31.7.08
Εντυπώσεις από την Αθήνα
Διπλοπαρκαρίσματα παντού. Ξεκάθαρα. Περιστασιακό σημάδι φιλότιμου, κάποιος αριθμός κινητού στο παρμπρίζ.
Όπου δεν παρκάρουν, σκουπίδια. Ανακύκλωση; Καρότσια;
Τα ωριαία (!!!) δρομολόγια του Προαστειακού από Πειραιά. Έτσι θα πάνε μπροστά οι συγκοινωνίες, κύριε Αποτέτοιε μου.
Το μπατσοπούλμαν που αδιάλειπτα κόβει τον λεωφορειόδρομο μπροστά από το ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη.
Εγώ που χλεύαζα την απλυσιά των Λονδρέζων υφίσταμαι τώρα τη μπαγιάτικη ιδρωτίλα των Ελλήνων στη συγκοινωνία. Όχι, δε μιλάω γι' αυτούς που γυρνάνε από το μεροκάματο.
Πλατεία Πρωτομαγιάς, πάνω από την καταβυθισμένη Μουστοξύδη, που ενώνει Αλεξάνδρας και Κυψέλη. Σκοτεινά. Οι φανοί του Δήμου όλοι σβηστοί: λιγοστό φως από τη ΣΕΘΑ και το καφέ. Κενά στο λιθόστρωτο, κάποιοι ξηλωμένοι κυβόλιθοι. Άδεια παρτέρια. Περιουσία του ελληνικού λαού.
Πατήσια: πυκνή δόμηση. Αιλιανού και Καραβία γωνία: υπέροχο σπίτι μέσα σε μια τεράστια αυλή με ζουγκλώδη βλάστηση. Αντίθετα με το διατηρητέο παραπάνω, κινδύνευσαν σοβαρά να 'αναπτυχθούν'. Ασφαλιστικά μέτρα τα προστατεύουν, προς το παρόν.
Ο ανοικονόμητος σταθμός του Κεραμεικού. Τον Λένιν πού τον έχουν; Πότε θα φτιαχτεί η είσοδος Πειραιώς και Ιερά Οδός γωνία; Ο γερανός κοντεύει να γίνει εικαστική παρέμβαση.
Πού πήγαν τα δισκάδικα; Πού θα βρω τώρα Σ. Γιαννάτου, A. Schnittke, Μαίρη Λίντα, Missa Criolla με Mercedes Sosa; Ευτυχώς είχε το Μετρόπολις το Requiem του Cherubini...
Ο άδειος Εθνικός Κήπος: ένα ζευγάρι, τέσσερις αργόσχολοι, πολλοί τουρίστες. Ο καιρός που οι Έλληνες ήθελαν τζάμπα πράσινο για αναψυχή παρήλθε. Τώρα θέλουνε να πληρώνουν για αναψυχή. Έτσι είναι.
Αμπελόκηποι-Νέος Κόσμος σε 15 λεπτά; Στον καιρό μου θέλαμε μιάμιση ώρα και βάλε.
Το καφέ του Μουσείου. Το EverGreen. Ο Ιανός. Ο Παπασωτηρίου. Η Πολιτεία.
Η Πισίνα στη Ζέα που κούφανε τους νεοϋρκέζους φίλους. Βοήθησε και η ευδία. Is this not a private club? Χα! Χα! Χαχά!
Το φως κι ο ουρανός και το αεράκι. Πουθενά οι 32 βαθμοί δεν είναι τόσο σωστοί.
Ο κόσμος αυτής της πόλης.
Όπου δεν παρκάρουν, σκουπίδια. Ανακύκλωση; Καρότσια;
Τα ωριαία (!!!) δρομολόγια του Προαστειακού από Πειραιά. Έτσι θα πάνε μπροστά οι συγκοινωνίες, κύριε Αποτέτοιε μου.
Το μπατσοπούλμαν που αδιάλειπτα κόβει τον λεωφορειόδρομο μπροστά από το ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη.
Εγώ που χλεύαζα την απλυσιά των Λονδρέζων υφίσταμαι τώρα τη μπαγιάτικη ιδρωτίλα των Ελλήνων στη συγκοινωνία. Όχι, δε μιλάω γι' αυτούς που γυρνάνε από το μεροκάματο.
Πλατεία Πρωτομαγιάς, πάνω από την καταβυθισμένη Μουστοξύδη, που ενώνει Αλεξάνδρας και Κυψέλη. Σκοτεινά. Οι φανοί του Δήμου όλοι σβηστοί: λιγοστό φως από τη ΣΕΘΑ και το καφέ. Κενά στο λιθόστρωτο, κάποιοι ξηλωμένοι κυβόλιθοι. Άδεια παρτέρια. Περιουσία του ελληνικού λαού.
Πατήσια: πυκνή δόμηση. Αιλιανού και Καραβία γωνία: υπέροχο σπίτι μέσα σε μια τεράστια αυλή με ζουγκλώδη βλάστηση. Αντίθετα με το διατηρητέο παραπάνω, κινδύνευσαν σοβαρά να 'αναπτυχθούν'. Ασφαλιστικά μέτρα τα προστατεύουν, προς το παρόν.
Ο ανοικονόμητος σταθμός του Κεραμεικού. Τον Λένιν πού τον έχουν; Πότε θα φτιαχτεί η είσοδος Πειραιώς και Ιερά Οδός γωνία; Ο γερανός κοντεύει να γίνει εικαστική παρέμβαση.
Πού πήγαν τα δισκάδικα; Πού θα βρω τώρα Σ. Γιαννάτου, A. Schnittke, Μαίρη Λίντα, Missa Criolla με Mercedes Sosa; Ευτυχώς είχε το Μετρόπολις το Requiem του Cherubini...
