβραίους χυδαία αλλά κανείς δεν θα του αφαιρέσει το μικρόφωνο, να του ρίξει πέντε φάσκελα και να τον στείλει πίσω στον Τάρταρο με τον θείο του τον Αδόλφο. Μπορεί κάποιος να ψεύδεται δημοσία..., αλλά κανείς... Μπορεί... αλλά... Μπορεί... Μπορεί...
γ. Στην Ελλάδα όλες οι γνώμες είναι ισοβαρείς. Η άποψη του ειδικού είναι εξίσου έγκυρη με τη δική μου, άρα αλληλοεξουδετερώνονται εάν τα διανύσματά τους είναι αντίθετα, η θέση του σεισμολόγου αντισταθμίζεται αυτοδικαίως από αυτήν του χ-ψ-ω. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου και η Σουζάνα Αντωνακάκη είναι αυθεντίες επί της πλατείας Κολωνακίου εξίσου. Φυσικώ δικαίω. Δεν λέω πως δεν μπορεί ο μη ειδικός να έχει γνώμη, αλίμονο. Ναι, μπορεί ο μη ειδικός όντως να φρονεί πως η ελληνική γλώσσα ήρθε πάνω στον δίσκο της Φαιστού από τον Σείριο, τα Κράβαρα ή το Τσουμποτσάμπο. Αλλά ο γλωσσολόγος και η γνώμη του (και δη όταν θεμελιώνεται στη σχετική έρευνα κι όχι στις ιδιωτικές πεποιθήσεις του για τους εξωγήινους και τον Αγαθάγγελο) θα έπρεπε να έχουνε περισσότερο βάρος στη συνείδηση των πολλών. Αλλά μπάαα...
Αυτά, πείτε μου τι σκέφτεστε.