Ο άδειος Εθνικός Κήπος: ένα ζευγάρι, τέσσερις αργόσχολοι, πολλοί τουρίστες. Ο καιρός που οι Έλληνες ήθελαν τζάμπα πράσινο για αναψυχή παρήλθε. Τώρα θέλουνε να πληρώνουν για αναψυχή. Έτσι είναι.
Αμπελόκηποι-Νέος Κόσμος σε 15 λεπτά; Στον καιρό μου θέλαμε μιάμιση ώρα και βάλε.
Το καφέ του Μουσείου. Το EverGreen. Ο Ιανός. Ο Παπασωτηρίου. Η Πολιτεία.
Η Πισίνα στη Ζέα που κούφανε τους νεοϋρκέζους φίλους. Βοήθησε και η ευδία. Is this not a private club? Χα! Χα! Χαχά!
Το φως κι ο ουρανός και το αεράκι. Πουθενά οι 32 βαθμοί δεν είναι τόσο σωστοί.
Ο κόσμος αυτής της πόλης.
Εβραίοι πούστηδες
Οι γκέι / ομοφυλόφιλοι / πούστηδες είναι για τις αρχές του 21ου ό,τι ήταν οι Εβραίοι στην Αυστρο-Ουγγαρία για τις αρχές του 20ου.
Βρίσκονται παντού. Μερικοί έχουν κι αξιώματα.
Φαίνονται σχεδόν νορμάλ αλλά είναι ανώμαλοι. Κάνουν περιτομή και πρωκτικό σεξ, πίνουνε το αίμα παιδιών και κουνιούνται.
Όλοι οι καλλιτέχνες, διανοούμενοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί είναι τέτοιοι.
Επιθυμούνε διακαώς να κατακτήσουνε τον κόσμο και να διαβρώσουν τα χρηστά ήθη. Το λένε κι οι παπάδες.
Αλληλοβοηθούνται μυστικά.
Πολλοί είναι τέτοιοι, αλλά δεν το ξέρουν. Άλλοι το ξέρουν και το κρύβουν. Για πολλούς ξέρουμε ότι είναι αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
Έχουν παράλογες απαιτήσεις για χειραφέτηση και ισότητα.
Είναι νευρωσικοί. Φταίει που είναι τέτοιοι. Ασχολούνται συνέχεια με το ποιοι είναι και τι σημαίνει να είναι αυτοί που είναι. Είναι κολλημένοι με τον πατέρα τους. Αυτός ειν' η αιτία που υποφέρουν.
Κανείς δε θα είχε πρόβλημα μαζί τους άμα κάθονταν στα αυγά τους και δεν προκαλούσαν.
Βρίσκονται παντού. Μερικοί έχουν κι αξιώματα.
Φαίνονται σχεδόν νορμάλ αλλά είναι ανώμαλοι. Κάνουν περιτομή και πρωκτικό σεξ, πίνουνε το αίμα παιδιών και κουνιούνται.
Όλοι οι καλλιτέχνες, διανοούμενοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί είναι τέτοιοι.
Επιθυμούνε διακαώς να κατακτήσουνε τον κόσμο και να διαβρώσουν τα χρηστά ήθη. Το λένε κι οι παπάδες.
Αλληλοβοηθούνται μυστικά.
Πολλοί είναι τέτοιοι, αλλά δεν το ξέρουν. Άλλοι το ξέρουν και το κρύβουν. Για πολλούς ξέρουμε ότι είναι αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
Έχουν παράλογες απαιτήσεις για χειραφέτηση και ισότητα.
Είναι νευρωσικοί. Φταίει που είναι τέτοιοι. Ασχολούνται συνέχεια με το ποιοι είναι και τι σημαίνει να είναι αυτοί που είναι. Είναι κολλημένοι με τον πατέρα τους. Αυτός ειν' η αιτία που υποφέρουν.
Κανείς δε θα είχε πρόβλημα μαζί τους άμα κάθονταν στα αυγά τους και δεν προκαλούσαν.
28.7.08
Sad relic
Γυρνώντας την Ελλάδα ξαναμαθαίνει κανείς τα προφανή και τα γνωστά (αν και δεν είναι όλα τα προφανή γνωστά). Η Ελλάδα:
Ωραία τοπία. Γελοίοι δρόμοι. Κανιβαλισμένοι και παρατημένοι σιδηρόδρομοι. Άθλια πανάκριβη ακτοπλοΐα (λ.χ. καταγγέλλω τα κλιμακοστάσια και τους χώρους του Εξπρές Σκιάθος: φτιαγμένοι για να κατρακυλήσουν και για να ποδοπατηθούνε μαζικά οι επιβάτες σε περίπτωση έστω και ήπιου πανικού). Και διαφθορά.
Ο λαϊκισμός υπαγορεύει ότι η διαφθορά και η ευνοιοκρατία είναι προνόμιο και άθλημα των κρατούντων. Ωστόσο, οι κρατούντες στην Ελλάδα, σε γενικές γραμμές, δεν προέρχονται από κλειστές κάστες μανδαρίνων. Άλλωστε, ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία (νεποτική, πιπωτική ή άλλη) και η εξαπάτηση (συμπεριλαμβανομένης και της αρπαχτής ή της κατάχρησης) βρίσκονται ψηλά, πολύ ψηλά στις επιδιώξεις του κοσμάκη, του 'απλού λαού' που λέμε, όχι μόνον όσων έχουνε την εξουσία (ευρεία, τοπική ή σούπερ τοπική). Το ακούς παντού μιλώντας για αυτά τα πράγματα.
Δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα διαφθορά. Παντού υπάρχει. Ακόμα και στην κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία. Απλώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουν πεισματική εμμονή με τα παραπάνω σπορ αντίστοιχη με τις εμμονές των Ολλανδών με το κάμπινγκ.
Επίσης, στην Ελλάδα αυτά τα σπορ (ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία και η εξαπάτηση) συνδυάζονται με κανονική αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την περίμετρο που περικλείει τους 'δικούς μας': είτε πρόκειται για τους τοίχους του σπιτιού, είτε για τα όρια της οικογένειας, είτε για το χωριό, κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα φαίνονται παντού. Και στο Πέραμα, λ.χ., όπου έπρεπε να σκοτωθούν πολλοί μαζί για να προσέξουν τα μέσα το θέμα των εργατικών δυστυχημάτων. Για λίγο, βεβαίως.
Ωραία τοπία. Γελοίοι δρόμοι. Κανιβαλισμένοι και παρατημένοι σιδηρόδρομοι. Άθλια πανάκριβη ακτοπλοΐα (λ.χ. καταγγέλλω τα κλιμακοστάσια και τους χώρους του Εξπρές Σκιάθος: φτιαγμένοι για να κατρακυλήσουν και για να ποδοπατηθούνε μαζικά οι επιβάτες σε περίπτωση έστω και ήπιου πανικού). Και διαφθορά.
Ο λαϊκισμός υπαγορεύει ότι η διαφθορά και η ευνοιοκρατία είναι προνόμιο και άθλημα των κρατούντων. Ωστόσο, οι κρατούντες στην Ελλάδα, σε γενικές γραμμές, δεν προέρχονται από κλειστές κάστες μανδαρίνων. Άλλωστε, ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία (νεποτική, πιπωτική ή άλλη) και η εξαπάτηση (συμπεριλαμβανομένης και της αρπαχτής ή της κατάχρησης) βρίσκονται ψηλά, πολύ ψηλά στις επιδιώξεις του κοσμάκη, του 'απλού λαού' που λέμε, όχι μόνον όσων έχουνε την εξουσία (ευρεία, τοπική ή σούπερ τοπική). Το ακούς παντού μιλώντας για αυτά τα πράγματα.
Δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα διαφθορά. Παντού υπάρχει. Ακόμα και στην κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία. Απλώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουν πεισματική εμμονή με τα παραπάνω σπορ αντίστοιχη με τις εμμονές των Ολλανδών με το κάμπινγκ.
Επίσης, στην Ελλάδα αυτά τα σπορ (ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία και η εξαπάτηση) συνδυάζονται με κανονική αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την περίμετρο που περικλείει τους 'δικούς μας': είτε πρόκειται για τους τοίχους του σπιτιού, είτε για τα όρια της οικογένειας, είτε για το χωριό, κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα φαίνονται παντού. Και στο Πέραμα, λ.χ., όπου έπρεπε να σκοτωθούν πολλοί μαζί για να προσέξουν τα μέσα το θέμα των εργατικών δυστυχημάτων. Για λίγο, βεβαίως.
I want to believe: the dark night returns
Ο τίτλος της καινούργιας ταινίας των X-files (την οποία δεν πρόκειται να δω) αναδεικνύει ένα από τα δημοφιλή σλόγκαν της σειράς: 'Θέλω να πιστέψω'.
Η ίδια η σειρά μού ήταν πάντα απεχθής (έχω δει συνολικά πέντε επεισόδια): από βδομάδα σε βδομάδα, αυτή η ωχρή σκιά του παλιού ασπρόμαυρου Twilight Zone προσπαθούσε να μας πείσει:
Για να το θέσω λίγο πιο αμερικάνικα: για μένα το 'I want to believe' είναι προσβλητικό. Όχι γιατί προσβάλλει δοξασίες, ταμπού ή πεποιθήσεις μου, παρά γιατί προσβάλλει την αξιοπρέπειά μου.
Η ίδια η σειρά μού ήταν πάντα απεχθής (έχω δει συνολικά πέντε επεισόδια): από βδομάδα σε βδομάδα, αυτή η ωχρή σκιά του παλιού ασπρόμαυρου Twilight Zone προσπαθούσε να μας πείσει:
- πόσο ξενερουά και ντεκαυλέ είναι ο ορθολογισμός (και στο πρόσωπο της αντισέξ Gillian Anderson),
- πόσο στομωμένο είναι το ξυράφι του Όκκαμ,
- ότι ο σκεπτικισμός και η νήψη του πνεύματος πρέπει να στρέφονται πρωτίστως κατά του σκεπτικισμού και της νήψης του πνεύματος, με αναλυτικό εργαλείο την κατάλληλη θεωρία συνωμοσίας.
Για να το θέσω λίγο πιο αμερικάνικα: για μένα το 'I want to believe' είναι προσβλητικό. Όχι γιατί προσβάλλει δοξασίες, ταμπού ή πεποιθήσεις μου, παρά γιατί προσβάλλει την αξιοπρέπειά μου.
24.7.08
The Killing Joke
Ένας τύπος με στολή νοσοκόμας, λερό μαλλί και μακιγιάζ που έχει δει και καλύτερες μέρες βγαίνει από ένα νοσοκομείο, πατάει επανειλημμένα ένα προφανώς δυσλειτουργικό τηλεχειριστήριο, τινάζει το κτίριο στον αέρα με επεισοδιακό τρόπο - και το κοινό δεν γελάει. O Joker του Heath Ledger, ο μοναδικός ίσως villain των comic movies που δεν προσφέρεται για cheap thrills αλλά προξενεί αληθινή ανησυχία στον θεατή, δίνει το μέτρο της διαφοράς μεταξύ Batman Begins και Dark Knight.Αποφεύγοντας τη γραμμικότητα της αφήγησης χάριν του characterization (γι' αυτό ο εξαιρετικός στο Begins Christian Bale εδώ επισκιάζεται ως και από τους δευτεραγωνιστές) o Σκοτεινός Ιππότης αντιπαραθέτει τη χαοτική τρέλα του Joker στην ψυχρή λογική του Batman. Κι αν αυτή τη φορά ο Nolan δεν ξεσηκώνει ολόκληρα panel από το χαρτί (βλ. πτώση της Elevated Line, Batman ως δαιμονική ιπτάμενη παρουσία), η όλη ψυχοπαθής προσωπικότητα του Ledger μοιάζει να έλκει την καταγωγή της από ένα μικρό αριστούργημα του Alan Moore από το 1988 με τίτλο The Killing Joke, όπου ο Joker, πολύ μακριά από τον κλόουν του Jack Nicolson στον επερχόμενο Batman του Tim Burton, πυροβολεί εν ψυχρώ την κόρη του Jim Gordon, τη φωτογραφίζει γυμνή και βασανίζει τον πατέρα της για να αποδείξει ότι το μόνο που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους καθημερινούς ανθρώπους είναι "one bad day". Κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο στήν ταινία ο "φορέας του χάους" Ledger δουλεύει το μαχαίρι, σκοτώνει με μολύβια και θέτει prisoner's dilemma σε ομήρους επιβάτες για να αποδείξει ότι ο σύγχρονος πολιτισμός είναι απλώς το επίχρισμα της κατά Hobbes κοινωνίας πολέμου όλων εναντίον όλων, το οποίο εξαφανίζεται μόλις προκύψουν τα σκούρα - in one bad day. Ο επακόλουθος ψυχολογικός πόλεμος για τη διάρρηξη της ταυτότητας του Batman διά του εξαναγκασμού του σε φόνο (του ίδιου του Joker) βαίνει παράλληλα και στις δύο περιπτώσεις.
Το μόνο ερώτημα μετά το πολυεπίπεδο και ενίοτε disturbing ως αίσθηση Dark Knight είναι τι μένει που δεν έχει πει ο Nolan για μια πιθανή τρίτη συνέχεια. Δεδομένης της εμμονής του με την ταυτότητα υπάρχει ένα ακόμη μεγαλύτερο ίσως στοίχημα, αυτό που και στο ίδιο το comic απαντάται επιτυχημένα κατά καιρούς μόνο: call me Robin. Και όπου, ενδεχομένως, με γνώμονα τη σαφή τάση του Nolan να μην κωλώνει στα ζόρικα, η απάντηση να είναι παρόμοια με την πρόταση του Ed Brubaker για ένα άλλο sidekick, τον πρώην Bucky του πρώην Captain America, ως τσόγλανο ολκής: "νομίζετε ότι ο τύπος με έχει εδώ για την πλάκα του; Όχι κύριοι, εγώ είμαι εδώ για να κάνω τη βρώμικη δουλειά..."
(and the drums keep building...)
16.7.08
Final Crisis #2
Η τελευταία σελίδα του Final Crisis #2 είναι 23 years in the making (τουλάχιστον). Αλλά εκείνο το flash from the past ανήκει μάλλον στο φανατικό κοινό της DC. Από την άλλη πλευρά, το ιαπωνικό splash page που προτάσσεται για να ανατρέψει τις ισορροπίες του αναγνωστικού κοινού στην αρχή έχει το προνόμιο να είναι φορέας της ατάκας "Japan has always had a proud tradition of super heroism with special distinction in the field of monster hunting!". A, κι ένα iPhone, επίσης.Hats off to Grant Morrison again...
8.7.08
Rakasha's Paris Vol. VI
City of Lights"Γιατί τη λένε 'πόλη του φωτός';", αναρωτήθηκε ειρωνικά o φίλος μου ο Αλέξανδρος χθες το πρωΐ έπειτα από έξι μέρες άστατης και ευμετάβολης διάθεσης του καιρού. Μετά από αναλύσεις, προτάσεις και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ επαϊόντων του Παρισιού και cognoscenti του Λονδίνου κατέληξα κι εγώ στο συμπέρασμα ότι ο καιρός τους είναι εξίσου ιδιότροπος, με το πρώτο να έχει ελαφρύ προβάδισμα στη ζέστη μόνο. Τώρα για τα σχετικά με το φως, νομίζω πως όσοι από μας εγκαταβιούν στις ελληνικές μεγαλουπόλεις (both of them) είμαστε οι τελευταίοι που δικαιούνται να κατηγορήσουν το Παρίσι: τα περί αττικού ουρανού, για παράδειγμα, στη σύγχρονη εποχή είναι μάλλον παπαριές. Έχοντας μεγαλώσει με ένα ολόκληρο τετράγωνο 50 Χ 50 cm αττικού ουρανού στο παράθυρό μου, δεξιά και πάνω από την απέναντι πολυκατοικία όταν βρέθηκα μπροστά στις vistas του κέντρου των ευρωπαϊκών πόλεων έμεινα από λέξεις και προσέφυγα στην ονοματοποιία της οικογένειας Ντακ, κάνοντας "γλουπ" για να εκφράσω την άποψή μου. Αντανακλάσεις σε γυάλινα κτίρια στο τέλος της μέρας, τα παιχνιδίσματα του ήλιου με τον οβελίσκο της Concorde, τα τεχνητά φώτα που φόρεσε ο πύργος για την προεδρία του Sarkozy στην Ε.Ε. (απορώ πως δεν έστησαν ακόμα την Carla στην κορυφή για να προσδώσει έξτρα βατ στις φωταψίες), κυριολεκτικό φως το Παρίσι διαθέτει παραπάνω από αρκετό. Αν προσθέσουμε και το μεταφορικό, από τους μεγάλους προβολείς του γνωστού αιώνα του Βολταίρου και της παρέας του ως τις μικρές λάμπες φθορισμού του σήμερα το ποσό που μαζεύεται είναι αρκετό για να αντισταθμίσει αρκετές μέρες βροχής το χρόνο. Στον άπλετο χώρο του Παρισιού εγκαθίσταται ικανό φως για όσους από εμάς έχουμε την ευχέρεια να απολαμβάνουμε ως επισκέπτες τη γοητεία του χωρίς να βιώνουμε τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματά του. Κάτι που μας επιτρέπει to always have Paris...
Rakasha's Paris Vol. V
Η γραμμή 6 Charles de Gaulle-Etoile - Nation είναι ένα throwback από τα comics της δεκαετίας του '60, νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε κάποια δημιουργία του Stan Lee και οσονούπω θα σου την πέσουν κοστουμαρισμένοι μυστήριοι με μεταλλικά πλοκάμια, απωθητικές ακτίνες και ουρού σφυριά. Το κατασκεύασμα που βλέπεις να εισέρχεται στο σταθμό σε ξενίζει αρχικά γιατί είναι ένα μπάσταρδο πλάσμα με μούρη σκουπιστικού του δήμου Αθηναίων και ρόδες νταλίκας. Όταν το συνηθίζεις σε αποσπά η διαδρομή: από τα υπόγεια του Etoile βγαίνει στο φως, γίνεται elevated, περνάει το Σηκουάνα με τον πύργο του Eiffel αριστερά, διασχίζει διάφορες συνοικίες με συνηθισμένες παρισινές πολυκατοικίες του XIXéme και του XXéme που μάλλον θα ήσουν πρόθυμος να σκοτώσεις διάφορους ενοίκους για να μείνεις καιχώνεται πάλι στο υπέδαφος λίγο πιο κάτω, ενδεχομένως ταιριαστά με τη λέξη του Cambronne στον αντίστοιχο σταθμό. Ενίοτε στα βαγόνια του παρισινού μετρό βρίσκεις μια design πινελιά, σαν τον κρύσταλλο των Klingon που κοσμεί το στύλο παραπλεύρως, στυγνή αντιγραφή της ('60s again) αισθητικής του Enterprise προς δόξαν της ligne 3. To feeling όμως της 6, με τα βαγόνια γεμάτα σίδερο, όπως τα προϊστορικά δικά μας, είναι εντελώς retro Marvel Universe: σιδερένιες επενδύσεις στα παράθυρα, σιδερένιες χειρολαβές στις θέσεις, σιδερένιες πόρτες επικοινωνίας με το επόμενο βαγόνι - και σιδερένια χερούλια για να απασφαλίσεις τις κατά τα άλλα αυτόματες σιδερένιες θύρες. Ως και ο Green Goblin είμαι βέβαιος ότι θα δίσταζε μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη πνεύματος "αει στο διάολο που θες και να μπεις, άνοιξέ τη μόνος σου..."
7.7.08
Rakasha's Paris Vol. IV
Έτσι έγινε και είδα το εκκρεμές. Και συμφωνώ με την κοπελιά που λοιδωρεί ο αφηγητής στην αρχή του Εκκρεμούς του Φουκώ: αυτό είναι όλο δηλαδή; Don't get me wrong, το Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων στην οδό Ρεωμύρου είναι εντυπωσιακό ως σύλληψη και εξαιρετικό ως υλοποίηση, αν και περίμενα περισσότερα πρωτότυπα και λιγότερα προσχέδια. Πρόταση του συνταγματικού κληρικού Abbé Gregoire μετά την Τρομοκρατία, ιδρύθηκε παρ' όλα αυτά στον εγκαταλελειμμένο ναό του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών προς διαφύλαξιν της υλικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας - σε χαρακτηριστική αντίθεση με τις προτεραιότητες του Παλαιού Καθεστώτος, τις οποίες βλέπετε εν πλήρη δόξη στο Λούβρο. But still... Η απόδειξη της κίνησης της Γης, του σταθερού σημείου και των συνδηλώσεών της είναι πολύ πιο sinister όταν τη διηγείται ο Umberto Eco παρά όταν την αντικρύζει ο αμύητος επισκέπτης δίπλα σε ζευγαράκια που εκμεταλλεύονται τη free Sunday για να βελτιώσουν την κουλτούρα τους και παιδάρια που τα έφεραν οι γονείς τους να δουν μια μπάλα να βωλοδέρνει πέρα - δώθε (περίμενα όλη την ώρα πότε κάποιο από δαύτα θα έκανε την κίνηση ματ να δώσει μια σφαλιάρα στη σφαίρα). Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι ο Άγιος Μαρτίνος των Αγρών και τα εκθέματά του είναι μάλλον πολύ πιο μουσειακά και εξημερωμένα σε σχέση με όσα είδε ο Eco πριν από 25 χρόνια και τα οποία του επέτρεψαν να γράψει το καλύτερο σύγχρονο μυθιστόρημα περί μυστικών εταιρειών. Ιδού, το Arts et Métiers ενέπνευσε το Εκκρεμές. Το Λούβρο, αντίστοιχα, ενέπνευσε τον Κώδικα Ντα Βίντσι. Αναντίρρητα, πρόκειται για θησαυρό του ανθρώπινου είδους, κάτι που δεν βλέπεται αλλά σπουδάζεται (το μουσείο, όχι ο Κώδικας). Από την άλλη κανείς Mitterand δεν θα σκεφτόταν να πλαισιώσει το Arts et Métiers με φαραωνικά έργα για να διασφαλίσει το όνομά του στην αιωνιότητα. Το Λούβρο, όπως και το Βρετανικό Μουσείο πιο παλιά, με δυσκολεύει για καθαρά πρακτικούς λόγους: είναι πολύ μεγαλύτερο από τα ανθρώπινα μέτρα, αντάξιο ως μέγεθος του εγωτισμού όντων όπως ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ (αν κι εκείνος προτιμούσε τις Βερσαλίες). Στο μεταξύ, οι μάζες συρρέουν ακατάπαυστα κάτω από την Πυραμίδα, περπατούν στις αίθουσες μέχρι τελικής πτώσεως καταναλώνοντας αδιάφορα αιώνες κουλτούρας και στο τέλος καταρρέουν σε πολυθρόνες και πάγκους από υπερκόπωση και πληροφοριακό overdose. Θα αρκεστώ σε μια minimal tour, θα αγνοήσω τη Mona Lisa και τα κοπάδια της (την αγοράζω υπερτιμημένο μαγνητάκι για το ψυγείο) για χάρη του Jacques - Louis David και των άλλων νεοκλασικιστών με τις δικές τους εμμονές. Χάνοντας το δρόμο για την έξοδο, θα ρίξω τυχαία ένα βλέμμα και στην Αφροδίτη της Μήλου, excusing my way μέσα από ένα πλήθος με αφηνιασμένες ψηφιακές.
6.7.08
Rakasha's Paris Vol. III
More songs about language and food
Η φίλη μου η Άννα που γνωρίζει πόσο συντηρητικός είμαι στο φαγητό ισχυρίζεται ότι κάτι έπαθα στο Παρίσι, δοκιμάζω νέες γεύσεις και τρώω πράγματα χωρίς να ξέρω, και κυρίως χωρίς να ρωτάω τι είναι. Η απάντηση στο καταλυτικό της επιχείρημα είναι εύκολη: πεινάω, και η δωδεκαετής αχρηστία στην οποία έχουν περιπέσει τα γαλλικά μου δεν με βοηθάει να ανοίξω διαλογική συζήτηση με τον κατά τόπους σεφ. Άλλωστε, το τελικό αποτέλεσμα το γνωρίζετε όλοι - η γαλλική κουζίνα είναι εξαιρετικά ευφάνταστη και εξαιρετικά ποικίλη και δεν περιμένετε εμένα να σας το πω. Οπότε, νομίζω ότι η τακτική που ακολουθώ μας εξυπηρετεί όλους, εσάς, εμένα και τον σερβιτόρο. Μετά από μια σύντομη αναζήτηση κλείνω τον κατάλογο και παραγγέλλω στα αγγλικά. Εδώ η Άννα σηκώνει τα φρύδια της και ρωτάει αν μου απαντούν και σε ποια γλώσσα. Δεν ξέρω αν η αφιξή μου στο Παρίσι είναι κοσμοϊστορικό γεγονός που σηματοδοτεί την επάνοδο της φημισμένης γαλατικής ευγένειας, είναι όμως γεγονός ότι εγώ και οι Γάλλοι, από τον δεύτερης γενιάς harki Σουλεϊμάν στο Gare de Lyon ως τον Πιέρ της brasserie στην Quai Branly συνεννοούμαστε στη γλώσσα του Shakespeare. Και επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω αν πρόκειται για φόρο τιμής στους αμερικανούς τουρίστες που έχουν κατακλύσει την πόλη επωφελούμενοι από το τριήμερο της 4ης Ιουλίου. Η ιστορία με την απροθυμία των Γάλλων να μιλήσουν αγγλικά θα μπορούσε να είναι μύθος (η Αννα που έρχεται καθημερινά σε επαφή με τους ιθαγενείς διαφωνεί), θα μπορούσε να οφείλεται σε ηλικιακή / ταξική διαφοροποίηση (οι νεαρές μεσοαστές γαλλίδες που ποδηλατούν δίπλα μου έχουν καλύτερη αγγλική προφορά κι από μένα), θα μπορούσε να ίσχυε στο παρελθόν και απλώς να έχει λήξει με τη σιωπηρή αποδοχή ότι στην εποχή της άμεσης μετακίνησης ανά τον κόσμο χρειαζόμαστε μια lingua franca και αυτή δεν είναι πλέον η γαλλική. Όχι, ακόμη και ο Rough Guide μου το επιβεβαιώνει, αν είσαι ευγενικός κι εσύ, αν τηρείς από την πλευρά σου όλους τους κανόνες της πολιτισμικής τελετουργίας, οι διαπροσωπικές σου επαφές με τους παριζιάνους θα στεφθούν από επιτυχία είτε μιλάς τα του Racine είτε τα μισητά των Σαξόνων. Είμαστε όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν. Εκτός από την Άννα που ανυπομονεί στην επόμενη επίσκεψή μου να με ταΐσει στη Lyon, πρωτεύουσα της γαστρονομίας, διάφορα παράξενα χωρίς να φέρω αντιρρήσεις...
Rakasha's Paris Vol. II
EléganceΤο Λονδίνο είναι μια αυτοκρατορική πρωτεύουσα. Το αντιλαμβάνεσαι βγαίνοντας από το τρένο στο Euston Station και ρίχνοντας μια ματιά στα εντυπωσιακά βικτωριανά που είναι διάσπαρτα, δήθεν τυχαία, κάνοντας πως σφυρίζουν αδιάφορα γύρω του. Το Παρίσι είναι μια πόλη-κομψοτέχνημα. Είναι επίσης και η πρωτεύουσα της υπερδύναμης του 17ου αιώνα που απέβη ξαφνικά η πρώτη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Παρά τις επαναστάσεις, τους Κοινοβουλευτικούς, τους ακραίους Levellers και το γεγονός ότι είχαν γίνει βασιλοκτόνοι έναν ολόκληρο αιώνα νωρίτερα από τους ξυπόλητους της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι άγγλοι αβράκωτοι έκαναν πίσω ολοταχώς και σήμερα ο Morrisey ονειρεύεται τη μέρα που θα φτύνουν το όνομα του Oliver Cromwell. Αντίθετα, οι Γάλλοι τοποθετούν ήδη στην Place de la Concorde τις εξέδρες από όπου θα γιορτάσουν στις 14 Ιουλίου την εποχή που μπροστά από τους κήπους του Κεραμεικού δεν κυλούσε μια ατέλειωτη ροή οχημάτων, αλλά αίματος: η εξημερωμένη σήμερα Place de la Revolution ήταν τότε ο τόπος του βίαιου θανάτου του Παλαιού Καθεστώτος διά της λαιμητόμου. Όχι ότι σήμερα στο Παρίσι βιώνει κανείς πλέον πραγματικά τη ρήξη μεταξύ République και Ancien Régime. Το άγαλμα του Danton εξακολουθεί να δείχνει προς τη Βαστίλλη, αλλά περιτριγυρίζεται από σικ καταστήματα και από τις δύο πλευρές του δρόμου. Και στην οδό Saint Honoré η οικία του Ροβεσπιέρου στον αριθμό 398 όχι μόνο είναι επικίνδυνα κοντά στο 388 του John Galliano, αλλά στεγάζει το κατάστημα Elégance. Ο κομψός δικηγόρος από το Αρράς αν μη τι άλλο θα εκτιμούσε την ειρωνεία - και μετά ως εμπνευστής της διατίμησης θα έφριττε με τις τιμές και θα έστελνε τους ιδιοκτήτες στη γκιλοτίνα.
4.7.08
Rakasha's Paris Vol. I
Πλησιάζοντας κανείς το Παρίσι από το Saint Denis νομίζει πως βρίσκει μπροστά του μαζεμένους όλους τους δαίμονες της Αθήνας, και ενδεχομένως και του Manchester, να γελάνε σαρκαστικά και να τον κατατρύχουν αλύπητα. Αν νομίζετε ότι στην Κηφισίας ζείτε την κόλαση της κίνησης, δοκιμάστε το traffic του Παρισιού από το Charles de Gaulle. Αν έχετε άχτι τα φρικτά batiments της Μαγχεστρίας, καμαρώστε στο Saint Denis τα τέρατα της Brandt, της LG, της Toshiba, vintage του στυλ "Ανατολική Γερμανία περί το 1970", όπως συνήθιζε να ειρωνεύεται ο supervisor μου. Εκείνο όμως που καθιστά το Παρίσι Παρίσι δεν είναι ούτε η αποτυχημένη ένεση industrial στα περίχωρα ούτε οι πηγμένοι διάδοχοι των βουλεβάρτων του Haussman. Μεταξύ των μεγαθηρίων, κάπου στον ορίζοντα, προβάλλει πάνω σ' ένα λόφο η Sacre Coeur. Κι από εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι το Παρίσι είναι μια πόλη κόμικ, μια πόλη που χώνεψε όλα τα αρχιτεκτονικά ύφη από τον γοτθικό ρυθμό της Notre Dame ως τον αρχετυπικά μοντέρνο Tour Eiffel και όλη την ιστορία που τα συνοδεύει, μια πόλη όπου μπορείς να περιμένεις πλέον τα πάντα, zeppelin στον ουρανό, ακόμη και pigs on the wing.
1.7.08
Ουστ, βρε όρνιο τσ' Κλεισούρας
Ξεκινώ με κάτι άσχετο, μια σημείωση κυρίως για τον εαυτό μου: την ωραιότερη ταινία που είδα από τον καιρό του Jesse James.
Πριν περίπου δυο βδομάδες αναρωτήθηκα γιατί έχουνε τόση πέραση οι ακραίες απόψεις. Απόψε με απασχολεί η ανάγκη των ανθρώπων στα μπλόγκια να υποτιμούν, να πατρονάρουν, να επιτιμούν και πολλές φορές να σκυλοβρίζουν αγνώστους. Εδώ περιορίζομαι στα μπλόγκια, τα οποία δε θεωρώ μέσο επικοινωνίας (όπως την τηλεόραση), παρά "προεκτάσεις του εαυτού μας" με περιορισμένη δημοσιότητα (εκτός και αν αυτές τις αράδες τις διαβάζει η Χάφινγκτον -- γεια σου Αριάνα! -- οπότε το πράμα αλλάζει).
Πάντως, για περίπου δύο χρόνια και βάλε, έχω προσπαθήσει να τηρήσω τη συμβουλή "Άμα μου έρχεται όρεξη να το ρίξω στο μεταμπλόγκινγκ, κλείνω τον υπολογιστή" με σχετική επιτυχία. Τις λίγες φορές που επιδόθηκα σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε 'μεταμπλόγκινγκ', το έκανα για να παινέψω το μέσο και για να δηλώσω πόσο καλά είναι που υπάρχει, πρόσφατα με αυτό το ποστ, κ.ο.κ. Αυτή η μακάρια τριακονταμηνία διακόπτεται σήμερα.
Τέλος πάντων.
Πρώτα-πρώτα το μπλογκικό βρισίδι δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Άμα γνωρίζετε ξένες γλώσσες και διαβάζετε ξενόγλωσσα μπλογκζ, θα δείτε ότι πέφτει πολύ μπινελίκωμα out there (το οποίο τελευταία μεταφράζεται 'εκεί έξω' κι εμένα μου 'ρχεται λόξυγκας), ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς τα τρόλλια.
Βλέπει λοιπόν κανείς στα μπλόγκια έναν γενικευμένο αναμμό, μια φούντωση, ένα μένος -- κάτι για το οποίο έχω ξαναμιλήσει.
Τι λένε λοιπόν κάποιοι σχολιαστές.
Μερικοί κατά τ' άλλα ευφυείς παίρνουν αμπάριζα και μουτζώνουν με σύστημα και επιμέλεια όποιον διέρχεται από ένα φόρουμ ή ένα μπλογκ, σαν οδηγοί τον Αύγουστο σε σεατάκι χωρίς κλιματισμό. Σύμφωνα με τους σχολιαστές αυτούς, ο ένας είναι εντελώς βλάκας, τόσο απελπιστικά βλάκας ώστε πρέπει να του το επισημάνουν πάλιν και πολλάκις. Σύμφωνα με άλλους, κάποιος παραλογίζεται λόγω ιδεολογικής φλεγμονής (αριστερής, δεξιάς, χριστιανικής, αθεϊστικής, οικολογικής, φιλελεύθερης, εθνικιστικής, διεθνιστικής): αυτή η φλεγμονή όχι μόνον ακυρώνει a priori τη γνώμη του αλλά αποτελεί κι αφορμή σημαιοστολισμού του με τα γλωσσικά ισοδύναμα χρησιμοποιημένων προφυλακτικών. Άλλοι σχολιαστές αυτής της ομοταξίας διαθέτουν το εξής πρόβλημα: ακόμα και πραγματικά διανοούμενοι, σκεπτόμενοι και αντάξιοι συνομιλητές διαφωνούνε μαζί τους. Άρα διαθέτουν, δυστυχώς, αχανείς χερσότοπους αχαρτογράφητης αφέλειας και πάμπες ολόκληρες κενές κοινής λογικής μέσα στα κρανία τους: άλλωστε, ως γνωστόν, όσο πιο σοφός είσαι, τόσο πιο αποκομμένος είσαι από την πραγματικότητα. Αυτό, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα προβλήματα του Νίκου Δήμου: όπως του επισήμαιναν κάποιοι πτυχιούχοι σχολιαστές με ηλικία κλάσμα της δικής του, ήταν αφελής και εκτός επαφής με τον πραγματικό κόσμο.
Άλλοι, θεράποντες της φόρμας, περιφέρουν τις σπάνιες κειμενοκριτικές ικανότητές τους: κατ' αυτούς ο ένας γράφει καλά αλλά λέει βλακείες, ο άλλος γράφει χάλια γιατί δεν ξέρει να γράφει, ο τρίτος γράφει σκατά γιατί -- αν και ξέρει να γράφει -- γράφει σκατά. Όλοι είναι βλάκες. Ή αφελείς. Ή γράφουν άσχημα. Ή όλα μαζί. Λέω εγώ τώρα, για φανταστείτε να βγει ο Πετεφρής και να μας θάβει όλους για το πώς γράφουμε. Πλάκα θα είχε.
Και βέβαια, τα ad hominem, οι δίκες προθέσεων: προδότες, μίσθαρνοι, κιοτήδες, πουλημένοι, κακόβουλοι, υστερόβουλοι, ανακτόβουλοι. Παράνομοι, φυγόστρατοι, απόστρατοι, στρατόκαυλοι. Αντιφατικοί, καιροσκόποι, υποκριτές. Κρυπτοφασίστες, κρυπτοσιωνιστές, κρυπτορατσιστές, κρυπτοαντισημίτες, κρυπτοσεξιστές, κρυπτοεθνικιστές, κρυπτοτραμπούκοι, κρυπτοκοσμοπολίτες, κρυπτοδιεθνιστές, κρυπτοσταλινικοί, κρυπτοφιλελεύθεροι, κρυπτοαναρχικοί, κρυπτογκέι, κρυπτοφεμινιστές, κρυπτοστρέιτ, κρυπτοανοργασμικοί, κρυπτολάγνοι, κρυπτοπλούσιοι, κρυπτονεόπλουτοι, κρυπτότουρκοι, κρυπτόβλακες, κρυπτόπτωχοι, κρυπτόκωλοι, κρυόκωλοι. Και ο ολντ μπόυ, επιτομή όλων των παραπάνω. Τι να προσθέσω εδώ.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το τι σου λένε. Το πρόβλημα είναι και πώς το λένε: ειρωνεία, σαρκασμός, περιφρόνηση, λοιδωρία, απίστευτες βρισιές. Μερικοί μάλιστα θα σε τραβολογάνε σε άσκοπες και μακρόσυρτες ανταλλαγές σχολίων μέχρι να παραιτηθείς από την κόπωση (αφού εκείνοι πρέπει να λένε πάντα την τελευταία κουβέντα). Άλλοι θα πιάσουνε να σου αποδομήσουνε καταλεπτώς όσα είπες, κάνοντας διακριτικές ενέσεις παρερμηνείας και διαστρέβλωσης εδώ κι εκεί: άμα εκραγείς, εσύ φταις. Άλλοι σε πατρονάρουν: "το πτωχό, το κα-θυ-στε-ρη-μέ-νο", που έλεγε κι εκείνη η ταινία, νομίζω με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου (καλή της ώρα).
Έχω να προτείνω κάτι, με τον γνωστό διδακτισμό που (λέγεται ότι) με διακρίνει; (παρεμπιπτόντως, γιατί νομίζετε ότι γράφω εδώ; για να αυτοψυχαναλυθώ; με μπερδέψατε με άλλον, τότε.) Έχω:
Ηρεμήστε, αγαπητές κι αγαπητοί. Πρώτον, ελάχιστοι σας διαβάζουν: ένα μικρό υποσύνολο όσων μιλάν ελληνικά. Τι να λέμε, δηλαδή. Επίσης, όσον αφορά το ταλέντο, την ευφυία, τη σπάνια καλλιέργειά σας και τα συγκλονιστικά βιώματά σας, ε, εντάξει. Δεν είναι τόσο πελώρια, παγκόσμια και πανίσχυρα όσο νομίζετε: συνεχίστε να γράφετε αλλά μην τρελαίνεστε να αξιολογείτε τους άλλους.
